ขากลับกรุงเทพฯ คะนึงนิจไม่หลับเหมือนกับขามาอีกแล้ว หากหญิงสาวคอยรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นนาทีต่อนาทีพร้อมกับเอ่ยตอบประโยคซ้ำๆเดิมๆเพื่อแก้ต่างเรื่องข่าวที่เผยแพร่ในโลกออนไลน์อย่างรวดเร็ว

“ไม่จริงค่ะ เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันค่ะ คุณคณุตม์กับคุณพริมาไม่ได้มีปัญหาอะไรกันค่ะ บริษัท เพียงธำรง กับบริษัท ศิริวัฒน์ ยังเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันอยู่ค่ะ”

คณุตม์เหลือบตามองน้องสาวของตัวเองก่อนจะยื่นแก้วน้ำส้มปั่นที่เพิ่งแวะซื้อจากปั้มน้ำมันระหว่างทางให้ ซึ่งคะนึงนิจฉีกยิ้มให้พี่ชายทีหนึ่งก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับโทรศัพท์ต่อ ชายหนุ่มจึงหันมาทางโชเฟอร์ที่ขับรถหน้าเครียดพลางเอ่ยถามอย่างเอื้อเฟื้อ

“ทานน้ำหน่อยไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่นุด อีกเดี๋ยวก็จะถึงบ้านแล้ว”

“พี่นุด ...พี่นุดว่าพวกเราควรจะโทรหาคุณปู่ก่อนไหม เผื่อจะได้เตรียมรับมือถูก”

คะนึงนิจเอ่ยถามขึ้นหลังจากตัดสินใจปิดเครื่องเพื่อยุติการสนทนาทั้งหมด ก่อนจะหันไปรอฟังคำตอบจากพี่ชายอย่างตั้งใจ

“ไม่ต้องหรอก พี่คิดว่าคุณปู่คงไม่ว่าอะไร”

คณุตม์เอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ หากแล้วชายหนุ่มเองก็คิดว่าตัวเองอาจจะคาดการณ์คลาดเคลื่อนไปเพราะหลังจากที่ก้าวเท้าเข้าบ้านเพื่อไปพบคุณปู่ของเขา สีหน้าของนายพงษ์ศิริดูไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่ชายหนุ่มหวังเอาไว้เลย

“ปู่เห็นข่าวแล้ว นุดตามปู่ไปคุยที่ห้องทำงานหน่อยได้ไหม”

“ครับ..” คณุตม์ไม่รู้ว่าจะตอบคำไหนได้ดีกว่าคำนี้ ในขณะที่เดินตามบุรุษชราไปยังห้องทำงาน

“รุ่ง...ย่าเองก็มีเรื่องคุยกับรุ่งเหมือนกันนะลูก..”

“คะ?...รุ่งเหรอคะคุณย่า”

นางกนกทิพย์เพียงแต่พยักหน้าให้หลานสาวก่อนจะเดินนำออกไปที่สวนด้านนอก ทิ้งให้ใกล้รุ่งและคะนึงนิจต่างหันมาสบตากันอย่างกังวลใจและประหลาดใจว่าทำไมทั้งคุณปู่และคุณย่าถึงได้มีท่าทีที่แปลกไปเช่นนี้

“นุด...ปู่จะสู่ขอใกล้รุ่งให้นุด นุดรังเกียจที่จะแต่งงานกับน้องมั้ย?”

“เดี๋ยวก่อนครับปู่ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ อย่าบอกว่า...แค่เรื่องข่าวไร้สาระนั่นปู่จะให้ผมแต่งงานเพื่อกลบเกลื่อน”

คณุตม์เอ่ยถามบุรุษชราอย่างตั้งตัวไม่ทัน หากนายพงษ์ศิริยืนประจันหน้าหลานชายพลางเอ่ยย้ำเสียงหนักแน่น

“ใช่...ปู่ต้องการให้แกแต่งงานเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องของแก และใกล้รุ่งเป็นคนเดียวที่ปู่ไว้ใจ และมั่นใจว่าเขาจะยอมทำเพื่อช่วยเรา”

“แต่ผมไม่เห็นด้วย...คุณปู่ก็รู้เหมือนๆที่ผมรู้ตัวเองดี ไม่มีใครช่วยเปลี่ยนผมได้”

“ปู่ไม่ได้ให้ใกล้รุ่งไปเปลี่ยนแก คณุตม์ ... ปู่เลือกใกล้รุ่งเพราะเขาจะช่วยปกปิดความลับของแก ไม่ใช่เปลี่ยนแก!”

