ตอนที่ 1 โลกภายนอก
“เจ้าฆ่ามนุษย์ผู้บริสุทธิ์เพียงเพราะความสะใจของตน ดังนั้นข้าจะให้เจ้าไปใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์จนเป็นเพื่อนกับพวกเขาได้ เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะได้พบข้าอีกครั้ง”
“ไม่นะ ท่านเทพ”
ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าที่กำลังย่างก้าวในโรงเรียนยามะโมโตะ
“นัตสึมิ นัตสึมิ ตื่นได้แล้ววันนี้เวรเธอทำความสะอาดห้องก่อนกลับบ้านนะ”
“รู้แล้ว ตื่นแล้ว ไอ้พวกมนุษย์บ้า”
“เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ ชั่งเถอะรีบทำซะ ฉันไปล่ะ”
“อย่าให้ถึงทีของฉันนะ ฉันจะเผาแกให้ไหม้เลย ทำความสะอาดเหรอ ฉันทำให้ที่ศาลเจ้ามันก็มากพอแล้วย่ะ กลับดีกว่า”
“ท่านนัตสึมิไม่ควรพูดอย่างนั้นนะขอรับ”
“โนบุมาทำอะไรที่นี้หรือว่าท่านอาเคมิกลับมาแล้ว ข้าทำสำเร็จแล้วใช่ไหม”
“เปล่าขอรับ โนบุมาเพื่อดูท่านนัตสึมิ”
“โนบุถ้าไม่มีเรื่องอะไรข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามา รีบกลับไปซะไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าแน่ไม่สนด้วยว่าเจ้าจะเป็นใครหรือวิญญาณดูแลศาลเจ้าไหน”
“อะไรกัน อะไร นัตสึมิพูดกับใคร” ชายรูปร่างสูง ตัวขาวซีด เดินเข้ามา
“ไดกิ ข้าไม่มีเวลามาทักทายกับเจ้าหรอกนะ”
“อะไรกันข้าแค่จะมาทักทายปีศาจสาวเพื่อนเก่าของข้าต่างหาก แม่ปีศาจจิ้งจอกสาว”
ไดจิปีศาจการาสุเทนงูที่แอบชอบนัตสึมิปีศาจจิ้งจอกแต่มันถูกมัตสึนิใช้เปลวไฟสีแดงเล่นงานเสมอ
“เพื่อน? ข้ารู้ในใจเจ้าไม่เคยคิดว่าข้าเป็นเพื่อน หรือเจ้าอยากลิ้มลองไฟปีศาจของข้าอีก” นัตสึมิปล่อยเปลวไฟสีแดงให้ล่องลอยรอบตัวของไดกิ
“นัตสึมิผู้เป็นที่รักของข้า ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าไม่กล้าใช้ไฟปีศาจของเจ้าอีกแล้วเพราะมันเป็นต้นเหตุให้เจ้าต้องมาอยู่กับพวกมนุษย์ ทั้งๆที่เป็นสัตว์เทพ”
“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าใช้เหรอ เจ้าคิดผิดแล้วแหละท่านอาเคมิบอกว่าข้าทำร้ายมนุษย์จึงมีความผิด แต่เจ้าไม่ใช่มนุษย์ดังนั้นถ้าข้าใช้ไฟปีศาจกับเจ้า ข้าไม่ผิด”
“มัตสึกิ” เสียงที่นุ่มนวลที่อ่อนหวานลอยผ่านเข้ามาในห้องที่มีแต่ไฟปีศาจจิ้งจอกรอบห้อง
“มัตสึกิ มัตสึกิ ข้ารอที่จะได้พบเจ้าอยู่นะ มัตสึกิสัตว์เทพของข้า”
มัตสึกิหยุดเปลวไฟของตนโดยทันที “ท่านอาเคมิ เมื่อใดท่านจะกลับมา”
“ต่อเมื่อเจ้า.....” มัตสึกิยังไม่ได้ฟังจบประโยคเสียงที่อ่อนหวานของอาเคมิ เทพอารักษ์ของศาลเจ้าก็หายไป
“เพราะเจ้าแหละโดกิ โดกิ?”
