“ปลายทางของความคิดถึง”

“ปลายทางของความคิดถึง”

นานเท่าใดแล้วนะที่ผมไม่มีโอกาสออกมาเดินย่ำ

ช้าๆ พร้อมกล่าวทักทายพระอาทิตย์ดวงกลมโตสีแดง

สุกปลั่งเป็นประกายอาบฟ้ายามเย็น
ผมสูดเอากลิ่นอายบางอย่างที่แฝงมากับสายลม มันช่างให้ความรู้สึกปลอดโปร่งและอิสระ ใช่!!.... นานมากแล้วที่ชีวิตผมห่างหายไปจากสิ่งเหล่านี้

"เสียงคลื่นซัดสาด มองเห็นไกลสุดขอบ....ฟ้า  มีทะเลทุกเวลา แต่บางทีไม่มี....เธอ"
ผมฮัมเพลง"คิดถึง" ที่ดังลอยมาตามลม นอกจากเพลงจะคุ้นเคยประกอบกับผมเป็นมิตรรัก

แฟนเพลงของพี่ปู จึงอดไม่ได้ที่จะฮึมฮัมในลำคอ แต่จะว่าไปเนื้อเพลงมันสื่อความหมายกระแทกความรู้สึกผมอย่างรุนแรง

ผมยังเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ บนชายหาดเม็ดละเอียด น้ำทะเลเล่นระลอกคลื่น ตามแรงลม นักท่องเที่ยว บ้างนั่ง บ้างนอนเอกเขนกบนเปลเช่า ในขณะที่เจ้าของร้านอีกหลายเจ้าต่างทยอยหุบร่มเพื่อให้ลูกค้าสัมผัสบรรยากาศยามเย็น

เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขรมมาจากคนกลุ่มใหญ่

ต่างวัยที่นั่งปูสื่อล้อมวงกินอาหารหลากเมนู แม่ค้าพ่อค้าเดินกันขวักไขว่พร้อมเสิร์ฟถึงขอบเสื่อ

ซึ่งอยู่ติดกับร้านร่มเตียง จนทำให้หญิงวัยกลางคน

เจ้าของร้านหน้ามุ้ยแสดงอาการไม่สบอารมณ์

ในทะเล เด็กกลุ่มหนึ่งแข็งกันพุ่งม้วนต้านแรงคลื่น ใครกระโดดได้สูงม้วนตัวได้สวย คนหนึ่งดำลงใต้น้ำ อีกคนเหยียบไหล่ จังหวะเดียวกันกับฝ่ายแบกทะลึ่ง

พรวดขึ้นโผล่พ้นผิวน้ำ คนบนไหล่ก็ถีบตัวพุ่งม้วน

ตีลังกาไปข้างหน้าลงกระแทกน้ำตูมแตกกระจาย พร้อมๆกับเสียงเซ็งแซ่สนุก ไม่ไกลจากฝั่ง เสียง

กรี๊ดกร๊าด เฮ้ๆๆ….ดังขึ้นทันทีที่เรือกล้วยถูกดึงสบัด

จนพลิกคว่ำอย่างจงใจ

ผมส่ายหน้ายิ้มมุมปากบางๆ

ใช่…. ทุกวินาทีที่ผ่าน

ทุกอากัปกิริยาที่เห็น

ผมบอกกับตัวเอง เหงา ผมเหงาอยู่ท่ามกลางผู้คน

ที่กำลังดื่มด่ำความสุข ผมเปล่าเปลี่ยว ว้าเหว่ ผมคิดถึงใครคนหนึ่งจับใจ คิดถึงวันที่กุมมือเธอ

เดินบนผืนทรายแห่งเดียวกัน

(*มีต่อครับ)