ชายหนุ่มหน้าเปลี่ยนไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินสาเหตุที่แท้จริงจากปากของผู้เป็นปู่

 “นุด...ปู่หวังดีกับแกเสมอนะ และเชื่อปู่เถอะ ไม่มีใครที่ดีไปกว่าใกล้รุ่งอีกแล้ว”

“ผมรู้...แต่ถ้าใกล้รุ่งรู้ความจริง?”

“เขาจะอยู่ข้างแก...ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง นี่เป็นเหตุผลเดียวที่ปู่เลือกผู้หญิงคนนี้!”

............

ใกล้รุ่งอยากให้ตัวเองหูฝาด หรือไม่ก็อยากให้นางกนกทิพย์บอกกับเธอว่าทั้งหมดที่ผู้เป็นย่าพูดมาเป็นเรื่องโกหก... “แต่งงาน” คำนี้มันห่างไกลจากความคิดเธอพอๆกับระยะทางระหว่างกรุงเทพฯกับพิษณุโลกเลยก็ว่าได้

“ถ้ารุ่งยังไม่มีใคร ย่าก็อยากให้รุ่งแต่งงานกับคณุตม์นะลูก”

“แต่รุ่งว่าข่าวฉาวไร้สาระแค่นั้นจะเป็นเหตุผลที่ทำให้คนเราแต่งงานกันได้เลยนะคะคุณย่า มันก็เป็นแค่ข่าว ไม่นานทุกคนก็จะลืมมันไปเอง!”

นางกนกทิพย์ได้แต่อึดอัดใจเพราะไม่สามารถบอกหลานสาวได้ว่าสาเหตุที่แท้จริงแล้วนั้น นายพงษ์ศิริต้องการอะไรจากใกล้รุ่ง ดังนั้นนางกนกทิพย์จึงได้แต่ยืนกรานด้วยเหตุผลที่ไม่เข้าท่านี้

“สำหรับรุ่งมันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่สำหรับคุณปู่กับคณุตม์มันเป็นเรื่องใหญ่นี่จ๊ะ ย่าขอร้องล่ะ รุ่งรับปากย่าได้มั้ย?”

“รุ่งขอโทษค่ะคุณย่า แต่รุ่งคิดว่าวิธีการแก้ปัญหาเรื่องนี้มันสามารถจัดการได้ด้วยวิธีอื่นค่ะ และที่สำคัญ รุ่งอยากแต่งงานกับคนที่รุ่งรักและเขาก็รักรุ่ง”

ใกล้รุ่งตัดสินใจเอ่ยปฏิเสธนางกนกทิพย์ ด้วยเพราะเธอไม่คิดจะยอมแลกทั้งชีวิตที่เหลือกับการต้องตัดโอกาสของตัวเองที่จะได้อยู่กับคนที่รัก

“ถึงแม้ว่าย่าจะขอร้องยังไง รุ่งก็จะปฏิเสธย่าใช่มั้ย?” นางกนกทิพย์เอ่ยถามหลานสาวเสียงขรึม ซึ่งใกล้รุ่งก็ยังคงยืนยันคำเดิม

“ค่ะ  รุ่งไม่แต่ง”

“ถ้าอย่างนั้น  ย่าจะยกที่ดินทั้งหมดให้กับคุณปู่เพื่อเป็นการขอโทษที่ย่าไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคุณปู่กับคณุตม์ได้เลย หวังว่ารุ่งคงเข้าใจย่านะ ที่ดินตรงนั้นย่าคงยกให้รุ่งไม่ได้แล้ว!”

“คุณย่า!...คุณย่าหมายถึงที่ดินตรงไหนคะ”

“ก็ที่ดินทั้งหมดของไร่รุ่งอรุณ ที่เจ้าดงแล้วก็พ่อกับแม่ของเราอยู่ที่นั่นกันนั่นแหละ ย่าจะยกให้คุณปู่เอาไปทำโครงการคอมเพล็กซ์ให้หมด อย่างน้อยจะได้ใช้ข่าวเรื่องโครงการใหม่กลบข่าวฉาวของพ่อคณุตม์ยังไงล่ะ”  

นางกนกทิพย์กลั้นใจเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะลุกเดินหนีหลานสาวออกไปทันที ทิ้งให้ใกล้รุ่งที่ยังช็อคเพราะคาดไม่ถึงอยู่ว่าผู้เป็นย่าจะยื่นคำขาดเช่นนี้

เพราะนั่นหมายถึงว่าครอบครัวเธอทุกคนที่อยู่บนที่ดินผืนนั้นต้องไปหาที่อยู่ที่ทำกินใหม่ และไร่รุ่งอรุณที่พ่อและพี่ชายของเธอทุ่มเททำมาทั้งชีวิตจะถูกกลบฝังอยู่ภายใต้โครงการคอมเพล็กซ์ที่คุณปู่พงษ์ศิริวางแผนเอาไว้

......................