ไร้เดียงสา
× 0
× 0
× 0
3 วันผ่านไป
ดาราสาวเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องของตนอย่างอยู่ไม่เป็นสุข เพราะตั้งแต่นั้นมาร่างเล็กก็ยังทำตัวเฉยเมยจนตนแทบจะอกแตกตายถ้าไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่อง
โอ๊ย! ไหนบอกหายกันแล้วไงแล้วทำไมยังเมินใส่เราอยู่อีกหรือจะเกลียดเราแล้วจริงๆนะ ริมฝีปากสวยถอนหายใจอีกรอบแล้วเหลือบมองเข็มนาฬิกาบนหัวเตียงอย่างใจแป้ว
คืนนี้ก็คงไม่มาอีกสินะ เฮ้อ...ป่านนี้พี่ใหม่นอนหรือยังนะ
เมษาธิดาเปิดประตูเดินออกจากห้องอย่างเซ็งๆสายตาก็เหลือบเห็นแสงไฟเล็ดลอดจากห้องของน้องสาว ดึกแล้วยังไม่เข้าห้องคุณแม่อีกเหรอ
ดาราสาวเดินมายืนหน้าห้องก็ได้ยินเสียงขลุกขลักบางอย่างบ่งบอกถึงบุคคลภายในนั้นยังไม่นอน มือเรียวยกขึ้นมาลองเคาะประตูอยู่สองสามครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
ร่างสูงย้ายมือลงมาค่อยๆบิดประตูที่แทบจะไม่เคยล็อคเปิดเข้าไปในห้องสีฟ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต สายตาคมสวยมองน้องสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการย้ายโต๊ะหนังสือและจัดเรียงอุปกรณ์วาดเขียนไว้ในที่ใหม่อย่างขมักเขม้น
มีนาเรศยืดปลายเท้าพยายามเอื้อมมือหยิบกล่องสีอันใหม่จากชั้นวางของติดผนังข้างบนสุด แต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ข้างหลังและมือที่เอื้อมหยิบกล่องลงมาให้จึงหันไปมองอย่างผงะตกใจ
“จัดห้องใหม่อีกแล้วเหรอคะ ให้พี่ช่วยอะไรไหม?”
“พี่เมษ์! เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูมิ้นท์ตกใจหมด”
มีนาเรศพูดเสียงแข็งด้วยสีหน้าบึ้งตึงและถอดหูฟังออก
“พี่เคาะแล้วแต่มิ้นท์คงไม่ได้ยิน ให้พี่ช่วยนะคะ”
“ไม่ต้องค่ะออกไปเลย เกะกะ”
มีนาเรศบอกเสียงเรียบพร้อมยกมือดันตัวอีกคนออกห่างและเดินเลี่ยงหนีอย่างไม่สนใจ
“มิ้นท์ ดีกันนะคะ พี่ขอโทษนะ”
เมษาธิดาสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลังและยกนิ้วขึ้นพยายามง้อ อยากให้น้องสาวหายงอนเร็วๆ
“รู้ด้วยเหรอว่ามิ้นท์โกรธเรื่องอะไร?”
ร่างเล็กถามเสียงตัดพ้อน้อยใจหันไปมองพี่สาวอย่างมีความหวังเล็กน้อย
“ก็ที่พี่…จูจุ๊บไง...”
ร่างสูงตอบเสียงแห้งด้วยสีหน้ารู้สึกผิดและเป็นห่วงความรู้สึกน้องสาว คงเป็นจูบแรกแน่ๆเลย
“เรื่องนั้นเราหายกันแล้ว”
มีนาเรศถอนหายใจและหันหน้าหนีอีกครั้ง
“อ้าวทำไมยังโกรธพี่อยู่ล่ะคะ”
ใบหน้าคมขมวดคิ้วอย่างงุนงงข้องใจ ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วมีอะไรที่น่าโกรธไปกว่านั้นอีก ทำไมเข้าใจยากแบบนี้นะ
“ก็พี่เมษ์รับปากอะไรไว้หรือเปล่าล่ะคะ”
มีนาเรศตอบเสียงเรียบขณะที่สนใจอยู่กับการจัดเรียงสมุดบนโต๊ะ
เมษาธิดาถอนหายใจและนั่งลงที่ปลายเตียงอย่างนึกคิด สายตาคมเหลือบเห็นตุ๊กตาหนูสีเหลืองในหมู่ตุ๊กตามากมายบนเตียงนอนจึงหยิบเอามาจ้องอย่างคาดคั้นหาคำตอบ
“ฮึ มันคงจะตอบให้พี่แหละเนอะ”
มีนาเรศพูดลอยๆอย่างรู้นิสัยเมื่อชำเลืองมองพี่สาวด้วยหางตาแต่ก็แอบยิ้มเยาะอยู่ในใจ หึๆจะแกล้งงอนให้เข็ดเลย
“ก็พี่นึกไม่ออกอ่ะ บอกมาเหอะนะ นะๆ ปิก้าจูก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้วอ่ะ”
มือเรียวเอื้อมคว้าแขนน้องสาวแล้วดึงตัวให้มายืนอยู่ระหว่างขาของตน เงยหน้าสบดวงตากลมอย่างอ้อนวอน
“.....”
“มิ้นท์คะ ดีกันน้าอย่าทำหน้าบึ้งสินะ ปิก้าจุ๊บๆๆๆๆๆ…”
ร่างสูงเอาตุ๊กตาในมือไปแตะๆทั่วใบหน้าหวานให้ยอมยิ้มออกมาซึ่งก็ได้ผล
“หึหึหึ พอเลยพี่เมษ์”
ใบหน้าหวานเม้มริมฝีปากกลั้นหัวเราะและคว้าตุ๊กตาจากมือเรียวมากอดเพื่อให้หยุดการกระทำ
“บอกได้ยัง?”
ใบหน้าคมสวยเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยความหวัง
“ก็พี่เมษ์รับปากว่าจะดูพระจันทร์ด้วยกันแต่พี่เมษ์ก็ออกไปเที่ยว แล้วเมาแอ๋กลับมาตัวก็เหม็นเหล้า แถมยังมีกลิ่นน้ำหอมของใครติดมาบ้างก็ไม่รู้”
มีนาเรศถอนหายใจพูดอย่างงอนๆ กะจะเซอร์ไพร์สสะหน่อยก็ไม่ได้ทำ
“ห๊ะ! ที่ไม่คุยกับพี่มา 3 วันนี่เพราะเรื่องนี้เนี่ยนะ งั้นเราออกไปดูกันตอนนี้ก็ได้”
โธ่ไอ้เราก็คิดไปไกลกลัวจะทำไปมากกว่าจูบเพราะจำไม่ได้
“พี่เมษ์จะบ้าเหรอออกไปให้ยุงกัดกันพอดี มันสายไปแล้วแหละ”
พระจันทร์ก็ไม่เต็มดวงบรรยากาศก็ไม่มีจังหวะก็ไม่ได้ เฮ้อ…
“สายไปแล้ว? งั้นจะให้พี่ทำไงอ่ะ หายงอนนะคะดีกันนะ”
ใบหน้าคมสวยกระตุกคิ้วยื่นนิ้วก้อยไปให้ด้วยความหวังอันน้อยนิด ทำไมถึงสายอ่ะ จะไม่น่ารักกับเราเหมือนเดิมแล้วเหรอ
“ดีก็ได้แต่พี่เมษ์ต้องหลับตาก่อน”
มีนาเรศบอกเสียงใสอย่างมีเลศนัย
เมษาธิดากลืนน้ำลายลงคอแล้วหลับตาลงอย่างใจเต้น จะมาไม้ไหนของเขานะ ดูทำหน้าเข้าสิ
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มร้ายวางมือบนไหล่สวยแล้วดึงเนื้อผ้าของเสื้อนอนคอปกไปด้านข้างเล็กน้อย เผยให้เห็นซอกคอขาวสวยจนใจเต้นขึ้นมา
ใบหน้าหวานโน้มเข้าหาซอกคอขาวหอมอย่างเชื่องช้าประทับริมฝีปากแผ่วเบา แล้วค่อยๆคลายปลายลิ้นแตะแต้มสัมผัสลิ้มรสผิวกายหอมยั่วยวนเพียงครู่ ก่อนที่จะฝังเขี้ยวลงบนซอกคอขาวเนียนตามความตั้งใจ
“โอ๊ย!!! อื้อหือเป็นหมาหรือไงเนี่ย ซี้ด...”
เมษาธิดาสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนกัดอีกครั้ง ยกมือขึ้นไปกุมความเจ็บที่ซอกคอด้วยสีหน้าเหยเก มากัดอีกทำไมยัยเตี้ยเป็นบ้าอะไรเนี่ย เจ็บ
“ฮะฮะฮะไหนดู เดี๋ยวมิ้นท์เป่าให้นะ โอมเพี้ยงๆหายยัง”
มีนาเรศดึงมือพี่สาวออกจากรอยฟันแล้วยิ้มมองผลงานอย่างพออกพอใจ ร่างเล็กพนมมือแล้วพ่นลมเป่าให้อย่างขำขัน
“มันจะเคยหายที่ไหนเล่า ไม่ต้องมายุ่งเลย”
“ยังไม่นอนกันอีกเหรอดึกแล้วนะคะ แล้วร้องทำไม”
กันยารัฐต์เคาะประตูและเปิดเข้ามาทันทีก็เห็นลูกสาวหยอกเล่นกันอยู่ สายตาคมกริบมองเห็นรอยฟันเด่นชัดบนซอกคอลูกสาวตัวสูงก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไร
“น้องมิ้นท์ไปกัดพี่เขาอีกหรือเปล่า? เอาใหญ่แล้วนะคะ ห้ามกัดอีกนะเดี๋ยวมีแผลเป็น ขอโทษพี่เขาด้วย”
“ค่ะ..ไม่กัดแล้วค่ะคุณแม่ ขอโทษค่ะพี่เมษ์”
มีนาเรศยืนหน้าจ๋อยเมื่อโดนดุแล้วหันไปขอโทษพี่สาวเสียงเบา
“เข้านอนกันได้แล้วนะ”
กันยารัฐต์บอกย้ำอีกครั้งและเดินกลับห้องของตนเมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ ฟันขึ้นหรือไงหนอลูกคนนี้ วันหลังจะซื้อยางกัดเล่นของเด็กมาให้
มีนาเรศผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกแล้วเดินไปหยิบกล่องของขวัญส่งให้ร่างสูง
“Happy Birthday ค่ะพี่เมษ์”
“ของขวัญ...ให้พี่เหรอคะ”
เมษาธิดารับของขวัญรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า เป็นกล่องค่อนข้างบางแต่ก็ใหญ่พอสมควร
“อืม มิ้นท์ว่าจะให้ตั้งแต่คืนนั้นแล้วแหละแต่พี่เมษ์หนีไปเที่ยวก่อน เปิดดูสิคะชอบไหม”
ใบหน้าหวานตอบด้วยรอยยิ้มแอบลุ้นๆ ตั้งใจสุดฝีมือเลยนะเนี่ย
ริมฝีปากสวยเผยยิ้มค่อยๆแกะกระดาษสีแดงลายหัวใจผูกโบว์สีชมพูน่ารัก มือเรียวเปิดฝากล่องก็เห็นภาพวาดเหมือนของตนในกรอบรูปที่ไม่ธรรมดา
ขอบชั้นด้านในกระจกเป็นสติ๊กเกอร์รูปเล็กๆที่เคยถ่ายตั้งแต่ตอนเด็กๆจนถึงปัจจุบันเรียงกันตามลำดับอายุ ส่วนกรอบด้านนอกเป็นไม้สักเกาะสลักชื่อของตนบนขวามือและปีพ.ศ.ที่ได้รับซ้ายมือด้านล่าง ดูก็รู้ว่าเป็นงานฝีมือล้วนๆ
“นี่วาดเอง ทำเองหมดเลยเหรอคะ”
เมษาธิดายกกรอบรูปขนาดประมาท A2 ขึ้นมองดูภาพวาดอย่างทึ่งๆ ลายเส้นสวยงามคมชัดระบายสีน้ำโทนสว่างสดใสจนแทบไม่อยากเชื่อว่าน้องสาวของตนจะเก่งได้ขนาดนี้ มีพรสวรรค์เหมือนคุณแม่เลยนะเนี่ย
“พี่เมษ์ชอบไหมคะ”
เสียงเล็กถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ชอบสิคะ วาดเองจริงเหรอไปจ้างใครมาหรือเปล่าเนี่ย”
ใบหน้าคมสวยหันไปถามอย่างสงสัยแล้วหันกลับมามองดูลายละเอียดของภาพวาดอีกครั้ง ฝีมือคุณแม่วาดแล้วมาโม้เราหรือเปล่านะ
“หือ พี่เมษ์อ่ะเอาคืนมาเลยไม่ให้เล่า”
“อะไร ให้แล้วให้เลยสิมาทวงคืนได้ไง”
เมษาธิดายืนขึ้นพร้อมยกรูปขึ้นเหนือหัวไม่ให้ร่างเล็กเอื้อมมือถึงแล้วเดินฉับๆกลับห้องของตนอย่างว่องไว เอาไปแขวนตรงไหนดีนะ
มีนาเรศอมยิ้มอย่างขำๆ ปิดไฟในห้องตัวเองแล้วเดินตามเข้าห้องพี่สาวไปติดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น
มีนาเรศปรือตาบิดกายเหยียดตรงในอ้อมกอดอย่างขี้เกียจ ดวงตากลมหรี่มองเข็มนาฬิกาบอกเวลา 8 โมงครึ่งแล้ว
นี่เราตื่นสายเหรอไม่อยากลุกเลย
หญิงสาวบดเบียดกระแซะกายไปมากับร่างอันอบอุ่นเหมือนแมวน้อยอ้อนเจ้าของให้ตื่นจากการหลับใหล ซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมสูดกลิ่นเสพติดเข้าเต็มปอดอย่างเคลิ้มๆ
สายตาหวานเพ่งมองซอกคอขาวสวยแล้วส่งนิ้วมือไปลูบเล่นตามรอยอย่างพึงพอใจอยู่สักพัก
ร่างเล็กหยัดกายขึ้นนั่งโน้มใบหน้าลงหอมแก้มขาวให้ชื่นใจก่อนความคิดบางอย่างจะผุดขึ้นมาเมื่อสายตาจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสวย
ใบหน้าหวานสูดลมหายใจแล้วค่อยๆส่งริมฝีปากไปประทับกลีบปากสีชมพูสดใสซึมซับความหวานอ่อนนุ่มจนน่าติดใจและถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตากลมเบิกมองร่างไร้ปฏิกิริยาหลับปุ๋ยน่ารักน่าเอ็นดูอย่างหลงใหล
“ไม่ตื่นเหรอ หึหึ ขี้เซาชะมัด”
มือบางบีบปลายจมูกโด่งเบาๆอย่างมันเขี้ยวแล้วก้มลงหอมแก้มอีกครั้งเป็นการปลุก
“พี่เมษ์ พี่เมษ์คะตื่นได้แล้วนะ ไปเล่นสงกรานต์กัน”
มือบางเขย่าตัวพี่สาวอยู่สองสามครั้งให้ตื่น
“ฮือ…”
เมษาธิดาพลิกตัวหันหนีเมื่อถูกรบกวนแต่ถูกอีกคนดึงแขนกลับไปนอนหงาย
“ไม่ตื่นใช่ไหม”
ร่างเล็กนั่งคร่อมบนหน้าท้องแล้วส่งมือไปดึงพวงแก้มทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว ฮะๆดูหน้าดิตลกจัง
“โอ๊ย...ตื่นแล้วๆ”
ใบหน้าคมปรือตาลุกขึ้นนั่งหาวนอนสะลึมสะลือ สงกรานต์มีตั้ง 3 วันจะรีบไปไหนนักหนานะ
“รีบไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวนะคะเดี๋ยวมิ้นท์เตรียมไว้ให้”
มีนาเรศส่งมือคล้องคอพี่สาวแล้วหอมแก้มขาวฟอดใหญ่ก่อนลุกลงจากเตียงกลับห้องของตัวเองตามความเคยชิน
เมษาธิดานั่งลูบแก้มตัวเองด้วยรอยยิ้มที่ร่างเล็กกลับมาน่ารักดูแลเอาใจตนเหมือนเดิม ร่างสูงก้าวเท้าเข้าห้องน้ำด้วยหัวใจที่เบิกบานชุ่มฉ่ำอารมณ์ดี ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปได้ก็ดีสินะ
“♪ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกาย หาผู้ชายถูกใจไม่มี เมื่อคืนฝันดีน่าตบ ฝันๆว่าพบผู้หญิงมาดดี...”
“แหม มาแต่เช้าเลยนะ คิดถึงเค้าเหรอตัวเอง”
เมษาธิดายกจานมาล้างเมื่อทานมื้อเช้าเสร็จ เห็นร่างบางยืนร้องเพลงอยู่ในครัวจึงอดที่จะแหย่เล่นไม่ได้ ร้องเนื้อเพี้ยนๆอีกละ
“แหวะ ใครคิดถึง มั่ว!”
กรวิกาถลึงตาใส่และหันกลับมาสนใจกับการบีบแป้งผสมน้ำในขันเงิน ไปประแป้งน้ากันย์ดีกว่าจะได้เป็นสิริมงคล ฮิฮิ
“♪ตี 5 ไม่ถึงก็จวน คิดทบทวนเรื่องฝันชั้นดี ผู้หญิงอะไรน่าจีบ ดูสิทำนิ่งน่าฟัดน่าตี…”
ร่างบางก้าวเท้าเดินร้องเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดีในยามเช้า
“อุ้ย...เดี๋ยวก่อน ใส่มะลิด้วยดีกว่าจะได้หอมๆ”
ร่างบางชะงักเท้าและเดินกลับเข้าไปในครัวมุ่งหน้าไปทางพานที่ใส่ดอกไม้กลิ่นหอม มีกุหลาบด้วยดีจัง
“ถามจริง ที่บ้านไม่มีใครทำกับข้าวให้กินเหรอถึงได้ขยันมาขอส่วนบุญบ้านนี้บ่อยๆ”
เมษาธิดาล้างจานเสร็จก็หันไปพูดจาเย้าแหย่อีกคนอย่างหมั่นไส้
“หึ๋ยไอ้เมษ์ พี่ไม่ใช่สัมภเวสีนะ ไอ้บ้า!”
