ยัยขี้เหร่แอบปิ๊งรุ่นพี่สุดหล่อ

ณ.ห้องนาฏศิลป์

“อะหึ่มม!!!” เสียงจากการสั่งให้เงียบของคุณครูที่ช่วยซ้อมเต้น(ครูฝน)

“อ่ามาแต่งหน้ากันเร็วมัวแต่คุยกันอยู่นั้นแหละ” ประโยคจากครูที่บอกให้นักเรียนมาแต่งหน้าแต่งตัวเพราะวันนี้มีการแสดงให้กับนายกประจำจังหวัดที่ให้เกียรติมาเปิดงานโรงเรียน ซึ่งทุกคนก็ต้องมากันตั้งแต่ตี5 ซึ่งฉันมาถึงที่นี่ตี5:30  อ้อ!! ฉันลืมแนะนำตัวฉันชื่อ โฮยอนที่แปลว่าขาวราวหิมะ(ชื่อไทยฉันคือเค้กตั้งเองแหละเพราะอยู่ที่นี่เรียกแล้วเบ้าหน้าไม่เข้าคริๆๆ^_^) ฉันเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี พ่อฉันเป็นคนเกาหลีส่วนแม่เป็นคนไทย พ่อกับแม่ฉันดูดีมาก(แฮร่ๆ)ขาวผิวดีหุ่นดีว่าได้ ฉันมีพี่2คนคือพี่ชายคนโต(อินแจ) กับพี่สาวคนกลาง(จีซอน) ซึ่งเขาทั้งสวยและหล่อแต่ทำไมฉันถึงกลับมาเป็นน้องสาวที่ดำอ้วนด้วยก็ไม่รู้(แย่จังT_T) ก็เพราะว่าฉันเลือกที่จะอยู่ประเทศไทยนะสิ่ฮ่าๆ พี่ชายกับพี่สาวฉันเลือกที่จะไปเรียนที่ Seoul International School (SIS) หรือ โรงเรียนนานาชาติโซล ที่ตั้งอยู่ในเขตซองนัม กรุงโซล เกาหลีใต้(อ่านชื่อก็หรูแล้วใช่มั้ยล่ะ) พ่อฉันมีปัญญาส่งเพราะพ่อฉันเป็นทนายอยู่ที่โซลได้เงินเดือนละ 50,000,000วอน หรือแปลงเป็นเงินไทยก็ 1,499,914บาท รวยเลยจ่ะ) “เค้กก!!!”เสียงคุณครูอีกท่าน(ครูอิมอิม)ที่มาช่วยแต่งหน้า ทำเอาฉันตกใจที่กำลังเหม่อคิดถึงใครบางคน“ค่ะ!!!ครู” และฉันก็ขานตอบรับตามมรรยาท “นั่งเหม่ออะไรอยู่นั้นแหละ เร็วมาแต่งหน้า!!!” ประโยคที่ถามและสั่งทำให้เค้กรีบไปนั้งขัดตมาดตรงหน้าครูเพื่อที่จะแต่งหน้าและแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับการแสดง “เค้กก จะกลับเกาหลีเมื่อไรหรอ” เสียงถามจากคุณครูที่กำลังค่อยๆลงรองผื้นหลังจากการลงครีมบำรุงหน้าแล้ว “อ้อก็หลังจากสอบเสร็จหนึ่งวันค่ะ” ฉันตอบไปด้วยความงัวเงียที่กำลังจะหลับเพราะต้องหลับตา “อืมจ่ะ แล้วจะกลับมามั้ย” ครูตอบหลังยิ้มให้กับเค้กแล้วค่อยๆลากดินสอเขียนคิ้วสีน้ำตาลตามโคลงเดิมตามเส้นตรงแล้วค่อยๆโค้งหางเล็กน้อยเพื่อให้ดูดี “ครูมีไรรึป่าวค่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยความสงสัยที่กำลังหลับตาอยู่ “ป่าวจ่ะครูแค่สงสัยกลัวว่าเธอจะไปแล้วไม่กลับมานะสิ่” ครูตอบด้วยน้ำเสียงหวั่นๆนิดๆแล้วหยิบพาเลทอายชายโดว์ขึ้นแล้วใช่แปรงลงบนสีน้ำตาลเข้มแล้วทาบนเปลือกตาให้เกิดโคลงทั้งสองสองเปลือกตา “โธ่!!ครูอย่าคิดมากสิ่ หนูไปอยู่หนูก็ต้องกลับมาสิ่หนูรักที่นี่” ฉันตอบปัดความเศร้าไปด้วยตากำลังหลับ “รักที่นี่จริงอ่า หรือว่ารักอย่างอื่นกันแน่!!!” ครูพูดเพราะรู้ความลับของเค้ก(มีคนรู้ความลับของเค้กอยู่ไม่กี่คนส่วนมากเป็นเพื่อนในกลุ่มเค้กทั้งนั้น)แล้วค่อยเปลี่ยนสีมาเป็นสีน้ำตาลอ่อนประการมุกเพื่อให้มีความวิ๊งหวับบนตรงกลางเปลือกตา“แหม่ครูก็พูดไป” ฉันตอบกลับด้วยกิริยท่าทางที่กำลังเขิลฮ่าๆ แล้วครูอิมก็ค่อยๆกรีดอายไลน์เนอร์และติดขนตาปลอมงอนและหนา แล้วก็ทาอายชายโดว์สีขาวตรงล่างคิ้วเพื่อให้คิ้วดูโดดเด่นและก็บรัชออนสีชมพูส้มบนแก้มหน้าเสร็จแต่ผมยังไม่เสร็จเค้กก็ต้องเดินไปนั่งบนเกาอี้เพื่อทำผมครูฝนได้จับผมแล้วหวีให้ราบเรียบแล้วก็ม้วนผมให้ลอนเหมือนใบเตยเพราะการแสดงคือเพลงติดหนึบของประโยคไม่สั้นเสมอหูอย่าเรียกหนูใบเตยฮ่าๆ พอทุกอย่างเสร็จครูฝนก็ปล่อยให้นักเรียนที่แต่งหน้าทำผมแล้วไปหาไรกินก่อนค่อยมาแต่งตัวแล้วทาปาก

