sf ; we don't talk anymore

SF ; WE DON'T TALK ANYMORE

#อย่าคุยกันอีกเลยมิโนฮยอง ;โปรดใช้จักรวาลในการอ่านเพราะไร้สาระและหยาบคายมาก

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอ้อมกอดของผม กำลังดิ้นไปมาเหมือนคนทุรนทุรายจะขาดใจตายสะเดี๋ยวนี้ ดวงตาเรียวเล็ก จมูกนิดกับฟันกระต่ายมันทำให้เมียเด็กของผมโครตน่ารัก น่าฟัด น่ากิน อ่า... ไหนจะเอวขาวๆ

"ไอมิโนฮยอง ไอฮยองบ้า ปล่อยโว้ย ปล๊อย!" ขัดอารมณ์กูจริงๆเลยครับเมีย ยิ่งบ๊อบบี๊ คิมบ่นมากเท่าไหร่ก็สาแก่ใจคนโดนบ่นมากเท่านั้น บอกเลยตำแหน่งพ่อบ้านใจกล้า2017 ต้องเป็นของมิโนคนนี้แน่นอน

"เมียจ๋าก็อย่าดิ้นสิจ๊ะ ดิ้นแรงเดี๋ยวได้แตก" ผมไม่รอฟังเมียสุดที่รักบ่นอะไรทั้งนั้น ขึ้นคร่อมแม่ง

"ไอเหี้ย มึงจะหยุดไม่หยุด ไอฮยองบ้ากาม" นั่นโกรธ

ตุบ!!! ส้นตีนถีบมาโดนมิโน้ะน้อยๆอย่างงี้ ไม่มีลูกกันพอดี ใครๆก็บอกว่า มิโนกลัวเมีย กะอีแค่มนุษย์เมียเนี่ยนะ เหอะทั้งงี่เง่า ขี้หวง ขี้หึง ขี้บ่น เอาแต่ใจ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ชอบใช้กำลัง โอเคกูยอม ถึงหน้าตาผมมันจะดูมั่วจนตอกย้ำความร้อยเมียแค่ไหน แต่ก็มีใจไว้ให้น้องบ๊อบบี๊ย่ำยีคนเดียวนะครับ กว่าจะคบกันมารอดตั้งห้าหกปีเนี่ยไม่ใช่ง่ายๆนะครับ ครั้งแรกที่ผมเจอน้องเขา ผมก็ตั้งใจไว้ว่าจะเอามาเป็นสะใภ้พ่อแม่ให้ได้

"ปล่อยเส่ จะไปอาบน้ำ ถ้าผมไปเรียนสายนะ ฮยองไปนอนกับหมาหน้าคอนโดเลย" ก็นั่นแหละครับ น้องเขาสะบัดมือผมออก เดินไปเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปัง!!! โถ่เกิดเป็นมิโนมันน่าน้อยเนื้อต่ำใจ

"ถ้าคิดจะปล่อยมือฉันแล้ว อย่าปลอบกันด้วยสายตา..." เสียงดีขนาดนี้ กูเป็นได้แค่แรปเปอร์ สึด

"โอ้ยซ้อมร้องไปกล่อมควายหรอฮยอง" เสียงเจื้อยแจ้วตะโกนออกมาจากห้องน้ำ แหม่แสดงว่าแอบฟังพี่อยู่แน่ๆเลย พอคิดเข้าข้างตัวเองได้ก็ยิ้มจนแก้มปริ แต่สายตาหันขวับไปหาคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำทันที สุดที่รักของพี่ เธอนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาเดินอย่างนี้ได้ไง ไหนๆแล้วนะตอนนี้บีบซองถุงยางแน่นมาก

"เมียจ๋า นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไม่หนาวหรา" เมื่อเปลี่ยนคำว่า หรอ ในประโยคเป็น หรา มนุษย์เมียแทบจะเข้ามาซัดหน้าดั่งเทพบุตรของผมซะให้เลือดกลบปาก

"เสือก" อ่าวนี่พี่เป็นห่วงใยเธอไม่แยแสกันเลย พี่จะร้องไห้ เวลาเธอพูดกับฮันบินเธอคือนางฟ้าทำไมเธอไม่หยาบคายกับพี่อย่างนี้ ทำไม ทำไม๊