วุ๊ยอารมณ์เสียกวนประสาทที่สุดเลย ถ้าหยุดพูดได้จะดีมาก ร่างบางก้าวเท้าจะรีบเดินออกไปแต่ถูกร่างสูงขวางทางไว้เสียก่อน
“ฮะๆๆ แหมคำก็ไอ้สองคำก็ไอ้ ทีคืนก่อนนั้นยังทั้งกอดทั้งหอมเค้าอยู่เลย ทำแบบนี้เมษ์เสียหายนะคะ จะรับผิดชอบยังไง”
ใบหน้าคมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์พูดเสียงอ่อนเสียงหวานพลางก้าวเท้าเข้าไปใกล้ พยายามต้อนอีกคนให้จนมุม
“หลีกไป!”
“ไม่หลีก รับผิดชอบก่อนสิ”
ดาราสาวยิ้มร้ายเมื่อร่างบางถอยหลังชนอ่างล้างจานเข้าพอดี สองมือจับขอบซิงค์เอาไว้สกัดกั้นการหลบหนี สายตาคมจ้องใบหน้าใสแบ๊วมีแววตาหวาดหวั่นเหมือนลูกนกตัวน้อยในกำมือ หึหึ ไม่รอดแน่
“น..นี่ จะทำอะไรถอยไปเลยนะ!”
กรวิกาตวาดเสียงแข็งยกมือขึ้นหนึ่งข้างดันไหล่ร่างสูงเอาไว้ หัวใจเต้นรัวขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อใบหน้าคมสวยยื่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะหอมแก้ม หึ๋ยไปเรียนวิชามารมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“เดี๋ยวสิจะรีบไปไหน มาให้เค้ารดน้ำดำหัวก่อนเร็ว ฮ่าๆๆๆ”
ร่างสูงเอื้อมมือคว้าสายยางฉีดน้ำจากซิงค์ล้างจานและกดฉีดน้ำรดศีรษะร่างบางอย่างคิกคักสนุกสนาน
“อ๊าย!! ไอ้เมษ์! ไอ้บ้า!หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
กรวิกาตะโกนเสียงดังพลางเอาขันตักน้ำในอ่างสาดกลับไปไม่ยั้ง
“โอ้โห นั้นมันน้ำล้างจานเลยนะพี่ เล่นงี้ใช่ไหมได้!!”
ร่างสูงคว้าขวดน้ำยาล้างจานมาบีบใส่ร่างบางพร้อมฉีดน้ำจนเป็นฟองฟูๆที่ศีรษะ
“เฮ้ยๆๆ ไอ้สองตัวมาสาดอะไรกันในนี้ หยุด หยุด! ช่าาา…”
ยายจันทร์เข้ามาดูในครัวเมื่อได้ยินเสียงเอะอะแต่โดนลูกหลงเข้าเต็มๆหน้า อื้อหือน้ำยาล้างจานใช่ไหมเนี่ย สายตาเบิกมองสองสาวเปียกปอนฟองฟุ้งทั่วพื้นที่ เดี๋ยวก็พากันลื่นล้มหัวแตก
“ยาย!!/ยาย!!”
ทั้งสองอุทานตกใจและรีบกรูเข้าไปเช็ดๆน้ำให้ด้วยท่าทีลุกลน
“พี่อ่ะสาดน้ำใส่ยายทำไม ยายเปียกหมดเลยเห็นไหม”
“เอ๊า ก็แล้วหลบทำไมเธอนั้นแหละทำให้ยายเปียก”
“พี่นั้นแหละ/เธอนั้นแหละ”
“โอ๊ย พอ หยุด! ไม่ต้องเถียงกันเลย ดูครัวยายสิเปียกเละเทะหมดแล้ว ช่วยกันถูพื้นให้แห้งสะอาดเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ยายจันทร์ยกมือแยกทั้งสองคนที่เริ่มจะมาทะเลาะกันข้างๆหูของตนอย่างรำคาญ มันยังไงกันนะสองคนนี้กัดกันตลอด เฮ้อเหนื่อยใจจริงๆ
“ค่ะ/ค่ะ”
ทั้งสองก้มหน้ารับผิดแต่ก็ไม่วายส่งสายตาจิกกัดให้กัน
ร่างบางอาบน้ำเปลี่ยนชุดเที่ยว ใส่เสื้อคอปกสงกรานต์สีน้ำเงินลายดอกมัดเอวลอยโชว์หน้าท้องเนียนราบเซ็กซี่พอประมาณ
ใบหน้าใสแบ๊วเผยยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นจุดมุ่งหมายนั่งถักเปียให้ร่างเล็กอยู่ศาลาหน้าบ้าน จึงเข้าไปเสนอหน้าต่อแถวพร้อมขันน้ำผสมแป้งในมือ
“แน่นไปไหม”
กันยารัฐต์เอ่ยถามเมื่อถักเปียมัดยางเสร็จ
“ไม่แน่นค่ะ ขอบคุณค่ะคุณแม่”
มีนาเรศหันไปหอมแก้มขอบคุณมารดาและลุกจากไปอย่างอารมณ์ดี พี่เมษ์เสร็จยังนะจะได้ไปเล่นน้ำ
“น้ากันย์ ประแป้งหน่อยนะคะ”
กรวิกาส่งยิ้มหวานเอาแป้งไปแตะๆลูบๆพวงแก้มของใบหน้าคมนิ่งอย่างกล้าๆกลัวๆ สบสายตาคมอย่างใจเต้น
“ขอให้สวยวันสวยคืนแบบนี้ตลอดไปนะคะ น้ากันย์ แฮ่ๆ”
ร่างบางออกอาการขยุกขยิกบิดตัวด้วยความเขินจนมือสั่น
“หึหึ ขอให้สุขกายสบายใจและสมหวังตั้งใจในทุกๆเรื่องนะคะคุณหนู”
กันยารัฐต์กระตุกยิ้มอวยพรพร้อมเอาแป้งปาดแก้มใสข้างละหนึ่งทีเป็นพิธี
“น้ากันย์อ่ะอย่าเรียกคุณหนูสิ...มันฟังห่างเหินน่ะ”
กรวิกาบิดชายเสื้อที่มัดไว้เป็นปมจนคลี่หลุดลุ่ยด้วยความเคอะเขินลืมตัว สมหวังทุกเรื่องเลยเหรอ งั้นก็ดีสิ
“เดี๋ยวก็กระดุมหลุดหรอก ว่าที่ท่านรองประธาน”
กันยารัฐต์ตีมือบางและเอ่ยเสียงดุเล็กน้อย โตจนจะเป็นหัวหน้าคนอยู่แล้วยังมานั่งบิดเสื้ออยู่อีก
ร่างบางทำตัวไม่ถูกรู้สึกมือไม้มันเกะกะจึงคว้าหวียื่นให้
“จะถักเอาเปียแบบไหน”
“เอา...ข้างหน้าแบบคาดผมค่ะ”
มือนิ่มค่อยบรรจงหวีผมถักเปียให้ด้วยความชำนาญและเบามือ
กรวิกานั่งจ้องหน้าคมอย่างปลาบปลื้มเพ้อฝันไม่รู้เบื่อ หัวใจผองโตสั่นไหวล่องลอยไปหาทุกครั้งเหมือนจะควบคุมมันไม่เคยได้
“...น้ากันย์มาเป็นเลขาให้ด้วยนะคะ”
กรวิกาเอ่ยปากอยากลองใจ
“หึ? คงไม่ไหวหรอกน้าขี้เกียจเดินตามเด็ก ให้น้าอยู่ตำแหน่งเดิมแหละดีแล้ว”
กันยารัฐต์เลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ จู่ๆจะให้ไปเป็นเลขาไม่ใช่ทางถนัดเลยนะ พิลึกคนจริงๆ
“โธ่น้ากันย์...กวางไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ไม่กี่เดือนก็จะ 24 แล้ว เหลืออีกปีเดียวก็เรียนจบทำงาน เลี้ยงน้ากันย์ยังได้เลยนะ”
กรวิกาจุกอกใจแป้วขึ้นมาทันที พยายามรบเร้าให้เห็นความเป็นผู้ใหญ่
เฮ้อแค่นี้ยังไม่สมหวังเลย เมื่อไหร่จะเลิกมองเราเป็นเด็กสักที่นะ
“ยัยขี้โม้เอ๊ย เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เห็นเมาแอ๋กอดโถส้วมมาอยู่หยกๆ”
กันยารัฐต์ส่งนิ่วไปจิ้มหน้าผากเนียนใสอย่างมันเขี้ยวแล้วถักเปียต่อด้วยความรวดเร็วคล่องมือ
“ฮะๆๆ เด็กที่ไหนจะเมาแอ๋ได้ขนาดนั้นคะ กวางไม่เด็กแล้วนะคะ จริงๆนะคะน้ากันย์”
ร่างบางย้ำแล้วย้ำอีกอยากจะอยู่ในสายตาในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แววตาละห้อยมองใบหน้าคมอย่างสื่อความหมายแต่ก็ได้กลับมาเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววเป็นอื่นนอกจากความเอ็นดูที่มีให้กับเด็กๆ
ใบหน้าใสกระตุกคิ้วเข้าหากันอย่างนึกคิดว่าต้องทำยังไงถึงจะเป็นผู้ใหญ่พอ ในใจนึกโกรธโชคชะตาของตัวเอง ทำไมเราไม่เกิดเร็วกว่านี้นะ
“อ่ะ เสร็จแล้วไปได้”
กันยารัฐต์เอ่ยบอกเหมือนคุยกับลูกแล้วเก็บอุปกรณ์ทำผมอย่างเป็นปรกติ
กรวิกาส่งสายตาตัดพ้อแน่นอกแน่นใจ อยากจะตะโกนดังๆว่าแอบชอบแอบรักจนล้นใจมาตั้งนานแล้ว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นผ่อนลมหายใจเข้าออกให้คงที่ แววตาแปลเปลี่ยนมาเป็นมุ่งมั่นตั้งใจ
“ฟอด...ขอบคุณนะคะน้ากันย์”
ใบหน้าทะเล้นฉวยโอกาสหอมแก้มขาวแล้วกระซิบเสียงหวานข้างๆหูก่อนจะเดินจากไป ฮึ! เดี๋ยวจะโตให้ดู!
