"สวัสดีครับ"

ชายหนุ่มเอ่ยออกมา ส่วนคนที่ถูกทักทายก็มีอาการไม่ต่างจาก....คนตรงหน้า

ดวงตาคู่สวยค่อยๆหันมามองแว่บหนึ่งทางด้านหลัง

สวัสดีค่ะ

ความรู้สึกนี้.......หลากหลายความหมาย

แม้เขาจะดีใจมากแค่ไหนก็ตาม......ที่เขากับเธอได้มาพบกันที่นี้......วันนี้บังเอิญเหลือเกิน........

พร้อมยิ้มบางๆให้เธอ

ทว่ารอยยิ้มที่ออกจะเศร้าๆไม่สดใส.....

เขารู้ดีว่าเธอ.....ไม่เคยมีเขา....เธอมีแต่"มาวิน"เขาเคยแอบดูสมุดบันทึกที่เธอมีต่อลูกชายคนเดียวของผู้มีพระคุณ.......แม้เขาจะรักเธอแค่ไหน....เธอก็ไม่ยอมเปิดใจคบเขาอย่างคนรัก......

"ประวีย์"สบายดีไหม

ก็อย่างที่เห็นแหละครับ

เสียงเริ่มสลดลงและเธอก็เข้าใจได้เพราะอะไร

ทำไมไม่หาแฟนล่ะค่ะ.....อายุมากขึ้นเดี๋ยวจะมีลูกยาก

หญิงสาวพยายามพูดเบี่ยงให้เขารู้สึกสนุก

ชายหนุ่มฉีกยิ้มเล็กน้อย.....

แล้ว"น้ำมนต์" ล่ะ เมื่อไหร่จะมี

คราวนี้ถึงที่เธอบ้าง? ที่ตลกไม่ออก

.......................

เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกับเธอ....

"น้ำมนต์"  มาอยู่ที่นี้ได้ไงครับ...ผมได้ข่าวว่า..คุณอยู่ที่กรุงเทพฯไม่ใช่รึ

บ้านของท่านทั้งสองที่ช่วยน้ำมนต์........เขาสงสัย

เพราะไม่เจอกับเธอนานมากแล้วแค่ไหน...เคยไปหาไม่กี่ครั้ง...แต่เขาเริ่มรู้ฐานะของตัวเองดี

จึงยอมรับตัวเอง....ว่าไม่ใช่คนสำคัญ...คบเธอไปเธอก็คงลำบากใจ

ยิ่งเขาได้รู้ความลับในใจของเธอ.. เขาจึงค่อยๆขาดการติดต่อกับเธอ.........และมาเจอกันตอนนี้.........เขาไม่คิดจริงๆๆว่า........จะเจอเธอ.......

น้ำมนต์..  ขอท่านมาทำงานที่นี้ค่ะ......น้ำมนต์คนที่นี้นิค่ะ....ไม่เคยลืมกำพืดของตัวเอง

กายังไงก็คือกา...จะไปเป็นหงษ์....ไม่ได้หรอกค่ะ!

เธอหัวเราะให้ดูสนุกๆ

แต่เขาฟังดู...  มันทะแม่งๆๆ... แต่ไม่คิดอะไร

เห็นเธอมีความสุข....เขาก็ดีใจด้วย