บทนำ
จีมินอา!!
ย่าา! จีมินอา !!
ย่าาา!!!
"ย่าๆๆๆ!! อะไรของนายนักฮ้ะ!? แล้วก็จะให้บอกกี่ครั้งว่าชั้นอายุมากกว่านายเนี่ย!" เสียงโวยวายดังขึ้นจากในห้องพักของ ปาร์คจีมิน ทำเอาเพื่อนร่วมห้องอย่าง คิมแทฮยอง ต้องหันกลับมามองพร้อมกับดึงเฮดโฟนลงค้างไว้ที่ต้นคอ
"บ่นอะไรของมึงน่ะ จองกุกมันก็เรียกมึงแบบนั้นออกจะบ่อยยังไม่ชินอีกเหรอ" คนตัวสูงกว่าพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยราวกลับกลายเป็นเรื่องธรรมดาที่น่าจะชินได้แล้ว เพราะตั้งแต่ที่เค้ารู้จักกันมา เจ้ามักเน่ตัวเเสบอย่าง จอนจองกุก ก็แทบไม่เคยเรียกเพื่อนรุ่นเดียวกันเค้าอย่างจีมินว่า 'ฮยอง' นอกจากตอนถ่ายทำรายการหรือตอนสัมภาษณ์ ขนาดบางทีที่กำลังถ่ายวีดีโออยู่ เจ้ามักเน่ยังเผลอเรียกชื่อออกมาเฉยๆเหมือนกับลืมตัวเพราะความเคยชิน จนจีมินเองก็เริ่มสงสัยขึ้นมาบ้าง เพราะกับแทฮยองเพื่อนของเขา จอนจองกุกยังเรียก 'วีฮยอง' ตลอด ทั้งที่ถ้านับจากอายุ เค้าแก่กกว่าแทฮยองด้วยซ้ำ
"มึงก็พูดได้นี่นา ว่าแต่มึงน่ะยังไม่รีบเก็บกระเป๋าอีก เลิกเล่นได้แล้วน่า" จีมินกดยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าก่อนรูดซิบปิดอย่างยากลำบาก เพราะของที่ยัดเข้าไปมีเยอะจนกระเป๋าแทบจะปริออกพร้อมส่งข้าวของที่ยัดแน่นเอี้ยดในนั้นลงสู่่พื้นได้ทุกเมื่อ มือเล็กๆลากกระเป๋าใบใหญ่ไปกองไว้หน้าประตูห้องก่อนจะเดินไปยึดเฮดโฟนเเละโทรศัพท์จากมือของรูมเมทออกมาถือไว้ แทฮยองได้แต่คว่ำปากใส่ก่อนจะเดินลากเท้าไปเก็บของยัดใส่กระเป๋าแบบลวกๆเหมือนเด็กน้อยที่ถูกพ่อแม่บังคับ
------------
"ย่าาา! จอนจองกุก !! นายเอาดัมเบลใส่กระเป๋าอีกแล้วใช่มั้ยห้ะะะ !!" เสียงโวยวายดังขึ้นมาจากหลังรถตู้เมื่อพี่ใหญ่อย่าง คิมซอกจินกำลังลากกระเป๋าลายทหารใบโต ซึ่งไม่ต้องบอกเลยว่าของใคร เพราะเจ้าของกระเป๋าที่กำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่พูดสวนกลับขึ้นมาทันที
"แค่ 6 กิโลเอง ผมบอกแล้วไงว่าให้ฮยองหัดออกกำลังกายบ้าง"
"ใครเค้าจะบ้าออกกำลังกายเหมือนนายว้ะะ! แค่ซ้อมแต้นก็เหนื่อยจนกระดูกขาแทบจะทรุดจนส่วนสูงหดเหลือเท่าจีมินแล้วเนี่ย!" คนที่ถูกพาดพิงฟาดมือเล็กๆตีไปที่แขนของพี่ใหญ่ทันทีจนจองกุกเผลอหลุดขำออกมาทั้งที่พยายามกลั้นเอาไว้แล้ว ซึ่งเค้าเองไม่ได้ขำที่พี่คนโตถูกทำร้ายแต่อย่างใด แต่กลับขำที่ปาร์คจีมินโดนล้อเลียนเรื่องส่วนสูงตะหาก
"ขำอะไรของนาย หยุดเลยหยุด" คราวนี้มือเล็กหันไปตีจองกุกบ้างแต่แทนที่จะโกรธกลับกลายเป็นรอยยิ้มน้อยๆเหมือนกับดีใจที่ถูกอีกคนแกล้ง เพราะแบบนี้ถึงได้โดนแกล้งบ่อยๆ จีมินรู้ตัวดีแต่ก็เผลอใจอ่อนทุกทีที่เห็นรอยยิ้มเจ้ามักเน่ตัวเเสบคนนี้
"โอ้ทะเลแสนงามม ฮู้!! ฮู้!! ฮู้ๆๆๆ!!! ฟ้าสีครามสดใส ฮู้!! ฮู้!! ฮู้ๆๆๆ!!!"