กันยารัฐต์เหลียวมองอย่างงงๆกับพฤติกรรมแปลกๆแล้วส่ายหน้า อะไรของเขานะ
ณ ถนนชื่อดังในกรุงเทพเวลาช่วงบ่ายวัน 4 สาวในชุดเทศกาลสาดน้ำเดินเล่นสงกรานต์กันอย่างคิกคักสนุกสนาน
หนึ่งธิดาเดินถือขันประแป้งให้สาวๆไปทั่วอย่างเพลินๆ
เมษาธิดาถูกห้อมล้อมไปด้วยแฟนละครต่างพากันขอประแป้งถ่ายรูปด้วยความตื่นเต้นดีใจที่ได้พบปะเจอะเจอโดยบังเอิญ
ส่วนมีนาเรศและกรวิกาพากันวี๊ดว๊าดฉีดน้ำสู้รบกันเองและผู้คนแปลกหน้ามากมายอย่างสนุกสุดเหวี่ยง
“พี่เมษ์ พามิ้นท์ไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
มีนาเรศเดินมากระตุกแขนพี่สาวเมื่อเห็นว่าว่างแล้ว
“ห้องน้ำเหรอ ไปสิพี่ก็ปวดอยู่พอดี พี่ใหม่พี่ลูกกวางไปเข้าห้องน้ำไหม”
เมษาธิดาหันไปสะกิดถามอีกสองคนก่อนไป
“ไปเถอะเดี๋ยวพี่รออยู่แถวนี้แหละ”
เสียงนิ่มเอ่ยตอบและหันไปซื้อแป้งเติมน้ำเพิ่ม
“ไปๆๆ ปวดอยู่เหมือนกัน”
3 สาวเดินตามกันไปพลางฉีดน้ำเล่นไปด้วย
หนึ่งธิดาเรื่อยเปื่อยตามประสาอยู่สักพักก็มีเด็กน้อยวิ่งไล่กันมาและโยนอะไรให้ใส่ขันพอดี ตามด้วยหญิงสาววัยรุ่นแต่งตัวโป๊นิดๆเนื้อตัวเปียกปอนไม่ต่างกัน วิ่งไล่เข้ามาชนจนน้ำแป้งในขันกระเด็นมาสาดหน้าของตน
อื้อหือแป้งเพิ่งจะเติมมาหยกๆ
“นี่ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันวิ่งมาทำไม่หลบ”
หญิงสาวผละตัวถอยออกและมองตามหลังเด็กๆอย่างหงุดหงิดที่ตามไม่ทัน สายตาเหลือบมองคนตรงหน้าก็เห็นหมวกใบสวยที่ถูกขโมยไปจึงสรุปความเอาเองอย่างมั่นใจ
“อ๋อนี่เธอร่วมมือกับเด็กเหลือขอพวกนั้นใช่ไหม เอาหมวกฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ฝรั่งขี้ขโมย”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดถูกเปล่งออกมา ดวงตาเรียวมองใบหน้าขาววอกเลอะแป้งจนดูหน้าไม่ออกอย่างเอาเรื่อง
หนึ่งธิดายกมือขึ้นปาดแป้งออกจากขอบตาจากซ้ายไปขวารวดเดียวและเบิกเนตรเลิกคิ้วมองคนที่เอาแต่ตะคอกขึ้นเสียงใส่ราวกับกลัวจะไม่ได้ยิน ชนเราเองแท้ๆยังไม่รู้จักขอโทษอีก
“ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง บอกให้เอาคืนมา”
หญิงสาวเอื้อมมือจะคว้าหมวกแฟชั่นทันสมัยราคาแพงสีฟ้าลายเด่นสดใส
“อยากได้เหรอ ทำไงก่อน”
หนึ่งธิดาจับหมวกใบสวยยกขึ้นสูงสุดมือ ดวงตาสวยหวานมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยแต่นิสัยแย่อย่างนึกเสียดาย
พูดดีๆไม่เป็นหรือไงนะ
หญิงสาวพยายามกระโดดคว้าแต่ก็ไม่ได้ จึงกระชากขันจากมืองามและสาดน้ำแป้งที่เหลือใส่ใบหน้าเรียวเข้าเต็มๆ
“ทีนี้คืนได้ยัง”
หญิงสาวยิ้มเยาะแบบกวนๆและทิ้งขันลงพื้นเพื่อยั่วโมโห
หนึ่งธิดาผ่อนลมหายใจยาวด้วยความไม่พอใจกับความก้าวร้าวมันช่างน่าสั่งสอนให้หลาบจำ
มืองามจับปลายคางคนนิสัยเสียแล้วโน้มใบหน้ากดริมฝีปากสวยจูบกลีบปากอวบอิ่มนั้นทันที
หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อดวงตาเบิกกว้างเหมือนช็อคเมื่อริมฝีปากถูกประกบด้วยสาวแปลกหน้าอย่างถือวิสาสะ
“อ..อ..ไอ้ฝรั่งบ้ากล้าดียังไงมาขโมยจูบแรกของฉัน”
หญิงสาวรีบดันตัวออกและยืนตัวสั่นชี้หน้าด่าอย่างโกรธจัด
หนึ่งธิดาเลิกคิ้วมองอย่างบันเทิงใจและเห็นเป็นเรื่องตลก ฮะๆจูบแรกซะด้วยเหรอ
หญิงสาวง้างมือขึ้นจะตบแต่ถูกจับข้อมือไว้จึงยกมืออีกข้างหวังจะตบอีกครั้ง แต่ก็ถูกจับไว้ทันอีกจนฝ่ามือตบกันและกลายเป็นรูปพนมมือไปซะงั้น
“ขอโทษน่ะ ขอโทษพูดเป็นไหมคะ”
หนึ่งธิดาดันมือหญิงสาวไปแนบอกเป็นการยกมือไหว้และกดศีรษะหญิงสาวให้ก้มลง
“ไอ้…”
“หยุดนะ ถ้าพูดไม่เพราะอีกจะโดนจูบ อยากลองอีกทีไหม”
เสียงนิ่มเอ่ยดุพร้อมชี้นิ้วเป็นการเตือน
หญิงสาวชะงักนิ่งจ้องดวงตาสวยนัยน์ตาสีนิลอมเทาๆเป็นประกายนั้นอย่างจดจำฝังแค้น ชาตินี้ขออย่าให้เจอกันอีกเลย
“หรือว่าชอบ หึ?”
