Dead by Daylight (YAOI) ฟิคสั้น Dwigh X Jake {Survive together} {...รอดไปด้วยกัน...}

Y

Dead by Daylight (YAOI) ฟิคสั้น Dwigh X Jake {Survive together} {...รอดไปด้วยกัน...}

Dead by Daylight (YAOI) ฟิคสั้น Dwigh X Jake {Survive together} {...รอดไปด้วยกัน...}

marenanomorihomu

Y

0
ตอน
5.36K
เข้าชม
66
ถูกใจ
12
ความคิดเห็น
26
เพิ่มลงคลัง

...เสียง...คือสิ่งที่ไม่ควรจะมีในสถานที่แห่งนี้...

ไม่ว่าจะเสียงพูด...เสียงเดิน...หรือแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ...

คุณควรที่จะเงียบ...ห้ามส่งเสียง...ห้ามทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่จำเป็น... 

 

...เพราะนั่นหมายถึงชีวิตของตัวคุณเอง...

โปรดทำทุกวิถีทาง เพื่อรักษาชีวิตของคุณ...

 

.

 

.

 

.

 

.

 

 

...ดไวต์ แฟร์ฟิลด์... ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาที่สุดแสนจะธรรมดา แถมยังไม่มีอะไรพิเศษอีกต่างหาก... อีกทั้งสายตา ที่สั้นซะยิ่งกว่าอะไร...ทำให้ตัวเขาเองนั้น..จะต้องพึงแว่นตาอยู่ตลอดเวลา... ดูเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ?... ทั้งเรื่องเรียน.. เรื่องกีฬา...เขาก็ไม่เก่งซักอย่าง... มีแค่ตราลูกเสือ..ที่เอาแค่้ประดับเสื้อผ้าก็เท่านั้น... ในชีวิตนี้...เขามันไม่มีอะไรดีเลยสินะ...คนอย่างเขา...สมควรที่จะตายมากกว่าใช่ไหม?...

 

"..ไวต์...ดไวต์...เฮ้!?"

"หะ..ห้ะ!?"

"เหม่ออะไรอยู่น่ะ?.. เดี้ยวก็ได้ทำเครื่องพังกันพอดี..."

"อะ...ทะ..โทษทีนะเจ็ก..."

"...ระวังหน่อยล่ะกัน..นายน่ะ..."

"อืม..."

 

นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาเหม่อนะ...นายต้องตั้งสติ...

 

"ดไวต์..ดไวต์...เฮ้!?"

"หะ..ห๊า!?"

ปิ้ง-! 

 

"เครื่องนี้มันอยู่ใกล้ประตูน่ะเฟ้ย!...ก็ตกลงกันเเล้วนี่.."

"ชะ..ใช่...ขะ..ขอโทษจริงๆ ฉันลืมน่ะ..."

"นายทำเสียแผนหมด..."

 

...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...

 

ไม่ต้องรอให้อะไรบอก...

เสียงของหัวใจที่เต้นแรงขึ้น...ตามสัญชาตญาณของมนุษย์ ที่รักชีวิตตัวเอง...                     ซ่อน...ใช่..ต้องซ่อนตัว.....ซ่อนให้พ้นจากความตาย...

 

 

ดไวต์ เลือกที่จะซ่อนตัวในตู้สีแดง ที่ไม่ไกลจากตัวเขานัก... อาจจะเป็นที่ที่มิดชิดที่สุด... แต่ในอีกแง่นึง...มันก็คือทางตัน.....

.

.

.

มนุษย์รูปร่างใหญ่ยักษ์ ผิวกายหยาบกร้าน... ร่างกายเต็มไปด้วยแทงเหล็กอันแหลมคม ที่ทิ่มแทงจนทะลุเข้าไปถึงข้างใน... จะเรียกว่ามนุษย์ได้อยู่รึเปล่า?... เพราะสิ่งที่พูดถึงอยู่นี่...มันเหมือนปีศาจร้าย... ทั้งร่างกาย...และจิตใจ...

...สิ่งนั้น...ถูกเรียกว่า..ฆาตกร.......

 

...ใช่...ถ้าเป็นคุณ คุณคงจะพยายามหนี และวิ่งไปแจ้งตำรวจ หรือร้องหาคนช่วยสินะ?...

...แต่ในที่แห่งนี้...มันไม่มีทาง... นี่คือที่ของมัน...ที่ของฆาตกร...ที่แห่งความตาย...

.

.

.

.

.

.

กำแพงอิฐขนาดหนาหลายสิบชั้น..เป็นที่กั้นพื้นที่แห่งนี้ กับสถานที่ภายนอก... มีเพียงประตูเหล็กบานใหญ่เท่านั้น ที่เป็นทางออกทางเดียว..... การที่จะเปิดหนีออกไปได้... ก็ต้องการพลังงานไฟฟ้าที่เพียงพอสำหรับมัน.. และในสถานที่แห่งนี้..ก็มีเครื่องปั่นไฟ กระจัดกระจายกันอยู่... คงไม่ต้องบอกสินะ... ว่าจะเอาชีวิตรอดได้ยังไง...ใช่..ปั่นเจ้าเครื่องพวกนั้นให้ครบนั่นแหล่ะ... แต่มันก็ใช่ว่าจะง่ายแบบนั้น.....

...ในขณะที่ตัวเรากำลังปั่นไฟ...มัน..ก็ออกไล่ล่า... มันไม่เคยหยุดพัก...จนกว่ามันจะเจอ...

และถ้าเกิดว่ามันเจอ..... ก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณเองแล้วล่ะ...

.

.

.

.

"...อึก.." ...เงียบไว้ ดไวต์.....เงียบ...

อา...ตอนนี้มันกำลังหาคนอยู่... แน่นอน..ก็ต้องคนที่พึ่งจะปั่นไฟเสร็จไปนั่นแหล่ะ...บอกแล้ว มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด... การที่แสดงต่ำแหน่ง ให้ฆาตกรรู้นั้น...ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย..... เห็นได้จาก ความผิดผลาดเมื่อสักครู่..... เขาไม่น่าปั่นให้เสร็จเลย...

.

.

.

.

.

...คุณคิดว่าการซ่อนตัว ไม่ให้มันเห็น เป็นเรื่องที่ง่ายอย่างงั้นเหรอ?... ไม่..ต่อให้คุณหลบเก่ง หรือเงียบขนาดไหน... ก็ไม่สามารถซ่อนได้ตลอดไปหรอก... เหล่านกสีดำ ที่บินไปมา บนท้องฟ้าที่มืดครึม...ถ้าไม่สังเกตดีๆก็อาจเห็นได้ยาก...  อีกา...

 

 

...ก้า...ก้า...ก้า-!!                                           

นั่นไง......

 

อรุณเบิกฟ้า~ นกกาโบยบิน~ ออกหากินร่าเริงแจ่มใส!                                            เราเบิกบานรีบมาเร็วไว!ยิ้มรับวันใหม่ยิ้มให้แก่กัน~!

.

.

...ถ้าคิดว่ามันจะดีขนาดนั้น...คิดใหม่เถอะ.....

.

.

ไอ้จ้าอีกานี่แหล่ะ...สัญลักษณ์ หรือ ตัวบอกต่ำแหน่งอย่างดี สำหรับฆาตกร... มันเป็นนกที่ชอบสอดรู้ สอดเห็น... เกาะอยู่บนต้นไม้ ตามโขดหิน หรือสิ่งของ... มันจ้องมองเราอยู่ตลอดเวลา... มันไม่ได้บินไปบอกฆาตกรหรอก...แต่มันจะบินมารวมตัวกัน บริเวณที่มีคนอยู่... และถ้าอยู่นานจนเกินไป... ก็คงไม่ต้องบอกสินะ..ว่ามันจะบินมาร่วมตัวกัน เยอะขนาดไหน... ไม่ใช่แค่นั้น...ในขณะที่เราเดินผ่าน หรือ ย่องผ่าน บริเวณที่มีอีกาอยู่... มันก็เป็นสัญญาณบ่งบอกอีกเช่นกันว่า...มีอะไรบางอย่าง..อยู่ตรงนั้น...หรือพึงผ่านไปได้ไม่นาน..... บินมาหายังไม่พอ..ยังส่งเสียงร้องเรียกให้ฆาตกรมาหาอีก... รู้แล้วสินะ..ว่าต่อให้ซ่อนเก่งแค่ไหน...ก็ไม่มีทางที่จะซ่อนได้ตลอดไปหรอก.....

 

"...อึก...ฮา..." อากาศในตู้เริ่มร้อนขึ้น... แต่ว่าเขาก็ต้องพยายามกลั้นเสียงลมหายใจเอาไว้

"...ห้ะ?"         อีกา...อีกาเริ่มบินมาทางเขา.....ซวยล่ะ...

...เขาเริ่มกลัว...เริ่มกังวล..ว่าเจ้าฆาตกรนั่น...มันจะรู้ที่ซ่อนของเขา.....

ไปซักทีสิ..ขอร้องล่ะ...พระเจ้า..โปรดคุ้มครอง...

