short fic reborn [1827] อยากได้ยินคำว่ารัก

“สึนะโยชิ พรุ่งนี้ไปเจอกันที่สวนสนุกเวลา 8.30 นะ”

ข้อความที่ถูกส่งมาทางโทรศัพท์ตอนกลางคืน ถึงจะไม่ใช่คำที่ดูสวยหรู แต่ผมก็รู้ว่าเจ้าของข้อความที่ส่งมาต้องการพาผมไปเดท

ณ สวนสนุก เวลา 8.30 น.

“ทำไมคุณฮิบาริ ถึงยังไม่มานะ??” ผมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่นัดผมมาที่นี้ แต่ก็หาไม่เจอ

“สวัสดีครับ ผม ซาวาดะ สึนะโยชิ อายุ 25 ปี เป็นเจ้าของร้านขายขนมหวานวองโกเล่ รุ่นที่ 10 ครับ ผมมักจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงอยู่ตลอดเลยครับ เพราะอะไรหนะเหรอครับ?? ก็ผมนะตัวเล็ก บอบบาง ไหล่มน หน้าหวาน สรุปคือไม่เหมือนเด็กผู้ชายเลย TT^TT ตอนนี้ผมกำลังมาเดทกับแฟนครับแต่ที่ผมต้องประหลาดใจก็คือผมหาเขาไม่เจอเนี่ยสิ ซึ่งปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะให้คนอื่นมารอ แล้วเนี่ยหายไปไหนก็ไม่รู้”

“ขอโทษนะที่มาสาย...พอดีเจอกับคนรู้จักเลยคุยกันเพลินไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรเหรอครับคุณฮิบาริ” ผมบอกเขาไปอย่างนั้น แต่สายตาผมไม่ได้ละออกมาจากหญิงสาวผมทองที่อยู่ข้าง ๆ เขาเลย

“สวัสดีครับ...ผมซาวาดะ สึนะโยชิครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวให้ โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มนั้นทำให้คนที่เห็นผ่านไปมาหน้าแดงไปตาม ๆ กัน

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...ฉันขอไปเที่ยวด้วยคนนะคะหวังว่าคงไม่รังเกียจ” เธอว่าพร้อมกับเกาะแขน

คุณฮิบาริแน่ขึ้น

“ตามใจเธอก็แล้วกัน” คุณฮิบาริว่าโดยไม่ได้มองหน้าหญิงสาว ผมไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย มีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตของคุณฮิบาริก็เพราะว่าเขาหน้าตาดี มีฐานะ สง่า สุขุม แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกอย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้ ผมรู้สึกไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ใกล้ ๆ กับคุณฮิบาริ แล้วพวกเราทั้ง 3 คนก็พากันไปเที่ยวเล่นกันในสวนสนุก แต่ทุกครั้งที่ผมจะได้อยู่ใกล้กับคุณฮิบาริหญิงสาวคนนั้นก็จะต้องเข้ามาขัดจังหวะทุกที แล้วไงยังจะท่าทางที่สนิทสนมนั้นอีก ซึ่งปกติแล้วคุณฮิบาริไม่ใช่คนที่จะสนิทกับใครง่าย ๆ ทำให้ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกงอนคุณฮิบาริขึ้นมาแล้ว ผมมานั่งทานเค้กที่ร้านของผมที่เปิดอยู่ในสวนสนุกแห่งนี้ พร้อมกับมองไปที่หญิงสาวที่พยายามจะป้อนเค้กให้คุณฮิบาริทาน “ทานหน่อยน้า~ฮิบาริ” หญิงสาวพูดเสียงหวาน พร้อมกับพยายามป้อนเค้กให้กับฮิบาริทาน “พอแล้วน้า~ฉันกินไม่ไหวแล้ว” ฮิบาริว่าพร้อมกับดันเค้กออก ผมมาหยุดยืนตรงลานน้ำพุกลางสวนสนุก ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจใคร ผมรู้สึกเจ็บตรงสิ่งที่เรียกว่าหัวใจ ผมไม่เคยรู้สึกทรมานมากอย่างนี้ “ค...คะ..คุณ...คุณฮิบาริ” ผมเรียกชื่อนี้ออกมาด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งรัก ทั้งเศร้า ทั้งน้อยใจ “สึนะโยชิ..เธอร้องไห้ทำไม เดียวไม่น่ารักนะแล้วก็ไม่คนมารักเหรอ” เขาพูดอย่างขำ ๆ เมื่อแค่ได้แห่ยผมเล่น