“นิ่เค้กเมื่อไรเธอจะผอม กินเยอะอยู่นั้นแหละ”เสียงเพื่อนสนิทของเค้กที่กำลังบ่นเค้กที่กำลังกินโจ้กใส่ไข่พิเศษ(เธอชื่อม่อน) “โอ้ยยบ่นจัง ก็ฉันหิวนิ่” ตอบไปด้วยความโมโหเล็กน้อย”นิ่จะกินไรดูส้ะบ้างนะอยากจะสวยทีหลังเนี่ยมันยากก ยัยอ้วนน “เอ้า!!!อีนี่ปากเสีย คนเราอยู่เพื่อกินและกินเพื่ออยู่” ฉันตอบไปด้วยและกิริยารำคาญเล็กน้อย “ระวังเหอะ สักวันพี่เค้ารู้ว่าแกชอบเค้าจะไม่อยากอยู่ใกล้แกนะ” ม่อนตอบไปด้วยความหวังดี “อ่าววอีนี้แม่งแช่งกันนิ่ ถ้าเขาไม่อยากอยู่ใกล้ฉันก็จะกลับโซล” ฉันตอบไปด้วยความกัวเล็กน้อย “ฉันไม่ได้แช่ง ฉันหวังดี” ในขณะนั้นกลุ่มรุ่นพี่นักเรียนชายเดินผ่านกลุ่มเค้กที่กำลังกินข้าวอยู่(หนึ่งในมีคนที่เค้กชอบด้วยนั้นก็คือพี่บี เค้กแอบชอบพี่บีมา2ปีกว่าแล้วตั้งแต่สมัยป.5 พอพี่บีจบป.6เค้าก้อมาต่อที่โรงเรียนสุรศักดิ์มนตรีเพราะที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องกีฬามากพี่เค้าเป็นนักฟุตบอล ส่วนฉันย้ายตามพี่เค้ามาฮ่าๆ) “อ่าววอีเค้ก!!มึงจะหลบทำหน้านิ่งทำไม” ม่อนถามด้วยที่ตัวเองรู้อยู่แล้วว่าเวลาเค้กเจอพี่บีชอบหลบหรือไม่ก้อทำนิ่งๆใส่ “เอ่อนะ!!!” เค้กตอบด้วยอาการนิ่งๆ “ว่าไงจะน้องอ้วนน เอ้ยยไม่ใช่สิ่น้องเค้ก” รุ่นพี่อีกคนแซวเค้ก(ชื่อออฟ) “ทำไมมีไร เรียกชื่อกลัวจำชื่อไม่ได้ไง” เค้กตอบกลับอย่างกวน “อุ้ยยๆน่ากลัวจัง ไม่ใช่สิ่ชื่อไรนะ อ๋อโฮยอน” พี่ออฟตอบกลับด้วยกิริยาท่ากวน “ไปเหอะม่อนรำคาญแหละ” เค้กรีบพูดตัดบทแล้วจูงมือม่อนหนีออกจากกลุ่มตรงนั้น “เอ้าจะไปไหนล่ะน้องเค้ก!!!” เสียงที่เรียกนั้นเป็นเสียงของพีคนหนึ่งที่ขาวหล่อใสออร่าเปร่งปรั่งกับทรงผมรองทรงสูงที่เดินผ่านไปทางไหนก็จะมีแต่เสียงกรี๊ดกร๊าดด แต่ทว่าเสียงนี้ทำให้เค้กที่กำลังเดินจูงม่อนหยุดชงัก!! ม่อนหันหน้าไปแล้วรีบสกิดเค้กยังเร็ว “เค้กกพี่บีเค้าเรียกแกว่ะ” ม่อนพูดอย่างดีใจแทนเค้กก เค้กยิ้มแล้วหันหน้าไปพร้อมกับรีบทำหน้านิ่งใสพี่บี “มีไรค๊ะ” เค้กรีบพูดพร้อมกับน้ำเสียงเข้มแข็ง “ชื่อโฮยอนหรอเรา” พี่บีพูดพร้อมกับสแยะยิ้มใส่ “อืมค่ะ!! แล้วทำไมค่ะ” เค้กพูดกลับด้วยเสียงหวั่นๆเพราะเค้กเขิลจนจะไม่ไหว(เพราะเค้กไม่เคยพูดคุยกับพี่บีเลยสักครั้ง) “ชื่อเหมือนเกาหลีเลย ลูกครึ่งหรอเรา” พี่บีพูดอย่างมีลับลมคมใน “ใช่ค่ะ” เค้กรีบพูดจะฟังประโยคต่อไป “ฮ่าๆๆๆๆๆ” เสียงพี่บีขำขึ้นพร้อมกับเพื่อนที่ขำตาม “ขำทำไมค่ะพี่บี” เค้กรีบถามเพราะรู้ว่าพี่บีไม่ได้อยากมาคุยด้วย แต่อยากมาแกล้ง “ชื่อไม่เข้ากับหน้าเลยยฮ่าๆ ลูกครึ่งไรอึ่งอ่างหรอฮ่าๆโอ้ยยดำๆอ้วนๆอย่างี้ฮ่าๆ” พี่บีพูดด้วยความตลก ผลักก!!! ผัวะ!! “เค้กไม่คิดเลยว่าพี่บีจะพูดแทงใจดำกับเค้กได้ขนาดนี้” เค้กพูดแล้วรีบดึงม่อนออกจากตรงนั้น “เฮ้ยยๆ นี่พ่อหนุ่ม!!” เสียงป้าที่ขายอาหารมานาน “ครับป้า” ออฟตอบกลับด้วยค้วยความอยากรู้ว่าเรียกทำไม “ไอ้นั้นชื่อไร ชื่อบีใช่ไหมเป็นนักฟุตบอลด้วยนิ่ หน้าตาใช้ได้ แต่การกระทำไม่น่าทำงั้นเลยนะ” ป้าตอบกลับด้วยความสงสารเค้ก “ผมก็แกล้งนิ่ป้าสนุกจะตายฮ่าๆ” พี่บีตอบด้วยความสนุก “ระวังเห๊อะ น้องเค้าสวยมาเองจะจีบไม่ทัน” ป้าตอบกลับด้วยความมั่นใจ “ไม่มีทางหรอกป้าอ้วนๆดำๆขนาดนั้น” “ถ้าสวยกูจะจีบ” หลังจากพี่บีพูดด้วยความมั่นใจแต่ออฟกลับพูดแทรกทำท่าเอาจริง “เอาเหอะพ่อหนุ่มแต่ว่าน้องคนนั้นชอบเองนะบี” ป้าพูดอย่างกะรู้ พี่บีมองหน้าป้าแล้วยิ้ม เค้กเดินมาถึงหน้าห้องนาฏศิลป์แล้วนั่งลงตรงระเบียงที่ตรงข้ามกับหน้าห้อง “เค้ก!! แกเป็นไรมั้ย” ม่อนเดินเข้าถามแล้วปลอมใจเค้กเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นไรหรอก” เค้กตอบไปพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ “ฉันก็ไม่คิดเลยนะว่าพี่บีแกจะแกล้งแกได้ขนาดนี้” ม่อนตอบไปด้วยที่บรรยากาศที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร “หือออๆToT ฉันมันไม่สวยฉันไม่มีอะไรที่จะทำให้พี่บีสนใจฉันเลยใช่มั้ยห้ะ!!!” เค้กร้องไห้แล้วพูดระบายที่อัดอั้นในใจออกมา “ไม่ร้องนะแก!! ฉันเชื่อสักวันแกจะต้องสวยจนพี่เขาต้องมาจีบแก” ม่อนปลอบเค้กพร้อมกับให้กำลังใจเค้กอย่างมันใจ “ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะสวยเหมือนคนที่พี่เขาหมายปอง” เค้กพูดตอบอย่างเป็นไปไม่ได้พร้อมกับมีความในใจอีกอย่าง “คนในใจ??” ม่อนตอบด้วยความสงสัยพร้อมกับขมวดคิ้ว”ใช่คนใน...”  “ไปไหนกันมาเด็กๆ เร็วๆเลยรีบแต่งตัวเลย” เค้กยังไม่ทันได้เล่าเรื่องเลยก็มีเสียงครูอิมกับครูฝนที่สั่งให้รีบไปแต่งตัวเพราะใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว

#น่าสงสารเค้กจัง #เรามีเพลงให้ฟังในอารมณ์ของเค้กนะคะ ก็เรื่องนี้เป็นอย่างไงติชมได้นะคะ Youtube