"........................................." ไม่เป็นไร ผมนั่งรอเงียบๆ มันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ที่ผมจีบน้องเขาแล้วแหละครับ ปกติ ปกติมาก มาก มากมาก กูน้อยใจเองละกูหายเอง

"จะไปเรียน" อ่ะนะพูดดี กลัวสายจะให้พี่แว้นไปส่งอะดิ้

"ครับ?" เล่นตัวหน่อยละกันนะ เผื่อเมียจะอ้อน

"ไปกับฮันบิน" ครับ ห้ะ! ฮันบินอีกแล้วอ่อ นี่เพื่อนสนิทกันตั้งแต่คลอดกูก็จะหึง ชิส์ เอาเป็นว่าไอที่ผมพูดไว้ตอนแรก เมียผมไม่เป็นหรอกครับ กูเนี่ยเป็น!!!

"ไม่ได้! ฮยองเป็นห่วง" ถ้าไม่ฟังพี่ พี่จะงอนนายทั้งอาทิตย์แน่บ๊อบบี้

"เคยห้ามได้ป่ะ" เออวะ ไม่เคย ตามคาดทุกคนครับเมียสุดที่รักของผมเดินออกไปแล้ว คอยดูนะคืนนี้ผมจะหนีเที่ยวๆๆๆๆๆ ดูสิจะมีใครมาตามหึงหวงผม

สองขากำลังวิ่งไปหน้าปากซอยให้เร็วที่สุด ผมนัดฮันบินไว้เจ็ดโมงนี่เลยมาจะยี่สิบนาทีแล้ว เพื่อนผมยิ่งโดนหลอกง่ายๆเดี๋ยวมีใครชวนไปไหนจะวุ่นวายแน่ เพราะไอฮยองบ้าคนเดียวเลย ยังจะมางอนไม่เป็นเรื่องอีก ไม่เคยรู้อะไรเลย โง่ยังไงก็ไม่ฉลาดขึ้นมาสักที

"บ๊อบบี้ นายวิ่งมาหรอ ทำไมไม่ให้มิโนฮยองมาส่งหละ" ฮันบินอ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทะเลาะกับมิโนฮยองมาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมไม่มาส่งเพื่อนเขาสักหน่อย ปล่อยให้วิ่งมาได้ไง

"เขาไม่ว่างมาส่งเราหรอก ฮันบินรู้ไหมเมื่อคืน"

"เมื่อคืน ทำไมหรอ"

"ฮยองเขา ฮึก เขาคุยโทรศัพท์กับผู้หญิง"

"นายคิดมากน่า" ทำได้แค่ปลอบไม่ให้เพื่อนกระต่ายร้องไห้หนักอะ ฮันบินไม่มีแฟนก็ไม่รู้จะปลอบไง

"เขามีความสุข ฮือ ขนาด นั้นทำไมเราจะดูไม่ออก ฮือ ฮันบิน"

"........................................."

"เขาคุยกัน เกือบทั้งคืนเลย ฮืออ เรานอนฟัง ฮึก เกือบทั้งคืนเลยฮันบิน"

"........................................."

"ฮยองเขาไม่รักเราแล้ว... ฮือ" บ๊อบบี้ไม่เคยอ่อนแอต่อหน้ามิโนสักครั้ง หลายๆครั้งที่บ๊อบบี้มาร้องไห้กับฮันบิน ก็มิโนฮยองนะมีแต่คนชอบ จะมาชอบผู้ชายอย่างเขาได้ไง ถึงมันได้มิโนก็มีตัวเลือกสวยๆ นมใหญ่ๆ ตั้งเยอะแยะ

ฮันบินจึงนั่งฟังเพื่อนระบายไปตลอดทางจนในที่สุดก็บอกเพื่อนไปตรงๆว่า ทำไมไม่คุยกับฮยองเขามาร้องไห้อย่างนี้ มิโนฮยองเขาก็ไม่รู้กับนายหรอกนะบ๊อบบี้

"ฮัลโหลมึง วันนี้กูเลี้ยงเจอกันร้านไอซึงฮุน"