 

 

และแล้ว เขาก็เริ่มสวดมนต์ถาวนาในใจ.....

.

.

.

.

.

...เป็นอะไรที่ดูน่ากลัวใช่มั้ย?...ก็นะ..ถ้าไม่ติดว่า พวกเขาทั้งสี่คน...เห็นจนกลายเป็น เรื่องที่ชินชาแล้วล่ะก็... มันคงต้อง มีสติแตกกันบ้างแหล่ะน่า... ลองนึกภาพ เวลาที่เจ้าฆาตกรนั่น..ง้างอาวุธของมันมาฟันคุณสิ...ฟันจนเข้าไปถึงข้างใน..... ฮะๆ..ไม่มีใครอยากโดนมันหรอก...ใช่มั้ย?...

 

...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก..........................

 

หัวใจที่เต้นช้าลง จนเป็นปกติ... มันไปแล้ว...

...ใช่...เสียงเดียวที่ควรจะมีในที่แห่งนี้..ก็คือ...เสียงหัวใจ...ของตัวเราเอง... ทั้งเป็นสิ่งที่เตือนถัย ให้กับเรา...และยังเป็นสิ่งยืนยัน..ว่าเรายังมีชีวิตอยู่... หึ..มันควรจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีสินะ...ถ้าไม่ใช่คนไร้ค่า แบบเขาน่ะ...

.

.

.

.

ดไวต์ พยายามออกมาจากตู้ให้เบาที่สุด เท่าที่เขาจะทำได้...เพื่อไม่ให้มันได้ยิน.....

.

.

.

"...เอาเรื่องเหมือนกันแฮะ..."

"ระ..เรื่องอะไรเหรอ?..."

เขาหวังว่าเจ็ก จะไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เขาหลบอยู่ในตู้ จนมีเสียงลมหายใจออกมาหรอกนะ... อันที่จริง...เจ็กเตือนเขา เรื่องนี้หลายรอบแล้วล่ะ..แต่ดูเหมือนว่า เขาจะยังไม่เข็ด....

"...หึ..ไม่ใช่เรื่องที่นาย ไปหลบอยู่ในตู้หรอกนะ..."แน่ะ..เขาดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

"ที่ฉันพูดถึงน่ะ...มันคือกับดักต่างหาก..เล่นเอามาวางไว้ซะ ตรงคันโยกเลย... ถ้ารีบวิ่งมาเปิด..ก็คงต้องมีโดนกันบ้างแหล่ะ..."

เจ็ก ชี้ให้เขาเห็นกับดัก ที่ถูกนำมาวางเอาไว้ โดยเจ้าฆาตกรนั่น... มันเป็นกับดัก...กับดักหมี..ที่ทำมาจากเหล็กอย่างดี... อาจจะเป็นเพราะ ที่ๆเราอยู่ตอนนี้... มันเหมือนจะเป็นเหมืองเเร่ขนาดใหญ่ที่..รกร้าง...เพราะคดีฆาตกรรม...รึเปล่าก็ไม่รู้นะ..แต่ว่า ในโรงงานหล่อเหล็กนั่นน่ะ..... เฮ้อ..ก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไรนัก..เราไม่ต้องพูดถึงมัน จะดีกว่านะ...

.

.

.

.

"..พอดีเลย...เมื่อกี้นี้ ตอนที่ไอ้บ้านั่นมา ฉันก็เดินไปเจอหีบพอดี...ในนั้นมีกล่องเครื่องมือสีเหลืองอยู่ด้วย...ขอพังทิ้ง ให้สะใจเล่นหน่อยล่ะกัน..." เจ็ก ยิ้มขึ้นมาอย่างนึกสะใจ.....

.

.

.

.

...อ่า...ตอนนี้ เจ็กเขากำลังจะพังกับดักสินะ... งั้นผมก็ควรที่จะทำตัวให้มีประโยนช์ โดยการไปปั่นไฟสักเครื่องแถวนี้ๆก่อนล่ะกัน...

"เดี้ยวสิไวต์..เอาให้เสร็จก่อน..." เขาหันมาเรียกผม... อ๋อ..จริงด้วยสินะ...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... แต่เวลาที่ผมอยู่ใกล้กับใครแล้ว..คนๆนั้น มักจะทำอะไรเร็วขึ้นตลอด... ถ้าถามว่าอะไรเร็วขึ้นน่ะเหรอ?...เอ่อ...ก็มี ซ่อมเครื่องปั่นไฟเร็วขึ้น...รักษาบาลแผล จากการโดนฟันเร็วขึ้น...ปลดตะขอ..หรือว่าทำลายกับดัก ได้ไวยิ่งขึ้น...ดูเป็นเรื่องที่ เกิดจากการคิดไปเองใช่มั้ย? ฮะฮะฮะ..นั่นสิ...ผมเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน... ผมคอยลองถามออกไป ว่าทำไม... พวกนั้นก็ตอบกลับมาว่า.. คงเป็นเพราะมีคนอยู่ด้วยล่ะมั้ง ก็เลยรู้สึกสบายใจขึ้นน่ะ..... ฮะๆ แล้วทำไมคนที่ว่านั่น ถึงเป็นผมล่ะ?... คนอย่างผมเนี่ยนะ..ที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจน่ะ... จ้างให้ ก็ไม่มีวันเชื่อหรอก... เห็นผมเป็นตัวรับกรรมแทนล่ะสิไม่ว่า...ก็คนอย่างเขาน่ะ..มัน..... ไร่ค่าสิ้นดี.....

.

.

.

.

.

"..รีบไปกันเถอะ...เสียงดังขนาดนี้..มันคงจะได้ยินแล้วล่ะ..."

"อืม..."

ผมกับเจ็ก..ค่อยๆเดินกันมาเรื่อยๆ...เพื่อไม่ให้เกิดรอยเท้า ตามทางที่เราเดินกันมา... อาจจะเสียเวลาหน่อย...แต่ก็เพื่อรักษาชีวิตนะ... เป็นคุณ คุณก็ควรที่จะทำแบบนี้เหมือนกัน...ถ้าเกิดคุณได้มาติดอยู่ที่นี่น่ะนะ.....

"สองคนนั้น อยู่แถวนี้มั้ยนายว่า?..."

"สองคนนั้นน่ะเหรอ...เม็กกับโคลเดค น่าจะอยู่ไกลจากพวกเราพอสมควรน่ะนะ..."

...ถ้าถามผมว่ารู้ได้ยังล่ะก็...บอกไม่ถูกเหมือนกันแฮะ...ผมเองก็แค่ ชอบที่จะสังเกตคนรอบข้าง..ก็เท่านั้นเอง.....

"...งั้นเหรอ..สงสัยสองคนนั้น ก็คงจะไปปั่นเครื่องหน้าประตู ฝั่งนู่นแฮะ...แทนเครื่องที่เสียไปน่ะ...หึ" ...อึก..เขาซ้ำเติมผม ซะหนักเลยแฮะ...ก็สมควรอยู่น่ะนะ..นี่มัน ใช่เรื่องเล่นๆซะที่ไหนกันล่ะ..... ผมน่าจะ..มีสติให้มากกว่านี่หน่อย...ไม่น่าพลาดเลยเรา..ลำบากสองคนนั้นอีก...เฮ้อ..ห่วยยังไง ก็ห่วยอย่างงั้นนั่นแหล่ะเรา...อยากฝันเฝื่องให้มากนักเลย.....

.

.

.

.

.

เราเดินกันไปเรื่อยๆ..จนกระทั่งเจ็ก...ลากเขาไปยังเสาต้นหนึ่ง...ที่มีตะขอเหล็กอันใหญ่ติดอยู่...มันถูกมัดเอาไว้กับเสาด้วยเชือกเส้นยาว... เอาไว้ทำอะไรอย่างงั้นเหรอ? ก็..... เอ่อ..อาจเป็นเรื่องที่ไม่น่าฟัง..อีกแล้ว... แต่ว่าไอ้เจ้าเสาที่ว่านี่..มันมีไว้สำหรับแขวนคน อย่างเราๆนี่แหล่ะ... ถ้าถามว่าแขวนทำไมน่ะเหรอ?...ไม่มีใครรู้หรอก..แต่ที่แน่ๆ เมื่อเราโดนแขวนด้วยตะขอนั่นแล้ว...ตะขอเหล็ก ที่เสียบทะลุเข้าไปในร่างกาย...เลือดที่ไหลรินจากบาดแผลนั่น...มันช่างทรมาณ...ถามว่าหนีได้มั้ย? ก็หนีได้...แต่จะดิ้นออกจากตะขอเหล็ก นั่นได้นี่...โอกาศหนึ่งในร้อยเลยนะนั่น... ไม่ก็ มีอีกทางนึง..ให้คนมาช่วย...ช่วยยกเราออกจาก เจ้าตะขอบ้าๆนั่น... และอย่างได้โดนจับแขวนอีกรอบล่ะ...เพราะถ้ายิ่งโดยแขวนหลายรอบ..บาดแผลก็จะยิ่งกว้างขึ้น...และถ้า โดนแขวนกับตะขอนั่นนานๆเข้าล่ะก็... ควรจะกังวลเรื่อง เลือดหมดตัวตาย มากกว่าที่จะเป็น โรคบาดทะยักนะ... และใช่..เจ้าฆาตกรนี่แหล่ะ ที่เป็นคนทำ...ตามล่าคนที่อยู่ที่นี่...คนทั้งสี่คน...หรือก็คือ..ผู้รอดชีวิต.....

