คืนสีเลือด (จบแล้ว)

ตอนเดียวจบ….. 

chanyeol x you (คุณ) 

Rrrrrrrrrr 

“โอ้ยยย ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ”ผู้หญิงร่างเล็กผิวขาวบ่นออกมาอย่างหัวเสียจะไม่ให้เสียได้ไงล่ะกำลังดูละครอยู่แล้วก็มีคนโทรมากวนเนี่ย 

‘ส้ม’ 

เพื่อนสนิทของเธอนั้นเองที่โทรมา 

“อือ ว่าไง”กรอกเสียงลงไปแบบเหนื่อยๆจริงๆก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรหรอกเพียงแค่แสดงเท่านั้น ก็เวลาเพื่อนโทรมาทีไรก็ไม่เคยมีสาระสักทีเลยขี้เกียจคุย 

(มึงกูขอโทษษษษ)ปลายสายลากเสียงยาวจนอีกคนขมวดคิ้วยุ้ง จะอ้อนทำไม 

“มีเรื่องไรอ่ะ” 

(มึงจำงานวิชาคอมได้ป่ะ ที่กูบอกว่ากูจะทำเองอ่ะ) 

“งานกลุ่มนะหรอ ส่งพรุ่งนี้นิ อย่าบอกนะว่ามึงทำไม่เสร็จอ่ะ!” 

(เปล่า) แล้วไป อาจารย์ยิ่งโหดอยู่ด้วย 

(ไม่ได้ทำเลยต่างหาก แหะๆ) 

“ห้ะ นี้มันสามทุ่มแล้วนะพรุ่งนี้ก็ต้องส่งคาบแรกด้วยอ่ะ” 

(ก็ใช้ไง คือกูลืมของที่จะทำทั้งหมดอยู่โรงเรียน กูเลยอยากให้มึงไปเอามาทำเลยเพราะบ้านมึงใกล้โรงเรียนสุดแล้ว และยังรู้จักกับนักการภารโรงอีก นะๆๆ) 

“คือมึงจะให้กูไปโรงเรียนตอนสามทุ่ม?” 

(อือ) อีเวรรรร 

“เออๆ”อยากตบปากตัวเอง ใจดีเกิ้นนนน 

(เยสสส รักมึงที่สุด แค่นี้แหละบายยย โชคดีผีหลอก) แช่งกูสะงั้น 

ตู้ดดดด แล้วสายก็วางไป 

คุณเชื่อหรือไม่ว่าในโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่สิ่งที่คุณเห็น มันยังมีสิ่งหลี้ลับอีกมากมายที่เราไม่สามารถรับรู้ได้ แต่ต่อจากนี้เราจะพาคุณมารู้จักกับ มนุษย์หมาป่า บรู! 

ระหว่างที่คุณเตรียมของอยู่ละครที่คุณเปิดไว้ก็เล่นพอดี 

“ไอ้ละครบ้าบิ้วกูจริง คนยิ่งกลัวๆอยู่”พอเตรียมตัวเสร็จคุณก็เดินที่บ้านป้าของตัวเองเพื่อไปเอากุญแจมา 

“ป้าพิม คุณอยากได้กุญแจโรงเรียนอ่ะ”คุณเดินมาก็พอดีเห็นป้าตัวเองกำลังจะเข้าบ้าน 

“จะไปทำอะไรตอนนี้”หญิงวัยกลางคนถามคุณเสียงเย็น แต่ด้วยความรีบคุณเลยไม่ได้สงสัยอะไร 

“คุณอยากไปเอางานจ่ะ พอดีเพื่อนคุณลืมไว้ว่าแต่พี่แพรนอนรึยังค่ะ คุณอยากชวนเขาไปด้วยอ่ะพอดี พ่อแม่หนูไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัด” 

“มันนอนแล้ว อ่อส่วนกุญแจไม่ต้องหลอก มันเปิดรออยู่” 

“ค่ะ?” 

