V [TEAHYUNG] : The Beast… อสูรแล้วไง รักนายแล้วกัน
ผมมันคนหน้าตาดี…เมื่อผมทำอะไรผิด
มันจะมักให้โดนให้อภัยเสมอ ผู้ชายแบดบอยแบบผม
มีดีที่หน้าตา ที่คนคบก็เพราะหน้าตา…อีกนั้นแหละ แต่ถ้าผู้ชาย ‘เลวๆ’ แบบผม
กลายเป็นสัตว์ประหลาด หน้าตาอัปลักษณ์ล่ะ
จะยังให้อภัยในความผิดของผมได้หรือเปล่า??
[ TEAHYUNG • YOU ]
KIM TEAHYUNG [ V ]
“รู้ตัวแล้วก็ดี...เพราะฉะนั้นออกไปซะ!!”
YOU
“บางที...มองโลกในแง่ดีบ้างมันไม่ตายหรอกนะ”
ผู้ชายที่เต็มโลกเป็นสีดำมืดมิดมีแต่ความชั่วเท่านั้นที่เขารู้จักมันมีเพียงหน้าตาหล่อเหลาของเขาเท่านั้นที่ทำให้เขาอยู่บนโลกที่หลอกลวงใบนี้ได้ จนวันหนึ่งชีวิตเขาเปลี่ยนไป! รูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาถูกปกคลุมด้วย ขน จนได้เจอกับคุณผู้ที่ทำให้โลกสีมืดเปลี่ยนไป!!
ชายหนุ่มผมสีส้มทองที่ดูเข้ากันกับใบหน้าอันเหล่าเหลาทุกประการทั้งดวงตาที่คมกริบ จมูกที่โด่งปานสันเขื่อน ปากที่เป็นทรงกับกระจับหูสองข้างที่กลางออกมาเล็กน้อย ดูเข้ากับผิวสีแทนอย่างไร้ที่ติ...ผู้ชายอย่าง คิม แทฮยอง เพอร์เฟ็กในด้านหน้าตาที่สุด
แต่...
“นี่นาย!!หมายความว่าอย่างไงฮะ!”
“ก็หมายถึง...เด็กในท้องนั่นไม่ใช่ของฉันไงล่ะ”
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นลั่นกลางสวนสาธารณะล้างหลังหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ตอนนี้ไร้ซึ่งผู้คน บรรยากาศมืดครึ้มก้อนเมฆสีดำก้อนใหญ่ลอยต่ำลงปิดกันบังแสงอาทิตย์จนหมด
“แต่...ฉันยอมนายคนเดียวนะแทแท”
“เหอะ!...ร่านแบบเธอเนี่ยนะ ตลก!”
“แทฮยอง!!”
“เอานี่ไปแล้วเลิกยุ่งกับฉัน...กลับไปหาผัว108ของเธอซะเถอะ”
“แทฮยอง!!”
ก้อนเมฆที่ไม่อาจกักเก็บน้ำฝนได้ต่อไป ปล่อยน้ำฝนออกมาไม่หยุดหย่อนได้ไหลรวมกับสายน้ำตาของหญิงสาวที่ดันหลงในความรักอยู่ฝ่ายเดียวของแทฮยอง...ไม่สิ หลงในคำพุดหลอกลวง คำพูดที่ทำให้เชื่อใจ คำพูดที่ทำให้ยอมทุกอย่าง...แม้กระทั่งร่างกายของตนเอง แต่นั่นมันเพียงคำหลอกลวงที่ฟันแล้วทิ้งมานับไม่ถ้วนอย่าง แทฮยองก็เท่านั้น
ร่างหนาของแทฮยองยัดเงินจำนวนหนึ่งในหญิงสาวพร้อมเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ฝ่ายหญิงสาวตะโกนคำด่าทอสารพัดมาด่าคนตรงหน้าที่เริ่มเดินออกไปไกลเรื่อยๆ...
“หึ โง่เองนี่” J
วงการเพลบอยมันอยู่ยาก ผู้หญิงคนไหนที่หลงรักเข้าควรรีบตัดใจเสียก่อนที่พวกผู้ชายพวกนั้นจะมาตักตวงผลประโยชน์อย่างบ้าคลั่ง...พลาดแล้วคือพลาด ก็มันเสียสิ่งที่ไม่สามารถเรียกคืนไปแล้ว... แทฮยองเดินออกมาจากสวนสาธารณะล้างพลางยิ้มมุมปากให้กับความสมเพชผู้หญิงที่ตนตักตวงผลประโยชน์แล้วเดินออกมาจากชีวิตของเธอ...
------------Daily Of TaeHyung----------
‘เลว’…นี่สินะครับที่อยากจะด่าผม หึ ผมชินกับคำนี้แล้วล่ะครับ จะว่าอย่างไงดีล่ะ ผมก็ไม่ได้ผิดซะทีเดียวนะครับก็รู้ทั้งรู้ว่าผมมันแบดบอยยังเอาตัวเข้ามาแรกกับตำพูดหวานๆที่หลอกลวงของผมอีก หึ...J โง่ไงครับ วงการเชิงชู้สาวแบบนี้จะด่าผมอย่างเดียวก็ใช่เรื่องผู้หญิงคนนั้นมีผมคนเดียวจริงหรอ...คำตอบง่ายๆครับ มันไม่จริง!หลอกลวงไม่แตกต่างกัน ถือว่ายุติธรรมดีแล้วนะครับ...
“ฟันแล้วทิ้งอีกแล้วใช่ไหมมึง?”
“เบื่อคนรู้ทันว่ะแม่ง...”
ไม่วายที่ผมจะเข้าถึงตัวห้องคอนโดดี มีเสียงบ่นเดิมๆ ของเพื่อนรักของผม ผมแทบจะพูดตามคำบ่นของมันได้ทุกคำละครับ-*- วันๆแม่งเอาแต่บอกผมว่า...
“ถ้าเวลามึงเจอคนที่ใช่สำหรับมึงจริงๆ แล้วเขาเดินจากไปมึงจะรู้สึก!”
นั่นไงครับ...ผมยันไม่ทันได้พูดเลยอะ
“ใช่กูรู้สึก รู้สึกรำคาญมึง ไอ้จีมิน!!”
“กูเตือนมึงรอบที่เท่าไหร่แล้ววะ ไอ้แท”
“...”
“มึงฟังกูปะ”
“ฟัง...รอบที่เท่าไหร่แล้ววะฮะ!”
“อะ..ไอ้”
“พอเลยมึง...กูเบื่อคำบ่นมึงชิปหาย นี่เพื่อนหรือแม่กูวะ”
“ไอ้แท!”
ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผมและรีบเก็บเสื้อผ้าสัมภาระต่างๆลงกระเป๋าทันที...ไม่ใช่เบื่อคำบ่นของไอ้จีมินนะครับ ผมแค่ต้องการพักผ่อนไปที่บ้านหลังเก่าของผม...คนเรามันก็ต้องพักจากเรื่องอย่างว่าบ้างสิครับ ใช้งานติดต่อไม่ได้หรอก น้องชายของผมเหนื่อยแย่...J
อย่างที่จีมินบอกครับ ควรหยุดไว้ที่ใครคนหนึ่งได้แล้ว แต่อยู่กับคนเดิมๆ เอา คนเดิมๆมันคงน่าเบื่อมากๆแน่เลยครับ ผมยังไม่พร้อมที่จะหยุดที่ใครคนหนึ่งครับชีวิตสีสันของผมคงหายไปแน่ๆเลยครับ...ขึ้นหลังเสือแล้วมันลงยาก..
“ไปไหนวะ”
“กลับบ้าน...เบื่อเมียอย่างมึง”
“เมีย! ไอ้ห่าแทกูไม่ใช่เมียมึง!” []/////[]
ไม่ทันที่ผมจะไปแกล้งมันต่อ...ฝ่ามืออ้วนๆหนักลงมาที่กลางหลังของผมอย่างจัง ทำเอาความคิดชั่วๆที่จะแกล้งมันไม่กล้าผุดขึ้นมาในหัวผมอีกเลย ตัวเล็กแต่แรงหนักชิปหายเลยครับ
โอยคนหล่อเจ็บ T^T…
“ไปละนะเมีย บายครับ~”
“ไอ้แทมึงงงงง”
ผมแบกกลับเป๋าขึ้นหลังก่อนส่งจูบให้จีมินพร้อมคำหยอกล้อเพื่อนตัวเล็กอีกทีเพื่อความสะใจที่บังอาจมาบ่นมากเกินหน้าที่...ผมรู้ไอ้จีมินมันคงอยากจะพ้นไฟใส่ผมเต็มที่ผมเลยรีบเดินออกมาจากห้องแล้วรีบวิ่งลงไปชั้นร่างสุดของคอนโด พร้อมออกรถไปจากคอนโดเพื่อตรงไปที่บ้านของผม รอยยิ้ม...ผมยิ้มให้ความเงอะงะของจีมิน...
แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับ...ครั้งนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้...
รถกระบะสีดำของผมวิ่งออกจากตัวคอนโดทันที ฉากพื้นหลังค่อยเปลี่ยนไปเรื่อยจากตึกรามบ้านช่องที่เรียงๆต่อกันไปเรื่อยจนไกลสุดลูกหูลูกตาฉากที่เปลี่ยนไปตามสภาพอากาศของแต่ละจังหวัด ไฟข้างทางที่เปิดๆปิดอยู่อย่างนั้น ก็ผมเดินทางจังหวัดเลยนี่นาไปที่แดกู...บ้านเกิดของผม แดกู
รถกระบะสีดำจอดเทียบเข้ากับที่หน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งของผมลงมาจากรถพลางยืนกอดอกใช้สายตามองไปรอบๆตัวบ้านที่เขาห่างมานานแสนนาน...เป็นอดีตที่ไม่น่าจนจำเท่าไหร่หรอกอย่าพูดถึงมันเลยเถอะครับ...
ผมเอากระเป๋าพาดหลังแล้วเดินเข้ามาในตัวบ้าน ที่แต่ก่อนมันไม่มีพืชเขียวเกาะตามผนังบ้านแต่ตอนนี้สิครับมันจะกินบ้านผมได้ทั้งหลังละ แต่ปล่อยไว้แบบนี้ก็ดีครับสวยดี J ถึงข้างนอกจะสวยแบบแปลกๆนะครับแต่ภายในยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย มีเพยงแค่ฝุ่นที่จับหนาเท่านั้น ทำแป๊บเดียวคงเสร็จล่ะครับ...
.
.
.
------------Daily Of TaeHyung----------
ดวงอาทิตย์ที่เริ่มทอแสงลงจนกลายเป็นสีส้มสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างและประตูทุกบานที่มีอยู่ช่วยเพิ่มแสงสว่างให้บ้านที่โดนตัดค่าไฟไปได้บ้าง ร่างสูงของแทฮยองยังคงยืนอยู่ที่ระเบียงชมพระอาทิตย์ตกดินไปพลางๆ เขายอมรับเลยว่าที่นี่อบอุ่นจนเขาไปอยากจะออกไปไหน แต่...
‘พ่อแกมันโง่เอง แทฮยอง!’
‘ก็เพราะพ่อรักแม่ไม่ใช่หรือไงครับ!!’
‘รัก?!! มันก็มีคนอื่นไม่ต่างแม่หรอกแทฮยอง!!’
‘มะ...ไม่จริงใช่ไหมครับพ่อ’
‘…’
‘เราคงต้องขายบ้านหลังนี้ทิ้ง...แทแทไปอยู่กับพ่อนะลูก’
‘ไม่ครับ! ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นผมจะอยู่กับพ่อกับแม่!’
ภาพความทรงจำเก่าๆที่ไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ผุดเข้ามาในหัวของแทฮยองที่ละเหตุการณ์ ความใสซื่อในวัยเด็กของเขากลายเป็นเรื่องตลกไปแล้วเมื่อเจอกับปัญหาครอบครัวแบบนี้ หน้าตาดีแล้วยังไง? บ้านรสยแล้วทำไม? มันทำให้ได้รับความรักที่แท้จริงหรือเปล่าล่ะ? มันทำให้ชีวิตวัยเด็กไม่น่าจดจำเอาเสียเลย เขากลายเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ร้ายทุกๆวันที่ต้องแอบไปนั่งร้องไห้โดยไม่มีใครรู้...โลกที่เคยสดใสกลับค่อยๆกลายเป็นสีเทา...
“หึ...” J
เสียงเค้นออกมาจากลำคอ รอยยิ้มที่ขึ้นมาเพียงมุมข้างปากเพียงข้างเดียวมือที่กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆแล้วทุบเข้ากับรั้วระเบียงอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาด้วยความสมเพชในน้ำตาของตัวเองอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่คนเข้มแข็งไหลออกมาอีกครั้งสองขาที่หมดแรงลงไปนั่งกองกับพื้น น้ำตายังคงไหลอยู่แบบนั้น...จนเผลอหลับไป
ทุกการกระทำมักมีเหตุผลของมันเสมอ...วายร้ายอย่าง แทฮยอง
ที่ต้องกลายเป็นแบดบอยเพราะอดีตที่เจ็บปวด
เป็นแบบนี้แล้ว...คุณอย่าไปซ้ำเติมเขาเลยนะ เพราะ...
ความเจ็บปวดในชีวิตของเขายังไม่จบ เพียงเท่านั้น
นี่มันพึ่งหน้า สองหน้าของเรื่องนี้เองนะ...
แก๊ก...แก๊ก
เสียงเหมือนมีคนพยายามจะปีนประตูรั้วเข้ามาภายในตัวบ้านของแทฮยอง ทำให้แทฮยองตื่นออกมาจากภวังค์การหลับไหล แล้วรีบวิ่งไปทางหลังบ้านทันที...ทางที่มีสวนกุหลาบสีแดงสดที่ยาวจนกลายเป็นภูเขาวงกต นั่นหมายความว่ามีคนจะมาขโมยและบุกรุกบ้านของตน! กล้ามากเลยนะที่เข้ามาเหยียบถ้ำเสือแบบนี้!
เพียงไม่นานร่างของแทฮยองก็มาถึงสวนมงกตดอกกุหลาบ เขาซุ่มอยู่ที่ทางเข้าทำให้เห็นชายวัยกลางคนกำลังจะตัดดอกกุหลาบสีแดงอยู่...เข้ามาในบ้านใหญ่ทั้งทีทำไมเอาแค่ดอกกุหลาบดอกเดียวกันนะ ด้วยความสงสัยทำให้แทฮยองเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคน คนนั้นทันทีแต่ที่แปลกคือ! ชายวัยกลางคนนั้นแสดงท่าทางหวาดกลัวจนตัวสั่นขาล้มพับลงไปนั่งกองกับพื้น พลางยกมือมาประนมขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัวหลั่งน้ำตาออกมาไม่หยุด
“ขะ..ขอโทษครับ ผมแค่มะ..มากะ..เก็บดะ..ดอกกุหลาบมะ..มาให้...ลูกสาวของผมก็เท่านั้น”
“ลุงใจเย็นดิครับ”
ไม่พูดเปล่าแทฮยองขยับตัวไปไกล้ๆลุงคนนั้นเพื่อช่วยให้เขายืนขึ้น แต่ผิดคลาดชายวัยกลางคนนั้นกลับยิ่งเขยิบหนีเป็นเท่าตัว ทำอย่างกับเจอสัตว์ประหลาด!
“วะไว้ชีวิตผมเถอะครับ”
“...”
“คุณสัตว์ประหลาดอย่าทำอะไรผมเลย เห็นแก่นักเดินทางอย่างผมและลูกสาวอีก 3 คนเถอครับ”
สัตว์ประหลาด!?!!
ลูกสาว??!!!
ลุงคนนี้พูดอะไรกัน! แทฮยองงงไปหมดแล้ว
แทฮยองรีบหันไปหันไปรอบๆพบกับนองน้ำเล็กที่เกิดจากฝนตกตอนที่เขาหลับแน่ๆ เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปดูกับต้องจกใจฉี่แทบราด ใบหน้าหล่อเหลาของแทฮยองตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วย ขน เต็มร่างกายไปหมด! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
เสียงคำรามของแทฮยองดังขึ้นเมื่อพบกับความจริงอันน่าขนลุก นี่สินะคือสาเหตุที่ทำให้ชายวัยกลางคนต้องกลัวเขาถึงขนาดนั้น นี่สินะ! ชีวิตของแทฮยองยังเจอเรื่องช้ำใจเยอะไม่พอหรือไง!
“อึก!”