.

.

.

.

.

แกร๊ง-!!(ถ้าใส่เสียงเอกเฟกต์ได้...คนเขียนก็จะใส่ อะเฮอๆ)

 

"..ฮา...เสร็จซะที..ดีนะ ที่มีกล่องเครื่องมือ ช่วยไปได้เยอะเลย..."

กล่องเครื่องมือ...เป็นอุปกรณ์ สำคัญอย่างหนึ่ง ในที่แห่งนี้... ใช้ได้หลายอย่างเลยแหล่ะ... ทั้งซ่อมเครื่องปั่นไฟ หรือแม้แต่ถอนเสา..ทำลายกับดักก็ได้หมด... และเจ็ก ก็ดูเหมือนจะชอบมันมากๆเลยด้วย.....

"...เฮ้ย" อยู่ๆเจ็ก ก็เอื้อมมือ มาจับที่บ่าของผม...

"มะ..มีไรเหรอเจ็ก?"

"...ขอบใจนะ...ที่ตามมาด้วย..." ...นี่เขา พูดเพื่อให้ผม หายรู้สึกผิดใช่มั้ยเนี่ย?...


"ไม่หรอก...ฉันต่างหาก..ที่ควรจะพูดแบบนั้น..."

"..ทำไมอีกล่ะ?..."

"ก็..นายยอมมากับคนอย่างฉันนี่นา... ทั้งๆที่ฉัน..ก็ไม่ค่อยจะมีประโยนช์ อะไรสักเท่าไร..."

"...นายไม่ควร- "

 

..ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

 

ห้ะ?...ทำไมมันมาทางนี่ล่ะ?..จริงสิ...เจ็กพึงจะพังเสาไปนี่นา!?...

..ไม่มีเวลาให้มานั่งตัดสินใจ... ดไวต์ รีบเข้าไปหลบอยู่หลังต้นไม้ ที่มีโผลงหญ้าสูง ปกคลุมอยู่.....

.

.

.

.

.

..เคยพูดเรื่องเสาไปแล้วใช่มั้ย?...งั้นขออธิบายให้กระจ่าง อีกทีนึงก็แล้วกัน... มันเป็นสิ่งที่เจ้าฆาตกรนั่น ใช่ในการฆ่าเหล่าผู้รอดชีวิต..โดยการนำไปแขวน แล้วปล่อยให้ตาย อย่างช้าๆ..... แล้ว..ถ้าเกิดว่า มันไม่มีเสาให้แขวนล่ะ?... นั่นก็เป็นหนทาง ในการเอาชีวิตรอดอีกทางหนึ่ง..ในที่แห่งนี้... แต่ในขณะที่ถอน... เสียงของตะขอเหล็กที่หลุดออกมาน่ะ..ดังลั่น ไปไกลเลยล่ะ... แล้วก็ไม่ได้ดัง แค่ตอนถอนเสร็จหรอกนะ...เสียงเหล็กที่แตกหัก ตอนกำลังปลดตะขอน่ะ... มันก็ล่อฆาตกร ให้มาหาเหมือนกันนะ... อย่างน้อย..เสาที่โดนปลดตะขอไปแล้ว...ฆาตกร มันคงไม่เสียเวลา มานั่งติดตั้งใหม่หรอก..แต่อย่าพึ่งได้ใจไป...ตะขอ มันไม่ได้มีแค่อันเดียวหรอกนะ... เหมือนกับเครื่องปั่นไฟนั่นแหล่ะ... มีอยู่ไปทั่ว ทุกพื้นที่...อาจเรียกได้ว่า จัดเป็นบริเวณ บริเวณนึงเลยก็ว่าได้... ถ้ายังไม่เข้าใจ ว่าจะรอดได้ยังไงล่ะก็...ลองนึกภาพตามนะ.. การที่ฆาตกร จะเเขวนเรากับเสาได้...มันจะเรา เดินตามมันไปอย่างงั้นเหรอ?...ไม่..มันจะจัดการให้เราเจ็บนักก่อน..จนลุกไม่ขึ้น หรือวิ่งต่อไปไม่ไว้อีกแล้ว...ไม่ก็จับเราให้ได้..แล้วก็อุ้มท่าเจ้าสาว ไปยังหอ... ใช่งั้นก็ดี..แต่มันไม่ใช่ไง...ควรที่จะใช่คำว่าแบก ซะมากกว่า...มันจะแบกเรา.. พาดเราเอาไว้บนบ่า เพื่อที่จะพาเราไปแขวน... จังหวะนั้น ถ้าคุณยังไม่อย่าตาย...ก็ดิ้นซะ...ดิ้นให้หลุด ก่อนที่มันจะนำคุณไปแขวน กับตะขอนั่น... ถ้าไม่มีเสาแถวนั้น เราก็มีเวลา ที่จะดิ้นรนมากขึ้น.. เพิ่มโอกาศรอด ไปได้อีก...ไม่มาก ก็น้อยน่ะนะ.....

.

.

.

.

.

"...เฮ้..มุดโผลงหญ้าแบบนั้น คิดดีแล้วเหรอ?" อ้ะ..จริงสิ...ผมลืมเรื่องกับดักไปเลย...

...นั่นไง.. มีจริงๆด้วย... ตอนแรก ผมเองก็มองไม่เห็นหรอก..ถ้าเจ็กเขาไม่เตือน...ผมอาจจะโดนไปแล้วก็ได้... สะเพร่าจริงๆเลยเรา.....

...เอ่อ..ตอนนี้เจ็กกับผม...เราซ่อนอยู่ในที่เดียวกัน...แล้วเจ้ากับดักนั่น..ก็กินพื้นที่ ไปเกือบตั้งครึ่ง... ถ้าเบียดกันขนาดนี้ ต้นไม้ก็ไม่น่าจะบังได้หมด.....เวรแล้วไง...

.

.

"...มันวนหาอย่างนี้ ยังไงก็ออกไปไหน ไม่ได้แล้วล่ะ...ไวต์..นอนลงไปซะ..."

"หะ..ห้ะ? นอนเหรอ? อะ-" เจ็ก เอื้อมมือมาปิดปากผม... ก่อนที่เขา จะผลักผมลงไปนอนกับพื้น... นี่เขาจะทำอะไร?...

"...อยู่นิ่งๆ" เขาค่อยๆ เอาตัวมานอนทับผม... ...ห้ะ...?

"..ชู่...ไม่ต้องคิดมาก..อย่าขยับก็เป็นพอ..." ...จะให้ขยับได้ยังไงเล่า? ถ้านายคร่อมฉันซะมิด ขนาดนี้เนี่ย...

.....แอ็ด.....ปัง!!

...มันเปิดตู้หา...

.

.

.

...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก.....

 

...ระ..รอดด้วย... นี่มันมองไม่เห็นจริงเหรอเนี่ย?...

ตอนนี้ ผมกำลังแปลกใจ..ที่มันหาผมกับเจ็กไม่เจอ... มันเป็นไปได้เหรอ?ผมว่าตรงนั่น มันก็ใช่ว่าจะเนียนนะ...

"คือ เอ่อ..."

"เอาน่าไวต์ มุมนี้มันมืดอยู่...แล้วเสื้อของฉัน มันก็สีเขียวพอดีเลยด้วย... ก็เลยลองเสี่ยงๆไปน่ะ.. ดีนะ ที่มันตัดใจไป..."

"ฮา..แฮ่ก แฮ่ก..."

"อุย...โทษที ฉันลืม..."

"ฮา..ฟู่-..." เจ็กเขาบังตัวผมซะมิดเลยแฮะ... แต่ก็รอดมาได้ด้วยวิธีนั้นน่ะนะ...

"เฮ้ย.. อย่าพึ่งเป็นลมไปนะ..."

"ฉะ..ฉันโอเค..."

"...งั้นก็ไปต่อกันเถอะ..."

"..."  หน้าแดง...ตอนนี้หน้าเขากำลังเเดง เป็นมะเขือเทศอยู่แน่ๆ... ก็อยากจะบอกว่า เป็นเพราะความอึดอัดเมื่อสักครู่...แต่มันไม่ใช่นี่สิ.....

 

"...นั่น..โรงงาน... มีเครื่องปั่นไฟ..แล้วก็น่าจะมีเทรปด้วย..." น่ะ.. เจ็กเขาก็งี้แหล่ะ...แต่มันจะดีเหรอ?...


"คือ..เจ็ก..."

"..อะไร?"

