บาป

ก่อนอื่นสตินี่ยังดีและอยู่ครบ แฮร่ // อะไรอ่ะ งงเด้ๆ

เอาเป็นว่า นานแล้วไม่ได้แต่งมา เอ่อ3-4ปีได้ ภาษาไม่สวยนี่ยอมรับ แจ๊

บาป

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เรื่องราวทั้งหมดกลายมาเป็นแบบนี้…..

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกลายเป็นคนผิดบาปได้มากขนาดนี้…..

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมหลงลงไปในวังวนอารมณ์แห่งนี้…..

ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมตกเป็นทาสของคนๆนี้……

..............พ่อ

“อ...อื้อ…พ่อครับ….พ….พอก่อนเดี๋…ด…เดี๋ยวแม่ตื่น….อื้อออ” ผมยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเมื่อรู้สึกว่าเสียงที่เล็ดลอดออกมาเริ่มจะดังเกินไป ใช่ครับ ไม่ต้องสงสัยหรอก ผมกับ ‘พ่อแท้ๆ’ ของผมเอง เรากำลัง…… นั่นแหละครับ แต่มันจะไม่อะไรเลย หากที่ๆเราทำกันมันไม่ใช่…..

“แม่แกไม่ตื่นหรอกน่า ฉันให้เธอกินยาไปตั้งสองเม็ด อ่าส์”

พ่อไม่ฟังที่ผมพูดแม้แต่น้อย แต่ยังคงพรมจูบเน้นหนักๆที่ซอกคอของผม ผมอยากจะบ้า แม้เรื่องแบบนี้ระหว่างผมกับพ่อจะมีมานานแล้ว แต่ว่าครั้งนี้แตกต่าง แตกต่างเพราะสถานที่ที่เรากำลังจะ ‘ร่วมรัก’ กันคือบนเตียงนอน ใช่ครับเตียงนอนของพ่อกับแม่ ที่มี ‘แม่แท้ๆ’ ของผมนอนหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับขนานแรงที่คนๆนี้เคยใช้กับผมเมื่อครั้งแรกที่เค้า ‘ขืนใจ’ ผม

“ค…คุณมันเลวที่สุด”

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบกับแก้มนิ่ม ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ความรู้สึกเจ็บแสบแล่นริ้วเข้ามา ยกมือจะเอามาจับร่องรอยแต่กลับถูกมือหนากว่าฉวยโอกาสถอดเสื้อผมออก เหลือบลงไปมองก็พบว่ากางเกงนอนหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจรู้ได้ บ้าน่าเร็วไปป่ะว่ะ

“แกกล้าด่า ‘ผัว’ ตัวเองแบบนี้เหรอ”  มือหนาบีบกรามผมแน่นด้วยแรงอารมณ์ที่ผมสัมผัสได้ว่ามีมากกว่าครั้งไหนๆ ผมไม่เคยด่าเค้าเลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เพราะผมทนไม่ไหวกับพฤติกรรมที่แสนบิดเบี้ยวและเอาแต่ใจของคนๆนี้ สายตาคมจ้องมาที่ตาของผมอย่างดุดันก่อนที่จะบดขยี้รสจูบฝาดๆเข้ามา จูบที่รุนแรงและมาพร้อมโทสะ ‘ผมไม่เคยรู้จักคำว่านุ่มนวลจากคนๆนี้’

น้ำตาไหลแทบเป็นสายเลือดเมื่อคนๆนี้พลิกร่างของผมมานอนคั่นกลางระหว่างตัวเองกับคนที่ได้ชื่อว่าแม่ของผม ‘เธอนอนหันหน้ามาทางนี้’ หลังของผมอยู่ตรงหน้าเธอ!

ผมพยายามไม่หันไปมองแม้หัวใจแทบจะแตกสลาย เสื้อผ้าของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อหายหมดไปนานแล้ว ปากเรียวถอนออกมาแสยะยิ้มใส่ผม เป็นยิ้มที่แสนจะน่าขยะแขยงในความคิดของผมตอนนี้

“พ….พ่อ”  ผมพยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้พ่อหยุดการกระทำแสนป่าเถื่อนและรุนแรงนี้ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล ฟันคมยังกัดและดูดเม้มบริเวณซอกคอผมอย่างหนักหน่วงและดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่คิดอ่อนโยนให้แม้แต่น้อย

“หึ แบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะ”

พ่อพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะจับผมหันหน้าไปเผชิญหน้ากับแม่ที่กำลังหลับสนิท อึก!! ผมลอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย พยายามยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แต่ไม่ทันการณ์ เมื่อพ่อดึงมือของผมไปรวบไว้ด้านหลังก่อนที่จะใส่ท่อนอุ่นร้อนเข้ามาในตัวผม

