ภพรัก

บทนำ

"รสสุคนธ์"เสียงคุณทวดเรียกชื่อฉัน

ใช่! ฉันชื่อรสสุคนธ์ เรียกสั้นๆ ก็รส ฉันอายุเพียง17ปี ฉันมีบางสิ่งบางอย่าที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เรื่องเซ็นต์ หรือที่เรียกกันว่าสัมผัสที่6

ตั้งแต่เด็กๆ ฉันมักจะได้กลิ่นวิญญาณ ได้ยินเสียง และสัมผัสจากผี ตอนนี้ฉันอายุครบ17ปีบริบูรณ์ ฉันก็ได้เห็นผี ผีตนนี้เขาไม่ได้มาในรูปแบบที่หน้ากลัวอย่างที่ฉันคิด เขามีรูปร่างบุคคลิกที่ดี ดูสง่าและน่าตาดีใช้ได้เลยหละ ถ้าเปรียบก็หล่อเท่าๆกับดาราสมัยนี้เลย ตอนเจอครั้งแรก ตกใจแทบจะช็อคตายคาเตียงละ

"รส อยู่ไหน เข้ามาหาข้าที"

"ค้าๆ~ ไปละค้าาาา" ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ มุ่งตรงเข้าไปในห้องของคุณทวด ฉันชินแล้วกับบรรยากาศในห้องของท่าน ที่มีรูปขาวดำวางอยู่ ก็นะ รูปถ่ายสมัยก่อนยังไม่มีภาพสีหนิ คุณทวดตอนเป็นสาวสวยมาก อิจฉาชมัด

"มีอะไรรึป่าวค่ะ"ฉันคลานเข่าเข้าไปหาท่าน

"ข้ามีอะไรจะให้เอ็ง"พูดเสร็จท่านก็หยิบ อะไรซักอย่างออกมาจากใต้หมอน

"มาใกล้อีกหน่อย"

"ค่ะ" ฉันขยับเข้าไปใกล้

"สร้อยล็อกเก็ตเส้นนี้ เดิมทีมีสองเส้น รับไปสิ" คุณทวดยื่นสร้อยเส้นนั้นให้ฉัน ฉันยื่นมือรับ

"ขอบคุณค่ะ"พอรับมาแล้วฉันก็เปิดล็อกเก็ตดู

"คุณทวดค่ะ ทำไมถึงได้มีรูปหนูอยู่ในนี้ตั้งสองรูป ไม่ยักกะจำได้ว่าใส่ชุดไทยถ่ายรูปแบบนี้"ฉันพยายามนึกว่าตัวเองเคยใส่ชุดไทยถ่ายรูปตอนไหน

"นั่นหน่ะ เป็นรูปลูกสาวข้าเอง เป็นพี่น้องฝาแฝด คนน้องก็คือเอ็งที่เกิดในชาตินี้"คุณทวดบอก

"แล้วอีกคนหละค่ะ"ฉันถามเพราะความสงสัย

"สุคน-ธ-รส"ท่านพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าพร้อมกับฉายแววตาหม่อนหมองเพียงแค่แวบเดียว หากฉันไม่ได้สังเกตุก็คงไม่เห็น คุณทวดเป็นคนที่เก็บอารมณ์ความรู้สึกได้ดีมาก

"ตอนนี้ คงยังไม่ได้เกิด"

"อ่าว ทำไมหละค่ะ"

"ไม่ต้องไปใส่ใจหรอก"

"ค่ะ"ฉันรู้ดี หากคุณทวดเขาบอกปัดแบบนี้ เค้นถามให้ตายยังไง ท่านก็ไม่บอก นอกซะจากท่านอยากจะบอก

"เพราะมันยังไม่ถึงเวลา"

"ค่ะ คุณทวดจะออกไปสูดอากาศข้างนอกไหมค่ะ"

"ไม่เป็นไร ข้าอยากพักผ่อน เอ็งออกไปได้ละ"

"ค่ะ"หลังจากที่คุณทวดเอนตัวลงนอนพักบนเตียง ฉันก็ขยับเข้าไปใกล้และดึงผ้าห่มขึ้นห่มตัวให้คุณทวด พอฉันคลานเข่าก่อนออกจากห้อง คุณทวดก็พึมพำออกมา

"เมื่อถึงเวลา เอ็งก็จะรู้เอง"คุณทวดคงบอกเป็นในๆว่า เมื่อถึงเวลาฉันจะรู้เอง

เวลายามเย็นที่ตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า ท้องฟ้าทอแสงสีแสด ฉันนั่งที่ศาลาท่าน้ำ

"เฮือก!~" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆ ผีตนนั้นก็โผล่มาสวมกอดฉัน เขาแต่ตัวเนียบมาก สวมชุดแบบคนสมัยก่อนที่ฉันเคยดูในหนัง แต่งอย่างกะเป็นท่านขุนเลย

"ข้าคิดถึงอ้อมกอดที่เคยสวมกอดเอ็ง ข้ารอเอ็งมานานแสนนาน"

"ปะปล่อยนะ คุณเป็นผี มากอดฉันแบบนี้ มันใช่หรอ"ฉันขยับหนีและพอฉันหันหน้ามามองเขา เขากลับทำหน้าเศร้า

"ก็บอกแล้วว่าเอ็งเป็นเมียข้า แล้วทำไมข้าจะกอดเอ็งไม่ได้"

"จะบ้าหรอ ฉันเป็นคนนะ จะไปเป็นเมียผีได้ไง มั่วละ" ฉันรีบลุกหนี เดินขึ้นเรือนไทยหลังใหญ่

"ทำไมเอ็งไม่ฟังข้า ข้ารอเอ็งมานาน กว่าเอ็งจะเห็นข้า กว่าข้าจะหาเ็งเจอ รู้บ้างไหมว่าข้านั่น.."เข้ายังคงตะโกนตามหลัง

"รู้บ้างไหมว่าข้า อ้างว้าง…"พอเขาบอกว่าเขาอ้างว้าง ฉันถึงกับชงัก เขารอมานานจนอ้างว้างขนาดนั้นเลยหรอ(?)