ยัยตัวร้ายกับนายตัวดี

ยัยตัวร้ายกับนายตัวดี

บทนำ

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่

“ฮือออออออออ  ฮึกกก”

“ ไฮ้หยะหยังนายโอภาษใครหยะหยังตั๋ว ” (ร้องไห้ทำไมนายโอภาษใครทำอะไรเธอ)

“บ่านี้มันตีผม ฮีก คับครู ฮึกฮือ” (นายคนนี้มันตีผมครับครู)

“ไหนไผตีตั๋วคนได๋หนา ไหนปามาหื้อครูผ่อเลาะ” (ไหนใครตีเธอไปพามาหาครูสิ)

“บ่านี้ ฮึก...คับครูมันตีผม ฮืออ” (คนนี้และคับที่มันตีผม)

“ตั๋วไปตีเปื่อนหยะหยังละณภัทร” (เธอไปตีเพื่อนทำไมละณภัทร)

“ก่อบ่านี้มันแกล้งผมก่อนมันเอาเกือกผมไปซ่อน” (ก็นายคนนี้มันแกล้งผมก่อนมันเอารองเท้าผมไปซ่อน)

“ตั๋วเอาเกือกเปิ้นไปซ่อนแต่กะโอภาษ” (เธอเอาร้องเท้าเขาไปซ่อนจริงหรือโอภาษ)

“ผมบ่าได๋ ฮึก...หยะหยังเลยคะ...คับ ครูผมอยู่บ่าดาย ฮืออ มันก็มาตีผม”(ผมไม่ได้ทำอะไรอยู่เฉยๆเขาก็มาตีผม)

“ฮั๋นณภัทรเปิ้นยังว่าตั๋วไปตีเขาก่อนเรื่องมันเป็นจะได๋นิไหนเล่าหื้อครูฟังเลาะ” (เขาว่าเธอไปตีเขาก่อนเรื่องมันเป็นอย่างไงไหนเล่าให้ครูฟังสิ)

10 นาทีต่อมา

“ครูจ้าวหยะหยังหน้าลูกข้าเจ้าหยังมาจ้ำจะอีกอ้อจ้าว” (ครูคะทำไมหน้าลูกดิฉันถึงได้ซ้ำแบบนี้ละคะ)

“จ้าวคุณแม่จ้าวพอดีว่าน้องเปิ้นเล่นกับเปื้อนก็เลยจ้ำหั๋นจ้ำนี้อ่ะจ้าวละอ่อนป้อจายเนาะจ้าวก็ต้องมีเรื่องจะอี้เป็นธรรมดา” (ค่ะคุณแม่พอดีว่าน้องเขาเล่นกับเพื่อนก็เลยซ้ำตรงนั้นซ้ำตรงนี้อะคะเด็กผู้ชายก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา)

“แต้กะจ้าวแต่ลูกข้าจ้าวมันบอกว่ามีคนมาตีมันอี้จ้าวเรื่องแต้ๆมันเป็นจะได๋จ้าวครู” (จริงหรือคะแต่ลูกดิฉันมันมาบอกว่ามีคนมาตีมันนะคะเรื่องจริงๆมันเป็นอย่างไงคะครู)

“เป็นจะอี้ข้าจ้าวบ่าไจ๋ยอมหนามาหยังลูกข้าจ้าวจะอี้ได๋จะได๋ละอ่อนคนนั้นมันเป็นใครจ้าว” (เป็นแบบนี้ดิฉันไม่ยอมนะมาทำลูกดิฉันแบบนี้ได้ไงเด็กคนนั้นมันเป็นใครคะ)

“คุณแม่ใจเย็นๆหนาจ้าวคุณจัดการลงโทษไปแล้วจ้าวเพราะน้องแกก็ไปแกล้งเปื่อนก่อนเหมือนกันจ้าว”(คุณแม่ใจเย็นๆก่อนนะคะครูจัดการลงโทษไปแล้วคะเพราะน้องแกก็ไปแกล้งเพื่อนก่อนเหมือนกันคะ)

“อย่างลูกข้าจ้าวนีหนาจะไปแกล้งเปิ้นก่อนเป็นไปบ่อไดจ้าว” (อย่างลูกดิฉันนี้นะหรือคะจะไปแกล้งเขาก่อนเป็นไปไม่ได้คะ)

“ไหนตั๋งอู้หือครูฟังเลาะเรื่องมันเป็นจะได๋ตี้อู้หือแม่ฟังตะอี้นะ” (ไหนลูกพูดให้ครูฟังสิเรื่องมันเป็นอย่างไงที่พูดกับแม่เมื่อกี่นะ)

