Ep24 ครอบครัวที่อบอุ่น (The end)
ฉันจูงมือบูมเดินมานั่งตรงใต้ร่มไม้ข้างบ้านของฉันซึ่งไร้ผู้คน
"ใครเคยทำคุณเสียใจหรอ"
ฉันยิงคำถามไปที่บูม
"เมื่อ3ปีก่อนฉันเคยมีแฟนคนหนึ่งชื่อดีน่า ดีน่าเป็นลูกครึ่งอเมริกันไทย สวยมาก และฉันก็รักดีน่ามากด้วย แต่ประเด็นคือดีน่าเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาและมันก็ไม่ใช่ลูกฉันด้วย ใครๆก็ลือนะว่าดีน่าเป็นผู้หญิงล่าแต้ม พอเรื่องไปถึงหูแม่ฉัน แม่โกรธมากและขัดขวางเราสองคนออกจากกัน ฉันใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะทำใจเรื่องนี้ได้"
บูมเจื่อนหน้าลง
"ฉันเข้าใจแล้วล่ะทำไมแม่คุณถึงอคติกับคนที่มีลูกมาแล้ว"
ฉันตบบ่าบูมเบาๆ
"พาฉันไปคุยกับแม่คุณหน่อยสิ"
บูมพยักหน้ารับหลังจากที่ฉันพูด ก่อนที่จะพาขึ้นรถและขับรถออกมา ระหว่างทางฉันและบูมนั่งเงียบกันมาตลอดทาง จนถึงบ้านของบูม
"สวัสดีค่ะ"
ฉันยกมือไหว้และกล่าวสวัสดีแม่ของบูม แต่แม่ของบูมเบะปากเชิดหน้าและไม่รับไหว้จากฉัน
"ออกไปแล้วจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกทำไม"
แม่ของบูมตวาดใส่ฉัน
"แม่ทำไมไม่พูดกับเบลดีๆอ่ะ"
บูมพูดขึ้นพลางกับจับฉันนั่งลงบนโซฟา
"ฉันจะพูดแบบนี้แล้วจะทำไม"
แม่ของบูมพูดกับบูมก่อนที่จะ มองค้อนฉัน
"แม่คะคือเบล...."
"เรียกฉันว่าคุณลดา ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ"
แม่ของบูมพูดแทรกขึ้น
"ค่ะคุณลดาคือเบล อยากจะมาบอกว่าเบลรักบูมจริงๆถึงเบลจะเคยมีลูกหรือเคยผ่านผู้ชายมาแล้วก็เถอะ แต่เบลไม่เคยมีประวัติเสียๆหายๆกับผู้ชายหลายคนอย่างดีน่าเลยนะคะ ช่วยเปิดทางให้เราสองคนคบกันอย่างมีความสุขไม่ได้หรอคะ"
ฉันพูดพยายามพูดชี้แจงให้แม่บูมรับรู้
"ไม่ เธอมันก็แค่ผู้หญิงเกรดต่ำอย่าริอาจจะทำตัวเป็นดอกฟ้า"
แม่บูมตะโกนใส่ฉัน
"แม่!"