“อื้ออออออ”

พยายามกลั้นเสียงแทบจะขาดใจแต่ก็ทำไม่ได้ ผมมองหน้าแม่ของผมด้วยความเศร้า แม่ที่แสนดีขนาดนี้ หากแม่รู้ว่าพ่อที่แสนดีสามีที่แสนน่ารักของตัวเองทำอะไร ‘ต่ำๆ’ กับสายเลือดของตัวเองแบบนี้ แม่จะรับได้ไหม ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหลลงมามากกว่าเดิม

“รักแม่จริงๆเลยนะ กลั้นเสียงด้วยเหรอเด็กน้อย”  เสียงทุ้มเอ่ยข้างหูผมก่อนที่ฟันคมจะขบเม้มลงมาที่ใบหูให้ผมได้เสียวซ่าน คนข้างหลังค่อยๆเริ่มสับสะโพกเข้ามาช้าๆเนิบนาบ ฟันคมขบเข้าที่หลังของผมพร้อมดูโลงไปอีกครั้ง ย้ำเตือนถึงความจริงที่ว่า ผมเป็นของเขา

“……….”

“ร้องออกมาสิ ครางออกมาซะ”  คนข้างหลังออกแรงขยับมากขึ้น ทั้งรุนแรงและเร่าร้อน เป็นสัมผัสที่ผมอธิบายไม่ถูก ทั้งเจ็บใจทั้งอารมณ์หลายๆอย่างรวมกัน แต่กลับมีความร็สึกดีแฝงอยู่ด้วย อะไรกัน เรื่องบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น

“อะ อ่ะ อ๊ะ อ้ะ อ่ะ อ๊ะส์ อะ อื้อออ”

น้ำตาผมไหลลงมาแทบจะเป็นสายเลือดอีกครั้ง ความอดกลั้นที่พยายามจะไม่ให้เกิดเสียงหายไปเมื่ออีกฝ่ายยัดเยียดสัมผัสที่รุนแรงมาให้หนักกว่าเดิม แรงกระแทกจากด้านหลังทำให้หน้าท้องของผมไปสัมผัสกับปลายนิ้วเรียวสวยของแม่

‘แม่ครับ ผมขอโทษ’

พ่อยังคงใส่สัมผัสดุร้ายมายังตัวผมทั้งหนักหน่วงและรุนแรงขึ้น ผมกำผ้าปูที่นอนแน่น พยายามจะไม่ส่งเสียงแสนน่าอายให้คนข้างหลังได้ใจ แต่ก็ทำไม่ได้ เสียงร้องของผมดังระงมก่อนที่สัมผัสของเหลวอุ่นร้อนจากคนข้างหลังจะสาดเข้ามาในตัวผม

‘น่ารังเกียจจังนะ ตัวผม’

ผมหอบหายใจอย่างแรง ท่อนร้อนของพ่อยังอยู่ในตัวผมก่อนที่พ่อจะจับผมให้หันหน้าไปหาตัวเอง ลูบหัวผมด้วยสัมผัสแผ่วเบาแต่แสนจะจอมปลอมและน่ารังเกียจ

“เด็กดี” พ่อลูบหัวผมแผ่วเบาก่อนที่จะจูบซับน้ำตาผม

“พ…พอแล้วใช่ไหมครับ ผ…ผมจะได้กลับห้อ..”

“หื้มจะรีบไปไหนล่ะครับ เด็กดีก็ต้องได้รางวัลสิเนอะ เหมือนตอนเด็กๆไงครับ ออรัลซะ”

ต้นเสียงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ปลายเสียงกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกเย็นเฉียบ

“ต…แต่ว่า”

“หรือลูกจะขัดขืนพ่อเหรอครับ ลูกรัก”

“พ…พ่อ”

“เลิกเรียกฉันว่าพ่อสักที ที่เราทำกันนี่ยังเหมาะจะให้เรียกว่าพ่อลูกกันอีกเหรอ หึ”

“พ่อทำแบบนี้ทำไม” พ่อส่งยิ้มร้ายมาให้ผมก่อนจะจูบหนักๆที่ริมฝีปากของผม ขบกัดเบาๆให้รู้เสียวซ่าน

“สนุก”

“พ่อ!!”

“คิดยังไงหล่ะ”

“อะไร” ผมตอบเย็นๆแววตาเย็นชาส่งไปให้คนตรงหน้า ดูเหมือนคำพูดก่อนหน้าที่พ่อจะให้ผมออรัลให้คงจะเป็นแค่คำพูดเล่น เพราะตอนนี้มือหนาหยิบเสื้อผ้าของผมมาโยนทิ้งให้บนตักของผม

“ก็….”

“……..”

