เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ ไม่มีใครหยุดเขาได้
"เอาสิ เอาเรื่องนี้ไปขายนักข่าวเลย" ดวงตาสีเข้มเปล่งประกายกร้าว
"เรื่องที่ว่า นักร้องเถื่อนอย่างฉันทำให้เธอครางกระเส่าได้ทั้งคืน"
You're sick of feeling numb
You're not the only one
I'll take you by the hand
And I'll show you a world that you can understand
This life is filled with hurt
When happiness doesn't work
Trust me, and take my hand
When the lights go out, you'll understand
Pain
without love
Pain
, I can't get enough
Pain
, I like it rough
'Cause I'd rather feel
pain
than nothing at all
“เห็นเธอแต่งตัวมิดชิดแล้วมันน่าหงุดหงิดว่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะฉีกมันไม่ให้เหลือซาก”
รู้สึกตัวอีกที เสื้อเชิ้ตสีขาวของฉันก็ถูกกระชากออกจากกาย บราเซียลูกไม้สีชมพูได้อวดโฉมต่อผู้คนภายนอก ฉันได้ยินเสียงผิวปากจากผู้ชายอีกสามคนที่ยืนมองเฉยๆ สองมือยกขึ้นปิดเนินอกของตัวเองโดยอัตโนมัติ ความประหวั่นพรั่นพรึงถูกแทนที่ด้วยความกลัวเมื่อชายที่กระทำการอุกอาจกระชากมือที่พยายามปกปิดเรือนร่างของตัวเองออกก่อนจะรั้งตัวฉันให้ลอยหวือขึ้นจากพื้น ริมฝีปากร้อนโลมเลียเนินอกขาวๆ จนสมใจก่อนจะขบเม้มอย่างรุนแรง สร้างรอยประทับที่จะเป็นตราบาปชวนอับอายให้นึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนี้
ฉันไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว ไม่อยากเห็นภาพอะไรเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ฉันยืนอยู่บนเวทียกสูง ที่ที่ทุกคนสามารถมองเห็นท่อนบนอันเปลือยเปล่าของฉันได้อย่างชัดเจน
เขาขยับถอยออกไป ดวงตาคู่นั้นเยาะเย้ย เช่นเดียวกับริมฝีปากบางที่โค้งขึ้นคล้ายรอยเย้ยหยัน สายตาอีกสามคู่ก็ไม่ต่างกัน พวกเขากำลังหัวเราะฉัน
มันคือความอัปยศที่สุดในชีวิต
“คิสมาร์กจากฉัน….เชื่อเถอะว่าทุกคนจะต้องอิจฉาเธอ”
Guest
