× 0
× 0
× 0
ตอนที่ 2 แผนหลอกล่อ
Author : 7Crowns
_______________________
สองอาทิตย์ต่อมา
ร่างโปร่งของปลายฝนเดินเข้าที่ทำงานอย่างอารมณ์ดี เดินสวนใครก็ยิ้มทักทายเขาไปเสียหมดไม่เว้นแม้แต่ป้าแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดโถงทางเดินอยู่ ปลายฝนรู้ตัวเองดีว่าเขาอาจจะดูแปลกไปในสายตาใครหลายคนเพราะปกติเขามักจะเดินเข้ามาในบริษัทด้วยสีหน้าอมทุกข์ซึ่งก็มีสาเหตุมาจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร แต่ตอนนี้จะให้เขาหุบยิ้มคงไม่ได้ในเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ไอ้ประธานหื่นกามไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเขาเลยซักนิด ไม่แม้แต่จะโผล่เสี้ยวหน้ามาให้เห็น ซึ่งเป็นอะไรที่ปลายฝนแฮปปี้สุดๆ
ขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นทำงานของตัวเองก็ยังไม่วายทักทายพนักงานคนอื่นๆที่มาถึงก่อนแล้ว ก่อนจะเข้าห้องทำงานของตัวเองตั้งใจจะทำงานให้เต็มที่ แต่ก็ต้องสะดุดกับซองจดหมายสีขาวที่จ่าหน้าซองว่าเป็นคำสั่งจากประธานบริษัทถึงเขาโดยตรง ทำให้เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าความสงบสุขที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝันหรือเปล่า
“นี่มันอะไรเนี่ย”
ปลายฝนคิ้วขมวดอย่างมึนงงขณะกำลังไล่สายตาอ่านจดหมายที่ระบุรายละเอียดว่าเขาต้องไปดูงานที่ต่างประเทศร่วมกับหัวหน้าแผนกอื่นๆ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยถูกส่งไปดูงานแต่ก็ไปเพียงแค่ต่างจังหวัดและครั้งละสามสี่วันเท่านั้น เขาจะไม่มีปัญหาอะไรเลยหากระยะเวลาในการไปดูงานครั้งนี้ไม่ใช่หนึ่งเดือนเต็ม หนึ่งเดือนเต็มเชียวนะ! มีบริษัทที่ไหนเค้าให้ไปดูงานกันเป็นเดือนบ้าง
“ฝน เห็นจดหมายไปดูงานหรือยัง” ข้าวปุ้นเปิดประตูห้องหัวหน้าแผนกเข้ามา ก็เจอกับสีหน้าบอกบุญไม่รับของเจ้าของห้องเสียก่อน
“ผมอ่านแล้วครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องส่งไปตั้งเดือน” ปลายฝนหน้ายุ่งเหยิง ถามหญิงสาวพลางยื่นจดหมายเจ้าปัญหาให้ดู
“อืมม จริงๆมันก็ไม่ใช่ดูงานซะทีเดียวหรอกนะ มันคือการแลกเปลี่ยนความรู้ เรียนรู้การทำงานกับบริษัทคู่ค้ามากกว่า ฝนเพิ่งขึ้นมาเป็นหัวหน้าได้ไม่นานเท่าไหร่เลยอาจจะยังไม่รู้ว่ามีโครงการนี้ด้วย ปีที่แล้วพี่พิมพ์เค้าก็ไปนะแต่ไปอีกบริษัทนึง” ข้าวปุ้นว่าหลังจากนึกรายละเอียดที่ตนเคยได้ฟังจากพิมพ์ประภาที่เป็นหัวหน้าเก่า แต่ตอนนี้ลาออกจากงานเพราะต้องย้ายตามสามีไปต่างประเทศ และได้ปลายฝนที่ถึงแม้จะประสบการณ์น้อยแต่ก็ทำงานดีและมีความเป็นผู้นำสูงเข้ามาทำหน้าที่แทน
