fanfic เปรมวาด

สวัสดีคะ แฟนฟิค คู่เปรมวาด จากเรื่อง Sotus นะคะ

เป็น short fic

**คำเตือน ไม่เหมาะกับคนที่จิตใจอ่อนไหวนะคะ

ดราม่า สุดๆ คะ เตือนแล้วนะ

***ดาร์คมากๆ ของมากที่สุด..

..............................

ความรัก...ที่มีให้คนๆนึงมากๆ...

เคยคิดไหมครับว่ามันต้องจบในสักวันหนึ่ง..

เลือดสีแดงสด..ผสมปนเปอยู่ในมือแกร่งมากมาย..เปรอะเปื้อนไปทั่วชุดนศ.สี

ขาวที่บัดนี้ย้อมไปด้วยโลหิต กลิ่นสนิมพวยพุ่งจนแทบอาเจียน..

ร่างโปร่งที่สั่นเทา..นั่งกอดเข่าตนเอง..สายธารน้ำตาสีใสหยดลงซ้ำแล้วซ้ำ

เล่า...

.....

....... ชายหนุ่ม..เฟรชชี่คณะวิศวะกรรมศาสตร์...

ร่างหนาหน้าตาคมเข้ม..อารมณ์ร้อน..

และรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร...

ใช่..เด็กปี 1 คนนี้...

ช่างเหมือนกับตัวเขายิ่งนัก..

ความที่คล้ายกัน..มันทำให้เราเกลียด..

ตั้งแต่พบหน้า..

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เราไม่ถูกกัน..

มันเป็นคนที่ดื้อดึง..ส่วนตัวเขาก็เป็นคนที่ไม่ยอมใคร..

พวกเรามีเรื่องกันบ่อยครั้ง..

เจอหน้ากันทีแทบจะซัดกันตลอดเวลา..

..... .... แต่....

มันมีเหตุการ์ณ..หนึ่ง

ที่ทำให้พวกเรา...

เข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น..

วันนั้น..วันนี้เปรมช่วยวาดจากการโดนกระทืบ..

เราเปิดอกคุยกันหลายชม.

จนทำให้เราเข้าใจ...

ปมด้อย...

ความเหมือน...

อารมณ์...

พวกเราเหมือนกัน..

ทำให้เขารัก..

เขารักวาด...

วาดก็รักเขา..

เรารักกัน..พอๆกับที่เคยเกลียดกัน..

แรก...ความรักช่างเป็นสิ่งที่สวยงาม...

ใจเต้นตึกตักยามสบตา...

ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยมีให้ใครอีกแล้ว...

รอยยิ้มขอมัน...

ที่ไม่เคยได่เห็น...

จนบัดนี้....

มันช่างอบอุ่น..

จูบแรกที่เร่าร้อน..มันช่างหอมหวาน...

วาดคือสิ่งที่ดีที่สุด..ที่สวรรค์ประทานมาให้เปรม..

เขาคิดเช่นนี้..

คิดเช่นนี้เสมอ...

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี...

และคิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกตลอดไป...

จนวันหนึ่ง... วันครบรอบ..ห้าปี...ที่คบกัน

ร่างโปร่งใบหน้าออกหวานยิ้มกริ่ม..แต่งตัวที่คิดว่าเนี้ยบที่สุดในรอบปี..

วันนี้เป็นวันพิเศษ..

จัดแต่งชุดตัวเองอีกรอบ..จนมั่นใจ..

ก่อนจะสูดลมหายใจแรงๆ

เมื่อเขาพร้อมแล้ว..

กระชับช่อดอกไม้กุหลาบสีขาวสด..

ควบคู่กับกล่องกำมะยี่สีน้ำเงินเล็ก..

ก่อนที่จะเปิดประตูห้อง..ที่คุ้นตาเข้าไปทันที..

เพื่อจะไปเซอไพร์...

ขอแต่งงานคนรัก..

คิ้วเข้มขมวดติดกัน..เมื่อรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง..

เสียงหอบหายใจถี่หนัก...

ของหญิงสาว..ในห้องนอน..

ขาเรียวยาวก้าวไวกว่าความคิด..กระชากประตูไม้สีทึบออกทันที...

ภาพบนเตียงปรากฎร่างชายหนุ่มที่คุ้นตา...พร้อมกับหญิงสาวสภาพเปลือย

เปล่า...

นั่งคร่อมอยู่...

ทุกสิ่งอย่าง..ในมือร่วงหล่นอย่างไร้เรี่ยวแรง..

สมองว่างเปล่า...

ตึ้บตันจนไม่สามารถประมวลสถานกานตรงหน้าได้....

