รักดั่งฝัน

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้คน ขนบธรรมเนียม หรือประเทศใดๆทั้งสิ้น   โปรดใช้วิจารญาณในการอ่านด้วยนะคะ

บทนำ รักดั่งฝัน

บางครั้งสิ่งที่เราเห็นก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เราคิด บางครั้งอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้

ประเทศไทย...ปี 2560

กสิกร ลิ้มประภัทร์หรือเบียร์ เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ 18 ปีเต็ม เค้านั่งรวมอยู่ในห้องสัมนาขนาดย่อมกับเหล่าบรรดาคนงามที่สมัครไปเป็นแรงงานยังต่างประเทศ

" พรุ่งนี้เวลาสิบโมงเช้า ขอให้ทุกคนมาเจอกันที่นี่อีกครั้ง เอาล่ะ วันนี้ก็กลับกันไปได้แล้ว " เสียงของผู้จัดการพูดขึ้นเป็นประโยคสุดท้าย

ผู้คนต่างพากันทยอยเดินออกไปจากห้องอย่างเป็นระเบียบ รวมทั้งตัวของเบียร์เองด้วย เค้าขึ้นรถเมล์กลับไปที่บ้าน เบียร์สมัครไปทำงานก่อสร้างที่ต่างประเทศเพียงเพราะได้รับค่าแรงสูง เค้าจำเป็นที่ต้องใช้เงินอย่างมาก ไหนจะค่าผ่อนบ้านที่พ่อเค้าเพิ่งจะดาวว์มา ไหนจะค่าเล่าเรียนของน้องสาวและน้องชาย และยังเงินที่จะต้องทิ้งไว้ให้กับแม่เป็นค่าใช้จ่ายต่างๆภายในบ้านอีก เค้าจึงได้ตัดสินใจไปทำงานแบบนี้ ไปเป็นลูกจ้างที่ประเทศริม่า ตะวันออกกลาง มีสัญญาว่าจ้างเป็นระยะเวลาห้าปี

ทาวเฮ้าส์บนเนื้อที่เพียงสิบแปดตารางวา เบียร์เปิดประตูเข้าไปภายใน

" กลับมาแล้วหรือลูก? แม่กำลังคอยอยู่เลย " นางมาลี ลิ้มประภัทร์นั่งอยู่บนโซฟา

เบียร์ยิ้มออกมาน้อยๆ เดินเข้าไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัวที่อยู่ข้างๆ " เรียบร้อยแล้วครับแม่ " ส่งซองเอกสารสีน้ำตาลไปให้ " สามแสนนะครับแม่ ผมขอฝากทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับแม่ด้วย "

" เขียนจดหมายมาบ้างนะลูก ไม่ต้องโทรมาหรอก มันเปลืองเงิน แม่กับน้องคอยจดหมายของลูกได้ "

" ครับ..." เค้ารับคำอย่างว่าง่าย

" เบียร์จะขึ้นไปอาบน้ำก่อนมั๊ยละลูก? "

" ครับ..." กำลังจะลุกออกจากโซฟา แต่เค้ากลับเข้าไปโอบเอวของผู้เป็นแม่เอาไว้ " พรุ่งนี้ผมต้องไปแล้ว "

นางมาลีพูดไม่ออกเหมือนกัน แต่ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของลูก นางก็ได้แต่ต้องทำใจยอมรับเท่านั้น

" พรุ่งนี้ผมจะออกจากบ้านแต่เช้านะครับ ฝากบอกยายรดากับอาทิตย์ด้วยว่าให้ตั้งใจเรียนให้ดี "

" จ๊ะ " นางรับคำ

" ผมลาแม่ไว้ตรงนี้เลยนะครับ " ก้มกราบที่หน้าอกของแม่แล้วลุกขึ้นเดินกลับห้องที่เค้าใช้ร่วมกับน้องชายไป

ประเทศริม่า...

เบียร์ได้เดินทางมาถึงอย่างเรียบร้อยแล้ว เพราะมาทำงานในที่ที่มีคนไทยอยู่เป็นจำนวนมาก เรื่องภาษาจึงไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่นัก

ในท่าอากาศยาน...

เจ้าชายฟิลลิป อัลมูราเยฟหนึ่งในพระญาติสนิทของเจ้าชายเฟรด เขามารอรับเพื่อนที่จะเดินทางมาถึงอีกในไม่ช้านี้ เขานั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยเหล่าทหารองครักษ์ในชุดสูทสีดำหกคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง นั่งมองดูผู้คนที่กำลังเดินเข้าและเดินออกกันอย่างขวักไขว่

แล้วในฉับพลันนั้นเอง...เขาก็ต้องเบิกตาออกจนกว้าง เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้หนึ่งเข้าอย่างจัง " นั่นมัน..." ลุกพรวดขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ทันที เดินตรงไปข้างหน้า ทหารองครักษ์เดินตามติดเป็นเงาตามตัว

เบียร์รู้สึกไม่ชอบใจเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งชี้ไม้ชี้มือมาที่เค้า

