Ep23 ทะเลาะ
"นี่ทำไมต้องมาเสแสร้งแกล้งอ้วกด้วย"
แม่บูมยืนกอดอกพลางกับจิกสายตาโหดมองมาที่ฉัน
"เบลไม่ได้เสแสร้ง แต่เบลไม่ไหวจริงๆ"
ฉันตอบไปตามความจริง
"หรอไปทำความสะอาดห้องของฉันเดี๋ยวนี้เสร็จแล้วก็ล้างห้องน้ำทั้งชั้นบนและชั้นล่างด้วยล่ะ"
แม่บูมยืนเท้าเอวชี้หน้าสั่งฉัน
"ค่ะ"
ฉันตอบก่อนที่จะเดินขึ้นไปทำความสะอาดห้องและล้างห้องน้ำทั้งชั้นบนและล่างและฉันก็ทำงานวนเวียนแบบนี้โดยที่ไม่ได้ออกไปไหน แม้แต่หน้าน้องแบมก็ยังไม่ได้เจอ
7 วันต่อมา
ฉันใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ราวกับคนรับใช้ จะให้ทำดีแค่ไหนถึงจะสมใจเค้าT^T ฉันพยายามจะขอแม่บูมออกไปหาน้องแบมและแม่ฉันที่บ้าน แต่แม่บูมไม่อนุญาติให้ฉันไปไหนเลย และเอาแต่ขู่ว่าจะบังคับให้อย่า ได้ยินแบบนี้และท้อใจจริงๆ ฉันกับบูมที่เหมือนจะไปกันได้ด้วยดี แต่มันกลับมีเรื่องที่ทำให้ต้องทะเลาะถกเถียงกันเกือบทุกวัน แต่แม่ของบูมดูมีความสุขดี เมื่อเห็นฉันทะเลาะกับบูม
"เบลนี่ก็เที่ยงคืนแล้วนะป่านนี้บูมยังไม่กลับเลยหรือว่าบูมกำลังจะเหลวไหล"
แม่บูมพูดขึ้น
"ค่ะ"
ฉันพยักหน้ารับก่อนที่จะขึ้นไปรอบูมบนห้องอย่างใจจดใจจ่อ แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นบูมเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า
"นี่ถ้าจะกลับดึกขนาดนี้นะ กลับพรุ่งนี้เช้าเลยดีกว่าไหม"
ฉันชี้หน้าต่อว่าบูมด้วยความหงุดหงิด
"ทำไมเธอถึงพูดอย่างนี้ ฉันเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อยๆนะอย่าชวนทะเลาะสิ"
บูมทำหน้ามุ่ยพลางกับดึงเน๊กไทค์ออกจากคอเสื้อ
"เออเดี๋ยวนี้หาว่าชวนทะเลาะใช่ป่ะ นี่หลังแต่งงานไม่กี่วันเองนะ ใช่สิได้ฉันไปแล้วล่ะสิ ถึงอยากไปหาของใหม่ของเก่ามันน่าเบื่อใช่ป่ะ"
ฉันพูดออกมาแบบจัดเต็ม หงุดหงิดจริงๆ หลังแต่งงานแค่ไม่กี่วันแต่กลับทะเลาะกันทุกวัน เฮ้อ ~~
"เธอพูดอะไรของเธอ ฉันก็มีแต่เธอคนเดียวเนี่ยแหละ"
บูมขมวดคิ้ว
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
ฉันพูดก่อนที่จะเดินไปกระชากเสื้อผ้าของฉันออกจากตู้เสื้อผ้าและยัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้าอย่างรีบเร่ง
"เราห่างกันสักพักเถอะฉันเหนื่อย"
"เบล"
บูมวิ่งมากอดฉันจากด้านหลัง
"อย่าไป"
บูมพูดขึ้น
"ฉัน เบื่อเบื่อเบื่อ ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เบลจะไปหาลูกก็ไม่ได้ แม่คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร"
ฉันถาม
"ไม่รู้สิ"
คำตอบที่หลุดออกมาจากปากบูม เหมือนคนตบหน้าฉันเลย เฮ้อ เบื่อจังเลยพวกคนที่ตอบไม่รู้เนี่ย
"ขอตัวค่ะ"
ฉันพูดก่อนที่จะเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าและเดินออกมาจากบ้านของบูม
@บ้าน
"แม่น้องแบมอยู่ไหนคะ"
ฉันชะเง้อหน้ามองหาน้องแบม
"หลับแล้ว ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาบ้านคนเดียวดึกๆ"
แม่มองฉันด้วยความสงสัย
"แม่เบลทนไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่แต่งงานกันมาเนี่ยแทบจะไม่มีความสุขเลยทะเลาะกับบูมแทบทุกวัน"
น้ำตาฉันไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่เสียใจ
"โถ่ลูกแม่"
แม่กอดฉันแนบแน่น
"แม่ของบูมท่านดูมีความสุขเมื่อเห็นว่าเบลทะเลาะกับบูม"
ฉันกอดแม่คืน
"โถ่นี่ขนาดเพิ่งแต่งกันได้ไม่กี่วันเอง ยัยคุณหญิงนั้นร้ายชะมัด"
แม่ฉันกำหมัดแน่นและกัดฟันพูด
"แม่ของบูมชอบพูดทำนองว่าบูมเหลวไหลอะไรประมาณนี้และบูมก็ดันกลับบ้านดึกอีกแล้วแม่จะให้เบลคิดยังไงคะ"
ฉันระบายออกมา พร้อมกับน้ำตา
"เบลแม่ว่าบูมไม่ผิดหรอกแต่คนที่ผิดก็คือยัยคุณหญิงหน้าเชิดนั่น รู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้เบลกำลังถูกยัยคุณหญิงนั่นเป่าหูให้คู่ของเบลแตกแยก"
แม่ปลอบฉันและลูบหัวฉันไปมา
"ไปนอนเถอะลูกมันดึกมากแล้ว"
รุ่งขึ้น
"แม่จ๋าหนูคิดถึงแม่มากที่สุด"
น้องแบมโผลกอดฉัน
"แม่ก็คิดถึงลูก"
ฉันยิ้ม
"แม่อย่าหนีหนูไปไหนอีกนะ"
น้องแบมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"แม่จะอยู่ที่นี่กับน้องแบม แม่จะไม่หนีลูกไปไหนอีก"
"เบล!!"
เสียงทุ้มหนาดังขึ้น ฉันหันหลังไปมองก็พบว่าเป็นบูม
"คุณจะมาทำไม"
ฉันตะโกน
"ฉันอยากจะมาขอโทษเรื่องที่ฉันชอบกลับบ้านดึก แต่ฉันมีเหตุผลนะ ช่วงนี้งานยุ่งไปหมดเลย ฉันก็เลยต้องทำ เพื่อที่จะเก็บเงินให้ลูกของเราไง"
บูมค่อยๆเดินมาใกล้ฉัน
"หรอ"
ฉันกระแทกเสียง
"เบลค่อยๆคุยกันนะลูก"
แม่ของฉันมองฉันและบูมสลับไปมา
"เบลฉันขอโทษแทนแม่ด้วย"
บูมเดินมากอดฉันจะด้านหลัง
"ฉันเคยเสียใจมาแล้วและเธอจะทำให้ฉันเสียใจอีกหรอ"