''เครเดนซ์ กลับบ้านกันได้เเล้ว''ผมเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มที่เอาเเต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือที่ม้าหินอ่อนตัวเดิมทันที

''อ๊ะ คุณอามาเเล้วเหรอฮะ รอแปบนะฮะผมเก็บของก่อน''เครเดนซ์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือเมื่อเขาเห็นว่าผมมาเเล้วจึงรีบจัดการเก็บหนังสือเขากระเป๋าให้เรียบร้อยทันที ดีหน่อยที่ตอนนี้เขาเริ่มปรับตัวเขากับผมได้เเล้วผมรเขามาเลี้ยงจากศูนย์เด็กกำพร้าเเห่งหนึ่ง ตอนเขามาใหม่ๆนั้นค่อนข้างขี้กลัวเเละหวาดระเเวงผมเป็นอย่างมากตอนไปไหนด้วยกันผมมักจะจูงมือเขาให้เดินตามเเละเขามักจะทำให้เหมือนกลัวๆผมอยู่ตลอดจนมีเจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งเดินมาสอบถามผมทันทีว่า'ผมใช่ผู้ปกครองของเด็กคนนี้รึปล่าว ทำไมเขาดูกลัวคุณจัง'โอ้พระเจ้า นี่ผมกำลังถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกลึกพาตัวเด็กรึ- -?? นี่เอ็งไม่เคยเห็นหน้าตรูใช่มะ ตรูเป็นถึงนักธุรกิจชื่อดัง เพอร์ซิวาล เกรฟ อ่ะ รู้จักม่ะ!? 

''คุณอาจะพาผมไปไหนเหรอฮะ??จะพาผมไปเที่ยวที่ทำงานของคุณอาอีกรึปล่าว''เด็กน้อยเครเดนซ์เอ่ยถามผมหลังจากเราขับรถกันมาซักพัก ไอ้ผมก็รู้สึกตะหงิดๆตั้งเเต่รับเขามาเลี้ยงละ ทำไมเขาไม่ยอมเรียกผมว่าพ่อซักที่ หื้ม?เครเดนซ์เรียกพ่อสิลูก

''พาไปซื้อของขวัญวันเกิดไง วันนี้วันเกิดูกนะเครเดนซ์''ผมเอ่ยกับเด็กน้อยที่นั่งฝั่งข้างคนขับด้วยรอยยิ้ม

''จริงด้วย! ขอบคุณที่จำได้ฮะ''เด็กน้อยหันมายิ้มผม อืม...เอาตามความจริงนะเวลาผมเห็นเดรเดนซ์หรือเด็กน้ยยิ้มน่ารักๆทีไรใจผมมสั่นทุกที ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นอะไร 

''เครเดนซ์ ทำไมไม่ยอมเรียกฉันว่าพ่อหล่ะหืม?''ผมลองถามเขาดู

''มีคุณพ่อที่ไหนบ้างเหรอฮะ ที่เขากอดจูบลูกตัวเองกันอะฮะถึงจะไม่ใช่ลูกเเท้ๆก็เถอะ''เครเดนซ์สวนกลับมาด้วยใบหน้าที่ใสซื่อของเขา วอททท!!!เครเดนซ์เกิดอะไรขึ้นกับลูกเนี่ย

''จริงสิคุณน้ารู้รึปล่าวฮะว่าตอนนี้ผมอายุเท่าไหร่เเล้ว^^'''เด็กน้อยยิ้มร่าเมื่อได้เลนทายคำถามกับผม

''เท่าไหร่เเล้วหล่ะ??''ผมเอ่ยถามเขาอย่างยอมจำนนเพราะอยากรู้ไวๆ

''ไม่เอาอะ..คุณอายอมง่ายไปแบบนี้ไม่หนุกเลย-3-''เด็กน้อยทำปากยื่นน่ารักใส่ผมจนผมอดไม่ได้ใช่ช่วงเวลาที่จอดรอไฟเขียวอยู่นั้นช่วงชิงริมฝีปากเล็กๆนั่นทันที 

''อื้ออ''เครเดนซ์หลับตาพริ้มแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเเต่อย่างใดผมจึงเริ่มได้ใจบดจูบเเละดูดเม้มริมฝีปากเขาเเรงขึ้น เมื่อของผมเริ่มไม่อยู่นิ่งมันเลื่อนเข้าไปที่ใต้เสื้อเชิ๊ตตัวขนาดพอดีกับเครเดนซ์ ลูบไล้ผิวกายของเครเดนซ์อย่างหลงไหลทันที

ปิ๊บๆ!!!

เสียงแตรจากด้านหลังดังขึ้นขัดขวางเวลาความสุขของผม ผมจึงรีบผละออกมาก่อนที่จะเหยียบคันเร่งไปเพราะไฟเขียวเเล้ว ฮึ่มมมอย่าให้พ่อถึงบ้านนะ!

''ตกลงบอกได้รึยัง??''ผมถามเขาอีกครั้งเมื่อพวกเราเงียบกันมาได้ซักพัก

''คุณอาขี้โกง''เด็กน้อยต่อว่าผมทั้งๆที่หน้าเเละหูแดงเเจ๋ไปหมดเเล้ว

''อยากโดนอีกเหรอเครเดนซ์''ผมยิ้มขู่เขา

''กะก็ได้ฮะผมบอกก็ได้''เครเดนซ์ลุกลี้ลุกลนทันที

''เท่าไหร่??''ผมคาดคั้น

''สิบ..สิบปี..ฮะ''ห๊าาา!อะไรนะเขายังสิบปีเองเหรอ ผมนี่ก็ปาไปจะสามสิบว่ากว่าๆเเล้ว นี่ผมกลายเป็นตาแก่ลวนลามเด็กไปแล้วรึไงนะ! 

''อะไรกัน ยังเด็กอยู่เลยนะ''ผมพยายามไม่ให้เสียฟรอม์จากนั้นก็พาเขาเลี้ยวไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อพาเจ้าตัวเล็กไปซื้อของที่เจ้าตัวอยากได้

''ผมเอาอันนี้ฮะ คุณอา''เด็กน้อยเรียกผมเสียงใสเมื่อผมเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าที่เครเดนซ์เดินเข้าไปเลือก ไอ้เรานึกว่าจะเอาขนมซะอีก

''น่ารักมั้ยฮะ''เครเดนซ์สวมเสื้อฮู้กันหนาวหูเเมวสีส้มให้ผมดู โอ้พระเจ้า..

''เท่าไหร่ครับ''ผมไม่รอช้าเดินไปจ่ายตังค์ทันที่โดยที่ไมรอเครเดรซ์ถอดชุดออกเลย น่ารักโฮก!

''ดะ เดี๋ยวสิฮะ''เครเดรซ์ทำท่าจะถอดชุดออก

''ไม่ต้องใส่ไว้เเบบนั้นเเหละฉันจ่ายเงินเเล้ว''ผมบอกก่อนที่จะจูงมือคนตัวเล็กออกมา

*ยังไม่จบ ปวดลูกกะตามาก*