"สวัสดีครับ"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมา ส่วนคนที่ถูกทักทายก็มีอาการไม่ต่างจาก....คนตรงหน้า
ดวงตาคู่สวยค่อยๆหันมามองแว่บหนึ่งทางด้านหลัง
สวัสดีค่ะ
ความรู้สึกนี้.......หลากหลายความหมาย
แม้เขาจะดีใจมากแค่ไหนก็ตาม......ที่เขากับเธอได้มาพบกันที่นี้......วันนี้บังเอิญเหลือเกิน........
พร้อมยิ้มบางๆให้เธอ
ทว่ารอยยิ้มที่ออกจะเศร้าๆไม่สดใส.....
เขารู้ดีว่าเธอ.....ไม่เคยมีเขา....เธอมีแต่"มาวิน"เขาเคยแอบดูสมุดบันทึกที่เธอมีต่อลูกชายคนเดียวของผู้มีพระคุณ.......แม้เขาจะรักเธอแค่ไหน....เธอก็ไม่ยอมเปิดใจคบเขาอย่างคนรัก......
"ประวีย์"สบายดีไหม
ก็อย่างที่เห็นแหละครับ
เสียงเริ่มสลดลงและเธอก็เข้าใจได้เพราะอะไร
ทำไมไม่หาแฟนล่ะค่ะ.....อายุมากขึ้นเดี๋ยวจะมีลูกยาก
หญิงสาวพยายามพูดเบี่ยงให้เขารู้สึกสนุก
ชายหนุ่มฉีกยิ้มเล็กน้อย.....
แล้ว"น้ำมนต์" ล่ะ เมื่อไหร่จะมี
คราวนี้ถึงที่เธอบ้าง? ที่ตลกไม่ออก
.......................
เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยกับเธอ....
"น้ำมนต์" มาอยู่ที่นี้ได้ไงครับ...ผมได้ข่าวว่า..คุณอยู่ที่กรุงเทพฯไม่ใช่รึ
บ้านของท่านทั้งสองที่ช่วยน้ำมนต์........เขาสงสัย
เพราะไม่เจอกับเธอนานมากแล้วแค่ไหน...เคยไปหาไม่กี่ครั้ง...แต่เขาเริ่มรู้ฐานะของตัวเองดี
จึงยอมรับตัวเอง....ว่าไม่ใช่คนสำคัญ...คบเธอไปเธอก็คงลำบากใจ
ยิ่งเขาได้รู้ความลับในใจของเธอ.. เขาจึงค่อยๆขาดการติดต่อกับเธอ.........และมาเจอกันตอนนี้.........เขาไม่คิดจริงๆๆว่า........จะเจอเธอ.......
น้ำมนต์.. ขอท่านมาทำงานที่นี้ค่ะ......น้ำมนต์คนที่นี้นิค่ะ....ไม่เคยลืมกำพืดของตัวเอง
กายังไงก็คือกา...จะไปเป็นหงษ์....ไม่ได้หรอกค่ะ!
เธอหัวเราะให้ดูสนุกๆ
แต่เขาฟังดู... มันทะแม่งๆๆ... แต่ไม่คิดอะไร
เห็นเธอมีความสุข....เขาก็ดีใจด้วย