"เรื่องกับดักน่ะ...เอาไว้ค่อย ตอนปั่นไฟเสร็จจะได้มั้ย?.. คือ ฉันยังไม่อยากให้มันรู้ ว่าเราอยู่ที่นี่น่ะ..."

"...ที่นายพูดมันก็ถูก... แต่ถ้ามันมาล่ะ? เราจะหนีไปทางไหน?..."

"เอ่อ..."

"ในที่แบบนี้..มันคงวางเอาไว้ทั่วเลยล่ะ... ข้างๆนายก็มีอยู่อันหนึ่ง..."

"...เจ้ย!?" ผมหันไปมองกับดักตรงเครื่องปั่นไฟ ที่ผมกำลังจะเดินไปซ่อม...ก่อนที่จะอุทานออกมา ด้วยความตกใจ... นี่รอบที่สองแล้วนะ...

"คึ...ฉันนึกว่านายจะกรี้ดซะอีกนะเนี่ย..."

"กะ..กรี้ดเหรอ? ฉันไม่ตกใจขนาดนั้นหรอกน่า..." ทำไมเขาใช่คำว่ากรี้ดล่ะ?..ผมดูแต๋วขนาดนั้นเลยเหรอ?...รู้สึก..น้อยใจจังเลยแฮะ...

.

.

แกรก...แกรก ตึก...

อ้ะ...เจ็กเขาปั่นไฟ...ผมก็ควรที่จะลงมือทำแล้วเหมือนกัน... เดี้ยวนะ? นี่เขายอมผมงั้นเหรอ?...

.

.

.

.

.

ปิ๊ง-!! 

 

...เสร็จแล้ว...แต่ว่ามันเงียบเกินไป... ทำไมมันไม่มีเสียงอะไรเลยล่ะ?.. มันดูจะแปลกๆเกินไปแล้วนะ.....

 

 

 

 

.........กรี้ดดดดด-!!!! ไอ้เวรเอ้ยยยยยยยย!!!

 

...เม็ก..เม็กแน่นอนล่ะอย่างนี้... เธอคงจะเจอกับเจ้าฆาตกรนั่นเข้าให้เเล้ว...

 

"งั้น...ไวต์ นายขึ้นไปด้านบน..ปลดกับดักให้หมด...ส่วนข้างล่าง เดี้ยวฉันเอง..."

"ดะ..ได้!"

...เม็ก โทมัส... หญิงสาวผมสีบลอนด์ ถักเปียทั้งสองข้าง นัยต์ตาสีฟ้า และผิวสีขาวตามแบบฉบับของคนยุโรป... เธอจัดได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาสวย และรูปร่างดี... แต่เธอค่อนข้างที่จะ...หัวดื้อ..ใจร้อน..และไม่คอยจะฟังใครเท่าไรนัก...และคอนข้างที่จะ..วีนและเหวี่ยงสุดๆ... แต่ก็ต้องยอมรับ ในตัวเธอ...เพราะในบรรดาพวกเราทั้งสี่คน เม็กเป็นคนที่วิ่งได้เร็ว แถมยังหลบหลีกและซ่อนตัวได้เก่งอีกต่างหาก... นอกจากจะวิ่งได้เร็วแล้ว...เจ้าตัวก็ถือว่า เป็นคนที่หัวดีคนหนึ่งเลยล่ะ... เธอเป็นคนที่มีค่าจังเลยนะ...เม็ก...

.

.

.

 

....โธ่เว้ยยยยย-!!! ไอ้#@+%^@#!%$#&---

 


อืม... คำพูดเธอช่าง........

 

ตอนนี้ผมได้ขึ้นมาปลดกับดัก บนชั้นสองของโรงงานจนหมดแล้ว... อีกซักพัก เม็กก็คงจะวิ่งมาแล้วล่ะ... ผมคงต้องรีบออกจากโรงงานนี้แล้วล่ะ..เพื่อให้เธอวิ่งได้สะดวก...

.

.

.

.

.

การวิ่งหนี และการหลบหลีก...  กำแพง..หน้าต่าง..แผ่นไม้..และสิ่งกีดขวาง... ถ้าฆาตกรเจอคุณ...คุณก็ต้องวิ่งหนีให้พ้น โดยใช้สิ่งที่กล่าวมาข้างต้น ให้เป็นประโยนช์... คุณอาจจะวิ่งไปที่หน้าต่าง เพื่อทิ้งระยะห่างระหว่างมันกับคุณ... หรือไม่ก็ใช้กำแพง ในการถ่วงเวลา... และ...แผ่นไม้..ที่ถูกพูกมัด เอาไว้ตามจุดต่างๆ...(มีใครอธิบายคนเขียนได้บ้าง...ว่าไอ้แผ่นไม้นี่ มันมาจากไหน?ปวดหัวสุดๆหาเหตุผลบ่ได้...)

แผ่นไม้พวกนั้น ใช้บล็อคทางระหว่างเรากับฆาตกรได้...หรือท่าจะให้ดี...ล้มใส่มันเลย... ทำให้มันมึนไปได้ซักพักหนึ่ง..แล้วก็...ได้ความสะใจด้วย.....

.

.

.

.

"...นั่นไง!โดนไปดิ-!" ...นั่นแหล่ะ..ความสะใจที่พูดถึงเมื่อสักครู่...

 

"ไวต์...รีบไปกันเถอะ..."

"อืม..." เม็กคงจะดึงดูดความสนใจ ของฆาตกรได้สักพักนะ...

ในระหว่างนั้น...พวกเราที่เหลือ ก็ควรที่จะรีบซ่อมเครื่องปั่นไฟกันโดยเร็ว เพราะในระหว่างนั้น ฆาตกรก็จะมั่วแต่ไล่ล่าคนที่เป็นตัวล่อ... โดยเม็กเขา...จะเก่งเรื่องนี้เป็นพิเศษ อย่างที่เคยบอก...เรื่องวิ่งนี่ ของถนัดเธอเลย... เธอเคยล่อเป็นชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ.. มันเลยกลายเป็นว่า บางครั้ง...เม็ก ก็จะวิ่งไปโบกไม้โบกมือ หรือไม่ก็แกล้งส่องไฟฉายใส่หน้า ที่ทำให้ตาของพวกฆาตกร พร่ามัวไปได้สักพักหนึ่ง... รึแม้แต่การ กระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง เพื่อสร้างเสียงรบกวน... แน่นอน เธออาจจะมีพลาดบ้าง...แต่เธอก็ไม่เคยหยุด ที่จะวิ่งเลย...อาจจะเป็นเพราะ ความสะใจของตัวเธอเอง ก็เป็นได้... ลองคิดดูสิ...ฆาตกรที่วิ่งไล่ล่าเรา แต่ฟันไม่โดน...ดีไม่ดี ก็โดนล้มไม้ใส่อีก...รู้สึกสะใจไหมล่ะ?.....

.

.

.

.

.

.

.

ตอนนี้ เจ็กกับผม...เราออกกันมาไกลจากโรงงานแล้ว... เท่าที่ ผมกับเจ็กคิด.. ปั่นเสร็จไปสอง... และเม็กกับโคเดค ก็น่าจะทำเครื่องหน้าประตูเตรียมเอาไว้แล้ว...เหลืออีกแค่สองเครื่องเท่านั้น... เราต้องรอด...

 

...อ้ะ..นั่นหีบนี่... หีบใบใหญ่สีเหลืองอยู่ตรงหน้า...ในนั่นก็คงจะมีของ ที่ใช่ทำประโยนช์ได้บ้าง...ส่วนใหญ่ เท่าที่เคยพบกันมา... กล่องพยาบาล..ไฟฉาย..กล่องเครื่องมือ..และแผนที่... ตอนนี้ กล่องที่ผมกำลังจะเข้าไปค้นของ...มันอยู่ใน........ ผมควรจะเรียกที่นี่ว่าอะไรดี?.. มันเป็นเหมือน...บ้าน?..รูปทรงสี่เหลี่ยม ที่ทำจากสังกะสี... ด้านทั้งสองข้าง ของตัวบ้าน..มีช่องประตู...และด้านหนึ่ง เป็นช่องหน้าต่าง... ก็ถือว่าเป็นจุดหลบหลีกที่ดีเลยล่ะ...ถ้ามันไม่มีกับดักน่ะนะ... แล้วก็เป็นที่ซ่อนตัวได้ด้วย...เป็นเพราะในนั้น มีตู้สีแดงให้ซ่อนตัวได้อยู่... แต่ตอนนี้ ขอให้ของในหีบนี่.. เป็นสิ่งที่เขาต้องการด้วยเถอะ...

.

.

.

.

"..นี่..ค้นของเสร็จรึยังเนี่ย?..."

"ปะ..แปปนะเจ็ก..."

...เจอแล้ว...แผนที่...ทั้งๆที่เขาอยากได้กล่องปฐมพยาบาลแท้ๆ... อย่างน้อยก็ใช่รักษาตัวเอง เมื่อบาดเจ็บได้...แล้วก็น่าจะเอาไปให้โคเดคด้วย.....

"...พอดีเลย..มีเครื่องอยู่แถวนี้มั้ย ไวต์?..."