เสียงนิ่มเอ่ยถามยียวนและยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกครั้ง
หญิงสาวผงะถอยหนีรีบคว้าหมวกคืนและวิ่งหนีไปอย่างไม่หันมามอง
ริมฝีปากสวยกระตุกยิ้มขบขันเมื่อได้ชัย หึหึ โธ่เอ๊ยคิดว่าจะแน่ยัยเด็กกะโปโล
2 อาทิตย์ต่อมา
เมษาธิดากลับมาถึงบ้านในยามบ่ายแก่จากงานอีเว้นโชว์ตัว ร่างสูงก้าวเท้าเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆตามปรกติมุ่งหน้าจะขึ้นห้องเปลี่ยนชุด สายตาคมเหลือบเห็นหนังสือแพทย์ตกอยู่หน้าโซฟาจึงเดินเข้าไปเก็บวางไว้ที่โต๊ะกลาง
ดาราสาวชะโงกหน้าไปมองพี่สาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา ริมฝีปากสวยเผยยิ้มจนเห็นฟันแววตาเป็นประกายแพรวพราวเมื่อมีความคิดสนุกๆผุดขึ้นมา ร่างสูงรีบก้าวเท้าเบาออกไปหลังบ้านเพื่อหาอะไรบางอย่างในครัว
อิอิ หลับปุ๋ยเลย เราต้องส่งท้ายก่อนกลับอังกฤษซะหน่อยจะได้มีอะไรเก็บไว้เป็นที่ระลึก หึๆๆฮ่าๆๆ ไม่รอดแน่ท่านพี่
มีนาเรศเดินลงจากบันไดเห็นพี่สาวร่างสูงกำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่โซฟาจึงเดินเข้าไปหา ร่างเล็กยืนมองอยู่เงียบๆข้างหลังร่างสูงที่กำลังตั้งกล้องโทรศัพท์บนโต๊ะกลางอัดวีดีโอพี่สาวคนโตที่กำลังหลับอยู่ จะทำอะไรของเขานะ
“พี่เมษ์ทำ…”
“ชู่ว์!! อย่าส่งเสียงสิเดี๋ยวพี่ใหม่ตื่น อ่ะถือ”
เมษาธิดาผวาตกใจและรีบหันไปเอามือปิดปากน้องสาวทันที มาตั้งแต่เมื่อไหร่ตกใจหมด
ดาราสาวยื่นโทรศัพท์ให้น้องและย่องไปใกล้พี่สาว จับแขนเรียวหนึ่งข้างกางออกช้าๆและบีบวิปครีมใส่มืองามจนเต็มอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะย่องไปด้านหลังโซฟาเอาดอกหญ้าที่เตรียมไว้ไปแตะๆแต้มๆเขี่ยเล่นใบหน้าเรียวสวยหวานอย่างลุ้นๆ
พี่สาวหน้าหวานขยับหน้าอยู่เล็กน้อย เมษาธิดาจึงรีบถอยออกทันทีรอดูปฏิกิริยาและชะโงกหน้าไปมองใหม่เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เอ๊ายังเฉยอยู่อีก
มือเรียวเอาดอกหญ้าไปจิ้มๆเล่นอีกครั้ง หนึ่งธิดาฮึดฮัดรำคาญเล็กน้อยขยับใบหน้าหันข้างขณะที่ยังหลับอยู่
เมษาธิดาขมวดคิ้วไม่ได้ดังใจชะโงกหน้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิมและเอาดอกหญ้าไปเขี่ยๆที่ปลายจมูกโด่งสวยอย่างใจร้อน เอามือปัดหน้าซี่!!
“ฮัดชิ้ววว!!”
“อ้า!”
เมษาธิดาหลับตาปี๋เมื่อถูกจามใส่หน้าเข้าเต็มๆ อึ๋ย..ทำไมจามไม่ปิดปากเนี่ย! อื้อหือน้ำลายกระจาย
“ทำไรอ่ะเมษ์”
หนึ่งธิดาตื่นนอนหรี่ตาประมวลภาพตรงหน้าก็เห็นใบหน้าคมของน้องสาวในระยะใกล้จึงยกมือขึ้นดันออก
แป๊ะ!
“ฮะๆๆฮ้าฮ่าๆๆๆๆ...”
มีนาเรศหลุดขำก๊ากแทบจะล้มลงไปกลิ้งเมื่อพี่สาวหน้าหวานเอามือที่เต็มไปด้วยวิปครีมแปะบนใบหน้าคมสวยเข้าเต็มๆ
โถๆๆๆอยากแกล้งคนอื่นแต่เข้าตัว ต้องรีบส่งให้คุณแม่ดูละ ตล๊กตลก ส่งเข้าเครื่องเรากับพี่ใหม่ด้วยดีกว่า ฮ่าๆๆ
“หยุดถ่ายเลยนะเตี้ย ลบเดี๋ยวนี้!”
เมษาธิดาปาดวิปครีมออกจากหน้าและรีบวิ่งไล่ตามน้องสาวเพื่อที่จะแย่งโทรศัพท์คืนทันทีเมื่อไม่เป็นไปตามแผน หึย ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย!!
เวลาต่อมา เมษาธิดาก้าวเท้าออกจากห้องน้ำเมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ เห็นน้องสาวนั่งจ้องตาแป๋วสีหน้าล้อเลียนอยู่ที่เตียง
“จะมาเยาะเย้ยอีกหรือไง”
“ปล่าววว...จะมาถามว่ามื้อเย็นทานอะไร”
มีนาเรศดัดเสียงสูงด้วยสีหน้าทะเล้น มองพี่สาวในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้าจึงลุกตามไปยืนเกาะที่ประตูอยู่เงียบๆ
“พี่ใหม่เอาอะไร”
เมษาธิดาเอ่ยถามขณะที่เปิดลิ้นชักหยิบกางเกงในมาสวมใส่
“พี่ใหม่เอาต้มจืดผักกาดขาว”
มีนาเรศตอบเสียงเบาอยู่หน้าประตู สายตาวิบวับแวววาวมองแพนตี้สีเหลืองนวลมีลายสีส้มที่ขอบกำลังถูกดึงรูดขึ้นไปตามเรียวขาขาวสวยอย่างใจเต้น
“งั้นพี่เอายำวุ้นเส้นกับหอยเชลล์ผัดช่า โอเคนะ”
เมษาธิดาเอ่ยตอบและเปิดลิ้นชักหยิบชั้นในเข้าชุดมาสวมใส่อย่างปรกติ
“ค่ะ”
ดวงตากลมเบิกกว้างระยิบระยับเป็นประกาย ริมฝีปากบางเผยค้างเมื่อชุดคลุมสีขาวร่วงหล่นไปที่ปลายเท้า
เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนน่าสัมผัส สะโพกผายมนสมส่วนน่าหยิก เรียวขายาวสวยเนียนกระชับไร้ตำหนิใดๆทั้งสิ้น
ใบหน้าหวานเผลอกัดริมฝีปากมองหุ่นสูงเพรียวสง่าระดับนางแบบที่มีเพียงแพนตี้ตัวสวยปกปิดกำลังสวมใส่ชั้นในสีเข้ากัน หัวใจเต้นรัวแทบไม่เป็นจังหวะลมหายผ่อนหนักขึ้นแอบลุ้นอยากเห็นสีสันความงามที่ฝันเคยถึง
สีอะไรนะ แค่หลังยังสวยเซ็กซี่ยั่วลูกตาขนาดนี้แล้วด้านหน้าจะสวยขนาดไหน
“มาแอบมองอะไรยังไม่ไปอีก ทะลึ่งนะเดี๋ยวเหอะ”
เมษาธิดาหมุนตัวจะหาเสื้อใส่หลังจากสวมชั้นในเสร็จก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเล็กยืนจ้องตาหวานอยู่ที่ประตู มาแอบยืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เดี๋ยวนี้ชักทะลึ่งใหญ่แล้วนะ
“เปล่าซะหน่อย...มิ้นท์ไม่ได้แอบ...แค่จะดูว่าพี่เมษ์อ้วนขึ้นหรือเปล่า”
มีนาเรศเถียงข้างๆคูๆเฉไฉเปลี่ยนเรื่องและทำทีท่าร่ายมองทรวดทรงสรีระแบบลวกๆก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ก็รู้สึกเหมือนกันเดียวนี้ใส่เสื้อแล้วมันคับๆ สงสัยต้องลดอาหารแล้วล่ะ ทำสลัดให้พี่แล้วกันงั้นอ่ะ”
ร่างสูงถอนหายใจคว้าเสื้อและกางเกงมาใส่ด้วยสีหน้ากังวล ช่วงนี้รู้สึกอึดอัดจริงๆแฮะ สงสัยจะกินเยอะไป เฮ้อหายใจไม่สะดวก
“กินเยอะได้มันก็ไปกองอยู่ที่เดิมแหละไม่ได้อ้วนหรอก”
มีนาเรศพึมพำเสียงเบามองตำแหน่งหน้าอกสวยที่โตวันโตคืนจนเริ่มจะดูอึ๋มล้นชั้นในไซส์เดิมๆ
“อะไรนะ”
“เอ่อ...มิ้นท์บอกว่าพี่เมษ์ไม่อ้วนหรอกค่ะ เดี๋ยวมิ้นท์รีบไปทำยำวุ้นเส้นกับผัดช่าให้นะจะได้ทานข้าว”
เสียงเล็กพูดรัวๆและรีบเดินออกไปก่อนที่พี่สาวจะได้พูดอะไร
“เอ๊า…”
เมษาธิดามองตามหลังจะเอ่ยบอกเปลี่ยนเมนูแต่ก็ไม่ทัน จึงถอนหายใจและไปนั่งทาครีมที่ปลายเตียง
บอกให้ทำสลัดไม่ได้ยินหรือไงนะ
ช่วงเวลาดึกดื่นภายในห้องนอน เมษาธิดาเดินไปปิดไฟและก้าวเท้าขึ้นเตียงนุ่มที่มีร่างเล็กรออยู่
“พี่เมษ์...ลูบหัวมิ้นท์หน่อย”
มีนาเรศเอ่ยเสียงเบาในความมืด แววตาใสแจ๋วเพราะยังไม่ง่วง จับมือพี่สาวมาวางบนศีรษะแล้วขยับกายเข้าไปเบียดแนบชิดร่างอันอบอุ่น
ดาราสาวขยับมือลูบเล่นเส้นผมหนานุ่มหอมละมุนตามคำขอ ดวงตาคมสวยมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาอ่อนโยนรักใคร่ห่วงใย
ริมฝีปากสวยจูบหน้าผากเนียนใสนั้นอย่างเผ่าเบาทะนุถนอมแทบไม่อยากให้แปดเปื้อนหม่นหมองเลยแม้แต่น้อย
“มิ้นท์ เรื่องนั้น...ไม่โกรธพี่แน่นะคะ”
เมษาธิดาเอ่ยคำถามที่ยังข้องใจไม่หาย ไม่โกรธเลยจริงๆเหรอแถมยังมาจูบเราคืนด้วย คิดยังไงของเขานะ
“หืม? เรื่องไหนคะ”
มีนาเรศถามเสียงเบาขณะที่ซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมสูดกลิ่นติดใจเข้าเต็มปอด
“ก็เรื่องคืนนั้นที่หัวหินไง”
“ที่พี่เมษ์เมาน่ะเหรอ ไม่โกรธหรอกค่ะก็แค่จูบเองไม่เห็นเป็นไร”
“หมายความว่าไง”
แค่จูบงั้นเหรอ พูดอย่างกับจูบคนอื่นบ่อยจนเห็นเป็นเรื่องเล็กๆ
“ก็มิ้นท์เห็นคนอื่นที่เขาสนิทกันยังจูบปากถ่ายรูปลงเน็ตได้เลยโดยเฉพาะดารา ไม่เห็นมีอะไรเราก็สนิทกันออก”
มีนาเรศยิ้มตอบเสียงใส ในเมื่อไม่อยากตั้งคำถามกับตัวเองอีกต่อไปจึงไม่ได้คิดอะไรมาก แค่มีความสุขแบบนี้ทุกวันก็พอแล้ว
“เป็นจูบแรกหรือเปล่าแล้วเคยจูบใครมาบ้างไหม”
เมษาธิดากลั้นใจถามเมื่อได้ยินคำตอบที่ช่างไร้เดียงสา คิดแบบนี้จริงๆเหรอ หวังว่าคงไม่ไปเทียวจูบคนนั้นคนนี้ที่สนิทด้วยมาหมดแล้วนะ
“เคย”
“ใคร!? กี่คน!?”