“งั้นหรอครับ เฮ้อ แต่ผมไม่อยากทิ้งแทนไว้คนเดียวนี่สิ มันเป็นช่วงที่แทนปิดเทอมก่อนขึ้นมหาลัยด้วย” ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะกุมขมับอีกรอบเมื่อคิดได้ว่าถ้าเขาไปน้องชายเขาก็ต้องอยู่คนเดียว ความคิดความอ่านของแทนรักไม่ค่อยทันเด็กวัยเดียวกันเท่าไหร่ เรียกว่าใสซื่อก็คงได้ เลยไม่เป็นการปลอดภัยนักหากจะปล่อยไว้ตามลำพัง
“ให้น้องมาอยู่กับพี่ก่อนช่วงที่เราไปดูงานก็ได้นะ พี่อยู่คอนโดคนเดียวใกล้ๆที่ทำงานนี่เอง” ข้าวปุ้นเสนอทางออกให้เพราะตนก็เอ็นดูเด็กหนุ่มมากเช่นกัน
“เดี๋ยวผมขอคุยกับน้องก่อนนะครับ ขอบคุณพี่ปุ้นมาก” ปลายฝนยกมือไหว้ขอบคุณ ทั้งสองคุยงานกันอีกเล็กน้อยข้าวปุ้นก็ขอตัวไปเคลียร์งานที่เหลือต่อ ร่างโปร่งไล่สายตาอ่านจดหมายอีกรอบก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าแล้วนึก ถึงสิ่งที่เขาต้องจัดการให้เสร็จก่อนกำหนดการเดินทางไปดูงานที่จะมีขึ้นต้นเดือนหน้าซึ่งตรงกับที่น้องชายเขาจบม.ปลายพอดี ปลายฝนเปิดดูสมุดโน้ตที่จดรายการสำคัญต่างๆก่อนจะนั่งทำงานของตัวเองต่อไปจนเย็น
_______________________
แทนรักที่วันนี้มีเรียนเพียงครึ่งวันจึงนัดแนะกับเพื่อนๆไปอ่านหนังสือที่ลานกว้างหน้าตึกเรียน เพราะอยู่ม.6แล้วทำให้ต้องอ่านหนังสือหนักเป็นพิเศษ แทนรักไม่อยากประมาทเกินไปแม้ว่าตัวเขาเองจะเรียนได้อยู่ในระดับดีมากก็ตาม และอีกสิ่งที่เขามักทำอยู่บ่อยๆคือการเป็นติวเตอร์เฉพาะกิจให้กับเพื่อนๆอย่างเช่นตอนนี้
“แทนจ๋าเราไม่เข้าใจข้อนี้ อธิบายใหม่อีกรอบนะๆ” แป้งจี่ว่าเสียงหวานให้คนถูกอ้อนหัวเราะก่อนจะอธิบายเนื้อหาอีกรอบอย่างไม่เกี่ยงงอน แทนรักเป็นที่รักของทั้งเพื่อนและคุณครูในโรงเรียน เพราะเข้ากับคนง่ายแถมยังเรียนเก่งเลยทำให้ได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าใครก็รู้จักเขาทั้งนั้น คงจะมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าตนเองเป็นที่สนใจของคนรอบข้างขนาดไหน
“แทนๆ น้องพีทมาหาแน่ะ” เพื่อนสาวที่นั่งอีกฝั่งใช้ศอกสะกิดเพื่อนตัวบางให้หันมาสนใจคนที่กำลังเดินมา หนุ่มตัวสูงหน้าหล่อสุดป๊อปชั้นม.5ที่ช่วงนี้ชอบแวะมาที่ตึกม.6บ่อยๆ ตอนแรกคนก็พูดกันไปต่างๆนานาว่าน้องมาหาดาวโรงเรียนที่อยู่ห้อง3 แต่กลายเป็นว่าที่ๆน้องชอบแวะมาคือโต๊ะประจำกลุ่มของห้อง1ต่างหาก
