ณ ตึกคณะนิเทศ ปี2

​ สวัสดีครับ ขอแนะนำตัวนิดนึงนะครับ ผมชื่ออาร์ต นะทุกคนคงรู้ประวัติของผมแล้วเนอะครับผม..แอบชอบรุ่นพี่คนนึงเขาชื่อพี่เฟลม เขาเรียนอยู่ คณะวิศวะ ปี4 แล้วครับผม..แอบชอบเขาตั้งแต่ยังเรียนอยู่ ม.6 ส่วนตอนนั้นพี่เขาน่าจะอยู่ปี 2 ทุกคนอยากรู้แล้วใช่ไหมล่ะทำไมผมถึงชอบพี่เฟลม -///-

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปี ที่แล้ว

17:35 น.

ตอนนั้นเป็นเวลาที่อาร์ตกำลังเดินกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน

ตึก~   ตึก ~ ​

“ เสียงไรอะ..งื้ออ ! ! “ ร่างเล็กหันไปมองแต่ไม่เจออะไร

หรือว่าจะเสียงเดินของเราเองวะ?  

ตัดสินใจเดินต่อไปเรื่อยๆ

ตึก!  ตึก! ตึก!

“ เห้ยยย!! มึงอะ “ ร่างเล็กได้ยินเสียงตวาด..ดังมาจากทางด้านหลังจึงหันไปมองและทำให้ตัวเขาสั่นทันที เพราะตรงหน้าของเขา คือโจร!!

“..............”  ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยืนกลัวพรางจะหนีก็มาดันก้าวขาไม่ออก ซะอย่างงั้น

“ มึงอะ กูเรียกไม่ได้ยินหรอไง..ห้ะ!! “ คนร้ายพูดถามออกมาอย่างเสียงดัง

“ เอ่อ...ดะ..ได้ยินครับพี่..มีอะไรกับผมหรอครับ “

ฮือทำไงดีเขากลัว เขายังไม่อยากโดนฆ่าตายนะ

“ ที่ตัวมึงน่ะ มีของมีค่าอะไรส่งมาให้กูให้หมด เดี๋ยวนี้!!!! “ คนร้ายพูดสั่งเด็กหนุ่มตรงหน้า

“ เออ..เอ่อผมไม่มีหรอกครับพี่ “ จะให้ผมเอาอะไรให้วะ ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่แค่ ร้อยบาท เนี่ย!

“ มึงจะส่งมาดีๆไหมห้ะ..!!หรือจะให้กูเอามีดแทงมึง“คนร้ายพูดขู่แล้วคนร้ายก็เอามีดพกออกจากกระเป๋า ​

“ ฮื้ออ~~ ผมไม่มีจริงๆนะครับผมพูดความจริง “ ฮือ อย่าทำผมแบบนี้ได้ไหม กลัวจนฉี่จะราดแล้วนะ ~ แล้วคนร้ายก็เข้ามากระชากตัวเขาเพื่อจะค้นตัวอาร์ต

!!!!!!

“ อร้ากก อย่าเอาไปนะ ปล่อยนะปล่อย!! “ อาร์ตพยายามดิ้นเพื่อแย่งกระเป๋าคืนจากคนร้าย

“ อย่าดิ้นสิวะ อยากตายรึไง!!! “ แต่อาร์ตก็ไม่ลดละที่จะเอากระเป๋าคืน

จู่ๆ ก็มีรถยนต์คันนึงขับมาจอดข้างๆ

“ เห้ยยย!! มึงจะทำอะไรมันวะ!!! “ จู่ๆก็มีชายร่างสูงหน้าตาดีเดินลงมาจากรถ แต่สีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“อื้อ ช่วยผมด้วยครับเขาจะทำร้ายผม!! “อาร์ตพยายามจะบอกคนตรงหน้าให้ช่วย แต่คนร้ายใช้มือปิดปากเขาไว้ซะก่อน

“ มึงหุบปากเงียบเดี๋ยวนี้นะ ส่วนมึง!! มายุ่งเกี่ยวอะไรด้วยห้ะ!! อยากเจอดีนักใช่ไหม ไอ้หน้าอ่อน!! “ คนร้ายพูดพรางใช้มีดพกชี้ไปทางคนตัวสูงตรงหน้า

“ หึ จะลองก็เข้ามา” คนตัวสูงพูดบอกกับคนร้ายออกมาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วร่างสูงก็เข้าสู้กับคนร้าย...โดยสวนหมัดหนักๆใส่ไปที่ใบหน้าคนร้ายโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว

พอตั้งหลักได้แล้วคนร้ายพยายามจะใช้มีดพกมาแทงคนร่างสูง แต่ร่างสูงกลับหลบได้ทันจนคนร้ายคิดว่าสู้ไม่ไหวเลยยอมถอยไป ​

“พี่เป็นไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า?“ อาร์ตเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปอย่างเป็นห่วง

“ เออ กูไม่เป็นไรมากหรอกมึงเหอะปลอดภัยใช่ไหม? “ ร่างสูงเอ่ยถาม ออกมา ที่จริงเขาไม่รู้หรอกว่าไอ้เด็กตรงหน้าเขาเนี่ยเป็นใคร เห็นกำลังเหมือนคนมีเรื่องกันเลยลงมาดูจึงเห็นว่า ไอ้เด็กนี่กำลังจะโดนทำร้าย

ความจริงเขาจะขับรถผ่านไปเลยก็ได้แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเลือกที่จะจอดรถเพื่อช่วยเด็กคนนี้ อาจเป็นเพราะเขาไม่อยากเห็นคนที่ไม่มีทางสู้โดนทำร้ายก็ได้มั้ง

“ เอ่อ..ไม่ได้เป็นไรมากหรอกครับแค่เจ็บข้อมือนิดหน่อยขอบคุณพี่มากนะครับที่ช่วยผมไว้ ”ร่างเล็กพูดออก..มาพรางจ้องมองคนตัวสูงตรงหน้า ที่มีรูปร่างสูงสมส่วนแถมหน้าตาหลอเหลา ผิวขาว คิ้วเข้ม ผู้ชายคนนี้จัดว่าดูหล่อมากๆเลยทีเดียว แต่บุคคลิกดูจะขรึมๆ ทำหน้านิ่งตลอดเวลา แต่ในความคิดของร่างเล็กกลับคิดว่า ร่างสูงโคตรแบดบอยเลย..แต่ดันมีเสน่ห์ในตัวเอง ทำให้เขารู้สึกหลงไหลเวลาที่ได้มองอย่างบอกไม่ถูก...

“ เออดีแล้ว ทีหลังก็ระวังๆไว้บาง ตัวมึงแค่เนี่ยมีเรื่องจริงๆจะสู้ใครได้! ” ร่างสูงพูดบอกออกมาเสียงนิ่งๆ ตามฉบับเจ้าตัว

“ อืมครับ..เอ่อพี่ ผมชื่อ อาร์ต นะครับ ” เจ้าตัวพูดออกมาอย่างเขินๆ

“ เออ…กูไม่ได้ถามไหมล่ะ? ” ร่างสูงเอ่ยตอบรับออกมาเสียงนิ่งๆ เพราะไม่ได้สนใจอยากที่จะรู้อยู่แล้ว

“ เอ่อ..ขอโทษครับ ”ร่างเล็กพรางก้มหน้าลงรู้สึก เสียใจนิดๆที่คนร่างสูงตอบกลับมาแบบนั้น

“ เห้อ…” ร่างสูงถอนหายใจออกมารู้สึกขัดใจตัวเองทีเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไป เพราะบางทีเขาก็ปากไวพูดสิ่งที่คิด ออกมาโดยไม่ได้ทันคิดถึงใจอีกฝ่าย...

“ เอ่อ แล้วพี่ชื่ออะไรหรอครับ? ” เขาตัดสินใจเสี่ยงถามออกไปอีกครั้ง ใจก็นึกกลัวว่าคนร่างสูงจะยอมบอกไหมหรือพูดว่าอะไรอีก

“..........“ร่างสูงได้แต่ยืนมองร่างเล็กนิ่งๆโดยที่ไม้ได้พูดอะไรออกไป

“ เอ่อ..ผมขอโทษครับ ถ้าพี่ไม่บอกก็ไม่เป็นไร “ร่างเล็กพูดพรางก้มน่าลงกว่าเก่า ทำไมคนร่างสูงถึงได้เย็นชาแบบนี้นะ!

“ กูชื่อ เฟลม ”  ร่างสูงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆก่อนที่จะเดินขึ้นรถเพื่อจะขับออกไปทันที ปล่อยให้คนตัวเล็กยืน งง ไม่น้อยเพราะจู่ๆ ร่างสูงพูดจบก็เดินออกไป ซะก่อน

“ยังไงก็ขอบคุณพี่เฟลมมากๆน้าที่ช่วยอาร์ต!!! ” ร่างเล็กตะโกนบอกกับร่างสูงที่ตอนนี้นั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

บรื้นน~  บรืนนน~ ​

ในรถของเฟลม

​

“ วันนี้มันเป็นวันอะไรของผม วะเนี่ยยย! เจอแต่เรื่อง! เด็กอะไร พูดมากน่ารำคาน แต่งตัวก็โคตรเชย หน้าตาก็..งั้นๆแหละ ทีช่วยเพราะสงสารเห็นมันไม่มีทางสู้หรอกนะ ถ้าเกิดไม่มีใครช่วยมีหวังตายแน่ๆ เห้อแต่...ชั่งเถอะยังไงก็คงไม่ได้เจอมันแล้ว “

ทางด้านอาร์ต ​

หลังจากที่ร่างสูงกลับไปแล้ว อาร์ตก็เดินกลับบ้านมา ตอนนี้ในหัวอาร์ต มีแต่นึกถึงน่าของเฟลม

“ ทำไมเราต้องคิดถึงแต่เขา  ด้วยวะเนี่ย!! หรือว่า เราจะหลงรักพี่เฟลมวะ?  ” แค่คิดก็ใจเต้นแล้วอะ แล้วเราจะได้เจอพี่เฟลมอีกไหมนะ

หลังจากวันนั้นอาร์ตก็ไม่ได้เจอเฟลมอีกเลย  จนกระทั้งอาร์ตเข้าปี 1 ที่มหาลัย SP อาร์ตได้เจอพี่เฟลมอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าพี่เฟลมเรียนอยู่ปี 3 คณะวิศวกรรมศาสตร์เพราะเขาเคยเดินผ่านจึงเห็นตอนที่เฟลมเป็นพี่ว้ากน้องๆ หลังจากนั้นร่างเล็กก็แอบมองและ..แอบชอบพี่เฟลมเงียบๆตลอดมา จนกระทั่งถึงตอนนี้อาร์ตเรียนอยู่ ปี2แล้ว ส่วนเฟลมก็ปี 4

โดยที่อาร์ตก็ยังไม่เคยได้บอกให้เฟลมได้รู้เลย แม้แต่น้อย

°

°

°

TBC.