“ฉันหมายถึง ฉันลืมปิดอ่ะ” 

“อ่อ งั้นไปนะป้า” 

“อือ”หลังจากนั้นคุณก็เดินหันหลังไปโดยไม่รู้เลยว่าร่างท้วมหายไปแล้วไปพร้อมรอยยิ้มเยาะและใบหน้าที่เน่าเละไม่มีโครงเคร้าเดิมเลย 

กลับมาให้ได้ล่ะ หึ หึ 

พอคุณเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็ต้องหยุดยืนนิ่ง เพราะที่ตรงหน้าช่างแตกต่างจากตนกลางวันมาก ตอนกลางวันสดใสเหมือนโรงเรียนทั่วไป มีเสียงนกร้อง มีเสียงนักเรียนหยอกล้อกัน พอตะวันตกดินโรงเรียนนนี้กลับเงียบสนิทเหมือนอยู่กลางป่าทั้งๆที่อยู่กลางเมือง 

แอดดดดดด เสียงประตูที่กำลังเปิดเหมือนรู้ว่าคุณต้องเข้าไป 

“ประตูเปิดได้ไง ลมก็ไม่มี”ยิ่งคุณเดินเข้าไปในโรงเรียนลึกเท่าไหร่บรรยากาศก็ยิ่งเงียบขึ้นและเย็นขึ้น 

บรู๊ดดดดดดดดดดดดด เสียงคำรามของสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งดังขึ้น แว้บแรกมันทำให้คุณคิดถึงละครที่ได้ยินมา และต้องสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป เพราะยิ่งกลัวมากเท่าไร ก็ยิ่งถ่วงเวลาให้ตัวเองติดอยู่ที่นี้นานขึ้น โดยที่คูณไม่รู้ตัวเลยว่าอาการหวาดกลัวนั้นมันทำให้จิตวิญญาณของคุณหอมยั่วยวนใจใครอีกคนได้เป็นอยากดี 

คุณเดินเข้ามาทางอาคารอยากหวาดกลัว จะพึ่งพระก็ไม่ได้เพราะว่าที่นี้คนส่วนมากจะนับถือศาสนาคริสต์เยอะเลยไม่มีพระพุทธรูปเลย 

“ไอ้หมาบ้า จะหอนเพื่อ” 

ปัง! อีกแล้วลมไม่มีแต่ว่าประตูเปิดเองอีกแล้ว 

“พ่อ แม่ช่วยหนูด้วย ฮึก ฮืออออ”คุณได้แต่พึมพำคนเดียวแถมกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา 

แกร๊ก เหมือนมีคนมาเยียบไม้ตายอยู่ใกล้ๆหูทั้งๆที่อยู่หน้าอาคาร อีกอย่างละแวกนั้นไม่มีต้นไม้เลย 

“ไม่เอาแล้วฮืออออออ”พอเจอเหตุการณ์แบบนี้คุณก็ไม่ไหวเหมือนก็ คุณเลยตัดสินใจหันหลังเดินร้องให้ออกมาทางเดิม แต่ว่าทางที่คุณเดินออกมาเริ่มเปลี่ยนสภาพไปคุณเลยหยุดเดินแล้วสังเกตดีๆ 

“ไม่จริง ฮึก เป็นไปไม่ได้” 

“หึ แต่มันเป็นไปแล้ว 555555”มีเสียงทุ้ม แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวดังขึ้นข้างหูแต่พอหันไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“ใครอ่ะ” 

“……..” 

