love hard...play hard ครูไม่ได้โรคจิตแน่นอนครับ (JJchuchu)

Title : love hard...play hard ครูไม่ได้โรคจิตแน่นอนครับ

Couple :  JJchuchu (+seungchuchu)

Type : Fan fiction #Yurionice

Rate : NC-17 แต่ไม่ได้หมายความว่าNCชัดเจนนะคะ อ้างอิงเรทที่ควรแปะเตือนค่ะ แหะ

-

INTRO

ผมไม่ได้โรคจิตหรอกครับ
มนุษย์น่ะ ก็เป็นสัตว์
สัตว์มันก็ต้องทำตามสันชาตญาณสิ.. ผมอยากได้...ผมก็ต้องได้ ผมต้องการ..ผมก็จะเอา
มันก็เหมือนสัตว์
มนุษย์ก็แค่มียางอาย ซึ่งผมก็ตรงตามนั้นนะ ใช่ว่าผมทำในที่สาธารณะเสียเมื่อไหร่...ใช่ ผมไม่ได้ผิดปกติสักนิด

ยิ้มเยาะกับตัวเองในสิ่งที่คิด ไม่มีความรู้สึกผิดปรากฏบนใบหน้าหรือจิตใจเลยแม้แต่น้อย

ผมมองดูลูกศิษย์ที่น่ารักนอนไม่ได้สติบนเตียง....ซึ่งโดนพันธนาการไว้เรียบร้อย

"อา พิชิต นายควรจะตื่นขึ้นมาได้แล้ว.. ฉันไม่ใช่พวกใจเย็นรอให้นายตื่นได้เป็นวันเหมือนในหนังนะ"

ฝ่ามือลูบไปตามเส้นผมดำขลับ ผมสีดำเหมือนกับของเขา ดูพริ้วไหวและสุขภาพดี เขาชอบที่พิชิตตัดมันสั้นไม่รุงรัง มันทำให้เขาเห็นใบหูและต้นคอระหงได้ชัดเจน ว่าแล้วก็เลื่อนมือไล่จากใบหูมาบนลำคอ มันเล็กจนเขาคิดว่าหากบีบลงไปเสียตอนนี้พิชิตก็คงไม่ตื่นขึ้นมาอีก ขณะเดียวกันความบอบบางก็ทำให้เขาอยากจะเล่นอะไรรุนแรงตามนิสัย.. 

เลื่อนสายตาลงมาอีกนิดก็เจอยอดอกที่แข็งชัน ผมใช้นิ้วโป้งกดลงไปย้ำตรงส่วนนั้น มันเห็นได้ชัดเพราะชุดนักเรียนสีขาวที่เปียกเป็นจุดดวงๆแค่บริเวณนั้น

สาเหตุเพราะผมดูดมันก่อนหน้าที่ตอนที่ลากพิชิตเข้ามาในห้อง.. หมอนี่ผิดเองที่น่ารักเกินไปแม้กระทั่งตอนสลบอยู่ ใครเห็นก็คงรู้ว่าผมเล่นจนพอใจเลยล่ะ ก็มันบวมตั้งขนาดนี้.. แต่การเล่นกับคนสลบมันก็ไม่ได้สนุกเท่าไหร่นักหรอก

ผมมองดูคนที่ยังคงนิ่ง ผมควรจะปลุกยังไงดีนะ.. พิชิตจะตกใจไหม อา ผมควรปิดปากเขาไว้ก่อน ใช่

ผมละออกจากตัวพิชิตเปิดลิ้นชักชั้นที่สองจากตู้ที่มีลิ้นชักอยู่หลายอันอย่างคุ้นเคย มองดูสก็อตเทปหลายแบบให้เลือกใช้
พิชิตไม่ใช่เด็กดื้อ.. ไม่ต้องใช้แบบเป็นกาวแน่นหรอก เดี๋ยวตอนดึงจะเจ็บเสียเปล่า.... คิดกับตัวเองไปผมก็หลุดหัวเราะหึ ว่าไปนั่น! ผมไม่เคยเห็น'รายก่อนๆ'นิ่งเงียบอยู่ได้ตอนที่ผมดึงสก็อตเทปออกจากปากเลยสักครั้ง

จริงสิ กับรายนี้ผมควรจะใช้เจ้านี่
ละออกจากตู้ลิ้นชักไปเดินหาผ้าที่ยาวพอมา ผมลืมคิดไปได้ยังไงนะ.. เดินมาหาพิชิต เกลี่ยนิ้วไปตามริมฝีปาก ก่อนจะบีบแรงจนมันอ้าออก ผมจึงแนบผ้าเข้าไประหว่างกลีบปากอ้อมไปมัดจนแน่นเหนือท้ายทอย

ถ้าทำแบบนี้ผมจะได้ยินเสียงพิชิตออกเสียงหรือร้องไห้มากกว่าการใช้เทปปิดที่ได้ยินแค่เสียงอืออึง

เรียบร้อยสมบูรณ์แบบ ที่เหลือก็รอแค่ให้พิชิตตื่น....

ผมจับที่หว่างขาทั้งสองข้างมาตั้งชันขึ้นอย่างนึกสนุก อาา ให้ตายสิ ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ในหัวก็นึกภาพคนตรงหน้าในฉากบนเตียงแบบต่างๆ

"ช่วยขยับขาเธอเป็นรูปตัวเอ็ม อ้าออกช้าๆให้เป็นรูปตัวเอ็ม~"

ผมฮัมเพลงที่เคยได้ยินพิชิตร้อง หลังเลิกเรียนเราเจอกันบ่อยๆเพราะค่อนข้างสนิทกัน พิชิตเองก็คงเชื่อใจผมซะสนิทใจ....เจ้าตัวคงนึกไม่ถึงว่าจะต้องมาเป็นฝ่ายถูกกระทำแบบนี้.. อยากเห็นปฏิกิริยาจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

สิ้นความคิดตรงนั้น คนตรงหน้าก็เริ่มขยับตัว สะลึมสะลือและทำหน้าเหมือนเจ็บปวด ก็แน่ละ คนโดนตีหัว รู้สึกผิดเลยนะเนี่ย

เปลือกตาบางปรือขึ้นมองหน้าผม ช่างยั่วยวนเหลือเกิน เขามองไปรอบห้องก่อนจะเบิกกว้าง ในที่สุดก็รู้ตัวเสียที

"อ..อาจารย์..! นี่มันอะไรกันครับ!!" เสียงอู้อี้เล็กน้อยเพราะปากคาบผ้าไว้

พิชิตมองผมแบบที่มองศัตรู ความไว้ใจไม่มีต่อไป...

ผมยิ้ม

ปาร์ตี้ระหว่างผมกับพิชิตกำลังจะเริ่ม..

-

Next part is coming soon 🖤

.