บทนำ
" ทูลกระหม่อม...กองทัพของอียิปต์เตรียมตีเมืองท่าของเราแล้วพะย่ะค่ะ..." มหาดเล็กหน้าตาตื่นเข้ามากราบทูล
ทั่วทั้งท้องพระโรง ทหารส่งเสียงกันอย่างเซ็งแซ่
" เสด็จพ่อ! เราจะทำเช่นใดดี!!? " เจ้าชายน้อยเอ่ยถามบิดาผู้เป็นกษัตริย์ซึ่งบัดนี้มีสีหน้าหวาดหวั่นวิตกต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ภายใต้สังขารที่ทรุดโทรมเพราะความแก่ชรา พระองค์ยังคงต้องปกป้องแผ่นดินอันแผ่นเป็นที่รักจนกว่าบุตรชายจะเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่และแข็งแรงพอที่จะรับภาระอันใหญ่หลวงนี้
การจัดเตรียมกองทัพกระทำขึ้นอย่างรีบเร่ง แสงไฟนับพันพันดวงจากคบเพลิงถูกจุดขึ้น แม้จะล่วงเลยเวลาอาหารเย็นมาเนิ่นนานแล้ว แต่ไม่มีใครคิดที่จะกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อนแม้แต่คนเดียว อาณาจักรฮิปไทท์ที่ยิ่งใหญ่และสงบสุข มาวันนี้กลับดูวุ่นวายและสับสน
ห่างไกลจากความสับสนวุ่นวาย อิสยา เจ้าชายหนุ่มรูปงามนั่งทอดสายตาไปไกล ใบหน้าขาวละมุนดูหมกมุ่น เค้าที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายรัชทายาทแห่งฮิปไทท์แม้ว่าปีนี้จะมีอายุ 18 ปีแล้วก็ตามแต่ทุกๆคนก็ยังคงเฝ้าประคบประหงมเหมือนว่าเค้านั้นยังเยาว์วัย
" เสด็จพ่อ...ให้ลูกเข้าร่วมรบด้วยเถอะ "
คำวิงวอนนั้นถูกเพิกเฉยแววตาของผู้เป็นพ่อที่ทอดมองมายังบุตรชายที่มีร่างกายบอบบางราวกับอิสตรี ทรงนึกตรึกตรองอย่างสุขุมโดยไม่มีทีท่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ
ความพยายามของอิสยาสูญเปล่าลงอีกครั้ง บางครั้งเค้าก็นึกน้อยใจ หรือว่าผู้เป็นบิดาไม่เชื่อใจ หรือว่าเค้านั้นจะไร้ความสามารถ จริงอยู่ เค้าไม่มีความสามารถในการต่อสู้เลยตั้งแต่เด็กๆมาแล้ว แต้เค้าก็พยายามที่จะเรียนรู้มัน แต่ไม่เคยเกิดผลอันใดขึ้นเลย
Guest
