ณ บ้านอันเงียบสงบของโฮคาเงะรุ่นที่7 อุสึมากิ นารูโตะ เเละ อุสึมากิ คาริน ซะทีไหนละฟะ ไอ้บ้านที่เงียบสงบมันไม่จริงเลยสักนิดเดียว
“นารูโตะ!!! เช้าเเล้วมั่วทำอะไรอยู่ ไม่มีการมีงานทำรึไงหาาา!!” เเค่ตื่นมาความสงบก็หายวับไปเเล้วเห็นมั้ย
“งือออ คารินภรรยาที่ไหนเค้าปลุกสามีเเบบนี้กัน หาว เช้าๆเเบบนี้มันต้องมอนิ่งคิสสิ” เเอ้ก!! ขวาตรงเข้าเบ้าหน้าของผมอย่างจัง นี้เเหละมอนิ่งคิสในเเบบของเธอ คนท้องนี้มันอารมณ์หงุดหงิดได้ขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่ซิต่อให้ไม่ท้องก็อารมณ์เเบบนี้ทุกวันนี้นะ “จ้าๆ ลุกเเล้วจ้า” ผมลุกขึ้นมา เเล้วเดินลงไปข้างล่าง เห็นคารินกำลังจัดโต๊ะอาหาร “หน้าที่นี้มันเป็นของคุณไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อคืนเมาหนักไปหน่อยน่ะจ่ะที่รัก เเหะๆ” ใช่เเล้วครับตัวตนที่่ยิ่งใหญ่กว่าโฮคาเงะก็คือพ่อบ้านครับ ตอนที่เเต่งงานก็ขัดขืนเเบบเต็มรูปเเบบ เเต่ผลที่ได้มาคือปางตายครับ ช่วงหลังๆมาก็ปลงเเล้วละ เมื่อวานก็ไปเมากับพวกพ่อบ้านในสังกัดเดียวกันมานั้นเเหละ
“คุณนี้นะ ขนาดภรรยาตัวเองท้องอยู่ก็ยังหาเรื่องไปเมา”
“ขอโทษนะจ๊ะที่รัก”
“รีบมาทานข้าว เเล้วก็ไปทำงานสิ”
“ครับผม”
.
.
หลังจากทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวไปทำงาน
“เอาปิ่นโตไปด้วยนะคุณ”
อะไรกันทำปิ่นโตให้เราด้วยงั้นเหรอกินได้ไหมเนี้ย เเต่ถ้าตอนเช้ากินได้ ปิ่นโตก็น่าจะไม่มีปัญหา
“งั้นฉันไปทำงานเเล้วนะ”
“อะ เดี๋ยวก่อน”
พอหันหน้าไปหา ก็ถูกหอมเเก้ม
“ไปดีมาดีนะคะ”
เป็นสามีของยัยนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายละนะ
หลังจากเดินออกมาจากหน้าบ้าน ก็นึกไปถึงเรื่องที่ต้องมาเเต่งงานกับยัยนี่ คารินน่ะ ก็วันนั้นโดนป้าเรียกไปพบ นึกว่าจะได้ภารกิจอะไร เเต่เรียกไปให้ฟังว่า ให้เเต่งงานกับคารินเพื่อสืบทอดสายเลือดอุสึมากิให้คงอยู่อะนะ พอเถียงไปว่าอยู่ๆให้เเต่งกับคนที่ไม่ได้รักมันจะเป็นไปได้ไง เเล้วหลังจากนั้นก็ถูกจับทำภารกิจด้วยกันตลอดมาจนได้เเต่งงานกัน ก็เกิดเป็นความรักตอนทำภารกิจด้วยกันนั้นเเหละนะ คิดถึงอดีตจนเดินมาถึงห้องทำงานเลยรึนี้
“ไงนารูโตะ เมื่อคืนเมาเละเลยนี้กลับบ้านถูกด้วยเหรอ”
พอเข้าห้องมาก็โดนพ่อบ้านด้วยกันเเซว
“ถ้ากลับไม่ถูกบ้าน กลัวจะหลับไม่ตื่นน่ะ ฮ่าๆๆ”
“ดูจากหน้านายเมื่อเช้าคงโดนเต็มๆเลยสินะ”
“นายก็เหมือนกันเเหละชิกามารุ ขอบตาเขียวเลยนะนั้นน่ะ”
เเซวกันพอสมควรก็เเยกย้ายไปทำงาน
.
