รักไม่เศร้า เรา4คน

รับสมัคร ครูสอนภาษา สถาบันนานาชาติ

ติต่อ 0-xx-xxx-xxx

คุณสมบัติ 

-พูดได้มากกว่า 3 ภาษา

-มีประสบการณ์อย่างน้อย 4 ปี

-บรรลุนิติภาวะโดยสมบูรณ์

-ไม่่จำกัด เพศ ส่วนสูง น้ำหนัก

-ไม่จำกัดวุฒื (เน้นประสบการณ์และเทคนิคการสอน)

".......... แบบนี้ก็ได้หรอ"

สาวน้อยตาใสนั่งจ้องแทปเล็ตบนตักอย่างไม่วางตา ขณะที่กำลังพยายามหางานใหม่ทำ เพราะเพิ่งตกงานมาหมาดๆ

"เฮ้อ... ถ้าไปสมัครฉันจะผ่านไหมเนี่ย ติดที่ประสบการณ์เนี่ยสิ ฉันไม่เคยเป็นครูนี่นา เคยแต่เลี้ยงเด็กอะ ทำไงดีน้า..."

ว่าแล้วก็ท้อแท้ใจพร้อมใช้นิ้วจิ้มแก้มนิ่มๆของตัวเองเป็นว่าเล่นเพื่อใช้ความคิด แต่ในขณะเดียวกัน ก็เลื่อนไปเจอเพ็จหางานเข้า

"เอ้ะ!?!"

รับสมัครพนักงานเสิร์ฟหญิง 1 อัตรา

ค่าตอบแทนสูง ณ ร้าน X 

ตั้งอยู่ ถนน x เขต xx เบอร์ติดต่อ 0-xxxx-xxx-xx

คุณสมบัติ

-มีใจรักงานบริการ 

-ร่างกายสมส่วน

-ไม่จำกัดประสบการณ์ 

-ไม่จำกัดเพศ

"เอ๋... อันนี้น่าจะเวิร์คกว่านะ ค่าตอบแทน'สูง'  เอานี่แหล่ะ"

ว่าแล้วยัยเด็กหน้าหมวยก็ยกหูโทรศัพท์รุ่นปาหัวหมาแตกขึ้นมากดเบอร์โทร.ของร้านติดต่อไปทันที

ณ  ร้าน x เวลา 20.00 น.

"..............."

"นี่! จะยืนสั่นทำไมฮะ ฉันบอกว่าเริ่มงานวันนี้ได้เลย ไปเปลี่ยนชุดแล้วทำงานซะ"

"ตะ...แต่ .. แต่ว่า ......"

"นังหนู  อย่ามาทำอินโนเซนต์ได้มะ เธอเป็นคนติดต่อมาเองนะ จะมาเฉไฉตอนนี้ไม่ได้ ร้านฉันต้องใช้คน!"

"เจ้! แขกVIPเขาเลื่อนเวลานะเจ้ บอกมาสามทุ่มครึ่ง" เสียงพนักงานชายตะโกนดังเข้ามาจากหน้าประตูห้องทำงานของเจ้เจ้าของร้าน

"โอ้ย! นี่หล่อนว่าไง ยัยต้นงิ้ว!" เจ้ขึ้นเสียงทันทีด้วยความกังวล เพราะขาดพนักงานต้อนรับแขก

"ชื่อต้นหลิวค่ะ -"- ..."

"จะอะไรหวิงหวิวๆก็เรื่องของแก!"