“กูถามว่าใครรร!”พอคุณได้ความเงียบคืนมาก็ทำให้สติแตกคุณเลยร้องถามจนสุดเสียงจนกลายเป็นเสียงกรี๊ดมากกว่า 

“55555555” 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฮือ ออกไป กูบอกให้ออกไปปป” 

“555555555” 

“กรี๊ดดดด ม่ายยยยย”เมื่อเสียงหัวเราะปริศนาดังก้องไปทั่ว คุณก็ยิ่งเกิดอาการกลัว จนทำร้ายตัวเอง ทั้งจิก ทั้งตี ตัวเองเพื่อให้เสียงนั้นออกไปจากหัว แต่เสียงนั้นยังคงวนเวียนอยู่ไม่ไปไหน 

“นี้คือบทเรียนของคนที่กล้าหันหลังให้กู” 

“อึก หะ…หายใจ ไม่ออ….ฮือออ”อยู่ดีๆร่างของคุณก็ลอยขึ้นและเหมือนมีอะไรรัดคอจนหายให้ไม่ออก 

“ทรมาณหรอหืม โอ๋ ไม่เอาน่าเดี๋ยวก็หาย55555” 

ตุบ อึก ร่างของคุณถูกเหวียงเข้ากำแพงอยากแรง จนคุณรู้สึกเจ็บที่ช่วงท้องอย่างแรงจนไม่อยากขยับ 

“โอะ สงสัยแรงไปซี่โครงเลยทิ่มปอด”พอคุณร่วงลงมาจากฝาก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาใกล้ เขาคือเจ้าของเสียงนั้น ชานยอล ใช่จริงๆด้วยชานยอลคนที่คุณแอบชอบมาตลอด 

“ไง คุณ555555 ฉันเสียใจนะที่ชีวิตแสนโสโครกของเธอต้องมาจบลงที่นี้”มือหนาบีบเข้าที่แก้มคุณ ส่วนคุณก็ได้แต่ปล่อยตัวไปเพราะตอนนี้ มันเจ็บปวดเหลือเกิน ท้งเจ็บตัวจนเลือดออกปาก เจ็บแก้มที่เขาบีบ คอที่โดนรัดก่อนหน้าและรับรู้ว่าต้องมาตายด้วยฝีมือคนที่ตัวเองชอบ แถมเขาเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ 

“มองหน้าฉันทำไม อืออ หิวแล้วอ่ะขอนะ”จากหน้าตาหล่อกลับเน่าเฟะ ตาแดง เขี้ยวงอกออกมา คุณอยากจะร้องก็ร้องไม่ออก 

ฉึก เล็บแหลมแทงลงมาตรงตำแหน่งหัวของคุณพอดี ก้อนเนื้อดวงน้อยที่เคยเต้นก็เริ่มอ่อนแรงลง และหยุดนิ่งไปในที่สุด 

คุณ 

เจ็บจัง มีใครเคยเจ็บแบบฉันไหมนะ 

แม่จ๋า พรุ่งนี้วันเกิดแม่หนูคงไม่ได้ไปถือเค้กให้แล้วนะ 

พ่อจ๋า ตอนนี้พ่อแม่คงกลับมาถึงบ้านแล้วหนูยังไม่ได้เอาน้ำให้พ่อแม่กินเลย 

ส้ม ฉันขอโทษแกคงไม่ได้ส่งงานนี้แน่เลย ครูคงโกรธน่าดู 

พี่ชานยอล ฉันไม่โกรธพี่เลยนะที่พี่ทำกับฉันแบบนี้ เพราะว่าอย่างน้อยหัวใจฉัน ร่างกายฉัน วิญญาณฉัน เวลาชีวิตของฉันมันก็เป็นของพี่ 

ส่งท้าย 

ร่างของคุณเละไม่เหลือชิ้นดี จนไม่รู้ว่าเป็นใคร และคืนนั้นพ่อแม่คุณกลับมาแล้วไม่เห็นคุณเลยออกตามหาถามใครก็ไม่เจอจนมาที่โรงเรียน แต่ดีหน่อยที่มากันหลายคนทั้ง พ่อ แม่ และครอบครัวของส้มเพราะว่าส้มก็หายตัวไปเช่นกันจนมาพบศพ และนำไปชันสูตรและได้ผลออกมาว่า 

“ผลชันสูตรออกมาแล้วนะครับว่าศพที่พบคือคุณ (ชื่อจริงคุณ)” 

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”พอหมอพูดจบแม่ของคุณก็ร้องออกมาเหมือนจะขาดใจ 

จบบริบูรณ์