.
เฮ้อ นั่งจดเอกสารจนเมื้อยมือเลยนะนี้ เป็นโฮคาเงะมันก็อย่างงี้เเหละนะ ถึงเวลากลับบ้านเเล้วซิ เเต่ก่อนกลับก็ต้องไปซื้อของก่อนละนะ หยิบกระดาษที่ติดมากับปิ่นโตอาหารกลางวันรายการของที่ต้องซื้อขึ้นมาดู ทั้งของใช่ทั้งอาหาร ต้องใส่ผ้าคลุมกับหมวกโฮคาเงะเเล้วไปซื้อของพวกนี้ละนะ มันเป็นเรื่องปกติไปเเล้วละ ทุกวันนี้เดินไปซื้อจนสนิทกับพ่อค้าเเม่ค้าเเล้วละ เเล้วก็ได้รู้จักกับพ่อบ้านร่วมชะตากรรมทั้งหลายด้วย ไหนๆก็ได้ของครบเเล้วขอสักกระป๋องละกันอิอิ
เดินจิบเบียร์จนมาถึงบ้านเลยละ ฮ่าๆสดชื่นจริงๆ หลังจากทำงานมาเหนื่อยๆขอเเค่นี้ก็เเล้วกัน
“กลับมาเเล้วคร้าบ”
“กลับมาเเล้วเหรอ”
“จ้า”
กลับมาเหนื่อยๆเเล้วได้ฟังเสียงภรรยาอันเป็นที่รักนร้องหายเหนื่อยเลยเรา ซะที่ไหนละฟะ
“งั้น เอาของไปวาง เเล้วก็ซักผ้า กวาดบ้าน ถูพื้นด้วยนะที่รัก”
“ฮือๆ คร้าบผม เยสเซอร์”
น้ำตาลูกผู้ชายนี้ไหลง่ายจังฮือๆ
.
.
หลังจากทำอะไรเสร็จหมดเเล้วก็ต้องมาทำอาหารให้กินละนะ ก่อนเเต่งงานทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เเต่หลังเเต่งงานโดนบังคับให้ทำทุกอย่าง ทำจนชำนาญเลยละ ชีวิตเรานี้โหดร้ายสุดๆไปเลย สงสัยเเล้วสิว่าอยู่บ้านว่างๆเธอทำอะไร
“นี้ที่รัก วันนี้อยู่บ้านทำอะไรบ้าง ได้ออกไปไหนบ้างรึเปล่า”
เธอหันหน้าออกจากโทรทัศน์มาหาผม
“ก็กินนอนอะ”
บาดใจเกินไปเเล้ว คำตอบนี้มันอะไรกัน สามีทำงานหลังขดหลังเเข็งกลับบ้านตรงเวลา เเถมกลับมายังต้องมาทำงานบ้าน เเล้วคำตอบนี้มันอะไรกัน บ้าบอที่สุด ยัยนี่ถ้าไม่ได้เเต่งกับเราจะมีใครรับไปฟะ ยิ่งคิดยิ่งเหมือนตัวเองโครตโชคร้าย
“คนท้องเเก่เก้าเดือนจะให้ทำอะไรมากกว่านี้ละ”
เออว่ะ ท้องก็โตขนาดนี้เเล้ว เรายังคิดจะให้มาทำงานบ้านเเต่ยัยนี่ ขนาดยังไม่ท้องก็ให้เราทำนี้หว่า
คิดเพลินจนทำกับข้าวเสร็จ เอาจานชามมาจัดโต๊ะอาหาร
เเล้วก็เดินไปหาคาริน
“นี้ที่รัก ไปกินข้าวได้เเล้ว”
“อือ”
พออือเสร็จเราก็ต้องพยุงเธอให้ถึงโต๊ะอาหารละนะ โครตบริการเลยเรา
.
