'ที่นี้มันที่ไหนเนี้ย'ฮารุคิริยะ

ตื่นขึ้นมาก็พบห้องที่ไม่คุ้นเคย

ผนังสีขาวผ้าม่านสีฟ้าอ่อนถูกห้อยติดไว้อยู่หน้าต่างรอบๆห้องมีเครื่องใช้หรูหราผมคิดว่าน่าจะราคาประมาณ 1 แสนล้านเยนแน่เลยพอหันไปอีกด้านก็เห็น

โต๊ะสีขาวพอหันไปอีกด้านก็เห็นตู้เสื้อผ้าออกไปทางสไตล์ยุโรปตัวตู้เสื้อผ้ามีอัญมณีติดขอบตู้อยู่เป็นอัญมณีสีแดงทุกอย่างถูกจัดเรียงเรียบร้อยอย่างเป็นระเบียบ

พอมองไปทางซ้ายขวาก็พบเข้ากับชายวัยกลางคนอายุราวๆ 24-26 ปี ได้ ใบหน้าถือจัดว่าสวยมากถ้ามองเผินๆอาจคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยแหละ

มีผมสีเหลืองทองและอีกคนเป็นผู้หญิงหน้าตาคมเรียวมีทรงผมยาวงามผมสีทองบรอนด์ใบหน้าของเธอช่างงดงามแลดูอ่อนโยน

ผมพยายามจะหนีออกจากจุดที่ผมอยู่ในขณะนี้แต่ไม่ว่าผมจะพยายามสักเท่าไหร่ก็ลุกไม่ขึ้นนานจนถึง 5 นาที เลยยอมแพ้

เมื่อสังเกตดีๆก็เห็นแขนตัวเองเรียวเล็กเหมือนกับทารกแรกเกิดเมื่อสองสามวันได้

แล้วยังมีผิวพรรณเนียนขาวอมชมพูผุดผ่องผมก็ต้องตกใจเพราะนี้มันผิวพรรณของเด็กทารกแรกเกิดชัดๆ

แล้วเรามาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี้ย....???

จู่ๆคำถามพวกนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผมทันทีเพราะว่าผมควรจะนอนอยู่โรงพยาบาลเพราะป่วยเป็นโรคร้ายอยู่ไม่ใช่เหรอ...?

เท่าที่จำได้คือตอนนั้นร่างกายของผมทรมานทั่วทั้งร่างกายก่อนสติจะดับวูบลงไปเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองได้นอนอยู่ในห้องที่ไม่รู้จัก

ทันใดนั้นเองก็รู้สึกง่วงนอนผมไม่สามารถควบคุมดวงตาของผมให้ลืมตาได้อีกไม่นานผมก็เผลอหลับไป

~เช้าวันถัดมา~

แสงแดดที่อาบส่องเข้ามาในห้องมันทำให้ผมตื่นขึ้นมาพอผมตื่นขึ้นมาก็เห็นข้างนอกมีดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ไม่นานผมก็เลิกสนใจหลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้า.....มันเสียงดัง...ขึ้นมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของผมไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกเมื่อผมดูคนที่เปิดประตู....เธอไม่สิยังไงเธอคนนี้ก็เด็กชัดๆเธอส่วมใส่ชุดเมดสีดำทรงผมของเธอออกจะยาวแต่ไม่ยาวมากหลังจากนั้นเธอก็

เดินเข้ามาภายในห้องตรงเข้ามาหาผมพร้อมยิ้มให้ผมดูทุกสัดส่วนของเธอแล้วเธอ....น่าจะมีอายุราวๆ 10-12 ปีได้ไม่นานเธอก็เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆหลังจากนั้นผมก็ถูกเธออุ้มหลังจากนั้นไม่นานก็ออกจากห้องพอออกจากห้องเสร็จเธออุ้มผมตลอดแถมเดินไปเรื่อยๆอีกความนุ่มที่ได้สัมผัสจากแขนของเธอนี้มันช่างวิเศษจนผมแถบจะลืมไม่ลงจริงๆ....ระหว่างที่เมดคนที่อุ้มผมอยู่ในขณะนี้เธอกำลังเดินอยู่ซึ่งเส้นทางที่เธอเดินมันกว้างมากมองไปทางซ้ายก็มีประตูอยู่ทางขวาก็ด้วยด้านหน้าก็มีทางแยกอีกแต่ละทางก็กว้างพอๆกันทั้งนั้น....หลังจากที่เธออุ้มผมอยู่ในขณะนั้นผมก็ปรับทำความเข้าใจได้สองอย่าง