“ลุงบอกว่าลุงมีลูกสาวใช่ไหม”
น้ำตาจากความเจ็บช้ำเอ่อไหลออกมาจากตาของแทฮยองอีกครั้ง น้ำเสียงและท่าทางที่เปลี่ยนไปทันที อยากจะพักเรื่องอย่างว่าไว้ซักพักแล้วแท้ๆ หึ J อยากรู้เหมือนกันว่าอัปลักษณ์แบบนี้ยังมีคนเอาอยู่ไหม!!!
“ใช่คระ...ครับ”
“หึ...ผมไม่เก็บหรอกค่าดอกกุหลาบแล้วชีวิตลุงน่ะ ผมก็ไม่เอามันด้วย”
“...”
“แต่ผมจะ เอา ลูกสาวของลุง...ช่วยส่งเธอมาภายในวันพรุ่งนี้ที่นี่ด้วย”
“...”
“ไม่งั้นผมอาจเปลี่ยนใจอยากจะเอาชีวิตลุงแทน!!”
“ครับ!”
เมื่อได้ยินดังนั้นชายวัยกลางคนรีบวิ่งออกจากที่นี่ทันที...ทิ้งให้อสูรกายยืนช้ำใจอยู่แบบนั้น น้ำตาของอสูรกายไหลหยดลงสู่พื้นเรื่อยๆ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆก้อนสีดำใหญ่รอยเข้ามาเพียงไม่นานก็ตกลงมากลายเป็นฝน ไม่แน่นะท้องฝ้านี่แหละที่อยู่ร้องไห้เป็นเพื่อนอสูรกายอย่างเขา คิม แทฮยอง
อัปลักษณ์แบบนี้ยังมีคนเอาอยู่ไหม!!!
ร่างกายที่เต็มไปด้วยขนสีดำขลับเต็มตัว เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงเข้าตัวบ้านเขาพยายามนั่งนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ทำไมตื่นมาถึงมีแต่ขนดกเหมือนหมาป่าได้เยอะขนาดนี้ ค่ำคืนที่มืดมิด อากาศที่เย็นลงเนื่องมาจากฝนที่ตกเสร็จหมาดๆไม่ได้ทำให้จิตใจที่เต็มไปด้วความเศร้าดีขึ้นเลย ร่างของแทฮยองทรุดลงไปกับโซฟาใจกลางห้อง เนื่องจากความอ่อนล้าทำให้ดวงตาคมค่อยๆปิดลงเรื่อยๆอีกครั้ง แต่...
“เมี้ยว...เมี้ยวว~”
“...”
“หง่าว~ เมี้ยว”
แต่ต้องตื่นเพราะเสียงหวานเล็กของบุคคลผู้มาใหม่ อย่างลูกแมวตัวสีขาวขนปุกปุย ที่สีของหัวบนขนออกสีน้ำตาลแซมส้มเล็กน้อยสภาพร่างกายเปียกปอน มีลอยโคลนเป็นจุดๆเหมือนพึ่งฝ่าฝนเข้ามา เหมียวน้อยยืนอยู่ข้างโซฟา พลางส่งสายตาแป๋วสีเขียวมรกตให้บุคคลที่นอนอยู่บนโซฟา
“ฉันไม่ใช่พ่อนายหรอกนะ ไปซะไป๊”
“เมี้ยว~~” *3*
“นี่จะไม่ไปใช่ไหม”
“หง่าววววว”
เหมือนเจ้าลูกแมวจะไม่เข้าใจในสิ่งที่แทฮยองพูด แถมยังเอาตัวมาถูไถที่เท้าของแทฮยองอีก หัวซุยของเหมียวซุยเข้าที่ขาแทฮยองเป็นการอ้อนแต่ไม่ได้ทำให้แทฮยองใจอ่อนลงเลยและยังใช้เท้าข้างนั้นเขียลูกแมวออกไปไกลๆอย่างเบาๆ ใช่ว่าเหมียวน้อยยังไม่ละความพยายาม ยังคงอ้อนแทฮยองซ้ำๆอยู่แบบนั้นใจ...แทฮยองใจอ่อนจนได้
“จริงๆเลยนะเจ้าเหมียว ถ้าฉันหมดความอดทนฉันเอานายลงหม้อแน่ๆ” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือยังคงกอดตัวเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย...
“หม๊าววววว”
“เป็นอะไรไปล่ะ ฮึ!”
“แง่งงงงงงงง”
อุ้งตีนเล็กของเหมียวข่วนเข้าที่มือของแทฮยองไม่ยอดหยุด แถมยังร้องเสียงสั่นแสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ พ่อ กำลังจะจับอาบน้ำน่ะสิ แมวกลัวน้ำนะ!
“นี่ถ้าไม่หยุด! จะไม่ให้ของกิน”
“...”
“ดีมาก...เป็นเด็กดีตั้งแต่แรกก็จบแล้ว”
แทฮยองค่อยๆเอาน้ำประโลมเข้าที่ตัวของลูกแมวน้อยซึ่งตามประสาของสัตว์ที่กลัวน้ำเข้ากระดูกดำต้องมีอาการดื้อออกมาบ้าง ถึงอย่างนั้นทันทีแทฮยองพูดถึงเรื่องของกินกับกลายเป็นเด็กดีเสียอย่างนั้น ทำให้แทฮยองอดขำเสียไม่ได้
.
.
.
พระอาทิตย์ขึ้นแสดงถึงว่าเช้าวันใหม่เริ่มขึ้นอีกครั้ง ร่างของแทฮยองยังคงนอนอยู่บนเตียง มุมปากที่ยกขึ้นข้างหนึ่งแสดงถึงความสุขในการพักผ่อนครั้งนี้ จะถูกรำควาญจากเจ้าเหมียวซะแล้ว ปากเล็กกัดที่ชายปลายเสื้อพยายามดึงเพื่อหาพ่อของเขาตื่น ไปดูสิ่งที่พึ่งเข้ามาใหม่ในบ้านหลังนี้
“อะไรของแก...เหมียว”
“เมี้ยววววว”
“คนจะหลับจะนอน จริงๆเลยเชียว!”
แทฮยองยอมลุกขึ้นจากเตียงถูหัวยุ่งๆที่มีผลจากการนอนให้เรียบลงแล้วตรงไปที่ประตูหน้าบ้าน ตาคมทั้งสองข้างยังไม่เปิดดีนักได้แต่เดินตามเจ้าเหมียวไป เมื่อพอถึงหน้าประตู กับต้องสร่างความง่วงทันทีเมื่อเห็นเด็กหญิงสาวร่างบางกำลังเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ท่าทีที่ดูหวาดกลัวกับสภาพตัวบ้านเล็กน้อย สายตาคู่เรียวของหญิงสาวกวาดตามองรอบตัวบ้านจนเห็นไปถึงประตูหน้าบ้านที่มีใครอีกคนยืนรออยู่...ผู้หญิงคนนั้นคือคุณไงล่ะ
“เธอคือใคร? มาทำอะไรที่นี่?” แทฮยองกดเสียงเข้มเพื่อให้ดูน่าเกรงขามพลางใช้เท้าอีกข้างหนึ่งเกลี่ยเจ้าเหมียวให้ไปซ่อนขืนคุณรู้ว่าคนแข็งๆอย่างเขาเลี้ยงแมว เสียชั้นเชิงแย่
“______(ชื่อคุณ) ค่ะ”
“เป็นลูกของลุงคนนั้นสินะ?”
“ชะ...ใช่ค่ะ”
“หึ กลัวหรือไง”
“เปล่าค่ะ แค่...สงสารคุณก็เท่านั้นเอง”
“...”
“เป็นโรค werewolf synndorm หรอคะ”
“ไม่รู้! เธอไม่ควรเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตส่วนตัวของฉัน!”
“ขะ...ขอโทษค่ะ”
“...”
“เอ๋?!!??”
แทฮยองคว้าข้อมือคุณแล้วลากเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้วตรงไปที่ห้องครัว ที่มีเจ้าเหมียวน้อยยืนรอเฝ้าที่ถาดอาหารของมันอยู่ทำให้คุณต้องสะดุ้งโหยงแล้วรีบดึงมือออกมาจากมือของแทฮยองทันทีก็คุณกลัวสัตว์มีขนนี่! เป็นไปได้ขอไม่อยู่กับมันเลยดีกว่า สร้างความสงสัยให้แทฮยองเป็นอย่างมากทำให้เขาหันไปดูท่าทีของคุณที่วิ่งไปแอบดูที่หลังประตู...
