นัท Part

สายลมหนาวของเดือนกุมภาพันธ์พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ผมลืมตาอย่างอ่อนเพลีย เมื่อคืนผมนอนเกือบตี 4 หลังจากที่ไอ้นนส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้ไม่กลับนอนที่ร้าน น่ี่ก็5วันเเล้วที่มันอยู่ที่ร้านเพราะว่าตอนนี้กำลังเป็นรูปเป็นร่างทุกอย่างผ่านไปได้50%แล้ว เหลือแค่ทาสีตกแต่ง แต่ยุ่งแค่ไหนก็น่าจะอยากเห็นหน้าบ้าง หรือมีเเต่ผมฝ่ายเดียวที่คิด

หลังจากคบกันมา1เดือนผมรู้สึกว่าทุกอย่างไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลยหลังจากปีใหม่มาทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ไอ้กิจกับไอ้ต้นก็ทำงานที่บ้าน ส่วนไอ้กรก็กำลังเดินเรื่องบริษัทที่จะเปิดเเละช่วยไอ้นนเรื่องร้าน ผมเคยขออยากไปช่วย แต่ไอ้นนบอกว่าทำหน้าที่ของตัวเองไป คือตอนนี้ผมยังเรียนทำขนมอยู่ไหนจะ เรื่องติดต่ออุปกรณ์ที่ใช้ในการตกแต่งร้าน

แล้วก็ ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะช่วงเที่ยงไอ้กิจจะแวะเข้ามาช่วยเลือกอุปกรณ์ที่ใช้ในการตกแต่ง

เที่ยงกว่าๆไอ้กิจเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งพร้อมบ่นเรื่องการจราจรติดขัด หลังจากจัดการอาหารเที่ยงที่ไอ้กิจซื้อมา เราสองคนก็มานั่งเลือกสีโต๊ะเก้าอี้ที่จะใช้

" นัทมึงไปได้ดีมั้ยกับไอ้นน "  ไอ้กิจถามขึ้นคงสงสัย

" อืมก็ปกตินะ "  ผมบอก

" แสดงว่ายังไม่ได้ทำ " ไอ้กิจพูดลอยๆ

" ทำอะไร " ผมถามท่าทีงงๆ

" อย่างว่าไง "  ไอ้กิจหันกลับมาจ้องหน้าผมและส่ายหน้าไปมา หรือทำไปแล้วไม่น่าจะใช่ มันพึมพำออกมา

" ไอ้นนนี่เกินคาดแฮะ "  ตอนนี้ผมรู้แล้วมันหมายถึงอะไร หน้าผมเริ่มร้อน นึกถึงเรื่องวันก่อนที่มันจูบผมทุกอย่างเนิ่นนาน และเหมือนจะมากกว่าเดิมคือมันดูดดื่ม ร้อนแรงด้วยอารมณ์ของทั้งสอง จนเกือบจนถึงขั้นตอนสุดท้ายผมกลับกลัวขึ้นมา

ตัวเเข็งทื่อนั่นทำให้ทุกอย่างหยุดลง ไม่ใช่ผมไม่ต้องการแต่ผมกลัว

" มึงกลัวหรือ? "  ไอ้กิจถามคงเพราะผมนิ่งไป แล้วผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

" เห้อ! เอาน่าค่อยเป็นค่อยไปถ้ามันจริงจังเรื่องแบบนั้นมันก็ต้องรอแต่ให้มันช่วยตัวเองรอไปก่อน หึหึ  " ไอ้กิจตอบยิ้มเจ้าเล่ห์

" กูก็อยากช่วยแต่ก็.... ไม่รู้วิธี " ผมบอกอย่างอึดอัด

" งั้นก็ใช้นี่  " ไอ้กิจบอกแล้วชี้ที่ปากตัวเอง

" จูบหรอ "  ผมถามออกไป

" มึงนี่ ทึ่มจริงๆชักจะสงสารไอ้นนแล้วสิ " ไอ้กิจว่าแล้วเอามือชี้ไปที่ช่วงล่างของผม ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าแบบไหนใครจะไปกล้าทำถึงกล้าทำก็ไม่รู้จะทำแบบไหน ถึงจะเคยเห็นในหนังมาบ้างแต่นั่นมันการแสดงของชายหญิง

" มึงเป็นผู้ชายมึงน่าจะรู้ดีว่าตรงไหนส่วนไหนรู้สึกดีและมันไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับคนที่เป็นแฟนกัน " ไอ้กิจยังแนะนำผมไปเรื่อย

" สำหรับกูนะมองว่ามันไม่ใช่หน้าที่คนใดคนหนึ่งแต่มันคือการช่วยเหลือกัน "

ก็จริงอย่างที่ไอ้กิจบอกความรักแบบนี้มันคงซับซ้อนจริงๆ ยิ่งเรื่องลึกซึ้งทางร่างกาย  เห้อ ผมจะทำมันได้ดีมั้ยนะ