“น้องอาจจะไม่ได้มาหาเราก็ได้นะ ตรงนี้ก็มีคนนั่งอยู่เยอะแยะ” แทนรักหันมาตอบเพื่อนอย่างซื่อๆพร้อมหันมองรอบตัวเป็นการยืนยันว่ามีคนนั่งอยู่เยอะจริงๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงทึกทักเอาเองว่าน้องจะมาหาเขา
“จ้าๆน้องแทนคนซื่อ เดี๋ยวก็รู้ว่าน้องพีทมาหาใคร” น้ำหวานปลงสนิทพร้อมยกยิ้มอ่อนให้กับความใสของเพื่อน ทั้งๆที่น้องก็แวะมาหาร่างเล็กออกจะบ่อยจนทุกคนคุ้นหน้าคุ้นตาดี แต่ยกเว้นเจ้าตัวไว้คน
“ก็น้องคง…”
“พี่แทนครับ”
พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงทุ้มแตกเนื้อหนุ่มก็ดังขึ้นขัดบทสนทนา ทั้งกลุ่มหันพรึ่บไปมองคนมาใหม่ที่กำลังยืนปล่อยออร่ามาให้ แต่ละคนมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บ้างก็หัวเราะคิกคักเพราะรู้ถึงจุดประสงค์ของหนุ่มน้อยตรงหน้า จะมีก็แต่แทนรักที่ยิ้มบางให้น้องโดยไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของเพื่อนรอบกาย
“ครับน้องพีท”
“ผมมาชวนพี่ไปกินไอติมหน้าโรงเรียนน่ะครับ มีร้านเปิดใหม่คิดว่าพี่น่าจะชอบ” พีทว่าไปด้วยเกาแก้มที่ขึ้นสีจางไปด้วย เขารู้สึกประหม่าทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กตาแป๋วที่มองทีไรก็พาลใจสั่นทุกที เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่สำหรับคนตรงหน้ามันเป็นข้อยกเว้น
“ไอติมหรอ เอาสิพี่ก็อยากกิน” แทนรักตอบรับเสียงใสเมื่อนึกถึงของหวานที่ตนโปรดปราน เล่นเอาหนุ่มพีทยิ้มแก้มปริพร้อมกับร้องเยสในใจเบาๆเมื่อชักชวนได้สำเร็จ
“อะแฮ่มๆ ขอขัดจังหวะแปบนะ น้องพีทแทนต้องอยู่ติวให้พวกพี่ก่อน อีกวิชาเดียวก็เสร็จแล้วรอก่อนได้ไหม” แป้งจี่ตัดสินใจเบรกโลกส่วนตัวของทั้งสองคนแล้วเกาะแขนเพื่อนตัวเล็กไว้แน่นก่อนจะพยักพเยิดไปทางกองหนังสือที่วางอยู่เต็มโต๊ะตรงหน้า พีทพยักหน้าอย่างเข้าใจ แค่นี้เองเขารอได้อยู่แล้ว
“ได้ครับ งั้นผมไปนั่งรอตรงนั้นนะ คือว่า..ถึงจะชวนแต่พี่แทนแต่พวกพี่ๆก็ไปกินด้วยกันนะครับ” พีทส่งยิ้มกว้างตามแบบฉบับมาให้ก่อนจะเดินเลยไปนั่งใต้ร่มไม้ข้างสระน้ำไม่ห่างจากโต๊ะที่แทนรักและกลุ่มเพื่อนนั่งมากนัก
“เห็นไหมเราบอกแล้วว่าน้องมาหาแทน” ได้ทีน้ำหวานก็แซวเพื่อนใหญ่ หวังจะได้เห็นอีกคนแสดงสีหน้าอย่างอื่นนอกจากเอ๋อๆบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อแทนรักแค่พยักหน้ารับแล้วหันมาจับหนังสือเตรียมติวให้เพื่อนต่อ