"เอ่อ.. มีอยู่เครื่องหนึ่งข้างหน้านี่... ตรงไปทางซ้ายน่ะ..."

"ดี...ฉันเห็นเสาอยู่ลางๆด้วย..."
"ฮะๆ..สมกับเป็นนายเลยดีนะ..."

"..."

...อ้ะ?..เขาหลบหน้าผม...ทะ..ทำไมล่ะ?...นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?...

"...นำทางสิ ไวต์..."

"อะ..อืม..." ผมน่าจะคิดไปเอง...ใช่มั้ย?..แต่เขาหันหน้าหนีผมจริงๆนะ...

 

 

"...นายไปปั่นไฟก่อน...เดี้ยวฉันจะถอนเสา..."

"อืม..." เหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ดี... เพราะผมรึเปล่า?...

 

 

หืม?...สายไฟตรงนี้รั่วนี่?  .........ปัง-!!!

 

"ไวต์!?"

"ขะ..ขอโทษจริงๆ! ฉะ..ฉัน-"

"..เป็นอะไรรึเปล่า?..."

"......หะ..ห้ะ?"

"...อะ?..."

"...?"

"ระ..รีบไปปั่นซะ...ระเบิดแบบนั้น ต้องเริ่มต้นใหม่เลยรึเปล่าห้ะนั่น?..."

"...เอ่อ" นั่นเขา...เป็นห่วงผมเหรอ?...

"เอ๋ออะไรอยู่อีกห้ะ ไวต์?..."

"ปะ..เปล่า!" เขาหันหน้าหนีผมเป็นครั้งที่สอง... และสายตาที่ดูเป็นห่วงผม ตอนนั้นมัน... พอเถอะน่า... นายคิดบ้าอะไรของนายอยู่นะไวต์?...

 

.

.

.

เคร้ง-!

          ...สองเสาแล้วแฮะ.....แถวนี้ มีอีกมั้ยเนี่ย...

 

แกรก...แกรก...

 

"..." หมอนั่นจะ..งอนเขารึเปล่า...

.

.

ปิ๊ง-!


...เหลืออีกเครื่อง...อ้ะ?

 

 

ปิ๊ง-!

ไฟสว่างทางนั้น...โคเดค...

 

"...สวย...ที่นี้ก็แค่ไปสกิลเครื่องหน้าประตูก็เท่านั้น..."

 

 

...กรี้ดดดดดดดดดด-!!! ไอ้บ้าเอ้ย!!!

 

"เม็ก!?"

"เวรล่ะ...ห้องใต้ดินซะด้วย... ไวต์!นายมีแผนที่...รีบไปเครื่องหน้าประตูเลยนะ!"

"ละ..แล้วนาย?"

"เดี้ยวฉันจะไปช่วยเม็ก... โคเดคก็คงจะวิ่งมาแล้วล่ะ..."

"..." นั่นสินะ...คนอย่างเขา ถ้าเข้าไปช่วย...ก็คงจะไปเป็นตัวถ่วงซะมากกว่า...เจ็กเขาคิดถูกแล้วล่ะ.....

.

.

.

.

.

.

"แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก...เจอแล้ว!" เขาควรจะรีบทำ..ใช่มั้ย?... เดี้ยว...เหตุการณ์แบบนี้..มันเคยเกิดขึ้นมาก่อน... ใช่..นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่พวกเขาพยายามเอาชีวิตรอดในที่แห่งนี้...มีครั้งหนึ่ง...ที่ซ่อมเครื่องปั่นไฟครบห้าเครื่องแล้ว......

 

...อ้ากกกกกก-!...

...เจ็ก...

 

เสียงของเจ็กในตอนนั้น... ไม่..เราไม่ควรที่จะปั่นให้เสร็จในตอนนี้...เหตุการณ์แบบนั้น จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก.....

.

.

.

.

.

.

 

บ้าเอ้ย!ไอ้ห้องนรกนั่น ดันอยู่ตรงนี้อีก-! ปล่อยนะโว๊ยยยยย!!

               ยัยเม็กเอ้ย! เธอพลาดได้ยังไงกันฮะเม็ก!?...ห้องพิเศษเลยไหมล่ะ?

 

...แกรก...

...วางใต้เท้าอย่างนี้ มันน่านัก...

 

...ผัวะ-!

 

...สงสัยมั้ยว่าเสียงอะไร?... ก็เล่นมาวางซะใกล้ขนาดนี้..ขอสักทีเถอะ...

.

.

.

.

.

.

....ฉัวะ-!!

 


"โอ้ยยยยย-! ไม่ฟันให้ขาขาดไปเลยล่ะฟะ!?"

.

.

.

.

.

...งานหยาบ...เฝ้าพร้อมกับมีกับดักอีก...ถ้าขืนลงไปดื้อๆ ได้แขวนสองแน่.....

 

"แฮ่ก แฮ่ก...เจ็ก..."

"โคเดค...มาทันพอดี..."

"ดีที่มาทัน...แล้วดไวต์ล่ะ?"

"หมอนั่นเตรียมสตาร์ทเครื่องสุดท้ายแล้วล่ะ..."

 

 

 

...ฉัวะ-!!


"รอบเดียว ยังไม่พออีกเรอะ!?"

 

อืม...มันเฝ้าไม่ปล่อยแน่ยังนี้...

"โคเดค...พร้อมนะ?..."

"...นี่นายจะเป็นคนล่อเหรอ?แน่ใจนะ?"

"ได้อยู่แล้ว...เธอวิ่งมาไกลกว่าฉันเยอะ...ไม่ต้องหรอก..."

...เข้าทางเดียว...ออกทางเดียว...ตะขอก็ไม่ได้มีแค่อันเดียว...ที่แบบนี้มันนรกชัดๆ...แล้วไง?.. ยังไงเขาก็ต้องรอด... เขาไม่อยากให้คนๆนั้น ต้องร้องไห้ฟูมฟายอีก..... ตอนนี้เขาวิ่งลงมาถึงข้างล่างแล้ว... จ้องหน้ากันพอดีเลยนะ...........

.

.

.

.

.

.

...สามคนนั้น...เฮ้อ..ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว...อีกแล้ว... ช่างเถอะ..ผมไป ก็จะยิ่งแย่...ปั่นให้เสร็จๆไปเลยดีกว่า.....อ้ะ?

 

"แฮ่ก...แค่กๆ อะ..ไอ้แว่น!"

"เม็ก!?"

"..อึก!"

"นะ..นั่งลงก่อนนะ!"

"ตะ..ตรงขา..."

"...เอ่อ" ผ้าพันไม่น่าจะพอ...เลือดก็ไหลไม่หยุดอีก...

"...ดไวต์!"

"ฮา..โคเดค!" ผมร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นโคเดค... หญิงสาวผิวสีคล้ำ ใส่แว่นกรอบสีดำ และมัดผมหางม้า... เธอเก่งเรื่องการปฐมพยาบาล และการดูแลรักษา... ถึงเธอจะไม่ได้สะสวย เหมือนผู้หญิงทั่วไป... แต่เธอค่อนข้างที่จะใจดี และชอบช่วยเหลือ...เธอเป็นคนฉลาด และรอบรู้เรื่องพันธุ์พืช... เธอจึงมักเก็บสมุนไพรรอบๆตัว เอามาใช้รักษาบาดแผล แถมยังรวดเร็วอีกต่างหาก... เธอเก่งจังเลยนะ โคเดค... ผมนี่ ขี้อิจฉาเขาไปทั่วเลยสินะ...แย่จริงเรา...

 

 

"ฉันพึ่งเจอเลย...ใช้ห้ามเลือดได้...ดไวต์ ช่วยยกขาของเม็กขึ้นหน่อยนะ..."

"อืม..."

.

.

.

.

.

.

"..เสร็จแล้ว...เธอเดินไหวรึเปล่า? ถ้าไม่ ฉันจะไปหาไม้..."

"ไม่ต้องหรอกโคเดค... แค่นี้น่ะ..สบาย..."

"..." แผลที่ขาน่ะ รักษาได้... แต่ตรงที่โดนแขวนนี่สิ... บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจเลย...ว่าเธอยังแรงที่จะพูดโต้ตอบ กับเจ้าฆาตกรนั่นอยู่ได้ยังไง...?

 

"โอ้ย... เจออีกที จะเอาให้เสียมไม้ตำหัวเลย คอยดู..."

ผมกับโคเคด ยิ้มออกมาเมื่อเม็กพูดประโยคนั้น...รู้นะว่าเจ็บ...แต่เธอก็ยังเก็กต่อไป... นึกถึงเมื่อตอนนั้นเลยแฮะ... ตอนที่พวกเราทุกคนโดนแขวนกันหมด...พวกเราขวัญเสีย ผมแทบจะร้องไห้...กำลังจะถอดใจ เตรียมรับความตาย... แต่เเล้ว เม็กก็...

