แก้วตาราชสีห์

แก้วตาราชสีห์ เป็นเรื่องราวที่แก้วตาหญ้าอ่อน เด็กน้อยเพิ่งเรียนจบระดับมหาวิทยาลัยต้องมาชดใช้หนี้ที่ลุงกับป้าของเธอถูกกล่าวหาว่าขโมยไปจากไร่ราชสีห์กับเจ้าของเงินที่เป็นโคแก่ๆหื่นๆเถื่อนๆห่ามๆ อย่างราชสีห์

เจ้าหนี้รายนี้ชอบตามไล่บี้เก็บหนี้กับแก้วตาเกือบทั้งเรื่อง พล็อตโดยรวมจะไม่หลุดไปจากแนวเจ้าหนี้ลูกหนี้ทั่วไป เลิฟซีนจัดไปเกือบครึ่งเรื่อง >///< เอะอะถอด เอะอะปล้ำ ทั้งยังมีอะไรกุ๊กๆกิ๊กๆ หยอกล้อกันบ้างพอให้กระชุ่มกระชวย แล้วจะจบแบบไหนนี่ อยากให้ทุกคนลองโหลดอ่านกันดูนะคะ

#########

“แก้วแค่ถาม ทำไมต้องพูดอะไรแรงๆแบบนี้ด้วยละคะ”

“แล้วมันจริงไหม เธอเป็นใคร ฉันเป็นใคร เธอมีหน้าที่อะไรแก้วตา”

แก้วตาตาขวางบอกเสียงเยาะใส่เขาบ้าง “อ้อ แก้วมันแส่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกัน คุณโตไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก แก้วก็จะไม่ยุ่งกับคุณโต”

“เดี๋ยว! ไอ้ที่ต้องยุ่งเพราะเธอมีหนี้ต้องใช้ คิดว่าพิศวาสนักหรือไง”

“เหรอคะ แก้วตาพยักหน้าน้อยๆถามด้วยแววตาปวดร้าว งั้นก็เอาเงินคืนไปเลยค่ะ” พูดจบควักเช็คออกจากกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือเขาแล้วหันหลังขวับทันทีจะกลับห้อง

ราชสีห์ตาวาวโรจน์มองกระดาษในมือแล้วก้าวยาวๆมาคว้าแขนเอาไว้ แต่แก้วตาฉุนจนเห็นราชสีห์เป็นเพียงแมวตัวหนึ่งเท่านั้น เธอออกแรงสะบัดมือเขาไม่พอ ยังผลักเขาจนสุดแรง ราชสีห์ไม่ทันตั้งตัวจึงเซถอยหลังไปครึ่งก้าว

พอเห็นว่าแก้วตาสู้แรงอย่างไม่เคยทำมาก่อน ราชสีห์ก็มีโทสะจนพุ่งเข้าไปจับตัวเอาไว้พอจับท่อนแขนของเธอได้ข้างหนึ่ง แก้วตาก็ใช้แขนอีกข้างเหวี่ยงใส่หน้าของเขาเข้าเต็มเปา แต่เขากลับไม่หลบ จึงออกแรงทุบเขาซ้ำๆราชสีห์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ

แก้วตาที่ฮึดสู้ดึงดันแขนตัวเองให้หลุดจากเขาสุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหว ราชสีห์ตวัดทีเดียวพลิกร่างเล็กจ้อยแล้วกอดรัดเอวบอบบางทางด้านหลังตั้งท่าจะสั่งสอนให้หลาบจำเสียหน่อย

“เก่งแล้วนี่” เขาว่าเสียงเหี้ยมข้างใบหูเธอ

#########

“ย่าเจอยัยเด็กที่เราเคยเอามากินมานอนในบ้านเมื่อปีก่อนด้วยนะ”

ทั้งห้องพากันเงียบไปทันที

“คนไหนครับคุณย่า” เป็นคเชนทร์ที่ถามขึ้นมาแทน เพราะสังเกตเห็นมือพี่ชายที่กระตุกขึ้นมาทันทีเมื่อคนเป็นย่าเพียงเอ่ยออกมาคำเดียว ราวกับว่าในใจของราชสีห์คิดถึงเธอคนนั้นอยู่ตลอดไม่วางวาย

“ก็ยัยอะไรล่ะ...แก้วอะไรนั่นน่ะ”

“แก้วตา” ราชสีห์บอกชื่อขึ้นมาด้วยเสียงที่บังคับไม่ให้ส่ออารมณ์มากนัก

#########

“คุณไม่ควรตามใจแกนะคะ”

“ทำไมจะตามใจไม่ได้ ลูกฉันทั้งคน” ราชสีห์ย้อนกลับ ชนิดที่ทำเอาเธอหน้าหงายทันที

“เกล้าไม่ใช่…”

“ไม่ใช่อะไร ไม่ใช่ลูกของฉันน่ะเหรอ โอเคนะที่เธออาจจะโง่ แต่ฉันไม่ได้โง่เหมือนเธอ”

“ดูนี่” เขายื่นอัลบั้มรูปที่ดูเก่าเก็บส่งให้เธอ แก้วตารับมาเปิดออกดู พลันใจหายวาบ ใบหน้าของบุตรชายที่เธอให้กำเนิดเหตุใดจึงดูไม่ได้ผิดแผกไปจากเด็กในรูปเลยแม้แต่นิดเดียว

“ในรูปน่ะฉันเอง เหมือนกันไหม”

“เอ่อ...คือ ไม่ค่ะ อาจจะคล้ายๆ แต่ไม่เหมือน”

“อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะโง่เหมือนตัวเองสิแก้วตา”

#########