“กลัวหรือไง!”
“กลัวสิ ฉันกลัวพวกสัตว์มีขนทั้งหมดนั้นแหละ! อย่าให้ฉันยุ่งกับมันเลยนะ” T^T
“หึ...เสียใจด้วยสาวน้อย เธอคงต้องดูแลมัน”
“...”
“ถ้าเธอขัดขืน...ฉันคงไม่รับประกันความปลอดภัยของพ่อเธอนะ” J
“...” !!!!!
เขาเดินจากไปคุณทำได้เพียงแค่มองแผ่นหลังหนาขึ้นชั้นบนไปอย่างน้อยใจ นี่อะไรกัน! เจอกันครั้งแรกขาให้ผูกมิตรกับสัตว์ที่คุณกลัวมันไม่ใช่แล้วนะ! คุณรู้ที่คุณมาที่นี่เพราะกลัวคุณพ่อของคุณจะเป็นอะไรไป เลยจำใจยอมมาที่นี่... แต่พอมาถึงก็ต้องมาเจอเรื่องที่คูณกลัวถึง 2 รื่องเลยเชียว ข้อแรกเขาไม่ใช่สัตว์เพียงแค่มีขนปกคลุมเต็มตัวที่คุณกลัวคือท่าทางที่ดูเจ้าเล่ห์ของเขาต่างหาก ส่วนข้อที่สองเขาให้คุณมาเลี้ยงลูกแมว ให้ตายเถอะ!ชีวิตคุณต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรนะ...
------------Daily Of TaeHyung----------
ผมไม่ได้เดินไปไหนไกลเลยครับยังคงแอบดูเธอคนนั้น ลูกสาวของคุณลุงคนนั้นผมยกกระเป๋าของเธอไปไว้ในห้องของผมก่อน เพราะมีอีกหลายห้องที่ผมยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยครับคืนนี้ _____ คงต้องนอนกับผมไปก่อนนะครับ
_____ค่อยเทนมลงในถาดอาหารของเจ้าเหมียวแล้วรีบวิ่งไปอีกมุมของห้องครัวทันที...อะไรกันกลัวพวกสัตว์มีขนเธอกลัวขนาดนั้นเลยหรอ ผมแอบเสียใจเล็กน้อยครับใจมันแป้วๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้สิครับผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ____ค่อยๆเดินเข้าไปไกลๆเจ้าเหมียวอย่างกล้าๆกลัวๆจนสุดท้ายก็มาหยุดที่น่าถาดอาหาร แล้วค่อยๆก้มลงไปพร้อมกับมือที่สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดไปแตะที่หัวของลูกแมวแล้วค่อยลูบๆอย่างใจเย็น เหมือนความกลัวของเธอจะหายแล้วนะครับเพราะยอมจับลูกแมวตัวนั้นเต็มสองมือเลย อิจฉาลูกแมวจังเลยครับผมจะมีโอกาสแบบนั้นบ้างหรือเปล่านะ?...
“อะแฮ่มๆ”
“คะ??”
“มาช่วยฉันทำความสะอาดห้องหน่อย”
“ค่ะ” ^+++^
_____ ส่งยิ้มโชว์ฟันครบ 32 ซี่มาให้ผมทั้งที่มือยังคงไม่หยุดเล่นกับเจ้าเหมียว ถ้าผมบอกว่าผมรู้สึกอิจฉาลูกแมวเอาเข้าแล้ว-*- มันคงแปลกๆนะครับ ผมอยากจะจับเจ้าลูกแมวนั่นลงหม้อเสียจริงๆที่ทำให้ผมต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ ให้ผมแกล้งลูกแมวคงไม่ใช่เรื่อง งั้นผม ลง ที่คุณแล้วกันเพราะก็ทำให้หัวใจของผมเต้นผิดจังหวะแบบนี้!
คุณเดินเข้ามาที่ข้างๆผม ไม่ได้ๆผมห้ามแสดงด้านที่อ่อนหวานให้คุณเห็นเด็ดขาด การแก้แค้นของผมในอดีตยังไม่จบหรอกนะครับ ถึงแม้หน้าตาของผมมันกลายเป็นอสูรแล้วก็ตาม...แก้แค้นที่ผู้หญิงทำให้ผมต้องเจ็บ! ใช่ผมหมายถึงแม่ของผม! แม่ที่ทำร้ายจิตใจของผมและพ่ออย่างไม่เหลือใยดี ขอโทษที่ต้องดึงมาเอี่ยวในเกมส์นี้นะ สาวน้อย J
“พี่ชื่ออะไรหรอ...ยังไม่รู้จักพี่เลยอะ”
“จำเป็น?”
“จำเป็นสิ ไม่งั้นให้หนูเรียกพี่ว่าอะไรล่ะ”
“แทฮยอง...คิม แทฮยอง”
“พี่แทฮยอง! ให้หนูทำอะไรฮับ” ^[]^
“หึ”
ผมเค้นเสียงออกมาจากลำคอเพื่อให้ดูหน้าเกรงขามให้มากที่สุดหวังว่า ____จะกลัวบ้างแต่ไม่เลย! ยังยิ้มแป้นส่งสายตาแป๋วๆมาให้ผมอีก เด็กคนนี้มันจะอยู่นอกเกมส์ของผมมากเกินไปแล้วนะ! ผมยื่นไม้กวาด ไม้ถูพื้นและไม้กวาดขนไก่ให้_____ แล้วเปิดประตูให้ ____ เดินเข้าไปเห็นสภาพในห้องถึงกับต้องอ้าปากค้าง ทำไมน่ะหรอครับ? หน้าต่างที่เรียงกันอยู่หลายๆใบมีรอยแตกร้าวที่ยาวต่อกันอย่างน่ากลัว ฝาผนังเริ่มลอกออกมาในบางจุด โคมไฟระย้าที่เก่าหากโดนลมเพียงนิดอาจตกลงมา
“ช่วยทำความสะอาดห้องนี้ก็ด้วยกัน”
“...”
“ถ้าเธอไม่ทำ...”
“...”
“คืนนี้เธอก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนแค่นั้นเอง”
“...”
“หึ ขอให้สนุกล่ะ” J
------------Daily Of TaeHyung----------
เสียงปิดประตูห้องเก่าดังขึ้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่ข้อขาของคุณล้มพับลงไปนั่นเอง น้ำตาที่เก็บไว้นานแสนนานได้ปล่อยโฮออกมา แต่ทำได้แค่เม้มปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไปให้ แทฮยองได้ยินแน่ๆ ไม่งั้นคงได้โดนแกล้งหนักกว่านี้แน่! ที่ยิ้มเปิดโชว์โลกกว้างก็เพราะต้องทำใจดีสู้เสือก็เท่านั้น ร่างบางยังคงฝืนทำความสะอาดห้องที่เกินเยียวยาต่อไปจนในที่สุด...
ตึง...
ร่างกายบางของคุณต้องล้มพับลงไปทันทีเปลือกตาที่หนักเพราะความเหนื่อยล้าของร่างกายทั้งร้องไห้ระหว่างเดินทางมาที่นี่...ไม่อยากมาที่นี่เอาซะเลยแต่ที่ต้องมาเพราะพ่อของคุณเพราะอสูรกายขู่จะเอาชีวิตพ่อของคุณ ที่เป้นแบบนี้เพราะคุณ คุณไม่น่าเรียกร้องเอาดอกกุหลาบเลย...แต่คงเพราะให้เลือกแก้วแหวนเงินทองคุณไม่อยากจะเลือกมันเหมือนพี่สาวของคุณหลอก...เพราะความอยากแปลกๆของคุณแท้ๆ
เสียงของตัวคุณกระทบเข้ากับพื้นไม้เย็นเฉียบทันที คิ้วที่ขมวดกันเข้าเป็นปม หน้าที่เริ่มแดงเพราะความร้อนของฤทธิ์ไข้ ร่างกายสั่นเทาเพราะความหนาวที่แล่นเข้าตัว แต่เพียงไม่นานความอบอุ่นจากอกของใครอีกคนที่เข้ามาสวมกอดคุณ ขนปุกปุยของเขาเหมือนผ้าห่มที่คลุมตัวคุณเพิ่มความอบอุ่นให้คุณไม่น้อยเลย ทำให้คุณต้องซุกตัวเขาเพื่อความอบอุ่นที่มากกว่านี้
“อะไรของเธอเนี่ย ยัยตัวเล็ก!”