ใบหน้าคมขมวดคิ้วจนเป็นปมพ่นลมหายใจแรงอย่างไม่พอใจ หัวใจเต้นระรัวหึงหวงมองใบหน้าหวานในความมืดอย่างคาดคั้น
“จูจุ๊บคุณแม่ไงคะพี่เมษ์ก็เคยลืมแล้วเหรอ คุณแม่โขมยจูบแรกไปหมดแล้วแหละ ฮะฮะฮ่าฮ่า”
เสียงเล็กพูดปนหัวเราะมองใบหน้าเลือนลางในความมืดอย่างขำๆ ตอนเป็นเด็กๆคุณแม่ก็จูบพวกเราบ่อยจะตาย จุ๊ฟๆก่อนนอนด้วยนอนแล้วฝันดี ชอบ
“แล้วใครอีก?”
“ก็มีพี่เมษ์อีกคนนอกนั้นก็ไม่มีแล้ว”
“งั้นห้ามไปจูบใครอีกนะ สนิทแค่ไหนก็ห้ามจูบเข้าใจไหม”
เมษาธิดาถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่อยากให้ร่างเล็กเป็นของคนอื่นถึงแม้ตนจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องก็ตาม
“เข้าใจค่ะ...มั๊วะ!!”
มีนาเรศยิ้มตอบเสียงใสแล้วยื่นริมฝีปากไปกดจูบกลีบปากนุ่มอย่างรู้ตำแหน่ง
“มิ้นท์ ทำอะไรเดี๋ยวเหอะ”
เมษาธิดาผงะใบหน้าดวงตาเบิกกว้างด้วยความอึ้งเมื่อร่างเล็กจูบปากของตนฟอดใหญ่
“ก็ goodnight kiss ไงคะไม่รู้จักเหรอ จุ๊ฟๆอ่ะ”
ร่างเล็กยื่นใบหน้าไปจูบย้ำอีกครั้งอย่างชอบอกชอบใจและหอมแก้มขาวด้วยความชิน ทำเป็นตกใจไปได้
“...นอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปส่งพี่ใหม่”
ริมฝีปากสวยเม้มเป็นเส้นตรงเริ่มมันเขี้ยวคนเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวจูบคืนเสียเลยเดี๋ยวเหอะ
“จุ๊บ..ฝันดีนะคะ”
มีนาเรศยื่นริมฝีปากไปจูบกู๊ดไนต์อีกครั้ง ขยับตัวซุกใบหน้าเข้าหาทรวงอกเต่งตึงซึ่งเป็นพื้นที่แห่งใหม่ที่ชอบแอบซบในยามนอน
“มิ้นท์! นอนอะไรตรงนั้นอย่าทะลึ่ง!”
“ฮืมก็เดี๋ยวนี้มันนุ่มๆอ่ะ อยากนอนตรงนี้”
ร่างเล็กเปล่งเสียงอู้อี้สูดกลิ่นหอมพลางขยับหน้าไปมาราวกับโรคจิต ฝ่ามือซนๆสอดเข้าไปใต้เสื้อลูบแผ่นหลังขาวเนียนอย่างเอาแต่ใจ เผยตัวตนที่แท้จริงอย่างไร้ความอายเพราะทำบ่อยจนเคยตัว
ขี้เกียจคอยให้หลับแล้ว ง่วง
“มิ้นท์! จะทนไม่ไหวแล้วนะเดี๋ยวก็ปล้ำซะเลย หึ๊!?”
เมษาธิดากัดฟันข่มอารมณ์เต็มที่ มือเรียวจับร่างเล็กหงายนอนแล้วขึ้นไปประกบบนตัว รวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียวแล้วขึงไว้บนเหนือหัว
“พี่เมษ์ มิ้นท์ง่วงแล้วนะไม่อยากเล่นแล้วอ่ะ นอนเหอะ”
มีนาเรศพูดเสียงงอแงไม่ค่อยกลัวคำขู่สักเท่าไหร่ จะจี้เอวเราเหรอ?
“ถ้าไม่นอนดีๆจะจับแก้ผ้า เข้าใจไหม หือ?”
ใบหน้าคมสวยกระซิบเสียงหวาน ค่อยๆส่งริมฝีปากประทับกลีบปากบางอย่างเชื่องช้าซึมซับความหวานอ่อนนุ่มและถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
“ฝันดีนะคะ คนดื้อ”
เมษาธิดาจูบกู๊ดไนท์และเลื่อนริมฝีปากไปจูบหน้าผากเนียนใสอย่างอ่อนโยนทะนุถนอมก่อนจะขยับลงจากตัว สวมกอดร่างเล็กแบบหลวมๆแล้วข่มตาให้หลับลง
มีนาเรศดึงผ้าห่มมาปิดหน้า หัวใจเต้นแรงรู้สึกเขินอายขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น ทำไมเขินอีกแล้วนะ พี่เมษ์บ้า!
ณ สนามบินสุวรรณภูมิในเวลาก่อนเที่ยง ครอบครัววงค์ฤดีพากันร่ำลาว่าที่คุณหมอที่ต้องกลับไปเรียนต่อที่อังกฤษอีกหนึ่งปี
“เรียนจบแล้วรีบกลับมานะลูกนะ ขอให้โชคดีมีชัยเดินทางปลอดภัย ถึงแล้วโทรบอกยายด้วยนะ หนูไม่อยู่ยายคงเหงา”
ยายจันทร์พูดไพเราะเสียงหวานลูบหัวหลานรักอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วโอบกอดหอมแก้มด้วยความคิดถึง
“แหมยายขา พวกเราก็ยังอยู่นะคะ พี่ใหม่รีบไปเถอะค่ะพวกเราจะเลิกตกกระป๋อง ชิ้ว! ชิ้ว!”
