......................

ผู้หญิงอะไรไม่มีจิตสำนึก..!       
เพล้ง!!  แก้วน้ำที่ปริมมาศกำลังจะยื่นให้น้ำหวานตกลงพื้นจนมันแตกกระจายไปทั่วพื้น สร้างความตกใจให้ใครหลายคนอยู่บริเวณนั้นโดยเฉพาะเธอ   

ฝ่ามือเรียวของปริมมาศชงักกลางอากาศเพราะการกระทำของเขาเมื่อกี้ แต่พอได้สติเธอก็ชักมือกลับอย่างไว แต่นิ้วมือนั้นกลับกำจิกเข้าหากันแน่นจนรับรู้ถึงความชาที่ฝ่ามือ 

 “มีสิทธิอะไรมาไล่คนของฉัน”  

หัวใจของปริมมาศกระตุกสั่นอย่างเจ็บปวดแต่ต้องทนกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นเอาไว้พยายามสูดหายใจเข้าเพื่อเรียกกำลังใจให้ตนเองแล้วนิ่งมองคนตรงหน้า

“พี่คิมค่ะ” น้ำหวานอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมหยดน้ำตากับการโอบแขนยึดเขาไว้หวังให้ชายหนุ่มใจเย็นขึ้นกลัวว่าเขาจะมีท่าทีรุนแรงไปมากกว่านี้ คิมหันต์ต้องชงักแล้วหันมามองคนตัวเล็กข้างกาย “อืม..”  ชายหนุ่มตอบรับในคำคอเพราะว่าน้ำหวานเองคงหวาดกลัวไม่น้อย 
            
            แต่กลับสร้างอารมณ์ขุ่นมั่วให้กับใครบ้างคนเพิ่มยิ่งขึ้น  เพียงแค่เห็นปฏิกิริยาของสามีไร้หัวใจปฏิบัติกับหญิงอื่นอย่างไร

“หมายความว่าไง...ไล่?” เธอตวาดมามองน้ำหวานแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเต็มไปด้วยอารมณ์โทสะที่ชายหนุ่มพูดจากล่าวหากันลอยๆ ถามรับฟังเหตุผลกันบ้างไม่มี รู้ว่าตนก็มีส่วนผิดด้วยแต่มันก็ไม่ต้องทำกันขนาดนี้ไหมหรือที่ชายหนุ่มไม่พอใจเอามากๆ 
          คงเพราะเขาแคร์ผู้หญิงคนนี้มากกว่าเธอเองที่เป็นภรรยา.. 

ปริมมาศใช้สายตาที่มองตัวต้นเหตุอย่างน้ำหวานนั้น บ่งบอกว่าเธอกำลังโกรธแค่ไหน 
ไม่รีรอที่จะเข้าไปพิชิดตัวข้างหน้าน้ำหวาน ราวกับว่าแม่เสือสาวกำลังตำรามขู่ลูกกวางน้อยอยู่ก็มาไม่ปาน ทั้งที่รูปร่างของสองสาวก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก แม่บ้านอย่างป้าเจียมอยู่ในเหตุการณ์ในครั้งนี้ต้องลุ้นตัวโกงกลัวร่างบางที่เล็กกว่าจะต้องเจ็บตัวเพราะรู้มาแต่ไหนแต่ไรว่าหญิงสาวไม่สู้คน
แล้วดันมีเรื่องกันแบบนี้อีก.....

“ฉันไปไล่เธอตอนไหนห่ะ!! เมื่อไรตอบ!” จากที่จะถามนำ้หวานดีๆ เเต่พอเห็นร่างบางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดความจริงออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น  ไม่พูดเปล่าปริมมาศผลักไปที่ไหล่มนของน้ำหวานอย่างแรงเพื่อหาคำตอบ ทำให้คนที่โดนกระทำเซเสียหลักเล็กน้อยยังดีที่มีร่างสูงจับไว้ไม่งั้นน้ำหวานคงล้มอาจจะบาดเจ็บเพราะไปล้มทับกับเศษแก้วที่แตกกระจัดกระจายบนพื้นได้ 

“หยุด” คิมหันต์เห็นท่าปริมมาศจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ เลยกระชากแขนเธอจนเซล้มมาปะทะเข้ากับ
แผงอกแกร่งของเขา 

 เธอแค่ต้องการคำตอบไม่ได้ไปทำร้ายหรือข่มขู่ร่างบางนั้นเลย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะเข้าใจเจตนาเธอผิด