“หึ...นี่นายหึงฉันเหรอ” คุณฮิบาริถามผมด้วยน้ำเสียงขี้เล่น แต่ผมมันเป็นพวกขี้อายเรื่องไรจะยอมบอกง่ายๆหละ

“แต่อาการ ท่าทางของเธอมันฟ้องนะ”คุณฮิบาริก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม เล่นเอาหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

“คุฟุฟุ....จะเลิกเล่นได้หรือยังครับคุณฮิบาริ เคียวยะ” เสียงหัวเราะอย่างมีเล่ห์นัยดังมาจากด้านหลังของผมกับคุณฮิบาริ แต่เอ๋~ทำไมผมรู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้จังนะ

ผมหันกลับไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังผมกับคุณฮิบาริ แต่แล้วผมก็พบกับผู้ชายผมสีน้ำเงินยาว มีตาสองสี ดู ๆ แล้วอายุก็น่าจะรุ่นเดียวกับคุณฮิบาริ ผมมองเขากับคุณฮิบาริสลับกันไปมา

“คุฟุฟุ...สัวสดีครับสึนะโยชิคุง ผมขอนะนำตัวอีกที่นะผมโรคุโด มุคุโร่ เป็นเพื่อนที่ทำงานของ ฮิบาริครับ..พอดีฮิบาริเขาอยากให้คุณหึงนะครับเลยมาขอร้องให้ผมช่วยเล่นละครให้อย่างที่เห็นหนะครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”มุคุโร่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างสบายใจ

“ละ...แล้ว...ผะ..ผมสีทองเมื่อกี้หละครับ” ผมถามอย่างสงสัยปนตกใจยังไม่หาย

“ออ~นั้นเหรอครับ....ก็ไอ้นี้ไงครับ” คุณมุคุโร่พูดพร้อมกับหยิบวิกสีทองที่ถอดออกขึ้นมาให้ดูพร้อมกับยิ้มให้กับสึนะโยชิอย่างขี้เล่น

ท่ามกลางความเงียบผมเดินต่อไปเลื่อย ๆ โดยไม่ได้มองหน้าคุณฮิบาริเฉย จนผมเดินขึ้นไปนั่งบนชิงช้าสวรรค์

“ทะ...ทำ...ทำไมถึงทำอย่างนี้ครับคุณฮิบาริ” ผมกลั้นใจถามทั้ง ๆ ที่น้ำตาผมเกือบจะไหลออกมาอีกรอบ

“ก็นายไม่เคยบอกรักฉันเลย...ฉันก็แค่อยากได้ยินคำว่ารักจากนายเท่านั้น” ผมแอบมองคุณฮิบาริที่มีสีหน้าที่เจ็บปวดไม่ต่างไปจากผม

“แค่นั้นหรอครับ” ผมถามเขาและได้คำตอบแค่การพยักหน้ากลับมา ผมสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ผ่อนคลาย พร้อมเงยหน้าขึ้นมองคุณฮิบาริ

“ผมรักคุณครับ...คุณฮิบาริ” ผมพูดคำ ๆ นี้ออกไปทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาที่คบกันมาผมไม่เคยพูดเพราะผมอาย แต่ดูถ้าคนที่ต้องการคำพูดนี้มากที่สุดจะอิ้งค้างไปซะแล้ว ที่ได้ยินผมพูดคำ ๆ นี้ออกไป แต่ผมก็ต้องตกใจที่จู่ ๆ คุณฮิบาริกับโผเข้ามากอด แต่ผมก็ยอมให้กอดแต่ดี ผมกอดเขาตอบ ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าผมรักคน ๆ นี้ คนที่อยู่ข้างหน้าผมตอนนี้

“ผมรักคุณครับ..คุณฮิบาริและจะรักตลอกไป”

“ฉันก็รักนายสึนะโยชิ...ท้องฟ้าเพียงหนึ่งเดียวของฉัน”

...............................................................................