LUCKY FAN [YAOI] รักร้ายๆ ผู้ชายของผม

LUCKY FAN

รักร้ายๆ ผู้ชายของผม

[YAOI]

Fortunately for you, Maybe it's bad luck for me.

โชคดีสำหรับคุณ บางที...มันอาจจะเป็นโชคร้ายสำหรับผมก็ได้

มิแอล แบนเดอร์รัส อายุ 27 ปี

ก็แค่ผู้ชาย (โคตรหื่น) คนนึง...

จางหลิงอี้ อายุ 18 ปี

เป็นแมวน้อย (ขี้ยั่ว) ของพี่แอล

มิแอล x หลิงอี้

"ตื่นได้แล้วครับ ไปทำงานได้แล้ว พี่กำลังสายนะ"

เสียงใสของหลิงอี้ที่คล่อมอยู่บนคนตัวสูงดังขึ้นพร้อมมือน้อยๆที่ตีเบาๆตรงแก้มสากของมิแอล แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวโตก็ยังนอนนิ่งไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที

"....."

"ตื่นสิพี่แอล! รู้ไหมว่ากี่โมงแล้วเนี่ย!"

"....."

ร่างสูงก็ยังเงียบ คนตัวเล็กชักทนไม่ไหวแล้วนะ ปกติก็ไม่ได้ขี้เซาแบบนี้นิ

"ถ้าพี่ไม่ตื่นผมจูบจริงๆนะ"

ไม่ว่าเปล่าใบหน้าหวานยื่นเข้าใจใกล้ๆร่างสูง มือบางทั้งสองข้างช้อนแก้มสากของอีกคน ถึงจะขู่ออกไปแบบนั้นแต่มิแอลก็ไม่ยอมตื่น

"....."

ริมฝีปากบางที่เขาจ้องมันอยู่ยกยิ้มน้อยๆก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิแอลไม่ได้หลับจริงๆซะหน่อย ร่างสูงกำลังแกล้งเขางั้นเหรอ? หลิงอี้ลืมนึกไปได้ยังไงนะว่ามิแอลชอบให้เขาจูบ ยิ่งขู่แบบนี้คนตัวสูงก็ยิ่งได้ใจน่ะสิ

"ไม่เอาดีกว่า อืออ...ถ้าพี่ตื่นผมให้จูบเลยเอาดิ งื้อออ~ แกล้งหลับจริงๆด้วยไอ้คนขี้โกง"

ยังไม่ทันที่หลิงอี้จะพูดจบด้วยซ้ำ ร่างสูงของผู้ชายขี้โกงก็ลืมตาขึ้นแล้วจัดการพลิกตัวเพื่อให้แมวน้อยอยู่ด้านล่าง

"เมื่อกี้พูดแล้วนะว่าถ้าตื่นจะให้จูบ ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ..."

"แน่นอนอยู่แล้ว"

หลิงอี้ไม่ใช่แค่พูดแต่แขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ก่อนจะดึงลงมาแล้วประกบปากลงบนริมฝีปากบางของมิแอล ลิ้นเล็กๆไล้เลียปากบางของอีกคนก่อนจะรุกล้ำเข้าไปอย่างเชี่ยวชาญ มิแอลยกยิ้มกับท่าทางยั่วยวนของแมวน้อยแล้วจึงจูบตอบลิ้นเล็กจนหลิงอี้อ่อนระทวยไปทั้งร่าง

"ไอ้เด็กขี้ยั่ว..."

"แล้วชอบไหมล่ะ?"

ปากแดงๆยกยิ้มให้กับคำถามของตัวเอง สะโพกกลมมนแอ่นขึ้นตอบสนองมือหนาของมิแอลที่เลื้อยเข้ามาในกางเกงขาสั้นแล้วเคล้นคลึงมันอย่างไม่เบามือเลยจนคนโดนกระทำต้องครางออกมาเสียงกระเซ้าเพราะความเสียว

หลิงอี้เปล่ายั่วซะหน่อย มิแอลแหละ...ขี้หื่น

ออสติน วัชรศิรินนท์ อายุ 27 ปี

(อยาก) เป็นทุกอย่างของไอ้เด็กดื้อน้ำหนึ่ง

น้ำหนึ่ง พิชญเดชา อายุ 18 ปี

(จะ) เป็นทุกอย่างที่ออสตินไม่ชอบให้เป็น

ออสติน x น้ำหนึ่ง

ผัวะ!

เสียงหมัดเล็กๆกระทบกับใบหน้าหล่อเหลอของออสตินก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานแต่เกรียวกราดของน้ำหนึ่ง ที่กำลังด่าไม่ไว้ร่างสูงที่อายุมากกว่าเขาเกือบสิบปี

"คุณแม่งโคตรเหี้ยอ่ะ! ที่ทำไปเคยรู้สึกผิดจริงๆบ้างไหมห๊ะ!? ผมเกลียดคุณจะบ้าตายอยู่แล้วไม่รู้รึไง!"

แต่นั่นกลับไปได้ทำให้คนโดนตะโกนใส่หน้ารู้สึกรู้สาอะไรเลย มุมปากช้ำเลือดยังคงมีรอยยิ้มให้เห็น

"นั่นมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะ โดนพี่เอาแค่ครั้งเดียวถึงกับจิตตกอยู่เป็นเดือนๆเลย?"

ร่างสูงก้มหน้าไปถามคนตัวเล็กกว่าสีหน้ายียวนกับคำพูดสบประมาทของเขากำลังจะทำน้ำหนึ่งสติแตกเพราะความโกรธ

"เพราะมันเป็นความรู้สึกที่โคตรทุเรศไง ก็ลองนอนให้ผมเอาคุณดูบ้างสิ เดี๋ยวคุณก็รู้"

คิ้วเข้มเลิกขึ้นกับคำพูดนั้นของน้ำหนึ่ง ตัวเล็กแค่เนี่ยทำมาขู่ฟ่อจะเอาเขา ไม่ได้เจียมสังขารเลยสักนิด

"หนึ่งเอาพี่ จะสนุกเท่าพี่เอาหนึ่งได้ยังไง..."

"เหี้ย! ปล่อยผมเดี๋ยวเน้นะ!!!"

คนตัวเล็กโวยวายทันทีที่ออสตินล้มตัวนั่งบนโซฟา แต่มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าร่างสูงไม่ดึงเขาให้นั่งลงบนตักแกร่งของตัวเองด้วย มือหนารวบเอวเล็กเท่ามดตะนอยของน้ำหนึ่งแน่นไม่ยอมปล่อย

"ตัวเล็กเท่าลูกหมาแบบนี้จะเป็นผัวใครได้ห๊ะ? อยู่เป็นเมียพี่แหละดีแล้ว"

เพราะเราไม่มีทางรู้ว่านิยายของเราดีหรือเปล่า ความคิดเห็นของคุณคือตัวตัดสิน 🙏