"ก็หนูไม่คิดว่ามันเป็นบาร์เบียร์นี่คะ T0T"

เจ้าตัวเริ่มทำหน้าสลดทันทีเมื่อรู้ว่าร้านที่หล่อนสมัครนั้นเป็นร้านอะไร และพนักงานเสิร์ฟต้องทำและเป็นอย่างไร ได้แต่โทษตัวเองที่เฉลียวใจ  แต่พอเจ้เจ้าของร้านเห็นหน้าเด็กสาว ก็รู้สึกสงสาร จึงออกข้อเสนอใหม่ให้

"เอางี้ วันนี้เธอมาลองงานก่อน ผ่านคืนนี้ไปได้ค่อยคิดก็ได้ นี่ฉันให้โอกาสเธอนะ เพราะเห็นว่าอายุยังน้อย"

"จริงหรอคะ 0-0"

"จะทำไม่ทำ! แต่ยังไม่ได้เงินนะ" ยัยตาใสกระโดดกอดเจ้ทันทีที่ได้ยินคำเมตตาจากเจ้

"ทำคะ! ของคุณค่ะเจ้ ^0^"

"โอ้ย! มากอดฉันทำไมเนี่ย ไป๊! ไปทำงาน!"

'ทำไมชุดมันรัดเปี๊ยะขนาดนี้เนี่ย'

สาวน้อยอุทานขึ้นมาเบาๆเมื่อมองตัวเองในกระจก กับชุดเกาะอกสีขาวรัดรูปที่ยาวปิดแค่แก้มก้น ถึงเจ้าหล่อนจะตัวเล็ก แต่ก็มีหุ่นห้างทรวดทรงไม่น้อยหน้า ทำให้รู้สึกเคอะเขินไป กับหน้าที่ถูกแต่งแต้มโดยพนักงานสาวด้วยกันที่ช่วยๆกันแต่งแต้มให้มีสีสันที่สดจนปากอวบอิ่มและผมที่รวบขึ้นเป็นลอนเปิดท้ายทอย แม้แต่รองเท้าส้นเข็มสูงปรี้ด นี่ไม่ใช่ตัวเธอเลย

"เสร็จยังเนี่ย แต่งเป็นชั่วโมงแล้วนะ"

พี่สาวที่ช่วยเลือกชุดให้หันมาถามเมื่อเดินเข้ามา

"เสร็จแล้วพี่ เนี่ย!"  บริกรหญิงที่ช่วยแต่งหน้าให้เด็กหลิวหลินหลิงชี้มาทางคนตัวเล็ก

"สวยเหมือนกันนะเราน่ะ หลินหลิวหลิง"

"ฮะ -0-" นั่นชื่อฉันหรอ (อุทานในใจ)

"ไปได้แล้ว ไป"

ว่าแล้ว พี่สาวคนสวยก็พาเด็กใหม่เดินไปและพูดสอนไปว่าต้องทำอะไรบ้าง พอฟังก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้น เพราะหน้าที่ตนมีแค่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มและรับรายการจากที่แขกสั่งที่นั้น ไม่ต้องไปนั่งคุยหรือบริการให้แขกถึงโต๊ะ

"โอ้ย!"

"ขอโทษค่ะ"  ต้นหลิวรีบกล่าวขอโทษทันที่ที่ตนเดินชนแขกในร้านอย่างไม่ได้เงยขึันมองหน้าเพราะรีบมาก ขณะที่ถูกลากจูงให้ไปที่ห้องวีไอพี

'โอ๊ะ.... น้ำหอมหอมจัง' แต่กลิ่นน้ำหอมของเจ้าทุกที่หล่อนเดินชนกลับมาติดจมูกของเธอทันที

สถานีแรก  ------->   VIP 09

NAYANUN chapter

"เฮ้ย ที่จริงวันนี้กูต้องเลี้ยงนะเว้ย เพื่อนได้เป็นว่าที่ผู้อำนวยการทั้งที 55555"

เสียงชอบใจของ บอล กับ ธัน ที่รู้ว่าเพื่อนอีกคนกำลังจะได้รับตำแหน่งที่ตัวเองไม่ได้อยากรับหัวเราะชอบใจ และสะใจไปพร้อมๆกัน

"มึงนี่!"

