Ep24 ครอบครัวที่อบอุ่น (The end)

ฉันจูงมือบูมเดินมานั่งตรงใต้ร่มไม้ข้างบ้านของฉันซึ่งไร้ผู้คน

"ใครเคยทำคุณเสียใจหรอ"

ฉันยิงคำถามไปที่บูม

"เมื่อ3ปีก่อนฉันเคยมีแฟนคนหนึ่งชื่อดีน่า ดีน่าเป็นลูกครึ่งอเมริกันไทย สวยมาก และฉันก็รักดีน่ามากด้วย แต่ประเด็นคือดีน่าเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาและมันก็ไม่ใช่ลูกฉันด้วย ใครๆก็ลือนะว่าดีน่าเป็นผู้หญิงล่าแต้ม พอเรื่องไปถึงหูแม่ฉัน แม่โกรธมากและขัดขวางเราสองคนออกจากกัน ฉันใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะทำใจเรื่องนี้ได้"

บูมเจื่อนหน้าลง

"ฉันเข้าใจแล้วล่ะทำไมแม่คุณถึงอคติกับคนที่มีลูกมาแล้ว"

ฉันตบบ่าบูมเบาๆ

"พาฉันไปคุยกับแม่คุณหน่อยสิ"

บูมพยักหน้ารับหลังจากที่ฉันพูด ก่อนที่จะพาขึ้นรถและขับรถออกมา ระหว่างทางฉันและบูมนั่งเงียบกันมาตลอดทาง จนถึงบ้านของบูม

"สวัสดีค่ะ"

ฉันยกมือไหว้และกล่าวสวัสดีแม่ของบูม แต่แม่ของบูมเบะปากเชิดหน้าและไม่รับไหว้จากฉัน

"ออกไปแล้วจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกทำไม"

แม่ของบูมตวาดใส่ฉัน

"แม่ทำไมไม่พูดกับเบลดีๆอ่ะ"

บูมพูดขึ้นพลางกับจับฉันนั่งลงบนโซฟา

"ฉันจะพูดแบบนี้แล้วจะทำไม"

แม่ของบูมพูดกับบูมก่อนที่จะ มองค้อนฉัน

"แม่คะคือเบล...."

"เรียกฉันว่าคุณลดา ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ"

แม่ของบูมพูดแทรกขึ้น

"ค่ะคุณลดาคือเบล อยากจะมาบอกว่าเบลรักบูมจริงๆถึงเบลจะเคยมีลูกหรือเคยผ่านผู้ชายมาแล้วก็เถอะ แต่เบลไม่เคยมีประวัติเสียๆหายๆกับผู้ชายหลายคนอย่างดีน่าเลยนะคะ ช่วยเปิดทางให้เราสองคนคบกันอย่างมีความสุขไม่ได้หรอคะ"

ฉันพูดพยายามพูดชี้แจงให้แม่บูมรับรู้

"ไม่ เธอมันก็แค่ผู้หญิงเกรดต่ำอย่าริอาจจะทำตัวเป็นดอกฟ้า"

แม่บูมตะโกนใส่ฉัน

"แม่!"

บูมเบิกตากว้างและมองไปที่แม่ของบูม

"ฉันกับเธอเราไม่มีเรื่องต้องคุยกันแล้ว ถ้าเธอคลอดลูกออกมาเมื่อไหร่เตรียมอย่ากับลูกชายฉันได้เลย"

แม่บูมกระทืบเท้าก่อนที่จะเดินออกไป โดยทิ้งให้ฉันกับบูมนั่งอยู่กันแค่สองคน บางทีฉันก็เริ่มท้อกับอุปสรรคต่างๆที่เข้ามานะ เฮ้อ

"ฮือๆๆ"

น้ำตาและความรู้สึกที่เสียใจมันกลั่นไม่อยู่จริงๆ

"เบลอย่าร้องนะเดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ"

@บ้าน

พอบูมมาส่งฉันไม่นานบูมก็กลับไป ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับน้องแบมแค่สองคน

