บทนำ
————————
ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผู้ชายคนหนึ่งหมดหัวใจ จนวันหนึ่งเธอได้มีฐานะเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย เธอคิดเสมอว่าความสุขที่เธอรอคอยมานานกำลังจะเกิดขึ้น
การได้แต่งงานกับคนที่เธอแอบรักมานานและได้ครอบครองเขาในฐานะภรรยามันเป็นสิ่งเดียวที่เธอปรารถนามาตลอด
ทว่าความสุขที่เธอได้ครอบครองมันมาพร้อมกับความเจ็บปวด การเป็นเมียที่ไม่เคยได้ทำหน้าที่เมียมันชั่งเจ็บเฉียดตาย ใครๆ ต่างก็รู้จักเธอในฐานะภรรยาได้ออกงานสังคมแต่ใครจะรู้ว่าการขึ้นชื่อว่าเมียหลวงมันทุกข์ทรมานขนาดไหน หน้าที่ที่ควรจะเป็นของเธอกลับเป็นคนอื่นที่เข้ามาทำหน้าที่แทน
ทำไมเธอถึงโชคร้ายได้พบเจอกับรักที่เจ็บปวดด้วย ทำไมเธอถึงต้องนอนกอดลูกตามลำพังคนเดียว ครอบครัวที่เธอสร้างด้วยความรักกลับมีเพียงเธอและลูกในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีเพียงความว่างเปล่า
น้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไหลออกมาจากความปวดร้าวมีเพียงเธอเท่านั้นที่เข้าใจกับคำว่า...
‘เมียหลวง’
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในสุสานเมื่อถึงที่หมาย เขาหยุดนิ่งมองไปยังรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั่นที่เป็นทุกอย่างในชีวิตเขา
“ผมเอาดอกคาร์เนชั่นที่แม่ชอบมาให้ครับ” พายุคุกเข่านั่งลงแล้วว่าช่อดอกไม้ด้านหน้ารูปถ่ายแม่ของเขา
คาร์เนชั่นดอกไม้ที่แทนด้วยความรัก เขาจำได้ดีทุกครั้งที่แม่ยืนมองดอกคาร์เนชั่นรอยยิ้มมักปรากฎบนใบหน้าของปิ่นมุกแม่ของเขาเสมอ
เขาเอื้อมมือไปลูบเบาๆ ที่หน้าของแม่เขา หวนนึกถึงวันวานที่ได้อยู่ร่วมกัน นึกถึงความสุขที่เขาเคยได้รับในวัยเด็กจากผู้เป็นแม่
“...” ไม่มีคำใดเอ่ยออกมาอีก อุบัติเหตุที่พรากหัวใจของเขาไป พายุยังจำทุกอย่างได้ดีอย่างกับมันเพิ่งเกิดขึ้น และยิ่งเขาคิดถึงมันเท่าไหร่ความเจ็บครั้งนั้นมักจะย้อนกลับมาทำร้ายเขาขึ้นมาอีก
การถอยห่างออกมามันเป็นทางเดียวที่ทำให้เขาพอจะหาความสุขจากด้านนอกได้บ้าง
ครืดด ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ทำให้เขาหลุดออกจากผวง หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องบางออกมา
-ณิชา-
ตื้ด!
“หืม” พายุเอ่ยขึ้นทันทีที่กดรับสาย
(พายุอยู่ไหนคะ) เสียงหวานเอ่ยออกมาจากมือถือ
“ทำไม”
(ณิชาคิดถึงอ่ะค่ะ วันนี้มาณิชารึเปล่า) เธอพูดต่อถึงแม้พายุจะเอ่ยออกมาเสียงแข็งแต่มันก็เป็นเรื่องปกติและชินกับนิสัยของเขาแล้ว
“ไม่ทำงานเหรอวันนี้”
(ถ่ายแบบอีกเซ็ตเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ)
“อืม คืนนี้เดี๋ยวเข้าไป”
(จริงนะคะ อย่าหลอกให้ณิชาดีใจเล่นนะ)
“อืม...”
“...มีอะไรอีกไหม”
(คุณจะค้างคืนที่คอนโดณิชารึเปล่า ณิชาจะได้เตรียมอาหารค่ำไว้ด้วยเลย)
“คืนนี้ฉันออกงานน่าจะดึกไม่ต้องเตรียมไว้ ดึกๆ เดี๋ยวเข้าไป” เมื่อเขาสั่งเสร็จก็เลื่อนมือถือออกเพื่อจะตัดสายแต่...
(พายุไปร่วมงานคุณพิมพ์เหรอคะ ให้ณิชาไปด้วยได้ไหม)
“ไม่ได้!!” พายุเอ่ยเสร็จก็ตัดสายทิ้งทันที
พายุก้มมองปิ่นมุกแม่ของเขาอีกครั้ง แววตาแสนเศร้าที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นมักเกิดขึ้นที่นี่บ่อยครั้ง
“แล้วผมจะแวะมาหาใหม่นะครับ แม่...”
——————————-
ฝากกดติดตามกดไลก์ให้ซาลาห์ด้วยนะคะ