" แต่ที่กูห่วงคือกลัวไอ้นนมันทำหน้าที่ได้ดีเกินคาดจนมึงลุกไม่ไหวนอนซม " ไอ้กิจพูดแถมยังยิ้มกริ่มจนน่าหมั่นไส้

บ้า ผมว่ามันด้วยความอาย

" แล้วนี่มันไม่กลับมานอนนี้กี่วันเเล้ว "  ไอ้กิจเปลี่ยนเรื่อง

" 5 วันแต่มันส่งข้อความมานะ " ผมบอก

" แค่นั้นอะนะ​ มึงก็ไม่โทรไปด้วย " ไอ้กิจโวยเหมือนผมกำลังทำอะไรผิด ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ ผมกลัวมันยุ่งมันรำคาญ ทั้งที่ผมอยากได้ยินเสียงมันอยากเห็นหน้ามัน

" ไอ้นนไม่ใช่คนที่จะพูดจะเขียนคำหวานก็จริง แต่มึงไม่ใช่ เคยเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้นสิ อยากทำอะไรก็ทำแสดงออกไป " ไอ้กิจบอกแล้วหยิบมือถือผมส่งมาให้ผม

" เอ้า ทำหน้าที่ซะห่วงใย ใส่ใจ " ไอ้กิจกดapp สีเขียวขึ้นยื่นมือถือส่งให้ผม

"

กินข้าวยัง

" ผมส่งข้อความไปสักพักมันขึ้นสถานะว่าอ่านแล้วก็ไม่มีข้อความตอบกลับ

"

เอ่อวันพรุ่งนี้จะกลับมามั้ย​

" ผมยังส่งข้อความออกไปขึ้นว่าอ่าน แต่ ก็ยังไม่ตอบ ไอ้กิจที่ลุ้นอยู่ข้างๆ อะไรของมันว่ะ  บ่นอยู่ข้างๆผม

" คงยุ่งๆอยู่มั่ง "  ผมบอกเข้าข้างตัวเองแล้วไอ้กิจก็หยิบมือถือผมไปกดส่งสติ๊กเกอร์ที่เป็นตัวการ์ตูนหัวโล้นนั่งเหงาไป แต่ส่งไป5ครั้ง  ด้วยอารมณ์หงุดหงิดของมันแต่ขึ้นสถานะว่าอ่าน

แล้วเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นผมดีใจรีบกดอ่าน

"

ว่างมากหรือไง

" ไอ้น​น​ส่งกลับมา​ ผมส่งเป็น10คำ มันตอบกลับมาแค่ 3 คำ  สมกับเป็นไอ้นนจริงๆ

" มันคงยุ่งจริงๆ "  ผมบอกไอ้กิจแล้วไอ้กิจก็ส่ายหัวเดินไปหยิบสมุดบัญชีมาวางลงเพราะว่าต้องเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายผ่านไป5นาที เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมกดอ่าน

"

เย็นนี้แวะมาที่ร้าน มีอะไรจะให้ดู ♡♡  "

ผมอ่านข้อความด้วยความตื้นตันใจทั้งที่ข้อความนั้นไม่ได้ซึ้งอะไรเลย แต่ที่เรียกน้ำตาผมคือรูปหัวใจที่อยู่ข้างหลังนั่นต่างหากผมเรียกไอ้กิจเสียงดังให้มาดู

" เดาว่ามันคงหาสติ๊กเกอร์นั่นเกือบ5นาที เหอ "

ไอ้กิจบอกแบบไม่เชื่อ

เลี่ยนวะหรือว่าจะเป็นเพราะพิซซ่าที่เพิ่งกินไป เสียงไอ้กิจบ่นพึมพำ ผมยิ้มกับมือถือ พลางคิดว่าอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะค่ำ กว่าจะได้เจอกัน

นนท์ Part

ผมนั่งกินข้าวกล่องที่ฝากช่างซื้อมาให้ข้างๆมีไอ้กรนั่งอยู่ เสียงไลน์ผมดังขึ้น ไอ้นัทนั่นเองส่งข้อความมาถามว่า​

กินข้าวยัง​

เกิดอะไรขึ้นกับมันหรือเปล่าปกติมันไม่เคยส่งหรือโทรหาผมก่อนเลย หลายวันมานี้ผมยุ่งจริงๆกับร้านเพราะว่าไอ้กรไม่อยู่ตอนนี้เหมือนเริ่มพร้อมกันทั้งสองอย่าง ร้านและบริษัททำให้ผมไม่มีเวลา เลยนอนเกือบสว่างทุกคืนเช้ามาก็ต้องตื่นให้ทันช่างรับเหมาที่มาทำงานให้  แล้วข้อความที่สองก็ถูกส่งมา