เมษาธิดาพูดติดตลกเอามือปัดไล่พี่สาวอย่างขำขัน
“จริงด้วยๆพี่ใหม่อยู่พวกเรากลายเป็นหมาหัวเลยอ่ะ ไปเหอะพี่ใหม่โชคดีนะคะ บ๊ายบาย”
มีนาเรศยิ้มพูดสมทบขณะที่เข้าไปกอดหอมอำลาอย่างรักใคร่แล้วโบกไม้โบกมือลาด้วยเสียงหัวเราะ
“วุ๊ย! ไอ้สองตัวไปไล่พี่เขาทำไม ยังไม่ถึงเวลาเลย”
ยายจันทร์หันไปเอ็ดหลานที่พากันยุยงให้รีบไป เดี๋ยวก็มะเหงกซะเลย
“พี่เมษ์ดูสิ พูดกับพี่ใหม่เพร๊าะเพราะ ทีกับพวกเรานะเรียกไอ้นู้นไอ้นี่อ่ะ”
มีนาเรศพูดเสียงน้อยใจแล้วเข้าไปสวมกอดพี่สาวคนกลางด้วยสีหน้าสลดไม่ต่างกัน
“ใช่ๆๆ”
ร่างสูงพยักหน้ากอดตอบปลอบใจน้องระคนเห็นใจ
“ก็พี่เขามาเยี่ยมแป๊บเดียว ยายยังไม่ทันได้หายคิดถึงเลย”
ยายจันทร์ยกสองมือขึ้นทุบหัวทั้งสองคนพร้อมกันด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะบีบแก้มทั้งสองหลานอย่างมันเขี้ยว
หนึ่งธิดายิ้มหัวเราะกับความน่ารักของครอบครัวและเข้าไปแหย่เล่นด้วยตามประสาขณะที่รอเพื่อนให้มาถึง
สักพักหญิงร่างสูงโปร่งใบหน้าคมเสน่ห์ใส่ชุดเดรสทำงานสีครีมเรียบหรูดูดี ขวบคู่มากับหญิงสาวร่างบางในชุดเดรสตัวสั้นสีชมพูอ่อนลายลูกไม้ดูหวานแหววที่บังเอิญเจอกันที่ลานจอดรถ เดินมุ่งหน้าไปทางกลุ่ม 3 สาวและหนึ่งหญิงวัยกลางคนที่หาได้ไม่ยาก
“อ้าว มาด้วยเหรอคะคุณแม่”
หนึ่งธิดายิ้มถามดีใจแล้วเข้าไปสวมกอดมารดา
“อืม ประชุมเสร็จเร็วน่ะเลยรีบมา เดินทางปลอดภัยดูแลตัวเองดีๆนะคะ คุณหมอ”
กันยารัฐต์ยิ้มพูดภูมิใจจูบหน้าผากลูกสาวคนโตและขยี้เล่นหัวอย่างรักใคร่สนิทสนมเหมือนเพื่อนเล่น
“ใหม่ยังไม่ได้เป็นสักหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งเรียกสิเดี๋ยวผิดหวังไม่รู้ด้วยนะ”
หนึ่งธิดายิ้มเขินนิดๆและปัดผมเผ้าตัวเองให้เข้าที่
กรวิกายืนเสนอหน้าเม้มริมฝีปากผ่อนลมหายใจให้คงที่ก่อนจะเอ่ยอำลาคนที่หัวใจลอยไปหาอยู่ตลอดเวลา
“น้ากันย์อย่าลืมเตรียมตัวมาเป็นเลขาให้กวางด้วยนะคะ”
กรวิกายิ้มเอ่ยเสียงหวานมองจุดมุ่งหมายอย่างแอบหวั่นในใจ อีกแค่ปีเดียวขออย่าเพิ่งมีใครเข้ามาเลย
“หึหึ น้าบอกแล้วนะว่าไม่ถนัดไม่รับปาก ตั้งใจเรียนนะคะว่าที่ท่านรอง ดูแลกันดีๆด้วยนะ”
กันยารัฐต์เอ่ยเสียงเอ็นดู มือนุ่มเลื่อนไปปัดผมยาวปกปิดใบหน้าใสแบ๊วให้เหน็บกับใบหู มองลูกสาวและร่างบางด้วยแววตาห่วงหาอาทร
ร่างบางอมยิ้มเขินอายกับการกระทำที่อ่อนโยนขึ้นมาทันที ใบหน้าใสก้มลงต่ำมือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขอยากโผกอดให้ชื่นใจก่อนจาก จึงฮึดใจหลับตาอ้าแขนเข้าสวมกอดคนตรงหน้าโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าคือใคร
“โถคิดถึงเค้าใช่มะ เค้าก็จะคิดถึงตัวเองเหมือนกันนะ”
เมษาธิดาดัดเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมหลับตาทำหน้าซึ้งขณะที่โอบกอดลูบหัวร่างบางอย่างปลอบใจ
“หยี!! ไอ้เมษ์!”
กรวิกาผงะใบหน้าตกใจและรีบดันร่างสูงออกทันทีที่ผิดคาด ไอ้บ้า! มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียอารมณ์หมด หึย!
ดาราสาวหัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้แหย่เล่น เฮ้อแกล้งสนุกจริงๆเลย เราคงจะคิดถึงอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
“โชคดีนะคะพี่ลูกกวาง อย่าลืมของฝากมิ้นท์ด้วยนะ”
มีนาเรศส่งยิ้มหวานเข้าไปเกาะแขนอ้อนทวงของฝากเหมือนทุกครั้ง
“อืม”
ร่างบางยิ้มมุมปากพยักหน้าเปล่งเสียงในลำคอเป็นคำตอบ มองใบหน้าละม้ายคล้ายบิดาอย่างเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวจริงๆ ทำไมเหมือนคุณพ่อจังนะ
“ได้เวลาแล้ว เข้าไปกันเถอะ”
หนึ่งธิดามองนาฬิกาข้อมือแล้วโบกมืออำลาครอบครัวพร้อมเพื่อนซี้แล้วเดินจากเข้าไปข้างในด้วยรอยยิ้ม
หลายอาทิตย์ผ่านไป
มีนาเรศนอนเล่นอยู่ในห้องของตนในวันหยุด เปิดแผ่นการ์ตูนอนิเมะที่เพื่อนนำมาให้ยืมดูขณะที่ทำอัลบั้มรูปของช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
“เธอนี่ เวลาพี่เมษ์อยู่ทำไมไม่รู้จักชวนฉันมาบ้านหะ ฉันจะได้ขอถ่ายรูปบ้าง”
นิชาบ่นพึมพำพลางหยิบรูปนู้นรูปนี้ขึ้นมาดูช่วยเรียงวันที่ให้ โอ้โหชุดว่ายน้ำรูปนี้ ทั้งแม่ทั้งพี่สาวแต่ละคนสูงเป็นนางแบบเหมือนกันเลย มียัยนี่เตี้ยเป็นหลุมอากาศอยู่คนเดียว
“เอ๊า อยู่แล้วฉันจะเหงาจนต้องชวนเธอมาเหรอ”
มีนาเรศตอบเสียงเรียบหยิบรูปมาเสียบหน้ากระดาษตามลำดับวันที่ เฮ้อคิดถึงพี่เมษ์จัง เดี๋ยวนี้เสาร์อาทิตย์ก็แทบจะไม่เคยอยู่ติดงานติดเรียนตลอด คุณแม่ก็ยุ่งๆ ยายก็ตะลอนไปหาเลขเด็ดที่ไหนก็ไม่รู้
“เธอนี่หน้าไม่เหมือนใครเลยเนอะแถมยังเตี้ยอีก ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี่ย ฮะๆๆ”
นิชาแซวเล่นๆแบบไม่ได้จริงจังอะไรมากเมื่อเปรียบเทียบใบหน้าของทุกคน พี่คนโตเป็นลูกครึ่งแต่ก็ยังมีเคล้าที่เหมือนบ้าง คิ้วยังคล้ายๆยายเลย
“จะบ้าเหรอบ้านฉันไม่ได้รวยนะ! ไม่ใช่ลูกจะหอบกลับมาทำไมจากไต้หวัน หน้าฉันเหมือนพ่อย่ะเลยดูไม่เหมือนแม่กับยาย”
มีนาเรศตอบไปตามคำพูดที่เคยได้ยินมาจากยายและมารดาด้วยน้ำเสียงเคืองขุ่น ใบหน้าหวานจ้องเพื่อนตาเขม็งคิ้วขมวดจนเป็นปม พูดอะไร ปากเสียเดี๋ยวก็ไล่กลับบ้านเลย
“โธ่ฉันก็ล้อเล่นทำเป็นจริงจังไปได้ นี่แสดงว่าเธอเกิดที่เมืองนอกเหรอ”
นิชาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยและดูรูปต่อ อะไรแค่นี้ก็ต้องขึ้นเสียง
“อืมเกิดที่ไต้หวันเท่ป่ะล่ะ”
มีนาเรศผ่อนลมหายใจปรับอารมณ์และยิ้มมุมปากนึกขำตัวเอง นี่เราก็เป็นลูกครึ่งนะเนี่ย แต่ครึ่งไทยจีน
“แล้วเธอฟังภาษาจีนรู้เรื่องป่ะ”
“ไม่อ่ะ มาตั้งแต่ยังไม่ขวบเลย”
ร่างเล็กตอบเพื่อนเสียงใสอมยิ้มมองรูปถ่ายครอบครัวตัวเองอย่างอุ่นใจและผูกพัน
“แล้วพี่คนนี้ไม่ใช่ญาติเลยจริงๆเหรอจำได้ว่าเคยเห็นตอนวันเกิด”
นิชาถามไปเรื่อยขณะที่มองภาพหญิงสาวร่างบางมาดคุณหนูถ่ายคู่กับมารดาของเพื่อน
“อืม แต่ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แล้วแหละ ฉันก็เห็นพี่ลูกกวางตั้งแต่จำความได้แล้วนะ เขาชอบซื้อขนมมาให้อ่ะ เฮอะๆ”
มีนาเรศยิ้มพูดมีความสุข ป่านนี้พี่ใหม่กับพี่ลูกกวางตื่นหรือยังนะ คืนนี้โทรไปกวนดีกว่า ฮ่าๆ
“เออนี่ไหนๆเธอก็ไม่เหมือนใช่ป่ะ สมมุตินะ ถ้าเกิดว่าเธอถูกสลับตัวเหมือนในซีรีส์เกาหลีล่ะ เธออาจจะเป็นคุณหนูพ่อแม่รวยเป็นเศรษฐีก็ได้นะ หรือไม่ก็จ๊นจนลำบากหาเลี้ยงตัวเอง”
นิชายิ้มทำตาโตตื่นเต้นเมื่อนึกคิดสมมุติจินตนาการไปทั่วตามนิสัยอย่างขำๆ
“ป่านนี้คนที่ถูกสลับตัวอาจจะสูงๆหน้าคมๆเป็นนางแบบไต้หวัน แล้วก็บังเอิญมาถ่ายแบบที่เมืองไทยเจอแม่กับพี่สาวเพราะทำงานในวงการเหมือนกัน แล้วก็..”