1 . ผมเกิดใหม่ในต่างโลก 2 . ผมเป็นเด็กทารกเเรกเกิด....ไม่นานเธอก็หยุดเดินแล้วหันไปทางซ้ายจากนั้นก็เปิดประตูข้างใน....นี้มันห้องอาบน้ำนี้น่าความกว้างนี้ประมาณ 12X10 ได้อ่างอาบน้ำสะอาดมากรอบๆก็มีครีมสำหรับอาบน้ำแถมมีครีมบำรุ่งอีกพอมองไปเรื่อยๆก็เห็นครีมสระผม...ข้างๆก็มีโลชั่นและก็สบู่เอาไว้อาบน้ำ

พอผมดูพวกครีมทำความสะอาดจนเสร็จเด็กผู้หญิงที่อุ้มผมอยู่ในขณะนี้เธอค่อยๆวางผม....หลังจากที่เธอวางผมเสร็จเธอก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของผมออกจนหมดตอนนี้ร่างกายของผมเรียกได้ว่าเปลือยเปล่าพอสังเกตุสิ่งสำคัญของความเป็นชายมันได้หายไปแล้วเหลือไว้เพียงแค่ร่องรักสีชมพูน้อยๆน่ารัก....หลังจากที่รู้ว่าเป็นผู้หญิงผมก็ช็อคอยู่นิดๆพอผมได้สติกลับมาผมก็โว้ยว้ายแต่เสียงที่ออกมาจากคำพูดของผมมัน...ไม่ใช่ภาษา...เรียกให้ถูกคือตอนนี้เสียงของผมยังเป็นเสียงของเด็กทารกแรกเกิดพอผู้หญิงคนนั้นเห็นก็ปลอบผมไม่นานผมก็สงบลงคงเพราะความสวยของเธอละมั้ง

หลังจากนั้นเธอก็พาผมไปอาบน้ำผ่านไปประมาณ 20 นาที พอเมดอาบน้ำให้ผมจนเสร็จแล้วเธอก็อุ้มผมไปแต่งตัว...จนถึงขั้นตอนสุดท้ายคือใส่ผ้าอ้อมหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ

เธอก็พาผมไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้สีขาว

พอไปใกล้ๆแล้วเป็นผู้หญิงผมบรอนด์เมื่อคืนผมคาดว่าเธอน่าจะเป็นคุณแม่ของผมแน่ๆ

" ขอบใจมากจ๊ะลีโอน่า" หญิงสาว

"ไม่หรอกค่ะนายหญิง" เมด

เธอมีชื่อว่าลีโอน่าสินะช่างเป็นชื่อที่ไพเราะซะเสียจริง

หลังจากที่ลีโอน่าพูดคุยกับคุณแม่ของผมเสร็จ...แต่ทว่าในตอนนี้เธออุ้มผมอยู่นะ..มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษหน้าอกของเธอทำให้เคลิมเป็นอย่างมากเลยแหละจู่จู่ลีโอน่าเธอก็มอบตัวผมให้กับท่านแม่ฉะงั้นล่าก่อนความรู้สึกอันแสนวิเศษพอผมถูกคุณแม่อุ้มอยู่ในขณะนี้ลีโอน่าเธอก็รีบไปทำงานของเธอต่อเช่นเดิม

" เป็นยังไงบ้างจ๊ะหิวรึยังเอ่ย" หญิงสาว

ไม่จริงน่าไอ้เหตุการณ์แบบนี้มัน..ถึงร่างกายจะหิวน้ำนมก็เถอะแต่ยังไงก็ตามเราเป็นผู้ชายนะเฟ้ยผู้ชายทั้งแท่งเลยนะเฮ้ย! 