และนั่นก็เป็นแทฮยองนั่นเองที่เข้ามาดูคุณ...จะว่าตามจริงคือเขาไม่ได้ไปไหนเลยหลังจากปิดประตูไปเขาไม่ได้ไปไหนเลยยังคงนั่งเฝ้าแอบดูกริยาของคุณที่อยู่ในห้อง ทันทีที่คุณทรุดลงไปร้องไห้กับพื้นเหมือนทำให้หัวใจของคุณที่คอยแอบดูกระตุกลงไปอยู่ตาตุ่ม ไม่วายคุณดันหมดสติล้มลงกับพื้นเพราะฤทธ์ไข้อีกไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกของแทฮยองเลย เป็นห่วงคุณจะตายแล้ว แต่...อย่าลืมสิโลกของอสูรกายตนนี้มันมืด...มืดจนไม่สามารถรับรู้อะไร แม้แต่...ความรู้สึกของตนเอง...
“อุ่นจัง”
“...”
“ขอนอนต่ออีกซักหน่อยนะ”
“...”
“ยังไม่เช้าซักหน่อย...แจ๊บๆ”
“...”
คุณเผลอละเมออกมาแล้วยิ่งซบเข้าที่อกอุ่นของแทฮยองเหมือนลูกแมวที่ออดอ้อนเจ้านายของมัน ชีวิตที่ตอนเช้าไปโรงเรียนกลับมาถึงบ้านตอนเย็นวนซ้ำไปซ้ำมาจนบางมีมันก็ลืมตัวว่า...วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว แทฮยองอุ้มร่างบางของคุณรอยจากพื้นในท่าเจ้าสาวแล้วตรงไปที่ห้องของตน แทฮยองค่อยๆว่างคุณลงบนเตียงอย่างเบามือและปล่อยให้คุณละเมออยู่อย่างนั้น มือหนาที่มือขนปกคลุมวางทาบบนหน้าผากมนของคุณทีตอนนี้ร้อนจนมือของแทอยองแทบไหม้
“บ้าเอ้ย!”
“...”
“เมี้ยววว~”
เสียงของเจ้าตัวเล็กในบ้านโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับกะละมังขนาดเล็กที่เจ้าเหมียวคาบอยู่ ภายในกะละมังมีผ้าขนหนูผืนเล็กอีก3-4ผืนพร้อมวางที่ข้างๆเท้าของแทฮยองที่ยืนดูอาการของคุณอยู่ แทฮยองก้มลงไปคว้ากะละมังนั้นไปอยู่ในมือพร้อมลูบหัวเจ้าเหมียว2-3ทีก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำ...บางที่ก็แอบสงสัยไม่ได้นะนี่เขาเลี้ยงลูกแมวหรือลูกหมากัน ถึงแสนรู้ได้ขนาดนี้
แทฮยองค่อยๆนำผ้าขนหนูที่ชุ่มน้ำอยู่หมาดๆมาเช็ดตัวคุณเพื่อบรรเทาอาการไข้ลงได้บ้าง เมื่อเช็ดจากบนใบหน้าสวยลงมาถึงซอกคอที่ต่อไป...ลำตัวคุณไงล่ะ เนื่องจากในบ้านหลังนี้มีเพียง คุณ เขา และลูกเหมียวหนึ่งตัวจะไปมีใครมาเช็ดตัวให้คุณนอกจาก อสูรกายอย่าง คิม แทฮยอง
มือหนาๆค่อยปลดกระดุมเสื้อของคุณออกทีละเม็ด ทีละเม็ดเพื่อหวังจะเช็ดตัวให้ อกที่อยู่ในบลาสีขาวกับเอวที่คอดจนได้รูปอย่างงดงาม...ให้ตายเถอะ! คุณปลุกอารมณ์ดิบของแทฮยองเข้าให้แล้ว! เขาต้องการจะเสพขนมหวานที่น่าลิ้มลองอย่างคุณยิ่งใบหน้าที่ขึ้นเลือดฝาดสีแดงเพราะฤทธิ์ไข้ คิ้วที่ขมวดกันเพราะอาการที่ปวดหัวตึบดจมตีคุณไม่หยุด ภาพรวมคุณตอนนี้มันน่าลิ้มลองมากเลย! แทฮยองสะบัดความคิดและอารมณ์เรื่องแบบนั้นออกจากหัวทันทีที่ภาพในหัวปรากฏภาพคุณกับรอยยิ้มที่สดใสที่ดูไร้เดียงสาจนน่าถนุดถนอม...ถ้าเขาทำเรื่องอย่างว่ากับคุณ เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด เหตุผลน่ะหรอ...ไม่มีมันหรอก J
หลังจากเช็ดตัวคุณเสร็จ แทฮยองก็มานอนข้างๆคุณที่ตอนนี้เหมือนอาการไข้จะบรรเทาลงแล้วแต่คุณก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียที่เอาแต่นอนกกแทฮยองอยู่แบบนั้น เหมือนคุณจะติดใจความอุ่นของอกแกร่งนี่เสียแล้ว นั่นไม่ต่างอะไรจากแทฮยองที่หลงรักตัวคุณเข้าอย่างจังทั้งใบหน้าที่ดูจิ้มลิ้ม และนิสัยที่พยายามจะรักษาคนที่ตัวเองรักนั่นอีก...บางทีอสูรกายตัวนี้ก็อยากได้มันบ้าง คุณแบ่งให้เขาบ้างได้หรือเปล่า...
.
.
.
“อือ...”
“...”
คุณพยายามพลิกตัวไปมาเพราะรู้สึกมีอะไรหนักมาทับตัวของคุณอยู่แต่เมื่อคุณลืมตาขึ้นมากับต้องตกใจเพราะตอนนี้หน้าของคุณมันใกล้กับใบหน้าของแทฮยองเอามากๆ ใกล้ขนาดที่ปลายจมูกมนทั้งสองประชิดติดกันลมหายใจที่ผลัดกันหายใจเข้าออก ใบหน้าสวยมีอาการแดงขึ้นมาอีกครั้งและพยายามจะดิ้นหนีแต่ทำไม่ได้เพราะมีแขนหนักๆของอีกฝ่ายทับตัวอยู่
“พี่แทแท อือ~ ปล่อยหนูเถอะ”
“ไม่เอา จะนอน”
“จะไปทำความสะอาดห้องต่อ ปล่อยหนูเถอะค่ะ”
“นี่! อยู่นิ่งๆโดนแกล้งอยู่ไม่รู้ตัวหรือไงฮะ!”
“ถ้าหนูไม่ทำหนูจะไปนอนไหนเล่า”
“ไข้ขึ้นยังจะพยศอีกนะ...นอนห้องนี้แหละ!”
“ฮะ!! ไม่เอาดีกว่า”
“ถ้ายังไม่เงียบจะ กด จมเตียงเลยคอยดู”
“...”
“นอนห้องนี้ไง ทีนี้ก็นอนซะ”
“หิวอะพี่แท”
“บอกฉันทำไม”
“แขนพี่ล็อกอยู่เนี่ย...จะลุกยังไงเล่า!”
“...”
“ขอบคุณค่ะ”
“ขอโทษนะที่แกล้งเธอ”
“คะ?”
“ขอโทษไง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่นี่เด็กชะมัดเลยอะ”
“ทำเผื่อด้วยนะ”
“...” ^++++^
คุณส่งยิ้มกว้างไปให้อีกร่างที่นอนมองคุณอยู่บนเตียงแล้วค่อยๆปิดประตูลงไปก่อนจะเตรียมทำอาหารให้เสร็จสรรพ แปลกที่ไข้ของคุณหายไปโดยสิ้นเชิงหลังจากที่คุณอยุ่ในอ้อมกอดของแทฮยอง อาหารมื้อเย็นผ่านไปอย่างรวดเร็วและนั่นมันก็ทำให้คุณสนิดกับแทฮยองมากขึ้นอีกขั้นหนึ่ง
เวลาผ่านไปจากหนึ่งวันเป็นหนึ่งสัปดาห์ จากหนึ่งสัปดาห์เป็นหนึ่งเดือนตลอดเวลาที่คุณอยู่อาศัยกับอสูรกายขนปุยอย่าง คิม แทฮยอง ที่ดูเหมือนหัวใจน้ำแข็งที่มีโซ่แซ่ล็อกมันอยู่ตอนนี้น้ำแข็งเริ่มละลายออกโซ่ก็เริ่มผุจน...แสดงให้เห็นบาดแผลที่ลึกเกินเยียวยาของเขา นั่นก็หมายถึงเขาเริ่มเปิดใจให้คุณแล้วนั่นเอง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาคุณกับเขาเริ่มสนิทมากขึ้นเรื่อยๆ จากเจ้าชายอสูรที่ใครๆต่างหวาดกลัวตอนนี้อ้อนคุณแข่งกับเหมียวน้อยซะแล้ว เวลาผ่านไปอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปทั้งภายในและภายนอกของร่างกาย ร่างกายที่ตอนนี้ขนหนาดกมันเริ่มเบาบางลง จนทำให้เห็นรูปเค้าโครงเก่าอยู่บ้างแล้วใจที่เปลี่ยนไป ใจที่อยากจะดูแลคุณตลอดไป แต่คนเรา...มีหน้าที่ มีการงานต้องทำนะ...
