สวัสดีทักอ่านทุกท่านที่ตั้งใจกดเข้ามา หรือ มือโดนด้วยความไม่ตั้งใจ เราขอต้อนรับสู่โลกแห่ง Emily
ตั้งแต่เด็กๆตอนเราไม่สบาย ก็มีแต่แม่ที่ค่อยดูแลอยู่ข้างกายไม่ห่าง แม่เฝ้าเราพร้อมหนังสือเล่มเล็กๆในมืออาจจะเป็นเพราะสิ่งนั้นทำให้เราชอบซื้อนิยายมาตั้งแต่ประถม ปล.ดูอาจจะไม่เกี่ยวกัน แต่เราก็รู้สึกผูกพัน
เราเป็นหนึ่งคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือเรียน แต่เรากลับชอบเขียนเอามากๆ เราเลือกเรียนเอกภาษาไทย เพราะเราอยากเป็นคุณครู และในขณะเดียวกันเราก็อยากเป็นนักเขียนด้วย
'แต่แน่นอนว่าอาชีพนักเขียนมันไม่เรียบง่ายเหมือนถนนคอนกรีด ทางมันขรุขระเสียเหลือเกิน'
คุณแม่ท่านไม่เคยว่าในสิ่งที่เราทำ แต่ในทางกลับกันคุณพ่อกลับไม่เห็นด้วย และกลับซ้ำอีกว่า ‘มันไร้สาระ’ เรายอมรับว่ามันเป็นคำที่ให้เราอยากยอมแพ้บนเส้นทางนี้ แต่อีกใจเราก็รู้สึกว่าเราต้องลบคำสบประมาณเหล่านั้นออกให้ได้ในสักวัน
ดังนั้น ทุกการกดไลค์ การพิมพ์คอมเมนท์ติ/ชม มันเป็นดังพลังให้เรามีแรงคิดงานและต่อสู้ต่อไป…เราตอบไม่ได้ว่าเราจะมีชื่อเสียงหรือเป็นนักเขียนที่อับโชค แต่ทุกผลงานมันออกมาจากใจเราทั้งหมด เราจะพัฒนาฝีมือไปเรื่อยๆ อยู่ร่วมเติบโตไปกับเรานะ...
ขอบคุณครับ
EMILY-43