เมื่ออารมณ์น้อยใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วทำให้หญิงสาวใจกล้าพอที่จะใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบอกหนาของ  ชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อที่อย่างน้อยก็มีพื้นที่ให้เธอระบายได้บ้าง

เขาเองไม่ใช่หรอให้เธอเป็นได้เมียตีทะเบียนมีหน้าที่ในฐานะแม่ของลูกเท่านั้น..ห้ามและไม่มีสิทธิมาหึงหวงเขา ที่ยอมทนกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ภายในคนเดียวได้เพราะแลกกับการได้อยู่กับฟากฟ้าและทำให้ลูกมีครบทุกอย่างเธอยอมได้
นี้เธออุสาห์อยู่ในที่ของตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงยังพาผู้หญิงอื่นมาทำร้ายจิตใจเธออย่างนี้ด้วย
    คนใจดำ..

“พอ” ชายหนุ่มทุ่มเสียงต่ำแล้วกระชากมือของหญิงสาวให้หยุดยั่งการทำร้ายเขา
“ปล่อย..ฉันนะ ” หญิงสาวพยายามดึงมือของตัวเองอีกกลับแต่ก็ไม่อาจได้เนื่องจากมือของคิมหันต์นั้นแข็งแรงราวกับคีมเหล็กล็อกมือเธอไว้  

 
อยู่ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าตัวเองเจ็บแสบนิดๆที่ฝ่าเท้า เขาไม่ได้ใส่รองเท้าเพราะรีบเข้าบ้าน
นี้ก็คงโดนเศษแก้วที่ตนเองนั้นสะบัดทิ้งเมื่อกี้ แต่ไม่รู้ว่าไปเหยียบเอาตอนไหน ช่างเถอะ...
เขาไม่มีเวลามาสนใจแผลแค่นี้หรอกเพราะปริมาศที่ไม่ลดละความพยายามจะสะบัดมือออกจากการควบคุมของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี 

ชายหนุ่มเกรงว่าขืนให้หญิงสาวดื้อดึงอยู่จุดนี้คงได้แผลเหมือนเขาแน่ ถึงแม้ว่าปริมมาศจะใส่รองเท้าแล้วก็เถอะถ้าเกิดพลาดเหยียบทะลุเนื้อผ้าขึ้นมา... คิมหันต์ดึงร่างของปริมมาศเข้ามาประชิดตัวแล้วโอบยกตัวเธอไว้ให้พ้นจุดที่ไม่มีเศษแก้ว แต่มันทำให้ปริมมาศคิดไปอีกทางว่าชายหนุ่มกำลังปกป้องคนของเขาให้ห่างจากเธอ  

“ฉันบอกให้..หยุด!!” ชายหนุ่มขึ้นเสียงกร้าวแล้วเน้นย้ำคำสุดท้ายมันดังพอที่จะทำให้หญิงสาวที่ใช้แต่อารมณ์นั้นสะดุ้งโหยงเงียบทันที ร่างสูงได้แต่จ้องหญิงสาวตรงหน้าผ่านม่านตาคมไม่ว่างตา

ไม่มีใครได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ยืนมองเมียนอกหัวใจของตนเองที่ทุกครั้งเจ้าหล่อนจะเก็บความรู้สึกเก่งไม่เอาแต่ทำร้ายกันอย่างนี้  แล้วในจังหวะที่ใกล้ชิดกันก็ได้มองเห็นแววตาที่ดุของเธอที่ใช้มองเขาและสองมือของเธอกำเข้าหากันแน่นใบหน้าและแววตาก็แดงก่ำ 
ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าท่าทางแบบนี้กำลังโกรธเขาหรือกำลังร้องไห้.... 

 เธอเม้มริมฝีปากแน่นเอาแต่จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่องและเงียบไปนานจนอดที่พูดแวะอีกฝ่ายไม่ได้
“ก็ถ้าในเมื่อรักกันมากจะไปไหนทำอะไรก็ไป.. เอาที่สบายใจเลยค่ะคุณคิมหันต์ ”
    คิมหันต์ถึงกับต้องถอนหายใจเพื่อระบายความอึดอัดที่มี

“ถึงให้อยู่นี้ไง...” เขาตอบเสียงเรียบอดที่จะพูดให้หญิงสาวผู้อวดดีตรงหน้าเจ็บปวดไม่ได้
แล้วใครใช้ให้มาประชดเขาก่อน.....