แค่ได้รักเธอ ก็ดีแค่ไหน

บทนำ

ตึ้ง ตึ้ง

Romanได้อัพสเตตัสของเขา เมื่อ 3วินาทีที่แล้ว

-แมนๆเตะบอลครับ เหนื่อยจัง ขอกำลังใจหน่อยสิ >.< -

นี้แค่สามวิเองนะปาไป100 กว่าไลค์แล้ว คอมเม้นต์อีกสิบ แล้วผมเองก็เป็นหนึ่งใน 100 คนนั้นซะด้วยสิไม่ต้องตกใจนะครับว่านั้นคือเสียงอะไร มันคือเสียงเฟสบุ๊คของผมเอง ผมชื่อสานฝัน ปันยากุล ปีสองคณะแพทย์เรียกสั้นๆฝันหรือไอ้ฝันก็ได้ มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับแค่คนดังของม.อัพตัส คนๆนั้นเค้าชื่อ โรมันเป็นเดือนคณะวิศวะและเดือนมหาลัยของปีที่แล้ว คุณภาพคงไม่ต้องบรรยายหรอมั้ง ก็หล่อ รวย เฟรนลี่ และอีกบลาๆๆๆ แต่ผมก็ยังชอบเค้าอยู่ดี ครับคุณฟังไม่ผิดหรอผมคนนี้นายสานฝันชอบโรมันและชอบมาตั้ง 1ปีกับอีก 3 วันแล้วละครับ ผมไม่ต้องการให้เค้ามารับรักผมหรอกครับแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว...... คนดี๊ คนดี....

-อ๊ายยยยยยยยยยยย..พี่โร-  Roman ถูกใจสิ่งนี้

-พี่โรอยู่ไหนค่ะเดียวหนูจะรีบไปดูแล- Roman ถูกใจสิ่งนี้

-Tan Tan อะนะ- ขอกำลังจากใครครับคุณมึง - Roman ถูกใจสิ่งนี้

Roman ได้แสดงความคิดเห็นของ  Tan Tan –สักเรื่องน่ะครับคุณเพื่อน-

-Tan Tan อะนะได้แสดงความคิดเห็น-สติกเกอร์หมาฟ่นไฟ-

-Baby kamoae-แงะ 5555- Roman ถูกใจสิ่งนี้

Roman ได้แสดงความคิดเห็นของ Baby kamoae –อย่าแซวดิมันเขิลนะ-

-ใครอ่ะพี่โรใช่คนนี้หรือป่าวค่ะ- (แนบรูปโรมันกับเฟรมยิ้มให้กล้องชูสองนิ้ว)

เฮ้ย!!!! พวกคุณอาจจะกำลังสงสัยว่าเฟรมที่ว่านี้คือใคร เค้าคือคนดังของมอเราครับว่าที่นายแพทย์ปรวีย์ แสงยานุภาพ แค่นามสกุลก็กินขาดแล้ว เค้าคือคนที่อาจจะเป็นแฟนของโรมันก็ได้ เพราะเค้าทั้งคู่เป็นคนที่คนทั้งมออยากให้เป็นคนรักกันจริงๆ (เว้นกูคนเดียว)แต่ถึงผมจะไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนั้นก็เถอะนะ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าเค้าทั้งคู่เหมาะสมกันจริงๆ แต่....ช่างเถอะแค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน งานที่ผมสั่งพวกคุณไปอย่างลืมน่ะครับว่าส่งคาบหน้า เอาล่ะเชิญครับ”

“ครับ/ค่ะ”

“เฮ้ย ... พวกมึงเลิกเรียนไปไหนกันดีว่ะ ไปตากแอร์ที่ห้างกันไหม”

“เอาดิแล้วมึงว่าไง”

“ก็ดีเหมือนกัน กูว่าจะไปเช็กเรตติ้งสักกะหน่อย”

“ห่าคนค่ะ”

“กูขอบายน่ะพวกมึงกูกะว่าจะไปดูโรมันเตะบอลอ่ะ”