"แม่รักหนูไหม"

น้องแบมถามขึ้น

"รักสิจ๊ะ"

ฉันยิ้ม

"ถ้าน้องคลอดออกมาแม่จะรักน้องมากกว่าหนูไหม"

น้องแบมเอนตัวลงนอนหนุนตักฉัน

"ก็รักเท่ากันแหละจ่ะ"

ฉันตอบ

"เบลเป็นอะไรดูหน้าเศร้าๆ"

แม่เดินมาพลางกับถือถ้วยกล้วยบวชชีวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆฉัน

"แม่คะเบลว่าเบลคงจะคบกับบูมไปได้ไม่นานหรอกค่ะแม่ แม่ของบูมพูดมาแล้วว่าถ้าลูกคลอดออกมาเตรียมอย่าได้เลย เบลก็ไม่รู้ว่าเบลไปทำอะไรให้เค้าไม่ชอบนักหนา"

ฉันพูดพลางกับก้มหน้าลงมองที่ป่องขึ้นและใหญ่ขึ้นทุกวัน

"แล้วแกจะเอายังไงต่อ"

แม่เท้าเอวแงะขมวดคิ้ว

"เบลคงต้องห่างออกจากบูม พอลูกคลอดออกมาเบลจะได้หมดเยื่อใยจากบูมเดี๋ยวก็ไม่รู้สึกอะไรเองแหละ"

7 เดือนต่อมา ที่ตลาด

ฉันห่างจากบูมมากบางวันบูมก็มาหาฉัน นี่ก็ใกล้คลอดแล้วคง ใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะอย่ากับบูมแล้วสินะ ถึงจะสมใจแม่ของบูมสักที

"ว๊ายย ช่วยด้วย"

เสียงผู้หญิงหวีดร้อง ฉันมองไปก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ผอมสูง ดำ ใส่หมวกปิดหน้าปิดตา วิ่งถือกระเป๋าหนีอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รอช้าวิ่งตามผู้ชายคนนั้นอย่างติดๆ

"เบล!"

แม่ฉันตะโกนเรียก แต่ฉันไม่สนใจเสียงเรียกของแม่และยังคงวิ่งตามผู้ชายคนนั้นติดๆ ผู้ชายคนนั้นรู้ตัวว่าฉันวิ่งตาม จึงยืนปืนหนึ่งนัดมาทางฉัน ปึ้ง!! 

แต่โชคดีที่ฉันหลบได้และไม่โดนยิง ฉันวิ่งตามผู้ชายคนนั้นเรื่อยๆจนใกล้ ฉันจึงเอื้อมมือจับชายเสื้อของผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นพยายามดิ้นและดึงมีดออกมา ก่อนที่จะทำท่างเหมือนจะแทงฉัน แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ทันได้แทงฉัน ตำรวจก็มาล็อกแขนทั้งสองข้างของผู้ชายคนนี้ไปก่อน  

"ขอบใจนะหนู"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จะหยิบกระเป๋าออกจากมือของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องตกใจเพราะผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของบูม

"โอ๊ยย!! ไม่ไหวแล้วปวดท้อง"

จู่ๆฉันก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาและมีเลือดไหลออกจากช่องหว่างขาของฉัน

"เบล นี่เธอจะคลอดหรอเดี๋ยวฉันพาเธอไปโรงพยาบาลนะ"

แม่ของบูมพูดก่อนที่จะพยุงฉันและเดินไปที่รถ

"โอ๊ยย!!"