"เฮ้ย เป็นผอ.ก็ไม่เสียหายนะเว้ย โรงเรียนพ่อแกน่ะ มีแต่ลูกคุณท่านหลานคุณเธอ ค่าเทอมแพงหูฉี่ เผลอๆ อาจมีครูหมวยๆแจ่มๆให้ฟันเล่นก็ได้น๊าาา"   ธัน พูดขึ้นอย่างล้อเลียน

"มึงด้วยไอเ-ี้ย  หัดคิดอะไรทีมันดีๆมั่งได้มะ คิดแต่เรื่องพวกนี้ นั่นมันโรงเรียนนะเว้ย"

ผมได้แต่น้อมรับคำล้อเลียนจากเพื่อนๆที่พากันแซวว่าที่ผอ.อย่างผม บางทีผมก็โกรธพ่อว่าทำไมไม่หาคนอื่นมาดูแล แต่ผมก็เข้าใจว่าพ่อรักโรงเรียนนั่นมาก คงอยากได้คนที่ไว้ใจได้ไปดูแล แต่ก็นั่่นแหล่ะ ผมก็ไม่อยากไปอยู่ดี

"เออ แล้วทำไมมึงเลือกร้านงี้วะ ร้านดีๆมีไม่เลือก ติดเป็นสันดารแล้วนะมึง" ผมหันไปเอ็ดเพื่อนธันตัวแสบที่ดันเลือกร้านบาร์ผับมากินเลี้ยง แถมจองห้องVIPไว้อีกต่างหาก ไม่รู้สั่งสาวมากี่คน แต่ผมคงไม่ยุ่งอยู่แล้ว ผมมันคนดี ... ;)

" โถ่  ไอนะ! จะเบญจเพศอยู่แล้ว ไม่คิดจะลองอะไรหวือหวาหน่อยหรอวะ มึงนี่ใช้ชีวิตเสียของนะ ถามจริง.............."

ไอเพื่อนชั่วขยับหน้าเข้ามาใกล้เหมือนกระซิบแต่พูดดังชิบหาย

"มึงทำไม่เป็นใช่มะ! 5555555"

"พอ!!"   เสียงห้ามอันดังพอที่จะทำให้ไอเพื่อนอีกสองตัวหยุดล้อผม ที่จริงที่ผมมาวันนี้แค่จะเลี้ยงส่งเพื่อนกลับอเมริกาเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะริลองอะไรอย่างที่มันคิดเลย

"โอ้ย"   อยู่ๆก็มีคนมาชนแขนซ้ายผม

"ขอโทษค่ะ"   ยัยเด็กเสื้อเดรสขาวเดินพูดแล้วเดินไปทันทีแบบไม่มองหน้าผม เหมือนหล่อนโดนลากอยู่เลยนะ

ผมได้แต่มองตามหล่อนไปไกลๆ ร่างเล็กๆในชุดเดรสสีขาวสั้น ท้ายทอยขาวๆนั่น .. รู้สึกแปลกๆเลยนะ แต่ผมหอมจัง ^-^

"เชิญครับ"

บริกรหนุ่มในชุดครบสูตรผายมือและเปิดประตูห้องวีไอพีให้เราเข้าไป

"ว้าว สวยจัง 0o0"

"อืม ห้องสวยดี"  ผมเห็นด้วยกับไอธัน ก็ห้องมันสวยจริงนี่ ดูเป็นส่วนตัวอีกต่างหาก

"ฉันหมายถึงสาวๆ"  ว่าแล้วมันก็เดินไปหาบริกรสาวเซ็กซี่ที่อยู่ตรงหน้าหลายคน แต่สะดุดตาอยู่คนนึงนะ ใช่ยัยนั่นรึปล่าว?