ร่างสูงโปร่งแต่งกายดูดี ฐานะทางบ้านอยู่ในขั้นใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด หน้าตาเป็นที่หมายปองของสาวเล็ก สาวใหญ่ สาวดุ้น ชายหนุ่มทั้งหลาย เสื้อแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์รัดรูปขาดเข่าตามแฟชั่น เดินชนแก้วกับชายหญิงไปทั่วโซน เสียงโห่ร้องของบรรดาเพื่อนฝูงทำให้มิโนกลับมานั่งดื่นบนโซฟาตัวยาว

"นี่มึง งอนเมียเด็กอ่อ มาเลี้ยงเหล้าพวกกูเนี่ย" แทฮยอนมักเป็นห่วงเพื่อนเสมอ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

"เออ กูหึง หวง งอน นอยด์ เขายังไม่สนใจกูเลย ก็เป็นแบบนี้ทุุกครั้งอ่ะ"

"มิโนอปป้า เจนนี่นั่งด้วยได้ไหมเอ่ย" หญิงสาวใบหน้าสวย หน้าอกหน้าใจสมส่วนกับรูปร่าง สายตาเกือบทั้งโซนจับจ้องมาที่หญิงสาว แต่ก็มีแค่มิโนกับพวกเพื่อนๆเท่านั้นแหละที่รู้จักเจนนี่ ก็เจนนี่เป็นลูกบุญธรรมที่พ่อแม่ของเขารับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ แต่พอเริ่มรู้เรื่องก็ย้ายไปอยู่กับป้าของมิโนที่ต่างประเทศ จนเมื่อสองวันก่อนได้กลับมาเยี่ยมครอบครัวบุญธรรม มิโนเองก็เพิ่งรู้เมื่อคืนที่เจนนี่โทรมานั่นแหละ

"แหม่ๆๆๆ เจนนี่มานั่งกับอปป้าดีกว่า เดี๋ยวเมียไอมิโนมันจะเข้าใจผิด ยิ่งขี้หึงอยู่" พอซึงยูนพูดอย่างนั้นทำให้เพื่อนๆหัวเราะร่ากันทีเดียว โถๆมีเมียทั้งที เมียก็ไม่รักไอมิโนเอ๊ย

"ขี้หึงจริงอ่ออปป้า เจนนี่อยากเจออะ" หญิงสาวหันไปพูดกับมิโนที่ทำหน้าเหมือนหมาหงอย ไอพวกเพื่อนเลวทิ้งระเบิดอีกแล้ว ทำเป็นเงียบ ทำไมไม่ขำต่อละห้ะ!!!

"ฮะ ฮยอง" เสียงเรียกอันแผ่วเบา แต่โสตประสาทจำได้ขึ้นใจ นี่มันเสียงของเมียสุดที่รัก แต่เพื่อความแน่ใจหันไปดูหน่อยดีกว่า

"เมียจ๋า! มาได้ไง แล้วทำไมไม่โทรหาฮยอง แล้วแต่งตัวอย่างนี้มาได้ไง มากับใคร" ชิบหายแล้ว ทำไมใส่เสื้อยืดบางๆ ไม่เท่าไหร่เสือกเป็นสีขาวอีก โอ่ยเลือดกำเดาพี่จะไหล

"มาหาฮยอง แต่จะกลับแล้ว" มาหาพี่ถึงที่เลยนะเธอ วันนี้เมียจ๋าน่ารักที่สุดอะ ในที่สุดเธอก็เห็นค่าความรักของพี่ เธอหึงหวงพี่สักทีนะจ๊ะเมียจ๋า

"ไอสัสมิโนตื่น! ร้านเขาปิดแล้วไอห่า" อ่าวเพื่อนรักกูฝัน นี่กูเมามากไปใช่ไหม เมียจ๋าไม่ได้มาหาพี่หรอกหรอเนี่ย โอ้ยกูส่างเลย

"นี่กลับห้องไปมึง เมียเด็กมึงนอนคนเดียวไม่ห่วงไง๊"

"ไม๊ ใคร๊ ไหนใครห่วง ไม๊มี๊" โถไอดำ กล้าพูดเนอะ จ่ะไม่ห่วงเลยไม่ห่วง หวง หึงอะไรทั้งนั้น

"จะกลับไหม ไอมิโนฮยอง!!!" นั่นไงดีนะ ที่กูโทรตามเมียเด็กของมึงให้มารับมึงกลับ ก่อนกูจะปลุก555