"เหี้ย!! เข้ามาได้ไงวะ!!" ร่างหนาบนเตียงรีบเอาผ้าคลุมตัวหญิงสาวทันที พร้อม

กับหาบล้อคเซอร์บนพื้นมาใส่

เสียงกรี้ดกร้าดของสาวเจ้าหน้าตาสวยไม่ได้เข้าไปในหู ของเปรมเลยสักนิด..

"วาด วันนี้วันครบรอบ5ปีของเรา..ทำไมทำแบบนี้"เสียงสั่นเครือ..เอ่ยอย่างยาก

ลำบากพร้อมกับเดินไปใกล้ๆเตียงอีกนิด

"กูเลิกกับมึงมาเป็นปีแล้วไอ้สัด!! ทำไมไม่เลิกยุ่งกับกูสักที!!" น้ำเสียงเย็น

ชา..ไม่ได้สนใจความรู้สึกตรงหน้าสักนิดเอ่ยตะคอกสุดเสียง..

"ไม่..เราไม่ได้เลิกกัน!!"

"เราเลิกกันแล้วไอ้เปรม!!"

"ไม่..ไม่วาด ที่บอกว่าจะรักกันตลอดไปละ"มือสั่นเทาด้วยอารมณ์ที่เสียใจอย่าง

หนัก..น้ำตาหลั่งไหลจนแสบ..เดินเข้าไปกอดร่างบนเตียงยังหวงแหน โดยไม่

สนใจบุคคลที่สามเลยสักนิด

"มัน..ไม่..มี..อีก..แล้ว..!!"

น้ำเสียงไร้เยื่อใย..เอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะผลักร่างโปร่งออกไปในทันที..

"กูบอกให้ไปสะ! งั้นกูจะให้ยามมาลากคอมึง" ขู่เสียงเย็นแต่บุรุษตรงหน้าไม่ได้มี

ท่าทีที่จะทำตามไม่

"ไม่...วาดรัก...ฉัน..ใช่วาดรัก..." พึมพรำเบาๆ ซ้ำไปซ้ำมา.

. "กู..ไม่..ได้..รัก..มึง..ไอ้เปรม.."เน้นย้ำทีละคำ ก่อนที่รวบหญิงสาวข้างๆตัวมาก

อดไว้..แสดงความรักให้ร่างสูงเข้าใจเสียที

"นี่คือคนที่กูรักไม่ใช่มึง"

"ไม่!! ไม่..มึงรักกูไอ้วาด.."

"มึงต้องรักกูเท่านั้น.."

มือสั่นเทา..หยิบ..วัตถุสีดำขลำขึ้นมาอย่างช้า..

ทำให้สองร่างบนเตียงมีสีหน้าซีดเผือกทันที..

หญิงสาวกรี้ดออกมาอย่างไม่คิดชีวิต..

ทำให้เปรมลั่นไก..ยิ่งไอ้นัง..ผู้หญิงนั้นอย่างไม่รีรอ..

ปัง!!

เสียงไกเหนี่ยว..

อย่างไม่ทันได้..เอ่ยอะไรกัน..

จากใบหน้าสวยสลดบัดนี้กลับมีรูกลางลูกตา..

เลือดสีแดงอาบเปลี่ยนผ้าปูสีขาวเป็นสีแดงสดทันที...

วาดมองดูด้วยความช้อค..ก่อนจะเขยิบหนีจนตกเตียงด้วยความตกใจ..

"เหี้ยๆๆ !! อะ. ไอ้ เปรม. มึง.. บ้าไปแล้ว.."

เสียงตะกุกตะกักดังขึ้นอย่างตกใจภาพตรงหน้าไม่หาย..

"ที่รัก..มันตายแล้ว ฮ่าๆๆ เรารักกันได้แล้วใช่ไหมม" เสียงหัวเราะดังลั่นประกอบ

คำพูด..

ชายหนุ่มไม่เอ่ยอะไร.. รีบหยิบไอโฟนขึ้นมาก่อนจะโทรหาตำรวจอย่างรวดเร็ว..

มันบ้าไปแล้ว..

บ้า

บ้ามากๆ..

แต่ไม่ทันได้ทำตามอย่างใจคิด..

ลูกกระสุนปืนอีกนัด..พุ่งเข้าที่มือขวานั้นอย่างจังจนเลือดอาบ วัตถุทรงสีเหลี่ยม

ตกกระทบพื้น..

