“น้ามิลาครับ ผมสงสัยว่าทำไมน้าถึงไม่มีแฟนล่ะฮะ” ทินทัตถามผู้เป็นพี่เลี้ยงที่คอยดูแลเขาแทนคนที่ลาออกไป แม้จะอยู่ด้วยกันนานแล้ว เขาก็อยากรู้จักพี่เลี้ยงคนนี้ให้มากขึ้น
“น้าว่าอยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่า ถ้าน้ามีแฟนน้าอาจจะไม่ได้อยู่กับทามที่นี่ก็ได้นะครับ”
“แล้วน้าชอบคุณพ่อของผมมั้ย” คำถามนี้ทำเอาเธอนึกถึงคนจะร้ายที่บุกเข้ามาในห้องเมื่อคืนนี้
“อะ..เอ่อ จะชอบได้ยังไงล่ะ พ่อน้องทามเป็นเจ้านายของน้ามิลานะ” มินรญารีบเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่งั้นเธอเองต้องหลุดแน่ว่าเมื่อคืนผู้เป็นพ่อของหนุ่มน้อยคนนี้ทำอะไรไป “การบ้านข้อนี้นานแล้วนะคะ วันนี้จะเสร็จมั้ยเนี่ย”
“เสร็จครับๆ” ทินทัตนี่งจดจ่ออยู่กับการบ้านโดยมีมินรญาคอยเป็นครูพิเศษให้ คอยสอนการบ้านเขาให้เข้าใจมากขึ้น เมื่อทำเสร็จก็เก็บของเตรียมเข้าบ้านเพราะอากาศด้านนอกพอมืดแล้วจะค่อนข้างเย็น
“มินรญา” เสียงทรงอำนาจของผู้เป็นเจ้าของบ้านเรียกเธอให้หันมาทางเขา มินรญารีบปั้นหน้านิ่งไว้ แต่ไม่หันไปหาเขา
“มีอะไรคะ ฉันกำลังจะพาน้องทามเข้าบ้าน”
“มีอะไรหรอครับน้ามิน” มินรญาส่ายหน้าให้เด็กหนุ่มแต่ชายหนุ่มคนโตก็พูดในสิ่งที่เขาอยากจะพูดกับเธอ
“ฉันอยากจะขอโทษที่เมื่อคืนฉันจูบ..” มินรญารีบวิ่งไปปิดปากเขาทันทีไม่ให้พูดต่อเพราะไม่อยากให้ลูกชายของเขาได้ยินในสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควร ก่อนจะเอ็ดใส่ชายหนุ่มเบาๆ
“จะพูดขึ้นมาทำไมฮะ” มินรญาจึงหันไปหาทินทัตและไปกระซิบข้างเด็กหนุ่มเบาๆ “น้องทามขึ้นไปนะคะ น้ามิลามีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อ”
“ค้าบ” ทินทัตสะพายกระเป๋าเดินเข้าไปในตัวบ้าน มินรญาถูกภูบดินทร์ดึงไปทางสวนดอกไม้ข้างทางและพยายามปรับความเข้าใจกับเธออีกครั้ง
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนนนน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์แล้วนะ
เรื่องแรกกระเสมันดีมากกก
(รึเปล่า?)
แต่มันจะยังไงก็ตาม จะดีหรือไม่
ไรท์ก็จะแต่ง 55555555
ฝากกดถูกใจเรื่องนี้ด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ
** เปลี่ยนภาพปกนะค้าาาาา **
Guest