ผ่านไปอีกราวหนึ่งชั่วโมงทั้งหมดก็ยกโขยงกันมาที่ร้านไอศกรีมสีหวานที่ตั้งอยู่ห่างจากโรงเรียนไปเพียงสองช่วงตึก เด็กมัธยมเกือบสิบคนเดินเรียงแถวกันเป็นคู่พูดคุยกันหยอกล้อกันไปตามฟุตบาท สวนทางกับรถยุโรปคันหรูที่เลี้ยวเข้าไปในโรงเรียนลับหลังพวกเขา
เสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระยะจากกลุ่มเด็กนักเรียนที่ยังอยู่ภายในโรงเรียน ทุกสายตาต่างจับจ้องไปทางที่รถเคลื่อนผ่านจนไปชะลอตัวอยู่หน้าตึกผู้อำนวยการ และยิ่งเป็นที่น่าสนใจเข้าไปอีกเมื่อผู้อำนวยการที่นักเรียนมักจะได้เห็นหน้าแค่ช่วงเช้าหน้าเสาธงลงมารับแขกเองถึงที่ เป็นการเพิ่มความน่าสงสัยว่าใครกันที่ทำให้ผู้อำนวยการออกมารับได้ขนาดนี้
ประตูรถเปิดออกพร้อมกับขายาวภายใต้กางเกงสแลคสีกรมที่ก้าวออกจากรถ ร่างสูงใหญ่ราวกับชาวตะวันตกกระชับเสื้อสูทตัวหรูก่อนจะถอดแว่นกันแดดออกเผยให้เห็นดวงตาคมเข้มสีสวย รอยยิ้มการค้าถูกส่งให้ผู้อำนวยการวัยใกล้เกษียณก่อนที่ร่างสูงจะก้มหัวเล็กน้อยเป็นการให้เกียรติคนสูงวัยกว่า
“สวัสดีครับผอ. ขอบคุณที่ตอบรับข้อเสนอของผมนะครับ”
“ด้วยความยินดีครับคุณวธัณยู เชิญขึ้นไปคุยรายละเอียดด้านบนดีกว่าครับ”
ผู้อำนวยการพร้อมด้วยรองทั้ง 4 คนต้อนรับขับสู้นักธุรกิจหนุ่มที่กำลังโด่งดังคนนี้เป็นอย่างดี ร่างสูงถูกพาเข้ามาในห้องประชุมที่มีไว้ใช้ในกรณีที่เป็นทางการจริงๆเท่านั้น วธัณยูถูกเชิญให้นั่งลงตรงหัวโต๊ะโดยผู้อำนวยการก็นั่งลงตรงที่ข้างๆ
“ทางโรงเรียนรู้สึกยินดีและเป็นเกียรติมากเลยครับที่คุณจะให้ทุนกับนักเรียนของเรา” ผอ.เข้าประเด็นทันที เขาได้รับการติดต่อจากมาลีวัลย์เมื่ออาทิตย์ก่อนว่าคุณวธัณยูเจ้านายของเธอมีความประสงค์จะมอบทุนการศึกษาระดับมหาลัยให้กับนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนเป็นจำนวน 30 ทุน ซึ่งผอ.เองก็คิดว่าหากมีชื่อของวธัณยูปรากฏอยู่ในข้อมูลของโรงเรียนน่าจะทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
“ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ควรน่ะครับ แต่ผมอยากขออะไรผอ.ซักอย่างได้ไหมครับ”
“อะไรครับ”
“ผมขอเป็นคนเลือกนักเรียนทุนเองนะครับ” วธัณยูเริ่มโยงเข้าความต้องการของตัวเอง เขาคิดโครงการนี้มาอย่างดี หนึ่งเพื่อสานต่อสิ่งที่พ่อเขาเคยทำมาหากแต่เขาก็ไม่ได้สนใจในข้อนี้มากนัก ผลพลอยได้ต่างหากที่เขาตั้งตารอ
“ได้แน่นอนครับ เรื่องแค่นี้เองไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” วธัณยูยกยิ้ม สำเร็จไปแล้วก้าวหนึ่ง
“ขอบคุณมากครับ อ้อ ผมคิดว่าจะจัดให้มีกิจกรรมอะไรเล็กน้อยสำหรับเด็กทุน หวังว่าผอ.คงไม่คัดค้าน..”