 

...นี่...ดีแค่ไหนแล้วที่ไอ้ตะขอนั่น ไม่ได้เสียบโดนหัวใจน่ะ?...พวกนายยังไม่ตายนะ! คนยอมแพ้เท่านั้น ที่จะตาย... แต่ถ้าเราไม่ยอมแพ้ พวกเราจะต้องรอดแน่ๆ... เชื่อฉันสิ.. เอ้า!ลุกขึ้น!......

 

...ยังจำได้... ครั้งนั้น พวกเรารอดกันหมดทุกคน... มันเป็นวันที่ผมรู้สึกดีที่สุดในชีวิต... ไม่ใช่เพราะรอดตาย...แต่เป็นเพราะผม ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างในวันนั้น... รวมถึงได้พบเจอใครบ้างคน...ที่เหมือนจะเป็นคนสำคัญ..... เจ็ก...

 

.

.

.

.

.

.

.

 

ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงงานหล่อโลหะ อีกาสีดำสองตัว เหมือนกำลังจ้องมองอะไรบางอย่างอยู่...ที่อยู่หลังลังไม้นั่น...

 

"..." ตอนนี้มันกำลังหาเขาอยู่... แต่เขาก็แอบหลบมาได้..โดยใช่จังหวะ ตอนที่มันก้มหน้ากระทืบไม้... คงจะหลุดแล้วล่ะนะ.....ห้ะ? ขึ้นเนินอย่างนั้นเหรอ?..หวังพึ่งนกกาล่ะสิท่า... แต่เสียใจ..เขาอยู่ป่ามานาน จนรู้แล้วว่าควรจะทำยังไง.....

 

 

...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...........

 

...ไปได้ก็ดี...ทำไมไวต์ ยังไม่ซ่อมเครื่องนั้นซั----

 

แกรบ-!!

 

ก้า! ก้า! ก้า-!

.

.

.

.

.


"...เสียงเหยียบกับดัก?" สาวผมทองเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อได้ยินเสียงนั่น... ในที่แห่งนี้มีคนอยู่สี่คน.. และฆาตกรอีกหนึ่งตัว(?)... สามในสี่คนอยู่ที่นี่..งั้นก็...ไอ้ตาตี่นั่น...

"จะ..เจ็ก? ไม่นะ..."

"เอาน่าแว่น.. หมอนั่นยังเดินได้อยู่...แต่ก่อนจะห่วงใคร ฉันถามจริง..คนเขาวิ่งวุ่น ชุลมุนกันอยู่ตั้งนาน ทำไมเอ็งไม่สตาร์ทเครื่องสักทีฟะ!?"

เธอเอื้อมมือมากระชากคอเสื้อของผม แล้วจ้องผมด้วยสายตาที่......บางครั้ง..ผมก็กลัวเธอมากกว่าฆาตกรซะอีก.. ไม่มีใครอยากทำให้เธอหงุดหงิดหรอก...เชื่อสิ.....

 

"คะ..คือฉันมีเหตุผลนะ..."

"เหตุผลอะไรของแกห้ะ!?"

"เดี้ยวเม็ก ใจเย็นๆก่อน..." โคเดค...

 

"...เอ้า..ว่ามา...?"

"คือ.. ฉันจำได้ว่าเมื่อครั้งล่าสุด ตอนที่พวกเราซ่อมเครื่องปั่นไฟจนครบหมดแล้ว..."

"...หมายถึงตอนที่นายร้องไห้นั่นน่ะนะ?"

"..." ผมผิดใช่ไหม?...

"โทษที.. ฉันจำได้แค่นั้น..." เหมือนเธอจะรู้สึกผิด.. ช่างเถอะ...ผมก็เป็นอย่างที่เธอว่าจริงๆนั่นแหล่ะ...

"ตอนที่พวกเราปั่นไฟกันครบ.. แล้วกำลังจะไปเปิดประตู"

"ฉันจำได้..." โคเดคเริ่มพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่เธอพยายามนึกมาตั้งนาน...

"มันฟันแรงขึ้น... ทีเดียวล้มเลย..."

"...นายเลยยังไม่สตาร์ทเครื่อง ว่างั้น?"

"ชะ..ใช่..."

"...เฮ้อ...ทีหลังก็บอกตั้งแต่เเรกสิ..."

"..." ก็อยากพูดอยู่หรอกครับ...


      ...เดี้ยวสิ...แล้วเจ็กล่ะ!?...

.

.

.

.

.

.

...ทำไมรู้สึกเหมือนถูกลืม?...

"...บ้าชะมัด...." ทั้งที่หลบพ้นแล้วแท้ๆ..ไอ้กับดักเฮงซวยนั่น ดันมาอยู่ตรงนี้อีก... ยอมรับ..เขาคิดไม่ถึงว่ามันจะวางตรงนี้...หน้าตงหน้าต่างไม่วาง ดันมาวางไว้ไอ้ที่ที่ไม่ควรจะวาง..... ตอนนี้เขาวิ่งมาไกลอยู่พอสมควร..และเขาเห็นเงาคน...

...เงานั่น?ดไวต์เหรอ?

"เจ็ก..นี่ฉันเอง..."

"โคเดค..." เห็นตัวเล็กๆนึกว่าไวต์ซะอีก...

"แผลเป็นไงบ้าง?"

"เดี้ยว..มันยังอยู่แถวนี้..."

"ไม่ต้องห่วง เม็กล่อให้อยู่น่ะ..."

"..." แต่มันก็ไม่ปลอดถัยอยู่ดี.. ผมอยากจะบอกเธอแบบนั้น แต่ไหนๆเธอก็มาแล้ว...

.

.

.

.

.

.

.

"...แฮ่กๆ" คนไม่ต้องบอกสินะว่าใคร... สุดท้าย ฉันก็ต้องกลับมาวิ่งอย่างเดิม... ถึงฉันจะเริ่มชิน กับการที่จะต้องมาเป็นตัวล่อเเล้วก็เถอะ...แต่ฉันก็ต้องมีเหนื่อย อยากหยุดพักบ้างแหล่ะ... บ้าเอ้ย แรงเริ่มหมดแล้ว...

 

 

 

...ฉัวะ-!

"อั่ก!" วิ่งช้าไปหน่อย...แผ่นไม้...

 

ปั้ป-!

 

ทันพอดี... แต่เจ้านี่ก็กระทืบทิ้งซะไวเลย.. โอกาศหยุดพักตอนนี้แถบไม่มี...

"..อึก..." เธอจะพลาดอีกรอบไม่ได้... เพราะถ้าเธอพลาดอีกที นี่จะเป็นรอบที่สองที่เธอโดนแขวน... และอาจถึงตายได้......

"...อ้ะ?"

 

 ........ตื้อ-!

 

...ไอ้แว่น?... หึ..ดีนิ.....อะรีนนาลีนพลุ่งพล่านเลยล่ะ...

.

.

.

.

.

 

และแล้วผมก็ตัดสินใจที่จะสตาร์ทเครื่อง... ตั้งแต่ที่เจ็กเหยียบกับดัก..สองคนนั้นก็ไปทันที... ผมก็เลยตรวจหากับดักแถวนี้ ไปเรื่อย... จังหวะนั้นก็ ผมก็เลยลงไปที่ห้องใต้ดิน... อย่าคิดว่าผมบ้า ที่เข้าไปในห้องนรกนั่นนะ... ในนั่นมีหีบอยู่ ผมก็อยากทำตัวให้มีประโยนช์บ้าง... ถึงเขาจะไม่ชอบห้องนี้เลยก็เถอะ..กลิ่นคาวเลือด...เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบเลย... เขายังจำครั้งแรกที่โดนแขวนในห้องนี้ได้เลย... เอาเถอะ...เหมือนการลงมาในครั้งนี้ จะคุ้มค่านะ...ของดีซะด้วย...

"ฮ้า..กล่องพยาบาลสีเขียว..." ผมเอ่ยออกมา ด้วยเสียงที่ฟังดูแฮปปี้สุดๆ ทั้งๆที่ในนี้ กลิ่นเลือดมันชั่งแรงเหลือเกิน... แต่เพราะสิ่งที่ได้มานี่แหล่ะ...ค่อยคุ้มค่าหน่อย.....

 

"...อืม" สามคนนั้นจะไว้กันมั้ยนะ?... ก็อยากที่จะเข้าไปช่วย...แต่เขามัน...มัน.....

"..." เอาให้มันเสร็จๆไปเลยดีกว่า... เขาจะได้เปิดประตู ฝั่งแท็งค์น้ำนี่ซะเลย...

 

 

ตื้อ-!

"เสร็จ!" ผมรีบวิ่งไปดึงคันโยกที่ประตู.. แต่ถ้าสังเกตดีๆ...

"กับดัก..." ดีที่เขาไม่เหยียบ... คงต้องปลดทิ้งซะก่อน... กิ่งไม่เล็กๆมันไม้หนีบหรอก ต้องแตะแล้วรีบชักกลับเท่านั้น... ผมค่อยๆเอื้อมมือไปแตะมันเบาๆ ก็ที่จะรีบชักมือกลับ... ที่นี้ก็สะดวก... ประตูทางฝั่งนี้เปิดแล้ว...