เอ่อวันพรุ่งนี้จะกลับมามั้ย

มันเหมือนกับคำถามของภรรยาที่ถามเวลากลับบ้านของสามี ทำให้ผมยิ้มออกมา

" มีอะไรดีรึไง " ไอ้กรนั่งข้างๆถามออกมาผมยื่นมือถือให้มันอ่านตามด้วย สติ๊กเกอร์ที่สื่อว่ากำลังน้อยใจ

" เหมือนไม่ใช่ตัวตนไอ้นัท หรือว่าความรักนี้มันทำให้คนเราเปลี่ยนจริงๆ "

ไอ้กรพูดขึ้นเหมือนรู้ว่าไอ้นัทไม้ได้เขียนเองทั้งหมด เพราะเห็นว่าผมไม่ได้ฟังมันแต่กำลังพิมพ์ข้อความด้วยความยากลำบาก และหาสติกเกอร์ที่เป็นรูปหัวใจ เพราะผมไม่ค่อยชอบเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คเท่าไหร่ ผมคิดว่า มันจะดีกว่าถ้าพูดคุยกันต่อหน้าหรือเสียงจริงๆ

" เมื่อวันก่อนกูเจอพี่เนียร์เค้าพูดอะไรกับกูหลายเรื่องรวมทั้งเรื่องไอ้นัทด้วย "

ไอ้กรบอกออกมาเหมือนมันอึดอัดที่จะเก็บไว้เดาว่าพี่ผมคงรู้เรื่องแล้วที่ผมกับไอ้นัทคบกันผมยังไม่ได้บอกที่บ้าน เพราะว่าผมตั้งใจจะให้เรื่องร้านเรียบร้อยก่อน

" แล้วก็เรื่องฟ้าใสด้วย เหมือนเธอกำลังเร่งเรื่องหมั้นกับทางผู้ใหญ่กูไม่อยากให้มึงเฉยกับเรื่องนี้ "

ไอ้กรบอก ฟ้าใสก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่ยังคาราคาซังอยู่ ไหนจะญาติเธอที่คอยสนับสนุนเรื่องนี้เพราะลำพังฟ้าใสเองไม่ใช่คนที่จะกล้าอะไรขนาดนั้น

" ไม่รู้ว่ะกร ถ้าเลือกทำหน้าที่ลูกกูอาจจะต้องสูญเสียหลายอย่างโดยเฉพาะไอ้นัท "

ผมบอกออกไปเสียงเศร้า

" ค่อยๆคิดไป มันก็พูดยากเรื่องของผู้ใหญ่แต่ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ ตอนนี้ฟ้าใสต่างหากที่เราต้องรับมือ "

ไอ้กรปลอบผมเมื่อวันก่อนเธอโทรหาไอ้กรถามเรื่องของผมยาวเหยียด ตอนนี้ทำได้คือเคลียร์กับฟ้าใส หลีกเลี่ยงไม่ให้เธอเจอกับไอ้นัทช่วงนี้

" ทำไมพอเริ่มโตแล้วทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมด จะเลือกจะทำอะไรดูเป็นปัญหาไปหมด "

ผมบ่นกับไอ้กร

" นั่นเพราะมึงมีไอ้นัทเข้ามาไง " ไอ้กรบอกผมหันมามองมันเพื่อขอคำอธิบาย

" ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงก็แค่แต่งๆไปรับไม่ได้ก็เลิกมึงจะคิดแค่นั้นแต่ตอนนี้แค่ชื่อฟ้าใสมึงยังไม่อยากให้มันได้ยินมึงปกป้องมันมึงโตแล้วจริงๆนน "

ไอ้กรพูดจบเอามือตบที่ไหล่ผมเบา ๆ

" ขอบใจ ว่ะเพื่อน  "   ผมบอก

" เรามันครอบครัวเดียวกันนี่รวมทั้งไอ้นัทด้วย "

ไอ้กรบอกยิ้มกลับมา ครอบครัวเดียวกันนี่รวมถึงพี่ชายผมด้วยหรือป่าวนะ

" แต่ยังไงกูก็ไม่ยอมให้มึงมานอนกลางระหว่างกูกับไอ้นัทหรอกนะ "

ผมบอกด้วยอารมณ์ดีขึ้นไอ้กรไม่ตอบแต่ลุกขึ้นไปคุยกับช่างเรื่องปูพื้น

ผมมองมันเดินไปมา มันสมบูรณ์แบบทุกอย่างไม่เข้าใจว่ามันรักผู้ชายแบบพี่ผมได้ไง รักมาเกือบ20ปี แล้วคิดถึงหน้าพี่ชาย แล้วคิดหนักว่าจะกลับไปทำหน้าที่ของลูกที่ดีเมื่อไหร่

