เพราะความผิดพลาดในอดีตทำให้ กรณพัฒน์ เมธาธร ไม่คิดจะมองผู้หญิงที่จะก้าวมาเป็นแม่ของลูกอีกต่อไป ทั้งที่เขาก็รู้ว่าความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในอดีตเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องเกือบทั้งนั้น เพราะมิเช่นนั้นคงมิก่อเกิด กมลรส เมธาธร ขึ้นมาได้ แต่ช่องว่างระหว่างวัยและปัจจัยอะไรหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่าง ทำให้เขาไม่เลือกที่จะแสดงความรัก ความอบอุ่น ที่ลูกสาวคนเดียวโหยหามาตลอดชีวิต
“อุ้ย” หญิงสาวตกใจเมื่อมีคนมากอดด้านหลัง
ชนมนแยกออกมาหลังจากที่ทำบุญที่วัดเสร็จแต่หญิงสาวไม่ได้รีบกลับมาที่นี่ทันที ยังไปเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ห้างจนเบื่อ หากมีคฑาวุฒิเธอคงไม่ต้องเบื่อขนาดนี้
“ตกใจอะไรล่ะ” เขาถามชิดใบหู
“เปล่าค่ะ ไม่ไปทำงานเหรอคะ” เธอถามกลับเพราะได้ยินที่เขาบอกแก่กมลรสตอนเช้า
“มาทำงานไม่เห็นเหรอ ไม่มาทำหน้าที่หลายวัน เมียจำหน้าไม่ได้ล่ะ”
กรณพัฒน์เน้นคำจนอีกฝ่ายรีบดันตัวเองออกแต่เขาไม่ปล่อย ชายหนุ่มไม่เข้าใจหลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอตลอดช่วงเวลาไม่กี่อาทิตย์มันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไป มีความสุขทุกครั้งที่มีคนทำกับข้าวรอ มีคนให้นอนกอด แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เข้าใจความสึกนี้ หรือเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร
“ฉันยังไม่มีสามีนะคะ” หญิงสาวตอบเสียงอู้อี้
ชนมนน้อยใจทันทีที่เขาพูดแบบนี้ เพราะไม่เคยรู้สึกว่าเขาคิดจริงว่าเธอเป็นภรรยา เขาคิดเพียงเธอเป็นที่ระบายก็เท่านั้น ขนาดเมื่อคืนเขายังมาเอาเปรียบเธอถึงในห้อง
“ทำกันไปเมื่อคืนไม่ใช่ผัวเมีย แล้วเขาเรียกว่าเป็นอะไรกันล่ะ”
กรณพัฒน์ เมธาธร (แพท)
ชยณัฐ ทิพากร (เชน)
กมลรส เมธาธร (พรีม)
ชนมน อรุณพฤกษ์ (บัว)
++++++++++++++
ทำไมชอบมาเปิดเรื่องแล้วไม่อัพ ไรท์ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันจ้าาา
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอก อ้อมใจด้วยนะคะ
ครบเครื่องค่ะ สุข เศร้า เคล้าน้ำตา
พรรณพัชนันท์