"ขอโทษนะคะ ฉันมาเสิร์ฟเฉยๆค่ะ"  เสียงเล็กๆของคนตัวเล็กกล่าวขึ้น โดยพยายามแกะมือไอธันที่จับโน่นลูบนี่ไม่ยอมหยุด

นั่นยัยคนที่เดินชนผมนี่ ยัยผมหอมนั่น ..... น่ารักเหมือนกันเนอะ

"ใช่ค่ะคุณลูกค้า ฮ่าๆๆ พอดีน้องเขาเพิ่งมาน่ะค่ะ แต่ซินดี้จะดูแลคุณเองนะค้า ^//^"  ยัยอึ๋มเข้าไปเกาะแขนเพื่อนผมทันที

"ว้า อย่างงี้เพื่อนผมเสียดายแย่ มันชอบคนตัวเล็กๆหน้าเด็กๆอยู่ด้วย"  บอลพูดขึ้น

ส่วนยัยตัวเล็กก็ยังคงก้มหน้าก้มตาแล้วเดินไปเป็นบาร์เทนเดอร์ประจำตัวแหล่งทันที ดีจัง มีบอบบี้บาร์อยู่ในห้องด้วย

"งื้อ ... เค้าจาเอาาาาา "  ไอบอลลากธันวาไปที่โต๊ะ แล้วท่าไอธันที่ยื่นไม้ยื่นมืออาลัยอาวรให้ยัยผมหอมก็เหมือนเด็กที่เจอของเล่นชิ้นโปรด

ภายใจห้องเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาว มีโต๊ะกระจกอยู่ตรงกลางห้อง และบอบบี้บาร์อยู่เกือบหน้าประตู ทีวีขนาดใหญ่ตั้งอยู่พอดีที่ของมัน ห้องเก็บเสียงเงียบ และสาวๆเต็มฮาเล็ม -.-

"คนสวย ขอวอดก้าหน่อยยยย"

ไอธันหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์สาวที่เอาแต่ก้มหน้ามองเหม่อ ยัยนี่เต็มไหมเนี่ย?

-หมับ-

พอสาวน้อยนำเครื่องดื่มมาให้มันก็จับกุมมือหล่อนทันที แต่ตอนนี้คนตัวเล็กก้มตัววางแก้วจนซาลาเปาหกหมดแล้ว

-พรวด-

เกิดคหกรรมสำลักน้ำทันที

"เฮ้ยนะ เป็นไรวะ"  ไอบอลหันมาถาม

"ป่าวๆ"

ผมพูดปัดแล้วมองไปทางอื่นทันที  ถ้ารู้ว่าผมสำลักเพราะสองก้อนนั่น อายมันแย่

"ปล่อยด้วยค่ะ ฉันไม่ถนัด"  ยัยตัวเล็กพูดขึ้น

"ไม่ถนัด? งั้นมานั่งตักผมมั้ย คล่องตัวน้าาา ^0^"

"คุณธันก็ ซินดี้นั่งอยู่นี่ทั้งคนไม่เห็นชวน"  แล้วยัยบึ้มก็แกะมือธันออกจากยัยนั่นทันที พร้อมส่งสายตายิ้มๆให้กัน นั่นช่วยกันอยู่ใช่ไหมน่ะ

"ซินดี้! ทำไมคุณต้องขัดผมตลอดเลย"

"คุณธันก็ น้องเขาเป็นบาร์เทนเดอร์นะคะ"

"โธ่ T0T"   แลมันจะเสียดายมากนะ

เรานั่งอยู่นี่ร่วม 3 ชั่วโมง นั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องสมัยเรียน เรื่องโน่นเรื่องนี่แล้วก็เรื่องที่จะทำในอนาคต แต่ดูท่าเพื่อนๆผมจะเริ่มเมาแล้ว ไม่แค่เพื่อนผมนะ สาวๆแม้แต่บาร์เทนเดอร์ยังร่อแร่ ก็ยัยนั่นยอมแลกกรอกเหล้าเข้าปากกับการต้องมานั่งดื่มกับเพื่อนผม

ที่จริงนั่งกับเพื่อนผมดีจะตาย นั่งๆไปก็ได้ติ้ป นั่งไปยังไงก็ได้กำไร ไม่เห็นจะต้องเลี่ยงขนาดนั้นเลย

"เฮ้ยยยย นาน๊ะ เอาสาวซ๊ากกคนมะ  นั่งเหงาเป็นหมาตายยย อยู่น่านนนแหล่ะ"  ไอธันเจ้าเดิมร้องทัก

"ไม่ว่ะ กูโอเค"

"เมิงงงง กูคิดถึงแม่ว่ะ ฮึก..ฮึกๆ...ฮือ..........."