“กะบอกครูไปแล้วแต่ครูบ่าเจื้อเปิ้นอ่ะแม่ว่าบ่านั้นมันตีเปิ้นก่อนเปิ้นบ่าไจได๋หยะหยังมัน”(ก็บอกครูไปแล้วแต่ครูไม่เชื่อผมอะแม่ว่าหมอนั้นมันตีผมก่อนผมไม่ได้ทำอะไรมันเลย)

“ฮั้นก่อจ้าวครูลูกข้าจ้าวบ่าไจหยะหยังไผครูต้องจัดการเรื่องนี้หื้อข้าจ้าว ไหนบ่าละอ่อนนั้นมันอยู่ไหนตี้ตีลูกข้าจ้าวนั้น” (เห็นไหนคะครูลูกดิฉันไม่ใช่ทำอะไรใครครูต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดิฉัน ไหนไอ้เด็กนั้นมันอยู่ไหนคนที่ตีลูกดิฉัน)

“พรรณีไปเรียกณภัทรมาครูหน่อยสิจ๊ะ”

“คะครู”

“รอสักกำเน้อจ้าวคุณแม่” (รอสักครู่นะคะคุณแม่)

“ครูมีอะหยังกับผมแหมเมาะผมจะกลับบ้านแล้ว” (ครูมีอะไรกับผมอีกครับผมจะกลับบ้านแล้ว)

“ละอ่อนคนนี่นะกะจ้าวครูที่ตีลูกข้าจ้าว” (คนนี้นะหรือคะที่ตีลูกดิฉัน)

“หน้าตาก็จาดดีเป็นหยังมาขี้ซวกแต้ว่า” (หน้าตาก็ดีทำไมโหดจัง)

“อิแม่บ่านี้ตี้มันตีเปิ้น”(แม่หมอนี้และที่มันตีผม)

“ก่อคิงเอาเกือกฮาไปซ่อนบ่าปอหยังเอาสมุดฮาไปฉีกแหมบ่อปอเตี้ยกะจะเอาหยังกับฮาแหม”(ก็นายเอารองเท้าเราไปซ่อนไม่พอยังเอาสมุดเราไปฉีกอีกไม่พออีกหรอจะเอาอะไรกับฉันอีก)

“แต้กะลูก ลูกหยังอันแต้กะ” (จริงหรือลูก ลูกทำแบบนั้นจริงไหม)

“เปิ้นบ่าไจ๋ได๋หยังหนาแม่บ่านี้มันจุเด้อ” (ผมไม่ได้ทำนะแม่หมอนี้มันโกหก)

“ขี้ซวกบ่าพอยังขี้จุแหมไคหั้นหน้าป้อกับแม่แต้ ” (โหดยังไม่พอยังโกหกอีกอยากเห็นหน้าพ่อกับแม่จังเลย)

“ครูจ้าวจะได๋นิละอ่อนคนนี้หยังมาจะอี้แต่ว่าป้อกับแม่มันเป็นไผมาฮ้องมาเลาะใครป่ะขนาดผิดแล้วยังบ่ารับผิดแหมใส่ร้ายลูกข้าจ้าวโตยป้อแม่บ่าซอนกะอยู่ตี้บ้านนี้ “( ครูคะอย่างไงหรือค่ะเด็กคนนี้พ่อกับแม่เป็นใครเรียกมาสิอยากเจอมากขนาดผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก ยังไม่พอใส่ร้ายลูกดิฉันอีก อยู่ที่บ้านพ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือ)

“ไจ๋เย็นๆก่อนเน้อจ้าวบ่าต้องถึงกับป้อแม่ละอ่อนก็ได้จ้าวเรื่องมันน้อยเดียว.....” (ใจเย็นๆก่อนนะคะไม่ต้องถึงกับพ่อแม่เด็กก็ได้มั่งคะเรื่องมันนิดเดียว.......)

“น้อยเดียวจะได้จ้าวนี้ถึงกับตีลูกข้าจ้าวบ่าปอยังมาใส่ฮ้ายแหม ข้าจ้าวตึ่งบ่ายอมเน้อครู” (น้อยเดียวตรงไหนคะ นี้ถึงขั้นกับตีลูกดิฉันไม่พอยังมาใส่ร้ายอีกดิฉันไม่ยอมจริงๆนะครู)

“มีอะไรกับหรือเปล่าครับ พอดีว่ามารับลูกนะครับแล้วหารองเท้าไปเจอเลยจะมาถามครู”