“ค่ะอีเฟรมเพื่อนฝูงไม่ค่อยคบหรอกค่ะเดี๋ยวนี้ ชิ!!อีคนทิ้งเพื่อน”

“มึงก็ไปว่ามันอีเข็ม มีผัวหล่อก็ต้องไปเฝ้าเป็นธรรมดาเดี๋ยวโดนหมาคาบไปแดกเอาได้ 555”

“บ้าเหอะเพื่อนกัน พวกมึงก็”

“ค่ะ ช่างมึงและ งั้นพวกกูไปก่อนน่ะ เจอกันวันจันทร์มึง ป่ะอีปี”

“เคๆๆ เจอกันพวกมึง”

หึ ผัวเมียผมคนนี้คงต้องตัดใจซะแล้วมั้ง

“เอ้า  ฝันยังไม่กลับหรอ”

ก็เค้าเหมาะกันขนาดนี้คนหล่อก็ต้องคู่กับคนน่ารักสิน่ะ

“อ่า....กำลังจะกลับแล้วเหมือนกัน เฟรมล่ะยังไม่กลับหรอ”

ทั้งที่รู้ก็ยังจะถามน่ะตัวกู

“เรากะว่าจะแวะสนามบอลก่อนกลับอ่ะ”

“อ่ะ..อ้อ... อืม..งั้น..เรากลับก่อนน่ะ”

“อืม เจอกัน”

“เจอกัน”

คงได้แค่นี้แหละสานฝันพอยังเค้าเป็นแฟนกัน ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วแท้ๆว่าได้แค่นี้ก็ดีแล้วแต่ทำไม... ทั้งๆที่สมองบอกว่าให้กลับหอแต่ทำไมร่างกายกลับไม่ฟังทำไม...ขาทั้งสองข้างก็พาร่างกายเดินมาที่สนามบอลซะแล้ว

โรมัน โรมันอยู่ตรงนั้นในสนามเค้ากำลังเลี้ยงบอลไปหน้าโกของอีกทีมและ..

แช๊ะ

ยิงบอลเข้าโกของอีกทีมเข้าไปได้อย่างสวยงาม

กรี๊ดดดดดด!!!!! เสียงสาวๆๆต่างกรีดร้องดีใจที่โรมันยิงเข้าทุกคนในทีมต่างพากันเข้าไปแสดงความดีใจกับโรมัน ส่วนผมก็แสดงความดีใจกับเค้าผ่านกล้องตัวนี้ ขออีกแค่รูปเดียวพอนะสานฝันแล้วก็กลับได้แล้ว ในตอนนี้ที่กำลังจะกดชัดเตอร์นั้นโรมันเค้าหันมายิ้มให้กล้องของผม

แช๊ะ

ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ โรมันเค้ายิ้มให้ผมใช่ไหมเค้า...กำลังโบกมือ...ให้ผมใช่ไหม ผมต้องทำไงดี

“พี่โรมันโบกมือใครวะมึง เค้าโบกมือให้กูใช่ไหม เค้ายิ้มให้กูใช่ไหมค่ะ ตอบกูที ”

เสียงของน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งข้างหน้าของผมดังขึ้น พี่ก็อยากรู้เหมือนกันครับน้อง เค้ายื้มให้ใครเค้าโบกมือให้ใครแล้วถ้าผมขอโบกมือให้เค้าคืนเหมือนน้องผู้หญิงข้างหน้าจะน่าเกียจไหม...

“อย่ามโนค่ะมึง หันหลังไปโน้นเค้าโบกให้พี่เฟรมยะ”

มือขวาที่กำลังจะยกขึ้นเป็นอันต้องชงักกลางอากาศทันที่ได้ยินน้องผู้หญิงอีกคนพูด เฟรมเค้านั่งอยู่ข้างหลังผมนี่เองถัดขึ้นไปสองขั้นและเฟรมก็กำลังโบกมือให้โรมันเช่นกัน นี่กูขี้มโนต้องแต่เมื่อไหร่วะ ติดได้ไงว่าเค้าจะมายิ้มมาโบกมือให้ พอคิดได้อย่างนั้นสองขาก็พาผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน.........