"เอาอีกละไอบอล เมาแล้วคิดถึงแม่ตลอด แม่งเอ้ย"

"แง่!"  ทีนี้เป็นเสียงไอธัน

"อ่าว! มึงร้องไมวะ" ผมหันไปถามด้วยความสงสัย

"กูเห็นเพื่อนคิดเถิงงงแม่! เพื่อนกูส้าววว กู! จะเส้าด้วยยยย!!"

-.- เพื่อนกูเหมือนไม่เต็มซักคนน่ะ แต่อีกอย่างที่หายไป คือยัยนั่น ยัยผมหอมนั่น หายไปไหนแล้ว

"กูไปห้องน้ำนะ"

"แน่ะ!! ไปหาเหยื่อหราาาาาา"  ธันวามองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"มองหน้ากูนะธัน" ผมบอกพร้อมชี้หน้าตัวเอง

"............."

" กู   ไม่    ใช่   มึง!"

"ผ่าม! ผ่าม!!  ผ่าม!!!!"   ไอบอลทำเสียงแล้วตบมือชอบใจ  เออ   เอาเข้าไปพวกมึงอะ ส่วนสาวๆก็ได้แต่หัวเราะรื่นเริ่งแบบไร้สติกับเพื่อนๆผม ก็นั่นแหล่ะ พอพวกมันดื่มก็ดื่มเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะเราจองห้องนี้ไว้ ทั้งคืน!

TONLIU chapter

โอ้ย ไม่ไหว ไม่เอา คืนเดียวพอ T-T

ทำไมเหล้าแค่สามสี่แก้วมันมึนอย่างงี้นะ ห้องนำ้ไปทางไหนเนี่ย! ปวดฉี่!

ตึง!

ฉันปิดประตูอย่างเร็วทันทีที่หาห้องน้ำเจอ ตาเหมือนจะหลับเลยอะ ไม่ไหวแล้ว งื้อ

รู้งี้สมัครเป็นครูก็ดี อย่างน้อยก็น่าจะลองสมัครดู ฉันพูดได้หลายภาษานะจะบอกให้

แอ๊ด

เปิดประตูออกมาก็ล้างมือเอาน้ำแตะหน้า เฮ้อ ทำไมชีวิตต้นหลิวมันต้องมาทำอะไรอย่างงี้เนี่ย จะเรียนจบหางานดีๆทำเหมือนใครเขาไม่ได้รึยังไง พ่อแม่ก็ทิ้ง เป็นพี่เลี้ยงเด็กมาตั้งหลายไป เขาดันย้ายบ้านไปต่างประเทศซะงั้น ฉันเลยต้องมาหางานใหม่เลยเนี่ย ดีนะเจ้านายเก่าส่งเรียนแทนเงินเดิน ถึงจะเรียนแบบอ่านเองทำเองแต่ก็เหนื่อยใช่ย่อยเลยนะ กว่าจะแบ่งเวลาท่องศัพย์ จำคำ อ่านหนังสือไปสอบ แต่นั่นแหล่ะ ทำให้ฉันมีเงินเก็บเพียงน้อยนิด เพราะที่เหลือเอาไปเป็นค่าเล่าเรียนหมด

ตุบ!