.

.

.

.

.

.

กรี้ดดดดด-!!

 

เสียงของหญิงสาวผิวคล้ำ ดังระงมไปทั่ว... เธอถูกเจ้าฆาตกรนั่นฟันเข้าที่หลัง จนล้มลงไปนอนกับพื้น... เธอลุกขึ้นไม่ได้ แรงแทบไม่มี...

"...ฮึก" เธอรู้สถานะของตัวเองดี จึงอยู่นิ่งๆเพื่อไม่ให้เสียเลือดไปมากกว่านี้...

 

 

 

"บ้าเอ้ย..." สาวผมทองสบถออกมา...ทั้งๆที่เมื่อกี้ มันยังไล่เธออยู่แท้ๆ หันกลับมาอีกทีก็ไม่เจอ มารู้อีกทีว่ามันเปลี่ยนเป้าหมาย ก็สายไปเสียแล้ว...

"ชิ..อยู่ไหนฟะ?" เธอพยายามที่จะมองหาร่างของเจ้าฆาตกรนั่น กับเพื่อนของเธอ.. แล้วเธอก็พบ...

 

โคเดคดิ้นอยู่...งั้นต้องถ่วงเวลา ก่อนที่มันจะไปถึงเสา...

เธอรีบวิ่งไปดักทางข้างหน้า ก่อนที่เอี้ยวตัวไปปาดหน้ามัน... มันพยายามที่จะฟันเธออยู่หลายรอบ แต่ก็ไม่โดน.. เมื่อโดนก่อกวนนานเข้า ความอดทนก็หมดลง... มันวางสาวผิวคล้ำลง แล้วรีบไปตรงปรี่ไปทางสาวผมทองทันที...

"ชิบ..." เธอแค่ตั้งใจที่จะถ่วงเวลา ให้โคเดคดิ้นหลุด... แต่กลายเป็นอาจจะเจ็บสอง...

"ฮึบ!" เธอวางแผ่นไม้ได้ทัน ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปที่โรงงาน...

กับดักหายเกลี้ยง ในนี้ไม่มีเหลือแล้ว.. ในเมื่อเอาสองไม่ได้ มันคงไม่โลภเข้ามาไล่เธอต่อหรอก...

 

...มันไปแล้ว...คราวนี้เธอคงต้องขอพักสักเดี้ยว ก่อนที่จะเข้าไปช่วยโคเดคต่อ...

"...หวังว่าจะดิ้นหลุดนะ" โคเดคคงจะคลานไปไกล หรือไม่ก็ได้คนช่วยแล้วล่ะ...

.

.

.

.

.

.

"...อะ...ฮึก..." แถวนี้ไม่มีเสา.. ดูท่าว่าเจ็กคงจะถอนไปหมดแล้ว...

"อึก..." เมื่อรู้ว่าที่ตรงนี้ปลอดถัยอยู่ในระดับหนึ่ง เธอจึงหยุดคลานเพื่อห้ามเลือดของตัวเอง ถึงมันจะไม่ได้ทำให้เธอหาย แต่มันก็จะง่ายขึ้น เมื่อมีคนมาช่วย...

...ขอใครสักคน...เธอคลานมาไกลมากแล้ว...

.

.

.

"โคเดค..."

"วะ...ไวต์?" ในที่สุดก็มีคนมา...

"โอ้พระเจ้า...แข็งใจไว้ก่อนนะ เดี้ยวฉันดูแผลให้"

"ไม่ไวต์ เดี้ยวมันตามมาทัน แค่พยุงฉันขึ้นก็พอ..."

"ฉันมีกล่องพยาบาล..."

"..งั้นรีบเลย..." ตอนนี้เธออยากให้ผู้ชายตรงหน้าของเธอ รู้สึกตัวสักที...ว่าเขาไม่ได้ไร้ประโยนช์ อย่างที่ตัวเองคิดเอาไว้จะเป็นจะตาย... ใครๆก็ชอบให้นายอยู่ใกล้ๆนะ...ดไวต์...

"...เสร็จแล้ว"

"มันกำลังมา... ประตูเปิดหรือยังน่ะ?"

"ประตูทางฝั่งแท็งค์น้ำ เปิดเรียบร้อยแล้วล่ะ..."

"...ไกลเกินไปแฮะ..สองคนนั้น ก็อยู่ฝั่งนี้ด้วย... งั้นเราควรแยกทางกันก่อน... มันคงจะตามฉันอีกรอบ เพราะฉันโดนมันฟันจนล้มไปแล้วรอบหนึ่ง..."

"ฟันทีเดียวล้มด้วย..."

"ใช่...ตอนนี้ พวกเราต้องระวังตัวกันเป็นพิเศษ..."

"งั้น...เธอควรที่จะเอากล่องพยาบาลไปนะ..."

"...นายเก็บเอาไว้เถอะ..ฉันใช่สมุนไพรแถวนี้ได้... เราคุยกันนานเกินไปแล้ว ฉันจะกลับไปทางเดิม เม็กน่าจะอยู่แถวนั้น..."

"ตกลง..." ตอนนี้..เขาอยากจะเห็นหน้าของเจ็กซะมากกว่า.....

.

.

.

.

.

ผมเดินมาเรื่อยๆ พยายามก้มต่ำ ลัดเลาะตามลังไม้ หลีกเลี่ยงอีกา... หมอกเริ่มหนาขึ้น แว่นของผมเริ่มเป็นฝ้า...ผมจึงใช้เนกไทเช็ดไปก่อน เพราะมันเป็นผ้าที่สะอาดที่สุด เท่าที่จะหาได้...

 

...ประตู... ฆาตกรไม่ได้อยู่แถวนี้ เขาควรที่จะรีบเปิด...ตอนนี้ เพื่อนของเขาอาจจะโดนไล่อยู่ก็เป็นได้...

 

 

ครืด-!

 

เปิดเสร็จแล้ว...สัญณาณไฟสีแดงเปล่งขึ้น..ทุกคนน่าจะรู้แล้ว...

"..." ผมหันกลับไปมองข้างหลัง เผื่อจะเจอใครสักคนหนึ่ง...

"...เจ็ก"

"...อะไร?"

"เปล่า..ไม่มีอะไรหรอก....เอ๋!? จะ..เจ็ก!" ผมไม่รู้ตัวเลยเขาอยู่ตรงนี้...

"...?"

"อะ...เอ่อ..." เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม.. จนผมถอยไปติดกับกำแพงอิฐข้างหลัง...

"..." ดวงตาสีดำมืดจ้องมองมาที่ผม...เดี้ยว..ใกล้เกินไปแล้ว!?

"...แว่นเป็นฝ้านี่?"

"เอ๋?"

"เอ้า..นี่ผ้า...ในกล่องเครื่องมือมีเหลือเต็มเลย..."

"ขะ..ขอบคุณ..." ผมรับผ้ามาจากเจ็ก ก่อนที่จะถอดแว่นตาของตัวเองออก...

"...ดูไม่แมนเลยนะนาย"

"ห๊า?"

"...ชั่งเถอะ..สองคนนั้น รอดไปที่ประตูฝั่งนู้นแล้วล่ะ..."

"เอ๋...นายรู้ได้ยังไง?"

"...ฉันไปประตูฝั่งนู้น ก่อนหน้าพวกนั้นน่ะ..."

"อ๋อ...เดี้ยวสิ..แล้วนายมาที่ประตูนี้ทำไม?"

"..."

"ทำไมนายไม่...ออกไป?..."

"...อย่าถามมากได้มั้ย...แค่นึกว่านายโดนไล่ฟันอยู่ ก็เลย..ออกมาหา..."

"..." ...นี่เขา..เขาเป็นห่วงผมงั้นเหรอ?

"...จะเอ๋ออีกนานมั้ยไวต์?"

"อะ..โทษที.....สรุปแล้ว..สองคนนั้น อยู่ที่ประตูแล้วสินะ..."

"เอาจริง..ก็ไม่ถึงกับว่าอยู่หรอก..."

"เอ๋?..แต่นายบอกว่า-"

"ใช่..ฉันบอกว่าสองคนนั่น อยู่กันที่ประตูฝั่งนู้นแล้ว... แต่ไม่ได้บอกว่าถึง...ฉันแค่เห็นไกลๆน่ะ..."

"..." สักพักคงจะมีเสียงกรี้ดลอยมา ตามสเต็ปของนิยายเรื่องแน่ๆ...

"...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า..สองคนนั้นไม่โดนหรอก เชื่อฉันสิ...นายเลิกทำหน้ามุ่ยอย่างนั้นได้แล้ว..."

"..." แต่เขาเป็นห่วง...เขายังรู้สึกกังวลใจอยู่มาก... และแล้วสัญชาตญาณ ก็แสดงผล...เหมือนเขาจะเห็น ใครคนนึงวิ่งมาทางนี้...

 

"แฮ่กๆ..เจอซักที!"

"เกิดอะไรขึ้นอีกฮะเม็ก?" เจ็กถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด.. คงเป็นเพราะสถานการณ์ที่พึ่งจะลงตัวได้ไม่นานนัก ก็ต้องเกิดปัญหาขึ้นอีกรอบ...

