รำเพยทอดเรือนร่างขาวโพลนลงกลางที่นอน ตะวันกระเสือกกายกำยำลงก่ายเกย สองร่างลงไปโรมรันกันกลางที่นอน ผิวของเธอกับเขาตัดกันราวกับสีดำกับสีขาว ชัดเจนอยู่บนผ้าปูที่นอนเรียบตึง ครู่เดียวมันก็ยับยู่เพราะถูกมือของรำเพยดึงรั้ง ไขว่คว้าหาที่ยึดเกาะ
นอกจากใบหน้าปริ่มปานจะขาดใจของตัวเอง รำเพยก็เห็นแต่แผ่นหลังกว้างและบั้นท้ายของเขาสะท้อนอยู่บนกระจกเพดาน เธอพยายามกระเสือกใบหน้าให้เหลื่อมเลยปั้นไหล่ของเขาขึ้นมาสูดอากาศหายใจ เพราะความหนักอึ้ง อึดอัด ที่ต้องแบกรับร่างกายใหญ่โตของตะวันที่โถมทับเธออยู่
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