"อ้ากกกกกกกก!!" กุมมือตนที่โลหิตไหลอาบ

"รักกูใช่ไหมม..รักใช่ไหม.."รอยยิ้มบางๆ พร้อมกับน้ำตาอาบแก้ม.. คุกเข่ากอด

คนรักที่ทรุดลงกุมมืออยู่บนพื้น.อย่างเจ็บปวด

จ้องตาสีนิลสีสวย..นั้นอีกครา..

ดวงตาสวยของคนที่เขารักมากมายกว่าชีวิต..

ที่ปกติมักจะมีความรักอยู่เต็มเปี่ยม..

ในสายตาคู่นี้...

แต่ตอนนี้...

มันกลับเหลือแต่ความว่างเปล่าและเครียดแค้น..

...ไม่จริง...

เป็นไปไม่ได้...

เรากำลังจะแต่งงานกัน...

ภาพในวันวานที่เคยมี...

แล่นขึ้นในสมอง...วนเวียนไปมาเหมือนกรอซ้ำในอดีต..

วักแรกที่เคยบอกรักกัน..ความรู้สึกจั้กจี้ในหัวใจนั้นยังตราตรึง..

วันฉลองคบ 1 ปี..เค้กก้อนเล็กๆในค่ำคืน..ที่ดวงจันทร์ส่องสว่าง..

ช่างหวานติดลิ้น..

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีค่า..ในความทรงจำ

รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยรัก..ยังจดจำได้ถึงวันนี้..

แต่ทุกสิ่งอย่างมักแปรผันไปตามกาลเวลา

วันที่ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลาย..

ท่าทีเฉยชา..

ทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ..

เปรม..รู้..

ว่าวาดแอบคุยกับผญอื่น..

เขาทำเป็นไม่เห็นมาตลอด..

จนเป็นวันที่ถึงที่สุด...

"เราเลิกกันเถอะ..กับผู้ชายมันไปไม่รอดวะ.."

น้ำเสียงเย็นชาที่เปรม..ไม่เคยคาดคิดฝันมาก่อน..ว่าจะได้ยินมาจากคนๆนี้...

เขารั้ง..อีกฝ่ายไว้ทุกทาง...

แต่ใช่...คนที่หมดใจแล้ว..

รั้งยังไง..เขาก็ไม่อยู่..

เปรมไม่สามารถรับความจริงได้..

เฝ้าหลอกตัวเองทุกวัน..

.... .....

"มึงต้องมอง..แค่กู...คนเดียว...สายตานี้ แค่กู"

....... ...........

ดวงตาสีนิล...สวย...

สองข้าง..

อยู่บนมือแกร่ง..

ผสมกับสีโลหิตแดงเถือกอาบ..ทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณ..

เสียงพรึมพรำ ลอยแว่วตามสายลม..

"รัก..แค่กู...กู..แค่ กู"

มีดแหลมคม..กรีดไปที่เนื้อที่อกข้างซ้าย..คว้านลึกจน...ล้วงมือเข้า..ไปหาสิ่ง..ที่

เป็นสิ่งที่เคยเต้นตุ้บตั้บ...แต่บัดนี้กลับนิ่งสนิท..

"เรารักกัน..เท่านั้น..รักกัน"

มีดด้ามเดิมที่..แทงเข้าไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตนอย่างรุนแรง...

จนเลือดไหลอาบปนเป..ไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร..

กลิ่นเหม็นเน่าตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ..

มือหนาล้วง..เข้าไปที่..

หัวใจ..

ที่ยังคงเต้น..ตุ้บๆ...

ดึงมันออกมา..

ก่อนจะวางไว้คู่กัน...

ร่างโปร่งทรุดลง..ไปบนพื้น..ข้างๆอีกฝ่าย

สายตา..ผสาน...ที่นันย์ตาโบว๋

ของร่าง..ไร้ลมหายใจข้างหน้า..

รอยยิ้มกริ่ม..เผยออกมา..นิดๆ

"เท่านี้..เราก็รักกันตลอดไปแล้วนะ.."

.... ........

สองมือผสานกันแน่น...

ริมฝีปากครี่ยิ้มให้กัน..

ดวงตาหวานช่ำแสดงความรู้สึกของทั้งคู่..

'ความรัก'

ที่มีให้...มากมายยิ่งกว่า..อะไรทั้งสิ้น

เท่านี้....

ก็ไม่มีใครมาขวางทางเราได้อีกต่อไป..

.............................................

สวัสดีคะ คนที่หลงเข้ามาอ่านจนจบ...แต่คงจะน้อยเป็น

แน่แท้ อ่านแล้วคง งง ใช่ไหมคะ งงแน่นอนคะ เพราะแต่งให้ งงๆ //อ้าว

ลองตีความหมายกันดูนะคะ //ถ้ามีคนอ่านนนะ