ฉันปวดท้องเหลือเกิน

@ห้องคลอด

"เบ่งหน่อยนะคะ เดี๋ยวลูกก็ออกมาแล้ว"

เสียงหมอพูดขึ้น ฉันเบ่งด้วยความทรมานและมองแสงไฟที่ส่องจ้าจนแสบตา

"อึ๊บบ"

ฉันกำมือแน่น

"อึ๊บบ อ๊าา"

ฉันเบ่งด้วยความเจ็บปวดอยู่นานแสนนาน จนกระทั่ง

"อุแหว้ะ อุแหว้ะ"

เสียงเด็กน้อยร้องแล่นผ่านเข้ามาในหู

"น้องบาสลูกแม่"

ฉันพยายามจะพูดแต่น้ำเสียงมันเหือดแห้งแทบไม่มีแรง และแล้วทุกอย่างก็มืดลง

4วันต่อมา ณ บ้านบูม

"เบลขอโทษนะที่ฉันดูถูกเธอสารพัด อย่างน้อยเธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าคนเราไม่ควรมองคนแค่ภายนอก วันนี้ฉันซื้อสร้อยทอง1บาทมาเป็นขวัญหลานด้วย"

แม่ของบูมยื่นกล่องของขวัญสีขาวมาให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันรับกล่องของขวัญกล่องน้อยในมือของแม่บูมในขณะที่ฉันกำลังอุ้มลูกชายตัวน้อยดื่มนมจากเต้าอยู่

"หลานย่าน่าเกลียดน่าชังจริงๆ"

แม่บูมพูดพลางกับอมยิ้มและมองมาที่น้องบาสอย่างปลื้มปิติ

"ต่อไปเธอเรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะ"

แม่ของบูมพูดขึ้น

"จะดีหรอคะ"

ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ดีสิ"

"ค่ะแม่"

ฉันยิ้ม

"เบลขอโทษที่มาช้านะ ฉันซื้อกำไลข้อเท้าทองมาฝากน้องบาสด้วย"

บูมจูงมือน้องแบมเดินมาพลางกับชูกล่องของขวัญเล็กๆกล่องสีแดงให้ฉันดู

"ว้าวน้องน่ารักจัง"

น้องแบมยิ้มและชี้มาที่น้องบาส

"ต่อไปนี้ลุงบูมก็เหมือนเป็ยพ่อของหนูใช่ไหมคะ"

น้องแบมเงยหน้าไปถามบูม

"ใช่แล้ว"

บูมลูบหัวน้องแบม

"หนูต้องเรียกลุงบูมอะไรหรอคะ"

"แล้วน้องแบมอยากเรียกว่าอะไรล่ะ"

บูมยิงคำถามไปที่น้องแบม

"พ่อค่ะ"

น้องแบมยิ้มจนตาหยี

"ฮ่าๆๆ งั้นก็เรียกพ่อสิ"

บูมพูดขึ้น

"แหม มีความสุขเข้าไปไม่บอกฉันเลยนะ"

แม่ฉันเดินเข้ามาพลางกับยื่นแบงค์พันมาให้ฉัน

"แม่ไม่มีเงินมากมายอะไรหรอก แต่แม่จะรับขวัญหลาน ด้วยเงินจำนวนนี้แหละ"

แม่ฉันพูดก่อนที่จะก้มลงมาจูบหัวน้องบาสเบาๆ บูมไม่รอช้าเดินมาจับเท้าของน้องบาสและจูบพรมไปทั่วฝ่าเท้า

"พ่อดีใจนะที่ลูกพ่อเกิดมาสมบูรณ์ แถมหล่อเหมือนพ่อด้วย"

บูมพูดขึ้น

"แหวะ ๆ หลงตัวเองจังฮ่าๆ"

พี่ใบมิ้นพูดพลางกับจูงมือน้องกัปตันที่กำลังเล่นเกมส์โทรศัพท์โดยไม่สนใจใคร

"ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลบอใบไม้นะครับน้องบาส"

บูมพูดขึ้นและยิ้มอย่างมื่นชีวา

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ ขอบคุณบูมที่ทำให้ฉันรู้จักความรักที่ดีและทำให้ฉันมีครอบครัวที่อบอุ่นขนาดนี้ มันช่างเป็นความสุขที่บอกไม่ถูกจริงๆ ฉันนี่แหละจะเป็นสุดยอดคุณแม่ของลูกๆและจะสอนลูกๆให้เป็นคนดี

The end....