อังตวนหรือสมชายยิ้มออกมายินดี เขาได้รับเงินสดสองหมื่นดอลลาร์ในการขายแรงงานชาวไทยให้กับชายผู้นี้ เขามอบสัญญาว่าจ้าง พาสปอร์ต และวีซ่าเข้าประเทศไปให้อย่างเคารพนบนอบ ก่อนที่จะเดินกลับไปหาเด็กหนุ่มแล้วพูดขึ้นว่า " ตามคนนั้นไปนะ เขาเป็นนายจ้างของเธอ "

" ตะ...แต่ว่า...ผม "

" ตามเขาไปสิ หนังสือสัญญา พาสปอร์ต และวีซ่าของเธอก็อยู่กับเขาแล้ว "

เบียร์เดินลากกระเป๋าตามผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนนั้นมาทันที หันกลับไปมองคนไทยที่มาด้วยกันอย่างอาลัย

" ตามมา..." ฟิลลิปสั่งขึ้นสั้นๆในภาษาอังกฤษ

เบียร์ต้องเดินตามเขาไป

" นั่งลง..."

ถอนหายใจออกมาแต่ก็ต้องทรุดตัวลงนั่งอย่างที่ถูกสั่งให้ทำ

ฟิลลิปนั่งไขว้ห้างมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวข้างๆอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าของเด็กคนนี้ช่างเหมือนกับภาพวาดฝีพระหัตถ์ของเสด็จพี่ของเขาเสียจริง แม้กระทั่งไฝสีดำเม็ดเล็กๆที่ต้นคอด้านซ้ายก็มีให้เขาได้เห็น จะผิดก็แต่เพียงทรงผมเท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน คนในภาพวาดนั่นมีผมยาวปะบ่าสีดำ แต่เด็กคนนี้กลับเป็นเพียงทรงผมรองทรงสูง เขาอยากเห็นพระพักตร์ของเสด็จพี่เหลือเกินว่าจะทำอย่างไรเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กคนนี้เข้า

เพื่อนของเขาเดินออกมาแล้ว " ฟาบี้..."

ฟาบี้มองตามเสียงที่เรียก " ฟิลลิป "

ทั้งสองคนโผเข้าหากัน แล้วจูบใบหน้าทั้งซ้ายและขวาตามธรรมเนียม

" ไปเถอะ ฉันเตรียมห้องพักไว้ให้นายแล้ว "

" อืม...ขอบใจมากนะ "

" แล้วนี่ อัลติมาไม่มาด้วยเหรอ? "

" อีกสองวันเธอถึงจะบินตามมา พอดีที่บริษัทมีงานด่วนเข้ามาน่ะ ปลีกตัวไม่ได้เลย "

" อืม...ไปกัน " ฟิลลิปออกเดินไปพร้อมกับฟาบี้ ผู้เป็นเพื่อนในสมัยเรียน

เบียร์มองตามทุกคนไปอย่างงงๆ เค้าถูกทิ้งให้นั่งอยู่เพียงคนเดียว

อย่างนึกขึ้นได้ ฟิลลิปหันไปสั่งกับทหาร " ไปพาเด็กนั่นมา "

เบียร์ต้องนั่งรออยู่ในรถหน้าโรงแรมใหญ่ เมื่อชายหนุ่มคนเดิมกลับเข้ามานั่งในรถ รถจึงเคลื่อนที่ออกมาอีกครั้ง

" แวะร้าน...ก่อน "

เบียร์ต้องเดินตามเขาเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าสำเร็จรูป ถูกสั่งให้ถอดเสื้อผ้าออกไปจากร่างกายจนเหลือแค่เพียงแค่กางเกงชั้นในเท่านั้น

กางเกงขอบยืดขายาวสีขาวถูกส่งมาให้เค้าสวมใส่เป็นชิ้นแรก ตามด้วยเสื้อแขนยาวสีขาว เสื้อคลุมตัวยาวรุ่มร่ามสีขาวอีกเหมือนกันที่ต้องสวมทับลงไป

เฮ้อ...การแต่งตัวของที่นี่ช่างหลายชั้นเสียเหลือเกิน ท้ายที่สุด ผ้าคลุมใบหน้าสีขาวที่เจ้าของร้านคลุมให้เค้าเองกับมือ เหลือเพียงลูกนัยน์ตาทั้งสองข้างเท่านั้นที่ไม่ได้ถูกปกคลุม

" อืม...ดูดี..."

กลับเข้ามานั่งในรถอีกครั้ง

" พระราชวังส่วนพระองค์ของเสด็จพี่ " เขาสั่งออกไปสั้นๆ

ดีที่เข้ามานั่งอยู่ในแอร์นะ ไม่งั๊นเค้าคงจะร้อนแทบแย่กับการที่ต้องแต่งตัวอย่างนี้ ไม่มีกระจิตกระใจจะดูวิวสองข้างทางเลย เค้าเหนื่อยเต็มทีแล้ว เมื่อไหร่จะได้เข้าพักเสียที? แทบจะหลับอยู่รอมร่อ