"โคเดค.. โคเดคอยู่นี่รึเปล่าห้ะ!?"

"ยัยนั่นไม่ได้อยู่กับเธออย่างนั้นเหรอ?...แต่ตอนนั้น ฉันเห็นเธอกับโคเดควิ่งกันมาที่ประตูอยู่นี่?"

"ห๊า? นายตาฝาดรึเปล่า?...ฉันวิ่งมาแค่คนเดียว..."

"...สงสัย สีผิวจะกลมกลืน..อุ๊ก..." เจ็กโดนสวนกลับ เข้าท้องเต็มๆ...

"ไอ้บ้า! ยังจะมาล้อเล่นอยู่อีกนะ!"

"จะ..ใจเย็นๆก่อนนะเม็ก!" ผมรีบเข้าไปห้ามปรามทั้งคู่ ที่กำลังของขึ้นกันอยู่...

"ครั้งล่าสุด...โคเดคไปทางโรงงานน่ะ.. เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ โคเดคอยู่แถวนี้นี่แหล่ะ ฉันมั่นใจ..."

"...นายมั่นใจได้ไง?"

"เอ่อ..คือ..."

"ชั่งเถอะ.. ฉันจะออกไปหาโคเดค...พวกนายจะรออยู่ที่นี่ก็ตามใจ..."

เธอหันหลังกลับไป ก่อนที่จะออกวิ่ง... ผมกับเจ็ก เราค่อยๆหันมามองหน้ากัน ก่อนที่จะตัดสินใจตามเธอไป...

 

หมอกหนาปกคลุม อากาศเริ่มลดต่ำลง... ผมเริ่มรู้สึกหนาว..ก็นะ...ชุดของผม มันก็เป็นแค่เสื้อพนักงานธรรมดาๆสีขาวตัวนึง...ไม่แปลกหรอก ที่จะหนาว... แต่ก็ยังดีกว่าของเม็ก..ฝ่ายนั้น เป็นเสื้อแขนกุดเลยล่ะ...แต่เหมือนเจ้าตัว จะไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสภาพอากาศซักเท่าไรนัก.. เธอวิ่งไปไกลซะแล้ว...

"...ทิ้งรอยเท้าไว้ซะเกลื่อน...นี่ถ้ามันตามหลังเรามา ฉันจะวิ่งไปหายัยนั่น แล้วพาไปส่งให้ฆาตกร..." ...เหมือนเขาจะโกรธ เรื่องที่โดนเม็กต่อยท้องนะ... เจ้าตัวไม่ได้เจ็บหรืออะไรหรอก...แต่คงไม่พอใจน่ะนะ...

.

.

.

.

.

.

เดินกันมานานมากแล้ว...โคเดคอยู่ที่ไหน?...

 

 

 

"....เจอแล้ว!" เม็กตะโกนขึ้น ก่อนที่จะเห็นร่างของโคเดค โผล่ออกมาจากฝูงหมอก....

 

"แฮ่กๆ..หลบไปก่อน!มันตามฉันมา!"

"ตะ..แต่-"

"หลบก่อนไวต์!"

"อื้อ-!?" เจ็กเอื้อมือมาปิดปากของผม ก่อนที่จะฉุดผมให้ไปอยู่กับเขาตรงหลังลังไม้

โคเดคโดนไปแล้วรอบนึง...ตอนนี้เธอก็เริ่มที่จะหมดแรงแล้ว...

 

"เฮ้ยยย!หันมานี่ไอ้หัวล้าน!" นั่นเธอทำอะไรของเธอน่ะ?...

 

"ได้เรื่องแล้วไงยัยเม็ก...ไวต์! นายไปรักษาโคเดค...ไวต์!?"

เธอหลบไม่ทัน...เธอหลบมันไม่ทันแน่ๆ...

"ไวต์!?"

"..." ผมไม่สน...เม็กกำลังจะโดนฟัน...

.

.

.

.

.

.

.

.

เตรียมรับความเจ็บปวด...แต่มัน..ไม่มี?...

"...เจ็ก?"

"...หนีไปซะ..."

"..." ผมมันไร้ประโยนช์...

 

"เม็ก!โคเดค!รีบไปที่ประตู!" เดี้ยว...นี่ผมเป็นตัวถ่วงงั้นเหรอ?

"...ยังไม่หนีอีก"

"อ้ะ!์?" เขาจับผมอุ้มขึ้น ก่อนเริ่มออกวิ่ง...

"จะ..เจ็ก! นายไม่ไหวหรอก!"

"ไม่ไหวก็ชั่ง มันฟันนายแน่..." ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร...และจะไม่มีวันยกให้...

"..." เขาบาดเจ็บ..แถมเขายังมาอุ้มผมอีก...แบบนี้มันเสี่ยง...

"...ทันอยู่แล้ว"

"ห๊า?" เดี้ยว...ทำไมมันไม่ตามแล้วล่ะ?...

"เม็กส่องไฟฉายใส่มันแล้ว...สบายใจได้"

"....งะ..งั้นนายควรปล่อยฉันลง..."

"...อีกนิด ก็ประตูทางออกแล้วน่า..."

...นี่เขาบ้าหรืออะไร?...เขาควรจะปล่อยผม...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"...ถึงแล้ว"

"..อะ..อืม" ผมค่อยๆย่อนตัวลงมา...แต่เขาไม่ยอมปล่อย...

"จะ..เจ็ก"

"หึ...นายคิดยังไง ถึงได้เอาตัวไปแทนยัยนั่น?"

"คะ..คือฉัน...ไม่อยากให้เม็ก โดนแขวนอีกรอบ..."

"...แต่นายอาจจะโดนแทน"

"แต่ยังไม่ถึงตาย..."

"...ยังไงนายก็ไม่ควรที่จะเสี่ยง..."

"...ฉันก็แค่..อยากที่จะมีประโยนช์บ้าง"

"...แล้วถ้านายไม่รอดล่ะ?"

"...ฉันไม่เสียใจ...ไม่เสียใจเลยสักนิด..."

"...แต่นายจะทำให้คนอื่นเสียใจ..."

"...?"

"...นายไม่คิดบ้างเหรอ..."

"...แล้วนายล่ะ เจ็ก?"

"..?"

"ทีตอนที่นาย เอาตัวเข้ามาบังฉัน...นายไม่คิดบ้างเหรอ?ว่าใครเสียใจ..." ผมเริ่มกำเสื้อของเจ็กแน่น...พร้อมก้มหน้าลงไป.....

"...นาย..ก็ต้องไม่ตาย..." ผมไม่อยากให้เขาตาย...ผมอยากที่จะรอดไปกับเขา...

 

"...งั้นฉันสัญญา..."

 

 

ทุกครั้งอีกฝ่ายยังไม่มา... ฉันจะรอ...

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายตกที่นั่งลำบาก... ฉันจะช่วย

ทุกครั้งที่อีกฝ่ายกำลังจะจากไป... ฉัน..จะไม่ยอม...

 

 

เราจะรอดไปด้วยกัน...

.

.

.

.

.

บางครั้งคนเรา ก็ทนไม่ได้...กับการที่ใครบางคน จะตายจากไป...

 

"...นายจะปล่อยฉันลงได้รึยัง?"

"อ้าว...นึกว่าปล่อยแล้วซะอีก..ตัวก็เบาซะ..."

"ตลกแล้วล่ะเจ็ก..." ผมยิ้มออกมา ก่อนที่จะเริ่มต้นการเอาชีวิตรอดใหม่อีกครั้งหนึ่ง.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จบแบบดื้อๆนี่แหล่ะ...//โดนเตะ

 

**หมายเหตุที่อยากให้อ่าน ในนิยายเรื่องนี้ ก็ใส่ข้อมูลเรื่องperksเอาไว้ด้วย

ดไวต์ Bond เวล.3   Leaderเวล.2 Prove Thyself เวล.2

โคเดค Botany Knowledge เวล.3 Empathy เวล.1 Self Care เวล.2

เจ็ก Calm Spirit เวล.3 Iron Willเวล.1 Saboteurเวล.2

 

เม็ก Sprint Burstเวล.2 Quick & Quietเวล.1 Adrenalineเวล.3

เทรปเปอร์ Agitationเวล.1 Brutal Strengthเวล.2 Unnerving Presenceเวล.3 และที่เพิ่มมาก็คือ สิ่งเล็กๆที่คนไทยเรียกว่า no one เวล.3

ป.ล. ที่แต่งให้เสร็จเนี่ย เพราะจะไปที่อื่น...ไม่สามารถแตะต้องคอมได้ เลยรีบมาทำให้เสร็จๆ...อะเฮอๆ..ไปตั้งหนึ่งอาทิตย์ คอมจ๋า... ขอบคุณทุกการสนับสนุน ให้กับอารมณ์อยากแต่งนิยาย เพียงชั่ววูบของข้าพเจ้า...

 

 

 

END or TBC.

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว