​

ผมกับสองเทยเดินมายังโรงอาหารของมหาลัยวันนีคนเยอะเมากไม่มีที่นั่งแน่ๆพวกผมเลยตัดสินใจชวนพวกมันไปโรงอาหารมหาลัยแทนคนน่าจะน้อยผมซ้อนมอไซน์ไอ้พิ้งมายู่ยี่ขับอีกคันระยะทางไม่ได้ไกลมากแล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดคนน้อยกว่าที่คณะอีกผมสามคนเดินไปซื้อข้าวกัน

"มึงกูฝากซื้อข้าวหน่อย"ผมหันไปหามันยู่ยี่จะไปไหนของมันปกติซื้อด้วยกันตลอด

"จะไปไหนของมึงค่ะ"พิ้งถามแทนผมมันพูดเร็วผมถามใครไม่เคยทัน

"ไปซื้อมุข"เวลายู่ยี่พูดแบบนี้แสดงว่ามันกำลังจะเล่นมุขครับต้องมีใครซักคนเล่นกับมันผมกับพิ้งเป่ายิ้งฉุบกันผมแพ้ผมต้องเล่น

"แล้วจะเอาไรอ่ะ"เอาล่ะมุขเริ่มเล่นเเล้วเพื่อค่าเวลาระหว่างรอคิวที่ยาวเป็นหางว่าว

"ผัดกระเพรา"ยู่ยี่ตอบผมเข้าทาง

"ผัดกระเพรา..."

"ไม่ใสพริกน่ะ"ยู่ยี่ต่อมุขกลับ

"ไม่ใสพริก...."

"ไม่ใส่ใบกระเพราด้วย"

"ไม่ใส่ใบกระเพรา..."ผมคอยทวนมุขมันเรื่อย

"ไม่ต้องใส่กระเทียม"

"ไม่ใส่กระเทียม..."ยังไม่ถึงจุดพีค

"ไม่ใส่หมูไม่เอา"

"ผัดกระเพราไม่ใส่พริกไม่ใส่ใบกระเพราไม่ใส่กระเทียมไม่ใส่หมูไม่ต้องกิน!!!"นี่ล่ะครับมุขอันเเสนจะตลกตกเหวของพวกผมหัวเราะน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียวคิดซะว่ามาชมละครลิงที่ตอบไปตอบมาน่ะครับไม่เคยเข็ดกับมุขนี้กันหรอก

"ห้า ห้า ห้า ห้า ห้า หิ"ไอ้พิ้งขำแบบพยายามจนเลือดสุดท้ายให้ขำมันทุลักทุเลมากกับมุข

"มึงรู้ป่าวกูไม่กินข้าวก็ได้น่ะ"ยี่ยี่ยังเล่นไม่จบ

"จริงป่าว"พิ้งเริ่มก่อกวน

"มึงอย่าสิ่....เพราะกูอิ่ม อิ่มอกอิ่มใจกับความรักของสองเราไง~~"มุขชวนฟ้าผ่ามากๆ

"ขนลุกอียู่ยี่"พิ้งลูบเเขนตัวเองไปมา

"กูจะอ้วกก"ผมบอกกับมันผมแกล้งเล่นเเค่นั้นพอถึงคิวเราเอาเหมือนกันไข่ดาวกับผัดกระเพราแบบปกติเราเดินมายังโต๊ะที่ว่างผมเดินไปซื้อน้ำปั่นพวกนั้นไปซื้อน้ำเปล่าอีกร้านผมยังคงรอคิวจากผู้หญิงที่อยู่หน้าผม

"อ้าวไต้วันนี้เอาไรดีนมปั่นมั้ย"ป้าขายน้ำคุยกับผมแล้วคนที่อยู่ข้างหน้าพี่ดาวนันเอง

"ครับนมปั่นครับ"ผมสั่งย้ำอีกรอบ

"สวัสดีจ่ะไต้...เป็นไงบ้างนึกว่าตายไปซ้ะเเล้วหายไปหลายวันเลยคิดถึงน่ะจ่ะ"พี่ดาวพูดเน้นคำว่าตายชัดมากพี่แกไม่ได้มาดีแน่วันนี้

"ยังหรอกครับ...หรือว่าพี่รีบไปก่อนก็ได้น่ะ"ผมเหมือนไม่ได้คุยกันเรื่องเมื่อกี้เลยเหมือนจะเที่ยวกันมากกว่าแต่แฝงด้วยคำจุกๆทั้งนั้น

"หึ คนเราน่ะอย่าใฝ่สูง!! ตกลงมามันจะเจ็บจนเจียนตายเลยหล่ะพี่หวังดีน่ะจ่ะ"พี่ดาวยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจมันมีแต่ความเกลียดชังผมไม่ได้โง่ยอมคนไปเรื่อยหรอกน่ะครับ

"นี่ได้แล้วจ้าหายไวๆน่ะไต้"ป้าคนขายน้ำปั่นอวยพรผมผมรับน้ำมาเเล้วจ่ายค่าน้ำไป

"ครับขอบคุณครับ"ผมเดินมาที่โต๊ะตัวเองเห็นโต๊ะพี่สมุทรอยู่ข้างๆกันเลยไต้ฝุ่นที่พยายามลืมมาหลายวันกับต้องมาเจออีกครั้งมันรู้สึกไม่ดีเลยผมถอนหายใจเหือกใหญ่เเล้วเดินไปโต๊ะตัวเองที่มีตรีมานั่งด้วยกันอีกคน

"อีไต้ไอ้ตรีกินไข่แดงมึง"ผมมองจานข้าวตัวเองที่ไข่แดงหายไปเหมือนชื่อหนังเลย*ไอ้ไต้กับไข่แดงที่หายไปไอ้ตรีไข่แดงกู!!!!

"ไอ้ตรีมึงเจาะไข่เเดงกู!!"สิ่งรอบข้างเงียบสนิททันทีผมพูดอะไรผิดเนี่ย

"กูหมายถึงไข่ไก่"ผมนั่งลงทันทีข้างยู่ยี่พูดผิดนิดหน่อยจับผิดกันจริงๆเลย

"ฮ่าๆหน้ามึงฮาวะเหว๋อสัส ละอื้อ อือ อื้อ"ผมเอาแตงกวายัดปากมันแตงกวาเป็นชิ้นครับมันอยู่ในจานยู่ยี่ผมหยิบเช็ดชู่เช็ดช้อนผมแพ้แตงกวาเพราะอะไรไม่รู้ผมลงมือกินข้าวทันทีเราได้ยินเสียงคุยกันไปมาในโรงอาหารเช่นเดียวกับโต๊ะข้างหน้าผมที่ซุบซิบกันอยากบอกว่ากระซิบทำไมผมได้ยิน

"มึงพี่สมุทรกับพี่ดาวเขาเป็นเเฟนกันหรอไปรับส่งด้วนมากกว่าเพื่อนแน่ๆ"สาวโต๊ะหน้ากระซิบกันในกลุ่มของเขา

"วันนั้นก็อุ้มพี่ดาวไปหาหมอด้วย"สาวคนที่สองบอกสิ่งที่ตัวเองเห็นมา

"แถมยังมีข่าวลือว่าเป็นแฟนกันทั่วมหาลัยเลยตอนนี้รู้กันหมดแล้วมั้ง"สาวคนที่หนึ่งยังคงซุบซิบกันอยู่ไม่เกรงใจเลยเพราะมีโต๊ะผมอยู่ตรงกลาง

"อย่าไปคิดมาก"พิ้งตบไหล่ผมให้กำลังใจ

"อะไรกูไม่คิ้ดดดเล้ยย"พวกมันหัวเราะกันกับผมไม่นานพี่ดาวเดินมาที่โต๊ะผมแล้วยื่นแก้วโค๊กให้ผมอะไรเพื่ิออะไรอีก

"พี่ซื้อมาให้ค่ะนัองไต้ดื่นจะได้สดชื่น"คนละคนกับเมื่อกี้เลยหน้ามือไปหลังมือเลยทีเดียว

"แหม๋ใจดีจังเลยน่ะค่ะ"พิ้งแขวะพี่ดาวที่ยืนอยู่แก้วน้ำในมือของดาวยื่นให้ไต้ฝุ่น

"ผมไม่หิวหน่ะครับขอบคุณครับ"ไต้กินข้าวต่อไม่ได้สนใจพวกตรีมองอยู่ไม่คลาดสายตาพวกสมุทรก็คอยดูว่าดาวจะทำอะไร

"พี่ก็อุสส่าซื้อมาให้ถ้าไต้ไม่พอใจขอโทษน่ะพี่หวังดีจริงๆ"พี่ดาวเริ่มบีบน้ำตาอีกแล้วผมผิดตลอดเลยพี่แกเอาไปกินหมดทุกคนมองมาที่ผม

"ไต้งดน้ำอัดลมค่ะพี่เก็บไว้กินเถอะค่ะ"ยู่ยี่ที่ทนฟังอยู่นานพูดขึ้นมันมากเกินไป

"เอ่อ...."พี่ดาวเริ่มทำท่าตกใจเริ่มมีพิรุด

"ดื่มสิ่ครับถ้าไม่มีอะไรจริงๆ"พี่ดาวหันไปมองพวกพี่สมุทรแล้วดูดน้ำกินไม่นานพี่ดาวก็วิ่งปิดปากออกไป

"คิดว่ากูไม่เห็นพี่ดาวใส่น้ำปลาในโค๊กแก้วนี้ไม่เชื่อก็ดมดูกลิ่มมันชวนอ้วกมาก"ยู่ยี่ปิดจมูกแล้วดันแก้วโค๊กไปข้างหน้าคนในโรงอาหารเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับพี่ดาวกันใหญ่

"โดนเองซะบ้าง"พิ้งพูดเบะปากมองบน

"กินๆเหอะเดีษยวไข่ขาวมึงก็จะตามไข่เเดงไปถ้ามึงไม่กินอ่ะน่ะ"ผมก้มหน้ากินข้าวอย่างตั้งใจซักพักพวกเราก็กินข้าวเสร็จผมเดินเอาจานไปเก็บพี่สมุทรมาจากไหนไม่รู้มาจับแขนขวาผมไว้

"ขอคุยด้วยหน่อย"ผมพยักหน้าแล้วเดินตามพี่สมุทรไปตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่

"ทำไมไม่ตอบไลน์พี่ล่ะ"ผมไม่อยากคุยกับพี่สมุทรตอนนี้เลยมันจะขึ้นตลอด

"ผมไม่ค่อยเล่นโทรศัพย์ครับ"ผมตอบพี่สมุทรถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนข่มอารมณ์เอาไว้

"ไต้เป็นอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ"พี่สมุทรเริ่มจะสติหลุดแล้วหล่ะ

"ผมก็เป็นอย่างนี้แหล่ะครับปกติแต่เเขนไม่ค่อยปกติ"ผมพูดธรรมดาชิวๆ

"ไต้โกรธเรื่องที่พี่ไปช่วยดาวใช่มั้ย"ผมว่าจะไม่พูดแล้วน่ะเเต่มันก็อดไม่ได้พี่เริ่มเองน่ะ

"เเล้วเป็นพี่พี่จะโกรธมั้ยหล่ะ!!!"ผมพูดเสียงดังใส่พี่เเกผมคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว

"ก็พี่นึกว่าไต้ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"เนี้ย!!!มันเป็นมั้ยพี่ตัดสินใจง่ายไปหรือเปล่า!!"ผมยังคงเดือดไม่หยุดถ้าเริ่มได้มันก็จบได้

"พี่ขอโทษ"พี่สมุทรจะจับมือผมผมสะบัดออกทันทีผมไม่อยากเป็นเเบบนี้เลยให้ตายเหอะ

"พี่คิดยังไงกับพี่ดาว.."ผมรอฟังคำตอบจากปากพี่สมุทรแต่พี่สมุทรก็ไม่พูดออกมา

"เอ่อ..."

"เห็นมั้ย!!พี่ยังตอบผมไม่ได้เลย!!พี่กลับไปคิดระหว่างนี้พี่รู้สึกยังไงกันเเน่หรืออยากเล่นสนุกเพื่อค่าเวลากันแก้เบื่อจนไม่สนใจอะไรเลย!!"ผมมองตาพี่สมุทรตลอดการพูดครั้งนี้ผมไม่พาลน่ะจริงๆ

"พี่คุยกับไต้ไม่รู้เรื่องเเล้ว"

"ก็ไม่ต้องคุยกันก็ได้เลิกไปเลย!!เอามั้ยหล่ะ!!แฟร์ๆพี่ก็ไปหาพี่ดาวไงดีจะตายไม่ใช่หรอ"ผมไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย

"ดาวเกี่ยวอะไร"พี่นี่มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

"พี่รู้หรือเปล่าพี่ดาวทำอะไรไว้บ้าง!!หรือหน้ามึดตามัวไปหมด"ผมยังคงใช้อารมภ์อยู่ตอนนี้สติผมเริ่มมีน้อยนิด

"ไต้อย่าไปว่าคนอื่นสิ่เราคุยเรื่องของเรากันอยู่ไต้อย่านอกเรื่อง"พี่สมุทรทำให้ผมคุมอารมภ์ตัวเองไม่อยู่ไม่เคยเชื่ออะไรผมเลย

"ต้องให้ผมตายก่อนใช่มั้ยถึงจะรู้สึก!!!"ผมเดินชนไหล่พี่สมุทรออกมาถึงอยู่ต้องมีลงมือแน่ๆผมไม่เคยคุมอารมภ์ผมไม่อยู่ครั้งนี้ครั้งเเรกเลย

ผมเดินมาที่เหมือนสวนสาธารณะมีต้นไม้เต็มไปหมดมีสระน้ำใหญ่ๆลมพัดเย็นๆมีทางปั่นจักรยานผมมานั่งเก้าอี้ยาวเป็นไม้ต้องใจเย็นๆผมท่องพุทธโทๆข่มอารมภ์ตัวเอง

"พุทธ โท พุทธ โท"ผมกำหนดลมหายใจเข้าออกสติจงมาสติจงมาาาา

"มานั่งทำสมาธิอะไรตรงนี้"พี่ถังที่มาชุดวอร์มเดินมานั่งกับผม

"อ๋อบรรยากาศน่าหลับมากเลยทำสติไม่ให้หลับหน่ะครับ"ขอโทษน่ะครับที่โกหก

"หืมม...แปลกๆน่ะเรา"

"....."ผมไม่ตอบอะไรรอฟังพี่ถังพูด

"ความรักก็เหมือนผีเสื้อเนาะว่ามั้ยยิ่งวิ่งจับมันยิ่งยินหนีแต่ถ้าเราอยู่เฉยๆมันก็จะมาเกาะเราเองผีเสื้อมันมีพัฒนาการจากศูนย์เป็นหนอนเป็นดักแด้เป็นผีเสื้อความรักก็ต้องเริ่มจากศูนย์เหมือนกันไต้ว่ามั้ย"คำคมสอนใจวันนี้

"นั่นสิ่เนอะ...พี่จำมาใช่มั้ยเนี่ย"

"รู้ทันตลอดเลยน่ะ"พี่ถังยีหัวผมแล้วโยกไปมา

"ขอบคุณน่ะพี่"เรื่องที่ผมหายเครียดได้นิดนึง

"อืม..เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"พี่ถังเดินออกไปผมมองหลังพี่ถังที่ค่อยไกลออกไปพี่ถังแปลกจริงๆเหมือนรู้อะไรตลอดเลย....