“สวัสดีคะคุณพ่อขอโทษจริงๆคะพอดีมีปัญหานิดหน่อยนะค่ะ” ครู

“ไม่เป็นไรครับ เจอหรือยังละณภัทรรองเท้านะเห็นมาหาตั้งนานละ” พ่อเด็กชายณภัทร

“นี้นะกะป้อของละอ่อนคนนี้ ข้าจ้าวจะบอกหื้อฟังหนาลูกคุณนะมาตีลูกข้าจ้าวบ่าป้อยังมาใส่ร้ายลูกข้าจ้าวแหม” (นี้นะหรือพ่อของเด็กคนี้ ดิฉันจะบอกให้ฟังนะค่ะว่าลูกคุณนะมาตีลูกดิฉันไม่พอยังใส่ร้ายลูกดิฉันอีก)

“ลูกผม? ไปใส่ร้ายเรื่องอะไรหรือครับบอกได้มัย”

“พอดีอย่างนี้ค่ะคุณพ่อ ตอนกลางวันมีเด็กมาฟ้องนะค่ะว่าณภัทรนะไปตีเขาก่อนพอถามถามมาภัทรบอกว่าโอภาษนี้และคะเป็นคนเอาไปซ่อนนะค่ะก็เลยมีเรื่องนิดหน่อย” คุณครู

“อ้าวหรือครับต้องขอโทษแทนลูกผมด้วยนะครับ” พ่อเด็กชายณภัทร

“แล้ว.....เขาเอาไปซ่อนจริงหรือเปล่าละครับเพราะตอนนี้ลูกผมยังหารองเท้ายังไม่เจอเลย” พ่อเด็กชายณภัทร

“จะเอาไปได้อย่างไงละค่ะก็ลูกดิฉันบอกว่าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำสิคะลูกคุณนั้นและที่ใส่ร้ายลูกดิฉัน” แม่เด็กชายโอภาษ

“แล้วคุณก็เชื่อลูกคุณหรือครับเด็กอาจจะทำจริงก็ได้” คุณพ่อเด็กชายณภัทร

“ใจเย็นๆก่อนนะค่ะ ณภัทรรองเท้าหายไปตั้งแต่เมื่อไรลูก” ครู

“ตอนเมื่อตอนคับเข้าแล้วจะไปเข้าห้องน้ำเกือกบ่าแล้วมีคับ” ณภัทร

“ตี้ไหน หน้าห้องเฮียนนะกะ” ครู (ที่ไหน หน้าร้องเรียนนะหรือ)

“คับหาที่จั้นวางรองเท้าหน้าห้องฮั้นกะบ่าปะ” ณภัทร (ครับหาที่ชั้นวางรองเท้าหน้าก็ไม่เจอ)

“แล้วลูกรู้ได้ว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนเอาไป” พ่อณภัทร

“กะผมได้ยินบ่าหมู่นี้มันอู้กันว่ามันเอาเกือกผมไปซ่อนแต่ผมบ่าฮู้ว่ามันเอาซ่อนกันตี้ไหน” ณภัทร (ก็ผมได้ยินพวกนั้นมันพูดกันว่ามันเอารองเท้าผมไปซ่อนแต่ไม่รู้ว่าเอาไปซ่อนที่ไหน)

“โอภาษตั๋วเอาเกือกเพื่อนไปซ่อนไว้ตี่ไหน” ครู (โอภาษเธอเอารองเท้าเพื่อนไปซ่อนไว้ที่ไหน)

“ผมบ่าได๋เอาไปซ่อนมันอู้ไปเรื่องเด้อครู” โอภาษ

“เห็นมัยคะว่าลูกดิฉันก็บอกแล้วว่าไม่ได้เอาไป แล้วจะรับผิดชอบอย่างไง” แม่โอภาษ

“ลูกแน่ใจนะณภัทรว่าใช่คนนี้” พ่อณภัทร

“แน่ใจก้าป้อจะจุหื้อไดหยังขึ้นมาอ้อ” ณภัทร (แน่ใจสิพ่อจะโกหกให้ได้อะไรขั้นมา)

“เอางี้แล้วกันนะค่ะ หน้าระเบียงหน้าห้องเรียนมีกล้องวงจรปิดอยู่ไปเปิดดูกันว่าใครเป็นคนเอาไปตอนนี้ใจเย็นๆกันก่อนนะค่ะ” ครู

หลังจากนั้นไม่นาน

“ที่นี้เราก็รู้แล้วนะคะว่าใครเป็นคนเอาไปคุณแม่ว่าอย่างไงคะ” ครู

“ภาษตั๋วหยังมาเป็นคนขี้จุจะอี้อ้อทำไมบ่ายอมรับผิดไปทำก็ต้องยอมรับผิดกะ” แม่โอภาษ (ภาษทำไมลูกเป็นคนขี้โกหกแบบนี้ทำแล้วก็ต้องยอมรับผิดสิ)

“ไปเอาเกือกมาคืนเปิ้นเฮียตัวเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน กลับบ้านไปค่อยอู้กันละก็ขอโทษเปิ้นโตย” แม่โอภาษ (ไปเอารองเท้ามาคืนเขาสะ เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน กลับบ้านไปค่อยพูดกันละก็ขอโทษเขาด้วย)