“มีอะไรกับพ่อแท้ๆของตัวเองต่อหน้าแม่แท้ๆของตัวเองหน่ะ”  น้ำเสียงเย็นพร้อมคำพูดเน้นหนักที่คำว่า ‘แท้ๆ’ ทำให้ผมเจ็บใจได้ไม่น้อยจนเผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด เพราะทำอะไรไม่ได้ ผมหยิบเสื้อตัวเองมาใส่ก่อนที่จะมองอีกคนที่สวมเสื้อผ้าเสร็จไปก่อนแล้ว รอยยิ้มร้ายยังอยู่เหมือนเดิม

“ผมกลับห้องล่ะ” ผมไม่อยากคุยกับคนบิดเบี้ยวทางอารมณ์คนนี้อีกแล้ว ภายนอกที่คนในสังคมมองว่าเป็นคนดี เป็นหัวหน้าครอบครัว เลี้ยงดูลูกเมียด้วยความอบอุ่น เป็นพ่อที่ดี เป็นสามีที่น่ารัก ช่างหลอกลวง หึ

“จะไปไหน”  มือหนาดึงมือผมไว้พร้อมบีบแรงๆจนขึ้นรอยแดง บ้าจริง

“กลับห้อง”

“นอนที่นี่กับพ่อกับแม่สิลูกรัก นอนด้วยกันเราสามคนพ่อแม่ลูก เอ๊ะ! หรือว่าสามคนผัวเมียดี?” คำพูดร้ายกาจหลุดลอยออกมาจากปากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ ผมมองไปที่ตาคมอย่างอึ้งๆ แม้จะอยากปฏิเสธแต่จากที่เรา ‘ทำ’ กันเมื่อไม่นานมานี้ คำพูดของผมก็จุกอกจนแทบอ้วกออกมา ทั้งสะอิดสะเอียนและรังเกียจในคราวเดียวกัน

“เลวที่สุด”

“หึ” พ่อเพียงแค่แสยะยิ้มร้ายก่อนจะดึงผมไปนอนกอด จูบเบาๆที่หน้าผากก่อนที่จะกระชับกอดให้แน่นมากขึ้น สัมผัสอุ่นที่อธิบายไม่ถูกว่ารังเกียจหรือชอบแผ่เข้ามา แปลกที่ผมไม่เคยหนีไปจากคนๆนี้พ้น ไม่ใช่ทางกายแต่เป็นทางอารมณ์ความรู้สึก แต่มันผิดบาปมากเกินไปจนผมไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับมันทั้งสิ้น เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อนและเข้าสู่ห้วงนิทราภายใต้อ้อมกอดอุ่นร้อนของอีกคน…..

……เช้า………

ผมค่อยๆรู้สึกตัวจากแสงแดดที่แผ่เข้ามาทางม่านหน้าต่างสีขาวลายลูกไม้อ่อนนุ่ม แต่ตายังคงหนักอึ้งไม่ยอมลืมตาตื่น สัมผัสร้อนๆจากคนที่ผมเรียกว่าพ่อยังคงโอบกอดผมไว้ใกล้ตัวเขา ได้ยินเสียงหวานแผ่วเบาจากคนเป็นแม่ที่น่าจะตื่นก่อนแล้วกระทบเข้ามาทางโสตประสาต

“แหม สองพ่อลูกนี่สนิทกันดีจริงนะ เจ้าทอมก็นะ โตจนจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วยังจะมานอนกอดกับพ่ออีก น่ารักจริง หื้มม ลงไปทำกับข้าวดีกว่า ตื่นมาคงหิวกันแน่ๆเลย” เสียงฝีเท้าของแม่ค่อยๆห่างออกไปและเสียงประตูที่ปิดลงอย่างแผ่วเบา แม่ใจดีเสมอมา แม่ที่ทั้งสวย ใสซื่อ และใจดี บอบบางขนาดนี้

‘แม่ครับ ผมขอโทษ’

。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。

ไม่บ๊าปปปปปปปปปปปปปป เอาจริงๆนี่แต่งเองยังโคตรงงเลย ตกลงอิลูกนี่รู้สึกยังไงกับพ่อ แล้วอิพ่อทำไมเลวได้ขนาดนี้ โอ้ยยย ขอโทษษษ ลั่นมากกก ลั่นมากจริงๆ ไม่น่าอ่านฟิคแนวพ่อลูกเลยยย โคตรหลอนตัวเอง บาปขนาดนี้ ยอมใจตัวเอง ตอนแรกว่าจะไม่เอ่ยถึงชื่อใครแล้ว แต่ตอนหลังเอาหน่อยละกัน555555ขอโทษษนี่หยุดแต่งไปนานจริงๆตอนหลังอาจงงๆ เออนี่อ่านยังงเลย5555 ขออภัยในความบาป ไอดังคุกๆๆๆๆๆๆ