"โอ้ย"

"ขอโทษค่ะ"  เอาอีกแล้ว ชนคนอีกแล้ว! วันนี้ฉันเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย เมื่อกี้ก็ชน เข้าห้องนำ้ก็ชน

.......แต่ทำไมผู้หญิงร่างมันบึกบึนงี้นะ

"คุณ เป็นไรป่าว"

"ฮ้าาาา"

ฉันว่าฉันก็ควบคุมความคิดฉันได้นะ แต่ทำไมฉันควบคุมการเดินกับการพูดฉันไม่ได้เนี่่ย -"-

"คุณ เป็นครายยยย"

"ดูไม่ดีเลยนะคุณ"  ยัยผู้หญิงบึกบึนพยายามพยุงฉันไว้ไม่ให้ล้ม แต่ตอนนี้ฉันเบลอๆแบบไม่ไหวแล้วล่ะ

หมับ!

"เฮ่ย!"   เจ้าตัวสะดุ้งโหยงเหมือนฉันทำอะไรผิดแปลกเข้า

"นี่คุณ! ปล่อย"

"อารายยยยยอ่า"  ฉันไม่รู้ว่าฉันเกาะส่วนไหนของเขา แค่ยกแขนฉันยังไม่ไหวเลย แล้วอะไรมันหยุ่นๆที่ฉันจับอยู่เนี่ย ทำไมมันอ่อนๆยืดๆได้อ้วยอะ หน้าท้องหรอ

"คุณ! เข้าห้องน้ำชายไม่พอ ยังจะ............โถ่เว้ย! อย่างบีบดิ!!"

ห้ะ? ห้องน้ำชาย?? งั้นนี่ก็ผู้ชายอะดิ แต่ทำไมกลิ่นคุ้นๆนะ แล้วทำไมไอแท่งนี่มันแข็งๆอะ อะไรเนี่ย

"นี่คุณ ลืมตาขึ้นมามองหน่อยได้มั้ย แล้วถ้ายังไม่ปล่อยคุณจะเสียใจ!"

กลิ่นนี่ กลิ่นเดียวกับคนที่ฉันเดินชนนี่ เขาหรอ

"ฉัน.......ฉะ.......ฉันขอโท.............ขอโ.............."

วืด---

THAEWIN chapter

"น้อง คนเสื้อขาวเมื่อกี้ใครอะ"  ผมหันไปถามบาร์เทนเดอร์เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งดูซุ่มซ่ามก้มหน้าก้มตาโดนลากตรงไปยังโซนห้องวีไอพี จนเดินชนผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง หน้าตาเหมือนลูกผอ.ที่โรงเรียนเลย แต่ยังนั่นยังดูหน้าเด็กอยู่เลย

"คนผมลอนๆคอขาวๆหรอครับ" บาร์เทนเดอร์หันมาถาม

"ใช่"

"อ๋อ เด็กใหม่อะพี่ น่ารักดีนะ"

".....อืม....... ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ไม่เรียนหนังสือหรอ หันมาทำมาหากินกันหมด"

พูดไป ตาก็หันไปจับจ้องสาวๆที่กำลังเฉิดเฉยเต้นร่อนอยู่บนเวที เสื้อผ้าน้อยชิ้นที่ใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่กับร่องอกหว่างขานั่น ยิ่งดูยิ่งเหมือนผู้หญิงราคาถูก  ไหนจะยัยหน้าเด็กนั่นอีก อายุไม่น่ามากกว่าผมหรอกมั้ง น่าหงุดหงิดจริง

"เอาเพรียวเพิ่มดิ้"  ผมหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์

"จัดไป"

พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียน เมื่อไหร่จะเรียนจบๆไปซะที เบื่อจะแย่อยู่ละ แม่ก็ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ให้เรียนภาษา เพื่ออะไรวะ เรียนจบไม่จบก็ต้องไปบริหารโรงแรมแทนแม่อยู่ดี น่าเบื่อ

ผมนั่งแช่อยู่ตรงนี้หลายชั่วโมง จนกระทั่ง

"ห้องน้ำไปทางไหนนะ"  แม่ง ปวดฉี่ชิบ

"โน่น แล้วเลี้ยงขวาครับ"  บาร์เทนเดอร์ชี้ทางพร้อมยิ้มให้

"ฉัน.......ฉะ.......ฉันขอโท.............ขอโ.............."

