Game... chanbaek

"คุณชานค่ะ มีจดหมายส่งมาค่ะ"

"วางไว้ แล้วออกไปได้"

ผมลุกจากโต๊ะทำงานเพื่อเดินไปเปิดจดหมายของใครบางคนที่ส่งมา ผมหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าข้างหน้าเป็นรูปไพ่ตัวบีใหญ่สีดำหนึ่งใบ ผมจึงยกโทรศัพน์มือถือขึ้นมากดหาเบอร์ใครบางคน

"แบคฮยอน นายต้องการอะไร"

[555 โทรมาทักเพื่อนแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ไม่เจอกันนานเลยคิดถึงจะแย่]

"นายเคยเห็นชั้นเป็นเพื่อนด้วยหรอแบคฮยอน"

[หึ..งั้นเข้าเรื่องเลยล่ะกัน ชานยอล]

"…"

[มาเล่นเกมส์กันเถอะ]

"…"

[เกมส์แรกของเราชื่อว่า...]

"…"

[น้องใครตายก่อน..]

"อย่า ชั้นไม่เล่น"

[ปาร์คชานยอล กลัวแพ้หรอ]

"ป่าว แค่ไม่อยากเอาชีวิตใครมาเสี่ยงกับเรื่องไร้สาระแบบนี้"

[หึ…นายไม่เล่น แต่ชั้นเล่นนี่]

"…"

[มีกฎแค่ข้อเดียว ตายก่อนแพ้]

"นายจะไม่หยุดใช่ไหม"

[อืม... มาเริ่มเกมส์กันเถอะ]

"ได้ ตามนั้น"

ผมวางสายไปแล้วคนหาเบอร์น้องของผม

"เซฮุน"

[ครับพี่ ว่าไง]

"นายอยู่ไหน"

[ผมอยู่ร้านกาแฟ]

"รีบขึ้นมาหาพี่ด่วน"

[ทำไมครับ]

"แบคฮยอนเริ่มเล่นเกมส์แล้ว"

[อ้าว อย่างงี้ก็…]

"ไม่ต้องพูดอะไรรีบขึ้นมาเดียวนี้"

[ครับๆ]

ผมเดินวนไปวนมาในห้องทำงาน แบคฮยอนเริ่มเกมส์แล้วคงไม่จบง่ายๆ ผมกับแบคฮยอนเราเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่6ขวบแล้ว  ตอนที่พวกเราอายุ18พวกเรามีปัญหากัน แบคฮยอนเกลียดผม แม้แต่หน้ายังไม่มอง แถมนิสัยเปลี่ยนไปมาก  พอถึงตอนมหาลัยแบคฮยอนเดินมาหาผมและเค้าก็พูดประโยคที่ผมคิดว่าไม่เป็นมิตรขึ้นมา "อยากเล่นเกมส์ไหม มาเล่นด้วยกันสิ"  แล้วแบคฮยอนก็เริ่มเปลี่ยนไป มากถึงมากที่สุดโหดร้าย เย็นชา  ครั้งนั้นผมยอมแพ้แบคฮยอนแต่หมอนั่นกลับบอกว่าไว้คราวหน้ามาเล่นกันใหม่ แต่ผมกลับเสียใจมากกว่าผมอยากได้เพื่อนคนเดิมกลับมา คนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส  ครั้งนั้นทำให้ผมเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นธุรกิจทางครอบครัวผม หรือแม้กระทั่งญาติห่างๆแต่นั่นก้ผ่านไป10กว่าปีแล้ว ผมไม่คิดว่าแบคฮยอนจะกลับมาเล่นเกมส์กับผมอีกครั้ง...

ปัง!!

ปัง!

เสียงปืนนี่ ผมรีบวิ่งออกจากห้องทำงานทันทีเห็นเซฮุนหลบอยู่ใต้โต๊ะ

"เซฮุนเป็นอะไรรึป่าว"

"ไม่ครับ ดีที่ผมหลบทัน"

"แล้วเสียงปืนมันมาจากไหน"

"บริษัทฝั่งตรงข้ามครับ"

ผมไม่แปลกใจ ก็นั่นมันบริษัทบยอน ซีเรียล เป็นบริษัทของแบคฮยอนนี่นา

"เซฮุนอยู่ใกล้ๆพี่ไว้นะ"

"ครับ"

"ผมรีบพาน้องชายของผมเข้าข้างในเพราะห้องทำงานของผมเป็นกระจกกันกระสุนอย่างดี"