บูมเบิกตากว้างและมองไปที่แม่ของบูม
"ฉันกับเธอเราไม่มีเรื่องต้องคุยกันแล้ว ถ้าเธอคลอดลูกออกมาเมื่อไหร่เตรียมอย่ากับลูกชายฉันได้เลย"
แม่บูมกระทืบเท้าก่อนที่จะเดินออกไป โดยทิ้งให้ฉันกับบูมนั่งอยู่กันแค่สองคน บางทีฉันก็เริ่มท้อกับอุปสรรคต่างๆที่เข้ามานะ เฮ้อ
"ฮือๆๆ"
น้ำตาและความรู้สึกที่เสียใจมันกลั่นไม่อยู่จริงๆ
"เบลอย่าร้องนะเดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ"
@บ้าน
พอบูมมาส่งฉันไม่นานบูมก็กลับไป ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับน้องแบมแค่สองคน
"แม่รักหนูไหม"
น้องแบมถามขึ้น
"รักสิจ๊ะ"
ฉันยิ้ม
"ถ้าน้องคลอดออกมาแม่จะรักน้องมากกว่าหนูไหม"
น้องแบมเอนตัวลงนอนหนุนตักฉัน
"ก็รักเท่ากันแหละจ่ะ"
ฉันตอบ
"เบลเป็นอะไรดูหน้าเศร้าๆ"
แม่เดินมาพลางกับถือถ้วยกล้วยบวชชีวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆฉัน
"แม่คะเบลว่าเบลคงจะคบกับบูมไปได้ไม่นานหรอกค่ะแม่ แม่ของบูมพูดมาแล้วว่าถ้าลูกคลอดออกมาเตรียมอย่าได้เลย เบลก็ไม่รู้ว่าเบลไปทำอะไรให้เค้าไม่ชอบนักหนา"
ฉันพูดพลางกับก้มหน้าลงมองที่ป่องขึ้นและใหญ่ขึ้นทุกวัน
"แล้วแกจะเอายังไงต่อ"
แม่เท้าเอวแงะขมวดคิ้ว
"เบลคงต้องห่างออกจากบูม พอลูกคลอดออกมาเบลจะได้หมดเยื่อใยจากบูมเดี๋ยวก็ไม่รู้สึกอะไรเองแหละ"
7 เดือนต่อมา ที่ตลาด
ฉันห่างจากบูมมากบางวันบูมก็มาหาฉัน นี่ก็ใกล้คลอดแล้วคง ใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะอย่ากับบูมแล้วสินะ ถึงจะสมใจแม่ของบูมสักที
"ว๊ายย ช่วยด้วย"
เสียงผู้หญิงหวีดร้อง ฉันมองไปก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง ผอมสูง ดำ ใส่หมวกปิดหน้าปิดตา วิ่งถือกระเป๋าหนีอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รอช้าวิ่งตามผู้ชายคนนั้นอย่างติดๆ
"เบล!"
แม่ฉันตะโกนเรียก แต่ฉันไม่สนใจเสียงเรียกของแม่และยังคงวิ่งตามผู้ชายคนนั้นติดๆ ผู้ชายคนนั้นรู้ตัวว่าฉันวิ่งตาม จึงยืนปืนหนึ่งนัดมาทางฉัน ปึ้ง!!
แต่โชคดีที่ฉันหลบได้และไม่โดนยิง ฉันวิ่งตามผู้ชายคนนั้นเรื่อยๆจนใกล้ ฉันจึงเอื้อมมือจับชายเสื้อของผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นพยายามดิ้นและดึงมีดออกมา ก่อนที่จะทำท่างเหมือนจะแทงฉัน แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ทันได้แทงฉัน ตำรวจก็มาล็อกแขนทั้งสองข้างของผู้ชายคนนี้ไปก่อน
"ขอบใจนะหนู"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จะหยิบกระเป๋าออกจากมือของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปก็ต้องตกใจเพราะผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของบูม
"โอ๊ยย!! ไม่ไหวแล้วปวดท้อง"
จู่ๆฉันก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาและมีเลือดไหลออกจากช่องหว่างขาของฉัน
"เบล นี่เธอจะคลอดหรอเดี๋ยวฉันพาเธอไปโรงพยาบาลนะ"
แม่ของบูมพูดก่อนที่จะพยุงฉันและเดินไปที่รถ
"โอ๊ยย!!"