ตุบ!

พอถึงหน้าห้องน้ำ ผมก็เหมือนได้ยินเสียงผู้หญิง เสียงผู้หญิงในห้องน้ำชายเนี่ยนะ

ตึง!!

"ทำไมน่ะ!"

พอเข้ามาผมก็เห็นผู้หญิงเดรสขาว ยัยเสื้อขาวนั่น กับ.......

"ไอลูกผอ.??"

"นาย??"  ลูกผอ.มองพิจารณะผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะทำสีหน้าตกใจ

"นายเป็นเด็กที่โรงเรียนหรอ?  เข้าผับได้ไงเนี่ยฮะ! เป็นเด็กเป็นเล็ก!!"

"บ้านรวย จะไปไหนก็ได้ จบมะ"

"นาย!"

"แล้วนั่นทำอะไร นี่อย่าบอกนะ พรากผู้เยาว์หรอ??"

ผมหันไปถามอย่างสงสัย เพราะจากสภาพผู้หญิงนั่นคือเมา เมาแน่ๆ หน้าแดงหูแดงอิดโรยขนาดนั้น

"ปล่าว! เข้าใจผิด นายเข้าใจผิดนะนักเรียน"  ไอหน้าอ่อนลูกผอ.ทำถ้าปัดแบบเต็มที่

"แล้วทำไม....................."   พอผมชี้ลงต่ำเหมือนเจ้าตัวก็เพิ่งรู้ตัว ว่าเป้าของตัวเองมัน......

"ตุงมาเชียว"

"นี่! นักเรียน นายเข้าใจผิดนะ"

"เรื่องของคุณเหอะ ผมไม่สนหรอก.......แต่........ถ้าผู้หญิงเขาไม่เต็มใจ ก็ไม่ควรนะ นี่มันห้องน้ำสาธารณะด้วย"

"นายไม่เข้าใจ"  เจ้าตัวยังคงทำถ้าปัดแบบไม่ยอมรับความจริง

"ลาล่ะครับ"

ผมเดินออกจากห้องน้ำทันที เหมือนลืมอะไรไปนะ .............

.

.

.

ผมลืมไป.

.

.

.

.

ผม

ลืม

ฉี่............

ไอเ-ี้ยเอ้ยยยยย!!!!

แต่ทำไม ใบหน้าเล็กๆนั่นมันติดตาจังวะ

.

END chapter

"โอ้ยยย  อะไรเนี่ย"

พอตื่นขึ้นมา ฉันก็เห็นว่าตัวเองนอนกองอยู่บนที่นอนลำลองสำหรับพนักงานในร้าน

"นอนสบายไหมล่ะหล่อน"

"อ้าว พี่คนสวย"

"เรียกพี่สวยก็พอ แล้วเป็นไง ทดลองงาน ฮะ"  พี่สวยถามเมื่อเห็นสภาพฉันที่จำอะไรไม่ได้เลย

"ไม่เอาแล้วอะพี่ แล้วนี่กี่โมงละเนี่ย" ฉันหันไปถาม

"หกโมงเช้า ตื่นตรงเวลาเชียวนะ"

"บอกเจ้ด้วยนะ หนูไม่ทำแล้ว ลาล่ะค่ะพี่"

แล้วฉันก็รีบเปลี่ยนเสื้อออกจากผับอย่างรวดเร็ว เดินเท้ากลับอพาร์ทเม้นที่ใช้เงินเก็บที่มีอยู่ซื้อมาด้วยความยากลำบาก ถึงจะไม่ใหญ่มากแต่ก็อยู่สบาย ไม่ได้เล็กจนดูอับจน ตอนนี้เงินในบัญชีเหลือไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ ฉันต้องหางานอย่างด่วน!!

ว่าแล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนชุด ฉันไม่มีหรอก ชุดที่ดูเป็นอาจารย์น่านับถืออะไรนั่น ฉันไม่มีหรอก แต่ชุดฉันก็เรียบร้อยนะ ในแบบของฉัน

ณ    สถาบันนานาชาติ โรงเรียน Q

"อืม........ชื่อ......... ต้นหลิว  ..... เป็นลูกครึ่ง?"