"ไอแทฮยอน มึงโทรตามเมียกูมาทำไม" เสียงกระซิบเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน ไอเพื่อนไว้ใจไม่ได้ ยังจะมายิ้มให้เมียกูอีก หนอยไอหล่อ ไอพ่อพระเอก

"กลับจ่ะ เมียจ๋า" ถือโอกาสกอดเมียแสดงความรักของพี่เลยแล้วกัน พี่เมาเธอคงไม่ด่า ใช่ไหมจ๊ะที่รัก

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้อง แต่มันกลับรู้สึกนานแสนนาน เพราะบ๊อบบี้ไม่พูดอะไรสักคำตลอดทาง จนบรรยากาศยิ่งตึงเครียดมาก ไม่นานนักเมียที่สุดแสนจะเทิดทูนก็ยอมพูดจากับผม ดึงขนาดนี้ ตะคริวคงกินทั้งหัวแล้วมั้งเมียจ๋า

"...ฮยองมีคนอื่น" เสียงแหบพูดเบาๆ จนผมขนลุก คนอื่นไหนวะ เอ๊ะ! เธอหึงพี่ในที่สุด กูคงไม่ฝันซ้อนฝันซ้อนฝันซ้อนฝัน เอาวะ ตบหน้าตัวเองสักที

ป้าบ! โอ้ยไอ^#;&*@()!)&;#& หน้าดำๆของกูจะเป็นรอยมือไหม

"ฮยอง ไม่รักผมแล้ว"

"มีความสุขไหมครับ ฮยองคิดว่าผมดูโง่ใช่ไหม"

"ผมรักฮยองนะ" อ่ากูตาย ตายตาหลับ ตายอย่างสงบ นิพพาน! แต่กูไปมีใครตอนไหนวะ เดี๋ยวๆเมียจ๋าเสียน้ำตาให้ผม เอ่อมันคงไม่ใช่เวลาดีใจที่บ๊อบบี้หึงผมหรอกนะ ผมดึงไอกระต่ายนุ่มนิ่มเข้ามากอดแน่น

"ใคร บอกพี่สิ พี่มีใครนอกจากเรา"

"ก็ มะเมื่อคืน พี่คุย ฮึก กับเขา" เมื่อคืน...เมื่อคืน อ่อ เจนนี่!

"อย่าคิดไปเองสิครับ คนดี นั่นนะน้องสาวฮยองเอง"

"........................................."

"เจนนี่ เป็นลูกบุญธรรมบ้านฮยอง เขาเพิ่งกลับมา"

"........................................."

"งั้นพรุ่งนี้ ไปบ้านฮยองกัน จะได้เจอพ่อแม่ฮยองด้วย"

"แล้วผมไปฐานะอะไร"

"ฐานะ เมียจ๋า ของฮยองไง หืมทำไมครับ"

"ผมเป็นผู้ชายนะฮยอง แล้วพ่อแม่เขาจะไม่ เอ่อ เขาจะรับได้หรอ"

"เรื่องนี้ก็ไม่เคยปิดใครนะ เขาก็รู้กันทั้งนั้นละจ๊ะ เมียจ๋า ไม่ร้องไห้นะเด็กน้อย"

มิโนกดจูบบนริมฝีปากบาง จากจูบที่อ่อนโยนเริ่มจะเร่าร้อน ลิ้นหนาตวัดวนไปในโพรงปากที่หวานเหมือนขนม นานจนมือขาวทุบอกแกร่งให้ปล่อยออก

"รักนะครับ บ๊อบบี้" ยังไงวันนี้ก็คุ้ม ขอบคุณเจนนี่น้องรักที่โทรมาเมื่อคืน สวรรค์โปรดลูกสักที กอดของพี่มันแน่นจนเธออึดอัดไหมถ้าไม่ มันแน่นพอที่เธอจะรู้สึกว่าพี่จะไม่ไปไหนไหมที่รัก

"ไอฮยองบ้า ไม่ต้องมาคุยกับผมเลย นอนข้างนอกไปเลย"

"ใครบอกครับว่าฮยองจะให้เมียจ๋านอน หืม?"

"ไม่นอนจะให้ผมไปซักผ้าหรอ ตลก"

CUT