"พี่ แล้วพี่รู้ได้ยังไงว่าพี่แบคเริ่มเกมส์"

"อย่ารู้เลยขี้เกียจอธิบาย เรื่องมันยาว"

"เออ พี่ เมื่อกี้มีคนมาขอสมัครงานด้วย นี่เขาฝากผมไว้"

"เออๆ วางไว้ เดียวพี่โทรหาแบคฮยอนก่อน"

[ว่าไงชานยอล]

"นี่กะให้ถึงตายเลยหรอ"

[ตายแล้วไม่ใช่หรอ]

"น้องชั้นอยู่บนนี้ในห้องของชั้น"

[หรอ แล้วใครบอกว่าชั้นจะฆ่าเซฮุน น้องนายไม่ได้มีคนเดียวไม่ใช่หรอ]

"…" ลืมเลย มีเทาด้วยนี่นา

[555 ปาร์คชานยอล นายน่าจะฉลาดขึ้นนะ ถูกชั้นหลอกยังไม่รู้อีก เกมส์นี้ชั้นชนะ]

"อืม ชั้นแพ้"

[มาเล่นเกมส์ที่สองกัน]

"หยุดเถอะแบคฮยอน นายทำไปเพื่ออะไร"

[ชั้นไม่มีคำตอบให้หรอก ชั้นก็แค่เบื่อ]

"ชั้นยอมนายชนะแบคฮยอน หยุดเล่นซักที"

[ไม่ ในเมื่อนายเข้ามาอยู่ในเกมส์แล้ว มันก็ต้องมีทั้งผู้แพ้แล้วก็ผู้ชนะ]

"ก็นายชนะชั้นไปแล้วนี่"

[แล้วใครบอกหล่ะว่าเกมส์มีแค่ด่านเดียว แค่นี้นะ ไอ้แพค!!ติ๊ด]

"พี่ชาน เทาอยู่โรงพยาบาลแล้วนะผมแจ้งเจ้าหน้าที่เรียบร้อยแล้ว"

"อืม"

"พี่แบคฮยอนฉลาดจังเลยครับ พวกเราตามไม่ทันเลย แล้วจะทำไงหล่ะทีนี้"

"ตอนนี้เราต้องเล่นตามเกมส์ของแบคไปก่อนไม่รุ่ว่าจะมาไม้ไหนอีก"

"ผมจะคอยช่วยพี่เอง"

"ไม่ต้องนายดูแลตัวเองให้ดีหล่ะกัน เกมส์นี้มีแค่ชั้นกับแบคฮยอนเท่านั้น"

ผมรู้นิสัยของแบคฮยอน1ข้อคือ...

แบคฮยอนหน่ะ ชอบอะไรที่มันตื่นเต้น และไม่สนว่าใครจะคิดยังไง

"ไอ้แพคเป็นอะไรเนี่ย เป่าหูพี่เล่นอยู่ได้"ผมหันไปต่อว่าน้องชายที่กำลังเป่าหูผมเล่น

"พี่แบคอ่ะ ไปแกล้งพวกพี่เค้าทำไม"

"มันเป็นเกมส์แกล้งตรงไหน"

"ถามจริงพี่ทำแบบนี้ทำไม"

"…"

"พี่ไปหาเรื่องทำไม"

"…"

"ขอคำตอบหน่อย"

"…"

"พี่อิจฉาหรอ"

"ป่าว ทำไมต้องอิจฉาในเมื่อพี่ก็มีทุกอย่าง"

"แล้วพี่ทำ ทำไม"

"แก้เบื่อนี่แหละเหตุผลของพี่"

"เออ ไม่คุยด้วยแล้ว"

"มานี่เลย" ผมดึงแขนน้องฝาแฝดผมให้มานั่งเก้าอี้ทำงานของผมแทน แล้วใช่มือจับที่วางแขนของเก้าอี้ไม่ให้อีกคนหนีไป

"อะไรของพี่เนี่ย ถอยไปเลย"

"ได้งานทำรึยัง"

"ยัง กำลังหาอยู่"

"มาทำงานที่บริษัทของเราสิ"

"ไม่เอาเดียวพี่แบคช่วย ไม่เอาอ่ะ"

"ก็ได้ ถ้าหาไม่ได้ก็มาทำบริษัทเรารู้ป่าว" ผมลูบหัวน้องชายฝาแฝดก่อนออกจากห้องไป

อย่าพึ่งตายหล่ะชานยอล เกมส์นี้มันพึ่งเริ่ม