“ไม่อยู่แล้วครับ ผมสนับสนุนเต็มที่” ผอ.รีบตอบออกมาโดยไม่คิด ตอนนี้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเสนออะไรมาเขาก็พร้อมตอบรับมันทั้งหมด
“ดีเลยครับ เดี๋ยวผมจะให้เลขาส่งรายละเอียดมาให้คุณอีกที ตอนนี้ผมขอดูรายชื่อนักเรียนคร่าวๆก่อนได้ไหมครับ” วธัณยูยังคงอยู่ในคราบนักธุรกิจใจบุญสนับสนุนการศึกษา เพียงเท่านี้ผอ.ก็รีบสั่งให้คนนำรายชื่อพร้อมข้อมูลพื้นฐานของนักเรียนชั้นม.6มาให้ร่างสูงทันที ไม่นานนักกระดาษปึกใหญ่ก็ถูกวางลงตรงหน้า เป็นรายชื่อของนักเรียนแต่ละคนเรียงตามเลขรหัสจากห้อง1ถึงห้อง8
“เด็กห้อง1เป็นเด็กเก่งครับ มุ่งสอบหมอกันเยอะเลย” ผอ.พูดไปด้วยระหว่างที่วธัณยูเปิดดูแต่ละหน้า ตาคมกวาดมองเพียงผ่านๆแผ่นแล้วแผ่นเล่าอย่างไม่สนใจก่อนจะมาสะดุดอยู่ที่แผ่นต่อมาที่ทำเอายิ้มมุมปาก
“คนนี้เด็กท็อปเลยครับ ชื่อแทนรัก เป็นเด็กเรียนดี ขยันด้วย ถ้าได้ทุนก็น่าจะต่อยอดให้เขาได้เยอะ” ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ นี่เป็นคนแรกที่ผอ.เชียร์จนออกนอกหน้า ถึงเขาไม่รู้จักมาก่อนก็คงต้องให้ความสนใจอยู่ดี
“งั้นหรอครับ ผมคงต้องเก็บคนนี้ไว้พิจารณาซะแล้ว” วธัณยูพูดปด เขาไม่ได้จะเก็บแทนรักไว้พิจารณาอย่างที่บอก เพราะเขาได้ล็อกที่ไว้ให้แทนรักแล้วเรียบร้อย รวมถึงกิจกรรมอื่นๆที่สำหรับแทนรักแล้วคงจะพิเศษกว่าคนอื่นด้วย
หลังจากวันนั้นที่เขาเจอกับร่างเล็กในลิฟต์ แน่นอนว่าเขาให้คนตามสืบเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เรื่องส่วนตัวไปจนถึงครอบครัวและเพื่อน อุปนิสัยซื่อตรงของแทนรักเขาก็รู้ เลยทำให้เขาต้องคิดหาทางหลอกล่อเหยื่อให้มาติดกับเอง เพราะเขาเชื่อว่าแทนรักจะต้องถูกสอนไม่ให้ไว้ใจใครง่ายๆ ยิ่งเป็นน้องของปลายฝนแล้วเขามั่นใจเลยว่าร้อยทั้งร้อยแทนรักต้องถูกสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับเขาแน่นอน
เขาต้องการทำให้แทนรักมาหาเขาเอง มาให้เขาขย้ำเองถึงเตียง
“มีน่าสนใจหลายคนเลยนะครับ ถ้ายังไงผมจะขอเวลาเลือกเด็กซักอาทิตย์หนึ่งแล้วผมจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะครับ” วธัณยูปิดปึกกระดาษลงเมื่อเปิดดูได้เกินครึ่ง เขาส่งมันให้กับลูกน้องที่มาด้วยกันก่อนจะขอตัวกลับเนื่องจากต้องเข้าบริษัทต่อ ผอ.และรองฯต่างลงมาส่งร่างสูงถึงที่รถเหมือนเดิม
รถคันหรูแล่นออกจากโรงเรียนและมาติดไฟแดงอยู่ตรงข้ามร้านไอศกรีมที่ข้างในมีเด็กนักเรียนอยู่เต็มร้าน แต่โต๊ะที่ดูจะสะดุดตาที่สุดก็คงเป็นโต๊ะของนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ติดหน้าต่างหน้าร้าน หนึ่งในนั้นคือแทนรักที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากตักไอศกรีมคำโตเข้าปาก วธัณยูมองภาพนั้นพลางลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“หึ อีกไม่นานฉันจะกินไม่ให้เหลือเลย”
_______________________
To be continued
หู้ยยย ท่านประธานของเราแผนเค้าสูงนะคะ เข้าหาน้องแบบเนียนๆใช้เรื่องอื่นเป็นข้ออ้าง
ก็อยู่ๆจะให้ไปฉุดน้องมาปู้ยี่ปู้ยำเลยก็คงจะไม่ได้เนาะ ._.
แถมยังจะส่งพี่ฝนไปไกลๆอีก เรียกได้ว่าเตรียมตัวมาดีนะคะ5555
จริงๆท่านประธานไม่ใช่คนเลวอะไรนะคะ แค่หื่นเกินมนุษย์มนาแล้วก็มีรสนิยมที่ค่อนข้างแหวกแนวแค่นั้นเอง(??)
ให้น้องอยู่ในโลกสดใสไปอีกตอนก่อนน้า ตอนหน้าก็เตรียมเลือดกันไว้ด้วยนะคะ อิอิ
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ
ชอบไม่ชอบยังไงเม้นบอกกันด้วยน้า