“ขอโทษนะใครคือโดกิ” ไม่ โดกิไม่อยู่แล้ว มีเพียงชายผู้หนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู ชายผู้นั้นมีหน้าที่อ่อนโยน ริมฝีปากบาง รูปร่างค่อนข้างสูงแต่เสียงกลับดูเยือกเย็น
“นี้เจ้าไม่เสียมารยาทไปหน่อยหรอก”
“หลบไปสิ”
“
เจ้าทำให้ข้าโกธรนะ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้มาทำกิริยาอย่างนี้
”
“นี้ไปเปิดพัดลมหน่อยสิรู้สึกร้อนขึ้นมายังไงไม่รู้”
“ ไม่ ถ้าอยากเปิดก็ไม่เปิดเองสิ ข้าไปล่ะ เจ้าคนเสียมารยาท” มัตสึกิก้าวเท้าเดินพร้อมกับไอแห่งความโกธร พร้อมกับพำพัมกับตัวเอง “ข้าเป็นถึงปีศาจจิ้งจอกระดับสูง เจ้ามนุษย์นั้นมีสิทธิอะไรมาสั่งข้า ถ้าเจ้าไปขอพรอะไรที่ศาลเจ้าอาเคมิล่ะก็เจ้าไม่สมหวังแน่”
ขณะที่มัตสึกิกำลังจะก้าวออกจากห้องไปก็มีมือมาจับปีศาจสาวดึงเข้าห้อง
“เธอจะไปไหน เธอออกไปตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไมข้าต้องฟังที่เจ้าพูดด้วย” ขณะนั้นทุกอย่างเงียบสงบไม่มีแม้แต่เสียงของสิ่งมีชีวิตและเริ่มมีอากาศที่หนาวและเยือกเย็นค่อยๆขยายไปทั่วโรงเรียน มัตสึกิเริ่มสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติ
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่ามีบางอย่างอยู่ข้างนอก เจ้าเป็นใครกันแน่”
“ฉันชื่อริว ตั้งแต่เกิดมาฉันก็สัมผัสถึงอะไรแบบนี้ได้ แล้วทำไมเธอถึงพูดว่าข้าหรือเจ้าล่ะ อ๋ออีกอย่างเธอก็เป็นแบบฉันหรอก”
“ริว อะไรกันนี้เจ้าสัมผัสถึงพวกนั้นได้แต่ไม่รู้ว่าข้าคือใครเหรอ ข้าคือมัต..” แต่ทันใดนั้นมัตสึกิก็ใช่ไฟปีศาจของเธอทำให้ริวหลับและใช้ไฟปีศาจสังหารจัดการกับสิ่งที่กำลังมุ่งตรงมาที่มัตสึกิ
“ตื่นแล้วเหรอ เจ้าหลับนานไปนะ ทั้งๆมันไม่น่าจะนานขนาดนั้น” มัตสึกิพูดกับริวที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องเรียน
“หายไปแล้ว หายไปไหน” ริวที่เพิ่งรู้สึกตัวจากการหลับใหล
“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าตื่นแล้ว ข้าขอตัวล่ะ”
“เดี๋ยวสิ มัตซัง เธอมีอะไรที่เหมือนฉัน เป็นเพื่อนกับฉันนะ ฉันเพิ่งย้ายมาพอดี”
“มัตซังเหรอ หมายถึงข้าเหรอ ข้าชื่อมัตสึกิ แต่เอาเถอะ ข้าไม่มีวันเป็นเพื่อนกับมนุษย์ มนุษย์สำหรับข้าเป็นแค่สิ่งที่ทำให้ข้าสนุกเวลาแกล้งเท่านั้นแหละ”
“ฉันคงดูเธอผิดไป”
“ใช่แล้ว ข้าไม่ใช่คนดีหรอกนะ ข้าน่ะเป็นปีศาจ”
“ไม่ เธอไม่ใช่ปีศาจเพราะฉันสัมผัสไม่ได้ถึงความชั่วร้ายในตัวเธอ”
“ท่านมัตสึกิขอรับกลับศาลเจ้าได้แล้วนะขอรับ”
“เสียงของโนบุนิ เจ้าจะคิดว่าข้าเป็นอะไรก็เรื่องของเจ้า”
“อะไรกันผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ความชั่วร้ายแต่เป็นความสว่าง ปีศาจ? เธอคือใครกันแน่”
หน้าอาคารเรียน
“คิโยชิ โนบุ ให้ตายสิใครเฝ้าศาลเจ้าล่ะ แล้วจะมาทำไมข้ากำลังจะกลับแล้ว”
“ท่านมัตสึกิไปอารมณ์มาจากที่ใดหรือขอรับ” คิโยชิวิญญาณแห่งศาลเจ้าพูด
“ใครน่ะ เธอพูดกับอะไร สิ่งที่วนเวียนอยู่รอบตัวเธอน่ะ” ริวเดินออกมาจากตัวอาคาร
“เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ข้าจะคุยอยู่กับใครก็เป็นเรื่องของข้า แล้วไม่ต้องตามมาด้วย”
“ฉันไม่ได้ตามเธอสักหน่อย ฉันจะกลับบ้าน อย่าหลงตัวเองนักเลย”
คำพูดของริวนั้นถือเป็นการดูถูกมัตสึกิอย่างยิ่ง ไฟแห่งความโกธรของปีศาจเริ่มลุกล่ามขึ้น
“
เจ้าว่าอย่างไรนะ
”
“ท่านมัตสึกิขอรับ ท่านผู้นี้เป็นมนุษย์นะขอรับ”
“ข้าไม่สนใจแล้ว” มัตสึกิ ใช้เวททางด้านไฟปีศาจ “ไฟปีศาจของข้าจงทำให้เจ้ามนุษย์ผู้นี้เจ็บปวดเดี๋ยวนี้” ไฟปีศาจของมัตสึกิพุ่งไปยังริวที่กำลังเดิน
“โอ๊ย เจ็บ โอ๊ย!! อะไรเนี้ย อ่า โอ๊ย” เสียงของริวที่กำลังครางออกมาจากการเจ็บปวด
“ฮ่า ฮ่าเสียงแห่งความเจ็บปวดชั่งไพเราะยิ่งนัก โนบุ คิโยชิ กลับกันเถอะ”
“แล้วท่านผู้นี้ล่ะขอรับ”
“ชั่งมัน ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ หรือคิโยชิอยากจะเฝ้าเจ้าริวล่ะ ข้าก็ไม่ห้ามหรอกนะ”
“จริงเหรอขอรับ ท่านมัตสึกิก็เป็นหวังท่านผู้นี้ใช่ไหมคับ”
“เปล่าจ๊ะ แต่ถ้าเจ้าอยากเฝ้าก็เฝ้าเถอะ แต่เจ้าจะไม่ได้กลับไปศาลเจ้าอีก กลับศาลเจ้าเดี๋ยวนี้”
“ขอรับ”
“สัตว์..เทพ..งั้นเหรอ โอ๊ย เธอ...สัตว์เทพใช่ไหม”
Guest