“ขอโทษ รองเท้าคิงฮาเขาเอาไปขว้างที่ทั้งขยะบ่าอู้ว่าหมู่ทำเวรเขาจะเอาไปขว้างหรือยัง”โอภาษ

“งันก็ช่างมันเถอะครับ ไม่มีอะไรอีกแล้วนะเรื่องมันก็จบแล้วงันขอตัวกลับก่อนนะครับครูสวัสดีครับ” คุณพ่อ

“สวัสดีครับคุณแม่ ไหว้ครูแล้วก็คุณแม่โอภาษด้วยนะณภัทร” คุณพ่อณภัทร

“สวัสดี๋คับครู สวัสดี๋ครับป้า ขอโทษตี้ตีคิงละกัน” ณภัทร

“สวัสดีจ๊ะเจอกันพรุ่งนี้จ๊ะเด็กๆ สวัสดีค่ะคุณแม่” ครู

“สวัสดีค่ะ ไปกลับบ้านได้แล้ว ” คุณแม่โอภาษ

ณ บ้านผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงใหม่

“กลับมากันแล้วหรือค่ะ ทำไมวันนี้กลับกันช้าจัง” แม่

“มีเรื่องกันนิดหน่อยนะจ๊ะเลยกลับช้า ณภัทรไปก่อนอาบน้ำป่ะ” พ่อ

“ตายจริง เรื่องอะไรหรือค่ะร้ายแรงหรือเปล่า” แม่

“ไม่มีอะไรหรอกคุณก็ลูกเราก็รู้ๆกันอยู่ยอมใครสะที่ไหน” พ่อ

“ก็มันเอาเกือกผมไปซ่อนกันนิละบอกว่าบ่าไดเอาไปใครมันจะไปทนได้กวนตีนขนาดนั้น” ณภัทร (ก็มันเอารองเท้าผมไปซ่อนละบอกว่าไม่ได้เอาไปใครมันจะไปทนได้กวนตีนขนาดนั้น)

“คิงไปหยะหยังมันไว้ก่อมันถึงได้กวนตีนคิง” (นายไปทำอะไรให้มันก่อนหรือเปล่ามันถึงได้กวนตีนนาย)

“บ่าได๋หยะหยังมันสักอย่างฮู้จักกะบ่าฮู้จังไปวันแรกกะมีเรื่องเลยพูกจะเป็นจะได๋กะบ่าฮู้” ณภัทร (ไม่ได้ทำอะไรเลยรู้จักก็ไม่รู้จักไปวันแรกก็มีเรื่องเลยวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไงก็ไม่รู้)

“เอาน่าๆใหย่ละอดเอาบ่ะบ่านิ” (เอาน่าๆโตละอดทนเอา)

“แค่เอารองเท้าไปซ่อนต้องมีเรื่องกันด้วยหรือคะ” แม่

“ไม่หรอกคุณทางนู้นเขาไม่ยอมไงเขาว่าลูกเขาไม่ได้ทำก็เลยเคลียร์กันยาวเลย” พ่อ

“ขนาดไปวันแรกนะคะเนี้ยก็มีเรื่องสะละ” แม่

“ผมว่าจะย้ายเขาไปอยู่กับไอ้บาสที่โน่นอย่างน้อยมันก็มีเพื่อนจะได้อยู่กับยายเขาด้วยคุณว่าไง”พ่อ

“คุณบาสก็มีลูกชายวัยเดียวกันก็น่าจะคุยกันได้นะค่ะ อีกอย่างพิธภัทรก็อยู่ด้วยคงจะไม่เป็นอะไร” แม่

“ผมว่าถามเจ้าตัวก่อนก็ดีนะครับเพื่อเขาไม่อยากย้ายไอ้ฟิวส์ยอมคนสะที่ไหน” พิธภัทร

“นั้นนะสินะเดียวค่อยคุยละกันว่าจะเอาไงต่อ วันนี้มีอะไรทานมั่งเนี้ยหอมจัง” พ่อ

“ก็ของโปรดลูกๆและค่ะ แล้วก็แกงฟักของโปรดของคุณพ่อ” แม่

ย้ายโรงเรียนหรือก็ดีนะ ไม่มีใครรู้จัก ไม่ต้องรู้จักใคร ไม่ต้องใส่ใจใคร ไม่ต้องใส่ใจใคร แคร์แค่คนที่เขาแคร์เราก็พอ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดและหว๋าใครจะไปห้ามได้ ไปอยู่ที่นั้นก็ดีเหมือนกันอยากทำไรก็ทำไม่ต้องสนใจใคร..........!!

ติดตามตอนต่อไป.....

Best_friend