[ไอแท...มึงไม่กลับมาทำงานไงครับ?]
“ไม่กลับได้ไหมวะ”
[ไม่มีการงานหรือไงฮะ!]
“มี...ไอ้หมูกูเจ็บเหี้ยๆเลยอะ”
[…]
“มึง..กูเข้าใจแล้ว”
[เข้าใจอะไรวะ?]
“เข้าใจแล้วว่าจากคนที่รักมันเจ็บมากขนาดไหน”
“พี่แทแทมีอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงหวานของผู้มาใหม่อย่างคุณเดินเข้ามาถึงใจกลางของสวนวงกต คุณไม่คิดเลยว่าจะมีที่สวยๆแบบนี้อยู่หลังบ้าน ลำต้นเรียวๆของต้นไม้สูงโดยที่ปลายของต้นถูกมัดรวมกันไว้และด้วยที่มีใบไม้สีเขียวปกคลุมเยอะทำให้กลายเป็นหลังคา โดยมีไฟระย้าสีส้มคอยให้ความสว่างในความมืดมิด โดยมีก้อนหินสีน้ำตาลเข้มตั้งตะหง่านอยู่...โดยรวมแล้วบรรยากาศมันโรแมนติกชะมัด
“มีสิ...มีแน่นอน”
แทฮยองเอ่ยขึ้นแล้วหันหน้ามาหาคุณพร้อมสวมกอดคุณด้วยความเร็วทำให้คุณเสียหลักลงเล็กน้อย น้ำตาของแทฮยองหยดแล้วหยดเล่ามันยังคงไหลออกมาไม่ยอมหยุด ไม่มีเสียงสนทนาใดๆมีเพียงเสียงสะอื้นของการร้องไห้เท่านั้น มือบางของคุณยังคอยลูบหลังหนาไปเรื่อยๆเป็นการให้กำลังใจ
“...”
“พี่จะต้องไปจากที่นี่แล้ว...”
“...”!!!!!
“พรุ่งนี้พี่จะไปส่งเราที่บ้านนะ”
“ฮึก...ทำไม ทำไมจะต้องไปจากหนูอีก ฮือออ”
“...”
น้ำตาใสของคุณเอ่อล้นออกมาโดยไม่มีท่าทีที่มันจะหยุดง่ายๆ ตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่คุณตลหลุมรักเขาคืออะไร คุณทำดีเพื่อเขาตลอดเพื่ออะไรก็ในเมื่อสุดท้ายเขาต้องเดินออกไปจากชีวิตคุณอยู่ดี...แต่อีกคนที่เป็นคนบอกลา เขาก็เจ็บไม่แพ้คุณเลยซักนิด
“พี่แค่ไปทำงานนะ เดี๋ยวก็กลับมา”
“ฮึก...ฮึกกก”
“ขอเวลา 6 เดือนนะครับ”
“...”
“แล้วพี่จะกลับมา”
“...”
“กลับมา แต่งงาน กับ____นะครับ”
.
.
.
6 เดือนผ่านไป...
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกหญิงสาวที่โตขึ้นเรื่อยๆจากเมื่อ 6 เดือนก่อนโดยที่เคยละทิ้งความสวยเอาไว้เลย ดวงตาที่คมกริบ จมูกที่โด่งเข้ากับใบหน้าหวาน ริมฝีปากที่เป็นรูปกระจับ แก้มที่ตุ้ยนุ้ยออกมาเวลายิ้มก็เพราะวันนี้เป็นวันที่มีความสุขอีกวันนึงเลย เพราะ...
การรอคอยของคุณมัน...สิ้นสุดลงแล้ว...
“_____(ชื่อคุณ)”
“คะ??”
ในขณะที่คุณกำลังเดินเล่นในสวนวงกตของแทฮยองที่คุณจะมาเดินเล่นตอนเย็นของทุกวัน เพราะคุณคิดถึงเขาใจแทบขาดถึงแม้จะไม่การติดต่อกันบ้างก็เถอะแต่มันสู้เห็นหน้าจริงๆไม่ได้หรอก...
คุณหันไปตามเสียงทุ้มเข้มที่คุ้นเคยที่เรียกชื่อของคุณดังก้องอยู่ในหู ทำให้คุณต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้น เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่โหยหามานาน เสียงที่วันนี้คุณจะได้เจอมันอีกครั้ง!
“พี่แทแท!!”
“พี่กลับมาแล้วนะ...กลับมาตามสัญญาแล้ว”
“อือ”
คุณวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงตรงหน้าด้วยความคิดถึงทันที แต่ด้วยความสูงที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันมากทำให้คุณต้องเขย่งบวกกับการกระโดดกอดผู้ชายที่ชื่อแทฮยองที่ตอนนี้ไม่มีขนหนาแล้ว เพราะทุกครั้งที่คุณคอยสังเกตครั้งไหนที่แทฮยองยิ้มขนจะเริ่มร่วงออกไปทีละน้อย...จนตอนนี้มันไม่มีอยู่แล้ว...
“จะมาทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า”
“บอกก็ไม่เซอไพรส์สิยัยเปี๊ยก”
แทฮยองผละคุณออกจากอ้อมกอดแล้วลูบหัวคุณด้วยความเอ็นดู
“เซอไพรส์อะไรเล่า...แค่พี่กลับมาหนูก็ดีใจจะแย่แล้ว”
“พี่ไม่อยู่แอบเลี้ยงหนุ่มปะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า”
“พี่นั่นแหละ...เลี้ยงสาวป่าว”
“พี่มีเรารออยู่นะ พี่ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”
“...”
“เพราะคนที่รักพี่จริงๆมีแค่_____คนเดียวนะ”
“...”
“แล้วเราล่ะ รักพี่คนเดียวหรือเปล่า”
“อือ” .//////.
“อือคืออะไรอ่า~”
ไม่วายที่ผู้ชายสี่มิติแบบแทฮยองจะกวนประสาทคุณ เพราะเขารู้ดีว่าคุณสำคัญกับเขาขนาดไหน คุณเปลี่ยนชีวิตของเขาให้กลายเป็นสีสันแทนที่จะมีแต่สีเทาเหมือนแต่ก่อน คุณทำให้เขารู้ว่าจริงๆแล้วความรักจริงๆที่ไม่ได้มองแค่เปลือกนอกมันมีอยู่จริง...นั่นก็เพราะคุณอีกนั่นแหละ
“รัก หนูรักพี่นะพี่แทแท”
หอระฆังสีขาวดังขึ้นแข่งกับเสียงเจื้อเเจ้วในสถานที่มีแต่สีขาวโดยรอบไม่พ้นแม้แต่นกพิราบสีขาวที่ถูกปล่อยขึ้นฟ้าบินว่อนไปทั่วฟ้าเป็นสัญญาณว่า ‘พิธีแต่งงาน’ เริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนที่มาเข้างานต่างมีใบหน้าที่ยิ้มกับด้วยยินดีกับคู่รักคู่ใหม่ คุณและแทฮยองเจ้าบ่าวของคุณไงล่ะ โบสถ์สีขาวตั้งสง่า ข้างหลังของโบสถ์มีสวนสาธารณะขนาดใหญ่และดูว่าท่าทีจะมีอายุมากเสียด้วยเพราะต้นไม้ที่ตั้งกลางสวนมีขนาดใหญ่ร่มใบนั้นปกคลุมได้ปทบทั้งสวน ตลอดทางเข้านั้นมีเก้าอี้ไม้ยาววางเรียงต่อกันไปถึงหน้าของต้นไม้ที่มีซุ้มดอกไม้วางอยู่พร้อมกับร่างสูงของแทฮยองที่อยู่ในชุดสูทสีขาว...ทำไมเขาดูดีขนาดนี้นะ!! ร่างของหญิงสาวที่ถูกเกล้าผมเปียและมีมงกุฎดอกไม้วางอยู่บนหัวพร้อมกับชุดเกาะอกสีขาวที่มีความยาวของประโปรงถึงหัวเข้าและไว้กระโปรงยาวไว้ข้างหลังทั้งสองมือถือช่อดอกไม้สวยพร้อมควงชายวัยกลางคนมาด้วย...นั่นคือ คุณ และพ่อของคุณไงล่ะ
“วันนี้เธอสวยมากเลย...สาวน้อย”
“ขะ...ขอบคุณนะ..คะ” .///////.