อ๊ากกกก...เอาจริงดิครับ....ยิ่งผมคิดเท่าไหร่ผมอยากบ้าตายดูเหมือนกับผมเป็นทารกที่ไม่อยากนมแม่

ไม่ทันขาดคำหญิงสาวที่เหมือนจะเป็นแม่ก็ถกเสื้อลงทำให้เห็นหน่มน้มของเธออย่างชัดเจนมันใหญ่มาก !!! ไม่รู้ว่าคัพอะไรเพราะผมตอนนี้เป็นทารกเลยไม่รู้ขนาดของมัน

ผมรีบหันหน้าหนีไป

"อลิสลูกจะไม่ดื่มนมหน่อยเหรอจ๊ะ"หญิงสาว

ผมจะดื่มได้ไงครับผมเป็นผู้ชายนะเอ๋.....ไม่ใช่นี้หว่าตอนนี้เราเป็นผู้หญิงแล้วนี้น่าถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้มีแต่ต้องดื่มอย่างเดียวสินะถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้

ผมก็หันไปหาหน่มน้มของคุณแม่ทันที

" ม๊วฟ"

"เบาๆหน่อยสิจะแม่เจ็บนะอลิส"หญิงสาว

หลังจากที่คุณแม่พูดออกมาเช่นนั้นผมก็ขอโทษเธอเช่นกันแล้วก็ค่อยๆดูดน้ำนม...บอกตามตรงน้ำนมของคุณแม่เนี้ยคุณสุดยอดมากเลยมันเป็นรสชาติที่อร่อยจนเกินบรรยายเสียอีกแต่ผมดูลักษณะรูปร่างสัดส่วนต่างๆของคุณแม่

คุณแม่ของผมจัดได้ว่าเป็นคนที่สวยราวกับนางฟ้าได้เลยละเพราะว่าที่โลกเดิมคงไม่ม่ใครสวยเท่านี้มาก่อน

ผมรู้สึกมีความสุขจังที่ได้คนแบบนี้มาเป็นแม่

"ปัง!!!"

ประตูเปิดเสียงดังขึ้นอย่างกระทันหันผมเลยหันไปมองแต่ผมไม่ตกใจเหมือนตัวเอกคนอื่นๆหรอกนะ.....มันน่าเบื่อแย่

"อลิจ๊ะอลิสจ๊ะพ่อกลับมาแล้วน่า~~!!!" ชายหนุ่ม

ชายหนุ่มผมสีเหลืองทองเมื่อคืนดูถ้าว่าน่าจะเป็นพ่อของผมนะครับ

แถมพูดเสร็จก็มาดูดน้ำนมแม่อีกไม่ยอมหรอกเค้ายังไม่อิ่มน่า~~~อย่ามาแย้งของของเค้า.....ผมเผลอร้องโว้ยวายใส่หลังจากนั้นคุณแม่ก็โว้ยวายใส่คุณพ่อชุดใหญ่จนเขารู้สึกผิดขึ้นมาเลยละ

" คุณค่ะ!!!.....คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะค่ะเดี๋ยวลูกเราก็ไม่มีอันจะกินกันพอดีถ้าคุณแย่งลูกอยู่อย่างนี้ละก็"คุณแม่

แม่ก็ดุด่าคุณพ่อ...คุณพ่อก็สำนึกผิดนั่งลงคุกเข่าอย่างสำนึกผิดไป

เฮ้อ~สงสารคุณพ่อนะครับแต่ผมหิวมันก็ช่วยไม่ได้นะครับ

พอดื่มน้ำนมเสร็จแล้วผมเอาปากออกจากหัวนมจู่ๆร่างกายของผมรู้สึกอยากหลับขึ้นมาคงเพราะตอนนี้ตัวของผมเป้นเด็กทารกละมั้งหลังจากนั้นคุณแม่ก็อุ้มผมไปนอนที่เตียง