ฉันปวดท้องเหลือเกิน
@ห้องคลอด
"เบ่งหน่อยนะคะ เดี๋ยวลูกก็ออกมาแล้ว"
เสียงหมอพูดขึ้น ฉันเบ่งด้วยความทรมานและมองแสงไฟที่ส่องจ้าจนแสบตา
"อึ๊บบ"
ฉันกำมือแน่น
"อึ๊บบ อ๊าา"
ฉันเบ่งด้วยความเจ็บปวดอยู่นานแสนนาน จนกระทั่ง
"อุแหว้ะ อุแหว้ะ"
เสียงเด็กน้อยร้องแล่นผ่านเข้ามาในหู
"น้องบาสลูกแม่"
ฉันพยายามจะพูดแต่น้ำเสียงมันเหือดแห้งแทบไม่มีแรง และแล้วทุกอย่างก็มืดลง
4วันต่อมา ณ บ้านบูม
"เบลขอโทษนะที่ฉันดูถูกเธอสารพัด อย่างน้อยเธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าคนเราไม่ควรมองคนแค่ภายนอก วันนี้ฉันซื้อสร้อยทอง1บาทมาเป็นขวัญหลานด้วย"
แม่ของบูมยื่นกล่องของขวัญสีขาวมาให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันรับกล่องของขวัญกล่องน้อยในมือของแม่บูมในขณะที่ฉันกำลังอุ้มลูกชายตัวน้อยดื่มนมจากเต้าอยู่
"หลานย่าน่าเกลียดน่าชังจริงๆ"
แม่บูมพูดพลางกับอมยิ้มและมองมาที่น้องบาสอย่างปลื้มปิติ
"ต่อไปเธอเรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะ"
แม่ของบูมพูดขึ้น
"จะดีหรอคะ"
ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ดีสิ"
"ค่ะแม่"
ฉันยิ้ม
"เบลขอโทษที่มาช้านะ ฉันซื้อกำไลข้อเท้าทองมาฝากน้องบาสด้วย"
บูมจูงมือน้องแบมเดินมาพลางกับชูกล่องของขวัญเล็กๆกล่องสีแดงให้ฉันดู
"ว้าวน้องน่ารักจัง"
น้องแบมยิ้มและชี้มาที่น้องบาส
"ต่อไปนี้ลุงบูมก็เหมือนเป็ยพ่อของหนูใช่ไหมคะ"
น้องแบมเงยหน้าไปถามบูม
"ใช่แล้ว"
บูมลูบหัวน้องแบม
"หนูต้องเรียกลุงบูมอะไรหรอคะ"
"แล้วน้องแบมอยากเรียกว่าอะไรล่ะ"
บูมยิงคำถามไปที่น้องแบม
"พ่อค่ะ"
น้องแบมยิ้มจนตาหยี
"ฮ่าๆๆ งั้นก็เรียกพ่อสิ"
บูมพูดขึ้น
"แหม มีความสุขเข้าไปไม่บอกฉันเลยนะ"
แม่ฉันเดินเข้ามาพลางกับยื่นแบงค์พันมาให้ฉัน
"แม่ไม่มีเงินมากมายอะไรหรอก แต่แม่จะรับขวัญหลาน ด้วยเงินจำนวนนี้แหละ"
แม่ฉันพูดก่อนที่จะก้มลงมาจูบหัวน้องบาสเบาๆ บูมไม่รอช้าเดินมาจับเท้าของน้องบาสและจูบพรมไปทั่วฝ่าเท้า
"พ่อดีใจนะที่ลูกพ่อเกิดมาสมบูรณ์ แถมหล่อเหมือนพ่อด้วย"
บูมพูดขึ้น
"แหวะ ๆ หลงตัวเองจังฮ่าๆ"
พี่ใบมิ้นพูดพลางกับจูงมือน้องกัปตันที่กำลังเล่นเกมส์โทรศัพท์โดยไม่สนใจใคร
"ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลบอใบไม้นะครับน้องบาส"
บูมพูดขึ้นและยิ้มอย่างมื่นชีวา
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ ขอบคุณบูมที่ทำให้ฉันรู้จักความรักที่ดีและทำให้ฉันมีครอบครัวที่อบอุ่นขนาดนี้ มันช่างเป็นความสุขที่บอกไม่ถูกจริงๆ ฉันนี่แหละจะเป็นสุดยอดคุณแม่ของลูกๆและจะสอนลูกๆให้เป็นคนดี
The end....