“...” ^+++^
แทฮยองกล่าวทักทายคุณหลังจากที่พ่อตาของเขามาส่งคุณถึงที่แล้ว แทฮยองลูบหัวคุณด้วยความเอ็นดูแลเวหยิกแก้มคุณไปมาสร้างรอยยิ้มและเสียงโห่เพราะความน่ารักของคุณทั้งสอง
“ผมขอเริ่มพิธีเลยนะครับ” เสียงของบาทหลวงดังขึ้น
“...”
“คุณแทฮยองครับ ยิกดีรับคุณ______เป็นคู่ชีวิตไหมครับ”
“ยอมรับครับ”
“แล้วคุณ______(ชื่อคุณ) ยอมรับคุณแทฮยองเป็นคู่ชีวิตไหมครับ”
“...”
“ว่าไงครับ?”
หลังจากที่บาทหลวงถามคำถามแทฮยองไป แทฮยองตอบคำถามนั้นได้อย่างง่ายดายผิดกับคุณที่อยากตอบบออกไปใจจะขาดแต่ด้วยความเขินอายทำให้คำตอบมันจุกปากจุกคออยู่แบบนี้กันนะ ทำให้บาทหลวงต้องทำคำถามอีกครั้ง
“ค่ะ ยอมรับพี่แทแทเป็น...”
อึก! ทำไมมันพูดยากแบบนี้นะ!
“...”
“เป็น สามี! ค่ะ!”
“...”
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว~~~”
เสียงโห่ร้องดังขึ้นเพราะชอบใจในคำพูดของคุณและออกเสียงดังฟังชัดแบบนั้น ทำเอาคุณแทบเอาหน้ามุดลงดินหลบความเขินเหมือนกัน แทฮยองที่ยังคงช็อกกับคำพูดของคุณยังยืนงงอยู่แบบนั้นแต่สมองก็ใช้เวลาไปมากนักรับวิ่งเข้าไปกอดแล้วอุ้มตัวคุณในท่าเจ้าสาวหมุนตัวไปมารอบๆด้วยความดีใจสุดขีดแล้ววางคุณลงเพราะเกรงว่าคุณจะมึนหัวเสียก่อน
“ขะ...ขอบคุณนะ... อือ!”
“...”
ริมฝีปากอุ่นของแทฮยองโฉบเข้าครอบครองริมฝีปากคุณอย่างจังในจังหวะที่คุณกำลังอ้าปากกำลังเอ่ยคำขอบคุณเขาเป็นจังหวะเดียวกันที่ลิ้นอุ่นของแทฮยองเข้าไปในโพรงปากของคุณได้อย่างง่ายดายทำเอาคุณตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อตั้งสติได้จึงค่อยๆหลับตาแล้วขยับริมฝีปากไปมาไปตามสัญชาติญาณ ลิ้นทั้งสองลิ้นยังคงหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานต่างตักตวงความหวานซึ่งกันและกันอยู่แบบนั้น จูบที่เต็มไปด้วยความดีใจเต็มไปด้วยความหอมหวานอ่อนโยนสร้างความหวานให้คนที่เห็นต้องเผลอยิ้มตามไปด้วย สองมือเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งเป็นการประท้วงว่าตอนนี้คุณเริ่มไม่มีอากาศในปอดแล้ว ทำให้แทฮยองที่ต้องผละปากของตัวเองออกด้วยความเสียดาย ก่อนจะลูบหัวคุณเมื่อเห็นคุณหอบแฮกๆเพราะรสจูบเมื่อครู่
.
.
.
พิธีการดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนถึงตอนที่เจ้าสาวต้องหันหลังแล้วโยนดอกไม้เพื่อเป็นการเสี่ยงโชคว่าสาวคนไหนจะได้แต่งงานเป็นคู่ต่อไป...
“จะโยนแล้วนะคะ~”
“โยนเล้วนะค้า~”
“ค่า~~~~~~~”
คุณหันหลังเตรียมจะโยนช่อดอกไม้แต่พอถึงองศาที่ควรจะปล่อยดอกไม้กลับชักกลับมาซะงั้น ทำให้คุณต้องหัวเราะน้อยเพราะคุณได้แกล้งคนที่มาร่วมงาน
“____! อย่าแกล้งสิ!”
“ขอโทษนะคะ คิๆ”
คุณเตรียมตัวโยนอีกครั้งในที่สุดคุณก็โยนมันขึ้นไปกลางอากาศซักพักก็มีเสียงกรีดร้องด้วยความดีใจเกิดขึ้นทำให้คุณหันหลังไปกลับไม่พบผู้หญิงคนไหนถือช่อดอกไม้ของคุณเลยแต่พบว่ามันดันไปอยู่กับเจ้าเหมียวซะแล้ว สร้างเสียงหัวเราให้แขกที่ร่วมงานไม่น้อย
ตกเย็นแขกเริ่มทยอยกลับบ้านของตนหลังจากที่ส่งเจ้าสาวเจ้าบ่าวเข้าหอไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงโปร่งของแทฮยองอุ้มคุณเพื่อเข้าเรือหอ
แทฮยองวางคุณบนพื้นเตียงนุ่มแล้วค่อยถอดเสื้อผ้าที่รัดตัวเขาออกทีละชิ้นจนเหลือแค่กางเกงเท่านั้นแสดงให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เป็นก้อนๆเรียงต่อกันทำให้หน้าของคุณเห่อร้อนขึ้นแล้วเอามือปิดหน้าแล้วเอาหน้ามุดกับพื้นเตียง
“ทำอะไรอะไอ้พี่บ้า” >////<
“อาบน้ำไงครับ”
“แล้วทำไมไม่ไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำเล่า! มันโป๊!”
“คิดลามกกับพี่อยู่หรอ”
“บ้า!!”
ร่าวครึ่งตัวของคุณที่เอาหน้ามุดกับเตียงนุ่มอยู่นั่นหมายความว่าคุณกำลังนอนอยู่บนเตียง คุณเสียท่าให้แทฮยองคนเจ้าเล่ห์เข้าเสียแล้วเมื่อแทฮยองเดินเข้ามาหาคุณเรื่อยๆแล้วใช้สองแขนแกร่งยันกับพื้นเตียงกักทางของตัวคุณแล้วค่อยขึ้นค่อมตัวคุณก่อนจะยื่นหน้าหล่อไปข้างๆใบหุของคุณ
“ไปอาบน้ำก่อนไหมครับ? แล้วค่อยนอน”
“...” -////-
“เดี๋ยวจะไม่ได้นอนเอานะครับ”
“งั้นก็หลบออกไปสิจะไปอาบน้ำ” >//[]//<
“คร้าบ คร้าบ”
แทฮยองพลิกตัวลงนอนเท้าคางมองคุณวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะท่าทางที่น่ารักๆของคุณ คุณค่อยถอดชุดด้วยความยากลำบากแล้วล้างเครื่องสำอางออก ใช้เวลาเพียงไม่นานคุณก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาพร้อมชุดอาบน้ำตัวบางที่ใหญ่โชว์ให้เห็นไหล่ขาวเนียนของคุณข้างหนึ่ง ผมที่เปียกโชกไหลย้อยลงไหลมนมันทำให้แทฮยองที่กำลังดื่มไวน์องุ่นอยู่บนเตียงเกิดอารมณ์ดิบเพราะฤทธิ์น้ำเมา
ตึ่ง!..