18.00

คนงานรับเหมาเลิกงานไปหมดแล้วผมขึ้นไปอาบน้ำข้างบนบ้าน หลังจากที่ไอ้นัทบอกว่ากำลังนั่งรถมาไอ้กิจมาส่ง ผมออกจากห้องน้ำมาเห็นไอ้นัทยืนที่ระเบียงด้านหลังห้อง มันหันกลับมามองผมนิ่ง ตาประสานตา ความรู้สึกนี้เองที่ไอ้กรพูดถึง ความรู้สึกต่างๆเริ่มเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเห็นหน้ามัน

" ปิดประตูสิ เดี๋ยวยุงเข้า "  ผมบอกมันถึงทำหน้าเอ๋อๆปิดประตูและเดินสำรวจไปทั่วห้องโดยไม่พูดอะไรเลยนานไปสักพัก

" ไม่คิดถึงหรือไง " ผมพูดแล้วกวักมือเรียกมันให้เดินมาหา มันเดินเหมือนกำลังย่องมาทำให้ผมเดินไปหามันเองดึงมันมากอดแน่นสูดเอากลิ่นหอมๆจากตัวมัน

" อ่า คิดถึงจัง " ผมพึมพำรู้สึกถึงใจของมันที่เต้นเเรงมันเองก็คงเหมือนกับผม แล้วผมคลายอ้อมกอดออกแล้วหอมที่แก้มมันเบาๆ

" แต่งตัวแปบ เดี๋ยวออกไปกินข้าวกัน  "  ผมบอกและเดินไปใส่เสื้อผ้า

ผ่านไป 2 ชั่วโมงหลังจากไปทักทายเพื่อนบ้านที่อยู่ในซอยเดียวกัน

หลังจากที่กินข้าวเสร็จท่ามกลางสายตาที่สงสัยในความสัมพันธ์ของพวกผมสองคนแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถามอะไรออกมาสมัยนี้สังคมเปิดกว้างแต่ที่ห่วงคือความรู้สึกไอ้นัท ดูเหมือนยังไม่ชินเท่าไหร่ กับการโอบกอดจับมือในที่สาธารณะ

" เราจะนอนที่นี่หรอ " ไอ้นัทถามขึ้นเมื่อผมปูฟูกขนาดกลางลงเพราะห้องยังตกแต่งไม่เสร็จ

" หลายวันมานี่มึงนอนที่นี่หรอ ทำไมไม่กลับไปนอนคอนโด " ไอ้นัทบ่นผมและนอนลงข้างๆ

" ขี้เกียจ​ขับรถ " ผมบอกเพราะว่ามันไกลเหมือนกันอีกอย่างกลัวไม่ทันผู้รับเหมามาช่วงเช้า ผมอยากรีบทำให้มันเสร็จ

ไอ้นัทไม่ถามต่อ  นอนนิ่งจนผมปิดไฟลงสักพักเหมือนกำลังจะหลับรู้สึกถึงมือเล็กนั่นเอื้อมมากอดผม ผมเลยดึงมันมากอดสักพักมันก็ขยับตัวมาจูบที่ปลายคางผมเบาๆ

" คิดถึง " มันพูดออกมาเสียงสั่นๆ แต่เสียงนั่นมันทำให้กระตุ้นอารมณ์ผมขึ้นไปอีก

อย่านะนัท อย่าทำมากกว่านี้​

ผมบอกมันในใจไม่งั้นความอดทนของผมจะหมดลง และครั้งแรกของมันจะจบลงที่ฟูกแข็งๆนี้ ผมหอมหน้าผากมันเบาๆ และบอกว่า

" นอนซะ พรุ่งนี้มึงมีเรียนนี่ " ผมบอกและมันขยับตัวออกจากอ้อมกอดผม มันงอนผมหรือ ? แล้วผมก็ดึงมันมากอดอีกครั้ง จับมือไปวางตรงกลางลำตัวของผมที่กำลังร้อนตึงอยู่ ส่วนตาประสานตาในความมืด

" ไม่ใช่กูไม่รู้สึกแต่มันไม่ใช่เวลานี้ ครั้งแรกของมึงต้องไม่ใช่บนฟูกแข็งๆนี่ "

ผมบอกออกไปเหมือนมันรู้เลย​กอดตอบผม​ซะแน่น​

" อ๋อ ถึงเวลานั้นจริงๆ มึงคงมีแค่หน้าที่เดียว "

พูดจบเหมือนมันรู้ว่าผมหมายถึงอะไร เอามือหยิกที่ท้องผมอย่างเเรง

พลางคิดเอาคืนไอ้กิจไอ้เพื่อนตัวเเสบมันคงเอาความคิดอะไรแบบนั้นเสี้ยมไอ้นัทมาแน่ๆ

______________________________________________

1  ไลค์ เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียน

1 คอมเมนท์ เพื่อแนะนำติชม

ขอบคุณคร้า​