"ค่ะ ครึ่งจีนเกาหลีค่ะ"   ฉันตอบผู้อำนวยการโรงเรียนที่ดูมีอายุแล้ว นั่งจ้องหน้าฉันอย่างพิจารณา

"พูดได้หลายภาษาใช่ไหม??"

"ค่ะ ไทย อังกฤษ จีน ฝรั่งเศษ เกาหลีนิดหน่อยค่ะ"

"แล้วจะสอนอะไรล่ะ"

"ท่านอยากให้สอนวิชาไหนคะ"  ฉันหันไปถามท่านต่ออย่างนอบน้อม

"พ่อครับ!"

อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในห้อง ........... หล่อจุง

"นะ! มาพอดี นี่เขามาสมัครโรงเรียนเรา แต่พ่อไม่รู้จะทำยังไงดี"

"ใครหรอครับ"

เขาพูดพร้อมเดินมายืนข้างๆที่นั่่งผู้อำนวยการแล้วมองหน้าฉันนิ่ง เหมือนเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหมนะ รู้สึกคุ้นจัง

".............. รับครับ"

"ค้ะ?? /  ฮ้ะ??"  ฉันกับท่านอุทานมาพร้อมกัน

"ยังไม่ดูประวัติเลยนะลูก"  ท่านผอ.ถามลูกชาย  ชายหนุ่มหยิบเอกสารประวัติตรงหน้าขึ้นมาดูพร้อมมองหน้าฉัน

"อายุ 20 ยังเด็กอยู่เลยนะ แต่จบการศึกษาภาคพิเศษ ได้ 5 ภาษา เคยเลี้ยงเด็ก? น่าสนนะ เขารับมือเด็กได้แหล่ะครับ สอบจีนกับฝรั่งเศษ ไหวไหม?"

ลูกผอ.หันมาถามฉันพร้อม.....รอยยิ้ม......ยิ้มนั่น!!  ฉันเขิลนะพี่ชาย >//<

"ไหวค่ะ!  กี่วิชาก็ไหว ไหวหมดเลย ^0^"

"ดี! ผมชื่อ นะ ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียน คุณต้นหลิว"

คุณนะยื่นมือมาให้ฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะจับรับตอบ

"โคร่ม!"

"ว้าย ขอโทษค่ะท่าน!"  เสียงครูสาววัยกลางคนดูตกอกตกใจพร้อมเด็กนักเรียนรุ่นโตสองคนที่เดินเข้ามาตามๆกัน

"นี่! มาถึงห้องผอ.แล้วยังไม่หยุดอีก!!" ครูหันไปตะโกนใส่นักเรียน

"............."  เด็กคนแรกที่เข้ามามองหน้าคุณนะตาไม่กระพริบ

"นาย??"  คุณนะหันไปชี้หน้าใส่เด็กคนนั้น  เขารู้จักกันสินะ

"เธอ?"  เด็กนั่นหันมามองหน้าฉัน เรารู้จักกันหรอคะ

"ครูใหม่หรอ"  เด็กผู้ชายอีกคนหันมาถามฉัน

"คะ....ค่ะ"  ฉันหันไปตอบ

"ผม ชาญ เกรด 12 หวังว่าคงได้เจอกัน ^-^"

เด็กชาญหันมายิ้มให้แล้วยังยื่นมือมาจับ ส่วนฉันก็ส่งมือไป แต่ทำไมบรรยากาศในห้องนี้มันแปลกๆนะ

นายเด็กนั่นกับคุณนะไม่ถูก นายเด็กนั่นกับฉัน แล้วยังจะนายชาญ โอ้ย จะไหวไหมเนี่ย

.

.

.

ฝากติดตามชีวิตของต้นหลิวด้วยนะค้าาา