เสียงของแก้วไวน์กระทบกับโต๊ะข้างเตียงทำให้คุณสะดุ้งเพราะความตกใจ ใบหน้าหล่อของแทฮยองแดงเพราะฤทธ์ของแอลกอฮอล์แล้วรีบวิ่งไปคว้าตัวคุณแล้วโยนลงเตียงแล้วขึ้นค่อมตัวคุณด้วยความรวดเร็วแล้วล็อกข้อแขนคุณลงกับพื้นตียง
“พี่แทแท! จะทำอะไรอะ!!”
“...”
“อะ...อือ”
แทฮยองไม่ตอบคำถามของคุณแล้วขบเม้มตรงซอกคอระหงส์ขาวจนกลายเป็นรอยช้ำสีแดง แทฮยองยังคงทำอยู่แบบนั้นจากต้นคอรามไปถึงไหล่ขาวเนียน มือของแทฮยองข้างหนึ่งค่อยๆปลดชุดคุมอาบน้ำของคุณออกจนไถลมาถึงเอวคอด ทำให้ดวงตาคมอยู่ตรงน่าอกปทุมถันของคุณพอดี มือข้างเดิมย้ายจากเอวของคุณไปที่น่าอกพร้อมกับบีบเล่นอย่างสนุกมือ โดยที่ปากยังคงดูดดื่มกับยอดปทุมถัน..
“อะ...อือ อ๊ะ! พี่ทะ..แท”
“ครับ? เรียกชื่อพี่ซะหวานเชียว”
“อยะ..อย่าทำแบบนะ..นี้ละ..เลยนะ..คะ”
“อย่าทำ? อย่าทำอะไรกันครับร่างกาย____เรียกร้องขนาดนี้”
“...”
“ใจร้ายจังเลยครับ ดูสิน้องชายพี่มันตื่นแล้วเนี่ย”
“...”
“ทำ ต่อไปเถอะนะครับ”
“อ๊ะ!!!”
มือของแทฮยองยังคงบีบนวดที่น่าอกของคุณไม่ยอมหยุดแต่ปากของเขายังคงขยันทำรอยตั้งแต่เนินอกจนถึงหน้าท้องแบนราบของคุณก่อนจะหยุดที่หลุมสะดือของคุณแล้วใช้ลิ้นเลียอย่างไม่นึกรังเกียจทำให้คุณเสียวซ่านจนหน้าท้องของคุณโค้งเพื่อรับความเสียวซ่านที่เข้ามาใหม่
“อยะ...อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”
“ไม่ทำแล้วก็ได้ครับ” : J
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อของแทฮยองแต่มือก็ถอดชุดคลุมอาบน้ำออกแล้วโยนไปอีกฟากหนึ่งของห้อง ตอนนี้น้ำตาของคุณไหลออกเป็นทางยาวเพราะความกลัวคนตรงหน้าประกอบอาการตัวสั่นของคุณอีก...มันยิ่งยั่วอารมณ์ดิบของแทฮยองให้พุ่งพ่านไปหลายเท่าตัว แทฮยองค่อยๆก้มจูบซับน้ำตาของคุณแล้วลูบหัวของคุณไปมา
“กลัวหรอเรา หืม?”
“อือ...ฮึก” T^T
“ขอโทษด้วยนะคะคนดี...”
“...”
“เพราะพี่จะทำมันต่อ!”
“...” !!!!
แทฮยองรีบถอดกางเกงที่ตอนนี้มันเกะกะขวางทางเขามากแล้วถอดโยนมันออกไปตาชุดคลุมอาบน้ำไปแสดงให้เห็นแท่งเนื้อยาวที่กำลังแข็งและชูชันขึ้นอย่างน่ากลัว
แทอยองจับขาทั้งสองข้างของคุณพาดบ่าของเขาเอาไว้เพื่อเป็นการเปิดทางเพื่อให้สิ่งแปลกใหม่เข้าไปในร่างกายของคุณ นิ้วชี้เรียวของแทฮยองค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางรักของคุณอย่างช้าๆ
“อะ...อะ อืออ”
“หึ”
แทฮยองยกยิ้มอย่างพอใจกับกริยาของคุณที่มีต่อเขา แทฮยองเพิ่มจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วโดยการเพิ่มนิ้วกลางเข้าไปอีกนิ้วแล้วค่อยๆรูดเข้ารูดออกอย่างช้าและเร็วขึ้นๆเรื่อยๆ เพื่อสร้างความเคยชินกับสิ่งแปลกใหมาที่เข้ามา ความเสียวซ่านที่แล่นไปทั่วตัวสองมือเล็กจิกลงกับพื้นเตียงเพื่อผ่อนความเสียวออก
“พะ..พี่ทะ...แท”
แทฮยองดึงทั้งสองนิ้วออกมาเพราะกับน้ำรักที่เยิ้มเปียกนิ้วของแทฮยอง แล้วนำเอาเข้าปากและเลียอย่างเอร็ดอร่อยไม่นึกรังเกียจฃเลยซักนิดทำให่คุณต้องหน้าแดงแล้วเอาหน้าทาบกับหมอนแถวๆนั้นเพราะความอาย
“ของจริง...มันอยู่ต่อจากนี้ต่างหากล่ะ”
“อึก” !!!!
แทฮยองไม่รอช้าสอดแก่นกายแข็งเข้าในช่องทางรักของคุณทันที แล้วค่อยๆขยับอย่างช้าก่อนะจะแรงและถี่ขึ่นเรื่อยๆ สองมืออุ่นของแทฮยองบีบเค้นเอวของคุณแน่นเพื่อระบายความเสียงของตนออกบ้างแต่มันยิ่งทำให้คุณเสียวเพิ่มมากไปอีก
“อย่าเกร็งสิครับ อืม”
“อะ อะ อือเจ็บฮึก”
ยิ่งช่องทางรักบีบรัดสิ่งที่แปลกเข้ามาใหม่มันยิ่งทำให้แทฮยองติดใจในการเสพตัวคุณเรื่อยๆ อยากต่ออีกซักสองถึงสามรอบ เสียงเตียงที่ถูกับพื้นดังเป็นจังหวะๆอยู่ไม่นานแทฮยองได้ปล่อยน้ำรักเต็มช่องทางของคุณ แทฮยองจึงทิ้งตัวไปนอนข้างๆคุณที่ตอนนี้นอนหลับตาไปแล้ว
“หลับยังครับ?”
“...”
“หลับแล้วหรอ...”
“ยะ..ยังไม่หละ..หลับ”
“เหนื่อยหรอครับ หืม”
“อือ..เจ็บตรงเอวด้วยอะ”
“นอนเลยครับ...พี่ขอโทษด้วยนะ”
“พี่นี่...โคตรน่ากลัวเลยอะ” T^T
“ขอโทษคร้าบบ งั้นพี่ขอลูกคนแรกเป็นการขอโทษนะครับ”
เปลือกตาที่หนักอึ้งต้องเบิกโพลงเพราะความเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่เมื่อได้ยินของผู้ชายจอมเจ้าเล่ห์ที่พูดจาเอาแต่ได้จากตัวคุณ ทำให้ต้องฟาดฝ่ามือหนักๆลงไปกลางอกแกร่งของแทฮยองเข้าอย่างจัง
“พี่ก็ได้อยู่ดีนี่”
“ใครบอก...พี่จะดูแลเราตลอดชีวิตเลยนะ”
“...” -////-
“นอนเถอะนะ...ดึกมากแล้วพี่เป็นห่วง”
“อือ ฝันดีนะคะ”
“เช่นกัน เด็กน้อย...พี่ขอ5คนนะ”
“บ้า” -///-
คุณหันไปนอนซุกออกแกร่งเหมือนเคยคุณชอบความอุ่นของอกนี้อย่างบอกไม่ถูก อยากจะเป็นเจ้าของมันตลอดไปคุณพอจะรู้อยู่ว่าคุณไม่ใช่คนแรกที่ได้ซบอกแร่งที่ดูอบอุ่นและดูปลอดภัยอกนี้ แต่คุณก็ได้ครอบครองมันป็นคนสุดท้าย...รวมถึงก้อนเนื้อข้างซ้ายของแทฮยองด้วย
THE END
____________________________________________________________________________________________________
สวัสดีค่ะ ตามจริงเรื่องหลักของเรื่องนี้อยู่ใน Dek-d นะคะแต่ว่าเค้ามาอัพในนี้ด้วย ^+++^ ฝากติดตามด้วยนะคะ...
Guest
