ในอดีตกาลผู้คนต่างมีความเชื่อ และวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน ในยุคกลางภายในประเทศแถบยุโรป เกี่ยวกับ 'แวมไพร์' หรือผีดิบ เชื่อว่ามีรูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์ มีฟันแหลมคม และดื่มเลือดเป็นอาหาร สามารถออกมาได้แค่ตอนกลางคืน เพราะแพ้แสงแดดตอนกลางวัน สามารถแปรงร่างได้และมีกำลังเท่ากับผู้ชาย 20 คน
และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ในแถบยุโรปเท่านั้น ในแถบเอเชียก็มีแวมไพร์อาศัยอยู่เช่นกัน ไม่มีใครรู้ว่าพวกเค้าหน้าตาอย่างไร และมีที่มาแบบไหน แต่ผู้คนต่างหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เมื่อพวกเขาเริ่มออกอาละวาดตามหมู่บ้าน จนเป็นที่หวาดกลัวและบั่นทอนชีวิตของชาวบ้าน
จนกระทั่งผ่านมาหลายยุคหลายสมัย ผู้คนในประเทศต่างเริ่มไม่เชื่อถึงการมีตัวตนของแวมไพร์ บ้างว่าไร้สาระ บ้างว่างมงาย แต่แวมไพร์อาจจะแฝงตัวอยู่กับมนุษย์ก็ได้ และมันมีจริง...
"ไม่คิดจะบอกชื่อหน่อยหรอค่ะ..อืม.."
"เธอเนี่ย..ใช้ได้เลยนะ^^"
"แหม~~ฉันเขินนะคะ"
"ช่วยไปกับผมหน่อยได้ไหมครับ..คนสวย"
"ค่ะ^^"
ชายหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวให้ไปกับตัว ก่อนที่เธอจะตอบตกลงที่จะไป โดยได้หารู้ไม่ว่าชีวิตของเธอกำลังจะจบสิ้นลง... 'ก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า..เลือดแบบนี้น่ะมันไม่อร่อย!' แต่เพราะต้องดื่มเลือดจึงจำใจดื่มมัน
"คุณค่ะ..ตรงนี้มืดจัง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..มาเถอะ"
"อะค่ะ^_^!"
ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินเข้ามาภายในซอกตึกแห่งหนึ่ง และเดินมาจนสุดทาง เขาเอื้อมมือไปกอดสาวน้อยตรงหน้าไว้ หญิงสาวเพียงแค่ยืนเงียบๆเท่านั้น เพราะคิดว่าอีกคนจะต้องมีเซอร์ไพร์ แต่เธอคิดผิด!!ชายคนนี้เพียงยิ้มเยาะเธอและเผยเขี้ยวอันแหลมคมนั่น ก่อนจะกัดเข้าไปที่คอของเธอ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!"
"หุบปากซะ! มันน่ารำคาญ!"
"อึก..ชะ..ช่วยฉันด้วยค่ะ"
"หึ!"
"ใคร..ก็ได้..ช่วยที"
เสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเสียงของเธอก็เงียบหายไป นั่นยืนยันได้ว่าเธอตายไปแล้ว โดยฝีมือของแวมไพร์นิรนามตนนี้ 'หึ..เลือดโสโครกแบบนี้ น่ารังเกียจสิ้นดี'
เพล้ง!
เสียงของวัตถุบางอย่างแตกดังขึ้น เรียกความสนใจของแวมไพร์หนุ่มเป็นอย่างดี เขาหันไปมองรอบตัวช้าๆ จนเจอกับต้นตอของเสียง และแน่นอนจะต้องมีคนเห็นเขาทำมันแน่!!!
"ใครอยู่ตรงนั้น..ออกมาซะ!"
"................" เงียบ!ไร้เสียงตอบรับ!
"ฉันถามว่าใคร..ถ้าไม่พูดจะฆ่าทิ้ง!!"
แวมไพร์หนุ่มพูดออกไปอย่างโมโหและใคร่รู้ แน่นอนว่าคราวนี้มีเสียงตอบกลับมา และได้เจอหน้ากับอีกชีวิตหนึ่งที่แอบดูเขาด้วย
"ยะ..อย่านะครับ ผมยอมแล้ว"
"หึ..ก็ดี เมื่อกี๊นายเห็นอะไรบ้าง?"
"เอ่อ..คือผมเห็น..."
"อะไร?"
"เห็น...ตั้งแต่..แรก"
อืม..เพราะตรงนี้มันมืดหรือเปล่านะ เขาไม่ค่อยเห็นหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าเท่าไหร่ รู้แต่ว่ามีผมสีฟ้าอ่อน มันดู..งดงาม
"หรอ..ชื่ออะไร"
"คุโรโกะ..คุโรโกะ เท็ตสึยะครับ"
"ชื่อเพราะดีนี่...ฉันชื่อ...."
=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×=×
Guest