“เพ้อเจ้ออะไรอีก กลับบ้านไปเลยไป!”
มีนาเรศโวยวายตัดบทชักสีหน้าไม่พอใจและลุกขึ้นไปเก็บแผ่นการ์ตูนส่งคืนให้เพื่อนเป็นการไล่ ลมหายใจผ่อนแรงด้วยความโกรธเคือง
“เอ๊า อะไรคิดเล่นๆแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วยวะ”
ชวนเรามาเองแล้วยังจะไล่เรากลับอีก เป็นบ้าอะไรเนี่ย
“งั้นก็เปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากพูดเรื่องนี้”
ร่างเล็กกอดอกด้วยสีหน้าบึ้งตึง ไม่ชอบใจทุกครั้งที่ได้ยินอะไรแบบนี้เพราะเคยโดนล้อจากคนรู้จักที่ตลาดบ่อยๆตอนเป็นเด็กว่าไม่เหมือน จนกลายเป็นปมสะสมฝังใจกลัวมันจะเป็นความจริงขึ้นมา
ในยามค่ำคืนของวัน
มีนาเรศเดินมาเคาะประตูเข้าห้องกว้างมุ่งหน้าเข้าไปสวมกอดมารดาจากด้านหลังที่กำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก
“เป็นอะไรคะ น้องเมษ์แกล้งอะไรมาอีก หือ?”
กันยารัฐต์เหลียวมองลูกสาวคนเล็กแล้ววางหวีลงที่โต๊ะ มีอะไรมาฟ้องนะวันนี้
“คิดถึง...มิ้นท์รักคุณแม่นะคะ”
มีนาเรศพูดเสียงค่อยกำชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างในใจ ผู้ให้กำเนิดที่รู้จักเพียงคนเดียว ถ้าคนนี้ไม่ใช่ก็ไม่มีใครอีกแล้ว
“แม่ก็รักน้องมิ้นท์ค่ะ ทำไมเย็นนี้หนูซึมจังเลยลูกมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า”
กันยารัฐต์หันไปถามแล้วลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงพร้อมลูกสาวที่ดูเหมือนมีอะไรในใจ มือนุ่มเลื่อนไปปัดผมของร่างเล็กและสบตารอฟังสิ่งที่เขาอยากจะพูด
“ทำไม….ไม่เห็นมีรูปตอนที่คุณแม่ท้องมิ้นท์บ้างเลยคะ เห็นมีแต่ตอนพี่ใหม่กับพี่เมษ์”
มีนาเรศสบตามารดาอย่างลังเลอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยคำถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ไปค้นดูรูปมาหมดแล้วไม่มีรูปเรากับคุณแม่ตอนอยู่ไต้หวันเลยสักใบ มีแต่ตอนมาอยู่เมืองไทยแล้ว
“ก็...ไม่มีใครถ่ายให้นี่คะ ตอนนั้น...แม่ยุ่งๆน่ะไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่ได้หากล้องมาถ่าย ถามทำไมคะ”
กันยารัฐต์อ้ำอึ้งตอบด้วยเหตุผลอย่างติดขัดเพราะไม่คิดว่าจะเจอคำถามแบบนี้ วันนี้มาแปลกแฮะ
“ตอนที่คุณแม่ท้องมิ้นท์ คุณแม่แพ้เยอะไหมคะแล้วชอบกินอะไร”
ร่างเล็กสวมกอดมารดา แววตาคาดคั้นแต่อ่อนลงรอฟังคำตอบ
“ไม่นะ รู้สึกอยากอมมิ้นท์เฉยๆ อย่างอื่นก็ทานปรกติ”
ใบหน้าคมเรียบนิ่งตอบด้วยน้ำเสียงปรกติพร้อมโอบกอดลูบหัวลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“ฮ่าๆๆ คุณแม่ถึงตั้งชื่อว่ามิ้นท์ใช่ไหมคะ”
ใบหน้าหวานเผยยิ้มเงยหน้ามองมารดาด้วยหัวใจเติมเต็มขึ้นมานิด อย่างน้อยก็ท้องจริงใช่ไหมไม่ได้เก็บเรามา
“อืม”
“แล้วตอนที่คุณแม่เห็นมิ้นท์ครั้งแรก มิ้นท์เป็นยังไงเหรอคะ”
มีนาเรศยังคงซักไซ้ไม่เลิก อยากฟังเรื่องราวของตัวเองเพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้มั่นใจถึงแม้จะเคยฟังมาแล้วก็ตาม
“ก็...ผมฟูๆ คิ้วโล้นๆ ตาเป็นขีดๆ แก้มป่องๆปากนิดจมูกหน่อยแล้วตัวก็เล็กๆ”
กันยารัฐต์นึกคิดและตอบออกไปเหมือนเดิมพร้อมชี้นิ้วจิ้มคิ้วตาจมูกปากลูกสาวไปด้วย
“....เป็นไปได้ไหมคะถ้ามิ้นท์จะถูกสลับตัว”
ใบหน้าหวานเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะกลั้นใจเอ่ยอีกคำถามที่ยังค้างคา
“หือ? ไม่หรอกหัวฟูผมหนาอยู่คนเดียว เด็กคนอื่นมีแต่หัวโล้นๆตาก็ตี่ๆ”
กันยารัฐต์ส่ายหน้าพูดติดตลก น้องมิ้นท์ลืมตาทีกลมบ๊องเลย ลูกตาก็ดำปี๋
“แล้วถ้าเกิดมิ้นท์…ถูกสลับตัวขึ้นมาจริงๆล่ะคะ คุณแม่จะสลับคืนไหมคะถ้ารู้ว่ามิ้นท์...ไม่ใช่ลูก”
มีนาเรศถามเอ่ยถามน้ำเสียงสลดลงเรื่อยๆเหมือนอยากจะร้องไห้เมื่อพูดคำว่าไม่ใช่ลูก
“เฮ้อ ก็แม่เลี้ยงมาก็ต้องเป็นลูกแม่สิ ถามอะไรไร้สาระ แล้วเราล่ะอยากจะสลับคืนหรือเปล่า หือ?”
ใบหน้าคมเลิกคิ้วมองลูกสาวพร้อมส่งนิ้วมือไปจิ้มหน้าผากเนียนใสเพราะเริ่มขี้เกียจจะตอบจึงยิงคำถามกลับไป ใครมาพูดอะไรให้ได้ยินอีกแล้วนะถึงได้ซักขนาดนี้
“ไม่! ไม่ค่ะ มิ้นท์รักคุณแม่จะอยู่ให้คุณแม่เลี้ยงไปตลอดๆๆๆ มิ้นท์รักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยนะคะ รักๆๆๆๆ”
ร่างเล็กรีบส่ายหน้าหงิกๆหอมแก้มหนุนตักมารดาและคว้ามือนิ่มมาจูบหอมออดอ้อนไม่หยุด หัวใจเติมเต็มมั่นใจ ไม่มีคำถามใดๆค้างคาอีกต่อไป จะไม่ใช่คุณแม่เราได้ไงคิดบ้าอะไรของเรานะ
กันยารัฐต์ผ่อนลมหายใจยาวเมื่อคำถามจบสิ้นลง
ใบหน้าคมเรียบนิ่งจ้องมองใบหน้าหวานสวยใสที่มีรอยยิ้มร่าเริงน่ารักไร้เดียงสานั้นอย่างทบทวนไตร่ตรอง
มือนุ่มลูบแก้มใสเบาๆก่อนจะกระตุกยิ้มและสลัดความคิดบางอย่างออกไปจากหัวเมื่อร่างเล็กส่งยิ้มหวานให้อย่างมีความสุข
หึหึ ยังไงก็ลูกเราแล้ว
======
100% ค่ะ