"คุณมึงจะเดินออกมาแบบคนปกติไม่ได้รึไงครับ คุณจองโหศอก"
"โฮซอกว้อย!!" นัมจุนโดนแหวใส่โดยเจ้าของชื่อที่สวมห่วงยางลายดอกไม้สีบานเย็นไว้ที่เอว แว่นกันแดดสีดำและหมวกปีกกว้าง ยืนกางแขนเพื่อสังเคราะห์แสง(?)หลังรถตู้ที่มี มินยุนกิ เดินผ่านลากกระเป๋ามายกวางซ้อนกับกระเป๋าที่วางทับกันอยู่แต่ไม่รู้ว่าเพราะความง่วงหรือเพิ่งตื่นนอน ทำให้กระเป๋าที่วางลื่นหล่นลงมาที่พื้นจนเจ้าของกระเป๋าก้มมองแล้วชักสีหน้าอย่างขัดใจ
"ชูก้าฮยอง ตื่นรึยังเนี่ย" วีที่เห็นท่าทีจึงเดินเข้าไปยกกระเป๋าขึ้นมาปัดก่อนจะยกวางขึ้นไว้ที่เดิม โดยไม่ลืมจัดให้เข้าที่เพื่อป้องกันการหล่นลงมาอีกครั้ง คนตัวเล็กกว่ามองการกระทำก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆเป็นเชิงบอกขอบใจซึ่งเป็นภาษากายของคนพูดน้อยอย่างมินยุนกิอยู่แล้ว วีได้แต่ยิ้มมองตามหลังคนตัวเล็กเดินเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถตู้หลังสุดโดยที่เค้าเองก็รีบวิ่งตามขึ้นไปนั่งประกบข้างทันที ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะตอนนี้ความง่วงมันมีมากกว่าความหงุดหงิดกับการวอแวของคนข้างๆตัว
"เตรียมของครบหมดแล้วใช่มั้ย? นึกให้ดีๆก่อนนะ มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วนึกดูว่าหยิบใส่กระเป๋ามารึยัง" นัมจุนพูดขึ้นก่อนเบี่ยงตัวหลบให้โฮซอกเข้าไปนั่งถัดจากวีและจินเข้าไปนั่งแถวที่สองจากด้านหลังก่อนจะก้มตัวขึ้นไปนั่งข้างจินแล้วเลื่อนประตูปิดทันที จีมินที่ยังยืนเอ๋ออยู่ด้านนอกดึงประตูเลื่อนรถหวังจะให้เปิดออกแต่ดันปิดล็อคไว้จนจองกุกที่ยืนมองอยู่เดินไปเปิดประตูข้างคนขับให้
"นั่งข้างคนขับดิจีมิน ปล่อยให้คนขับนั่งคนเดียวเดี๋ยวได้หลับก่อนถึงทะเลหรอก" คนตัวเล็กเงยหน้ามองก่อนจะย่นจมูกเล็กน้อยเพราะเป็นอีกครั้งแล้วที่เจ้าเด็กนี่ไม่ยอมเรียกเค้าว่าฮยอง แต่เค้าก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรยอมยกตัวขึ้นไปนั่งข้างคนขับอย่างว่าง่ายและนั่นทำให้เจ้ามักเน่ตัวโตเผลอยิ้มออกมาเเล้วเดินอ้อมขึ้นไปนั่งที่คนขับทันที
"เอาล่ะ บังทันโซนยอดัน ตะลุยโชจู !!!!!"
Guest
