ไม่ตายก็รอด

วันนี้เป็นวันธรรมดาของผมกับเพื่อนซึ่งผมไม่รู้เลยว่ามันจะเปลี่ยนเเปลงชีวิตของผมตลอดไป

"ริวมานี่เร็วนายจะคลานมาเลยก็ได้น่ะ มาสายตลอด" ใช่ นี่คื่อเพื่อนๆของผมเอง มันชื่อกาย

เเละผม  ชื่อ ริวครับ

"เออ ว่ะทำไมไม่คิดตั้งเเต่เเรก" ผมพูดจากวนประสาทกลับไป

"กูพูดเล่น..มึงนี่ไม่ตลกกับเค้าเลยไอ้ริว"

"ก็กูไม่เหมาะนี่หว่า" ผมไม่เหมาะกับเรื่องที่ต้องรับมุขใครหรอก มันน่าเบื่อ

"คร้าบบ คุณชายซื้อบื้อ"

"เเล้วคนอื่นล่ะ" ผมถามไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงหรอก เเต่เเค่ไม่เห็นคนอื่นเลย

"พวกมันไปเตรียมของกัน วันศุกร์มีงานเทศกาล"

"เออๆ กูลืม"

เเกร่ก เเกร่ก

ระหว่างทางเดินผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างคอยมองเราตลอดเเต่ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก คงเป็นเเค่เสียงที่เพื่อนๆจัดงาน (มั้ง)

เเต่ผมไม่คิดเลยว่าความสงสัยของผมมันจะทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายมากมายต่อเพื่อนๆของผม