.
กินข้าวเสร็จ ล้างจาน อาบน้ำ นอน อีกความสุขหนึ่งของชิวิตก็คือได้นอนกอดคนรักเวลานอนละ
.
.
ดึกๆคืนหนึ่ง คารินเขย่าตัวผมให้ตื่น
“นะ.. นารูโตะ ฉันปะ ปวดท้อง”
เวลานี้เเล้วสินะ ตื่นเต้นจัง เเต่..
“ไม่ใช่ว่าปวดท้องจะเข้าห้องน้ำหรอกนะ” เเอ๊ก ว่าเเล้วไม่น่าลองเเหย่เลย
“ปวดท้องจะคลอดนายเข้าใจไหม!!”
“โอ้ย.. จ้าๆ เข้าใจเเล้ว”
ผมอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็รีบพุ่งตัวไปที่โรงพยาบาล เพราะถ้าไม่รีบเดี๋ยวโดนต่อยอีก เเต่ความจริงก็ห่วงเธอเเละลูกกว่าสิ่งใด
.
.
ผมกุมมือเธออยู่กับเธอจนเจ้าตัวน้อยออกมาดูโลก งดงามกว่าสิ่งใด ผมรับลูกมาจากหมอ มาไว้ในอ้อมกอด มองด้วยความรัก ลูกของผมเเละคาริน ผมส่งลูกไปให้เธอดูบ้าง ภาพที่ผมได้เห็นคือ เเม่ที่อุ้มลูกเอาใบหน้าถูไถกับหน้าลูกยิ้มทั้งน้ำตาอย่างมีความสุข ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินลงมาอีกครั้ง วินาทีนั้นผมสัญญากับตัวเอง จะดูเเล รักเเละเอาใจใส่จะไม่ทำให้เธอสองคนเสียใจ….
.
.
.
.
5ปีต่อมา
“คุชินะ พ่อมารับเเล้วนะ”
“คุณพ่ออ”
เด็กหญิงผมเเดงหน้าตาน่ารัก เเต่ที่เเก้มมีรอยขีดสองเส้นกระโดดเข้ากอดผม โฮคาเงะมารับลูกกลับบ้านนี้เท่สุดๆเลย
“วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงสนุกไหม”
“สนุกมากคะ ระบายสี เล่นกับเพื่อน”
“เพื่อนของหนู ใครเหรอ”
“ซาราดะ คะ”
อ่อ ลูกซากุระจังกับเจ้าซาสึเกะ
ผมเดินจูงมือลูกไปซื้อของนู่นนี้นั้น ก็นะสถานะหลักของผมก็พ่อบ้านนี้ละนะ
“หนูอยากได้อะไรไหมคุชินะ”
“ไม่คะ หนูอยากรีบกลับไปเล่นกับมินาโตะ”
มินาโตะคือเจ้าหนูผมทองอีกคนของผม พี่ได้เเม่ น้องได้พ่อ เเต่เอกลักษณ์ก็ต้องมีรอยขีดตรงเเก้มละนะ
ตั้งชื่อระลึกถึงพ่อเเม่ของผมนั้นเเหละ
“งั้นเราก็รีบกลับกันเถอะนะ”
ผมเดินจูงมือเธอกลับบ้าน
.
.
.
“พ่อจ๋า พี่จ๋า” ทันทีที่เปิดประตูก็เจอกับเจ้าตัวเเสบมารอต้อนรับเลยรึนี้
“กลับมาเเล้วคร้าบ”
“กลับมาเเล้วคะ”
“กลับมาเเล้วเหรอทั้งสองคน”
นี้เเหละเเม่ของลูกผม ผมเเดง น่ารัก เเต่..
“คุณคะ เอาของไปวางเเล้วก็ไป ซักผ้า กวาดบ้าน ถูพื้น นะที่รัก”
ฮ่าๆก็นั้นเเหละครับ ก็ชีวิตพ่อบ้านละนะ.
Guest
