Ep23 ทะเลาะ

"นี่ทำไมต้องมาเสแสร้งแกล้งอ้วกด้วย"

แม่บูมยืนกอดอกพลางกับจิกสายตาโหดมองมาที่ฉัน

"เบลไม่ได้เสแสร้ง แต่เบลไม่ไหวจริงๆ"

ฉันตอบไปตามความจริง

"หรอไปทำความสะอาดห้องของฉันเดี๋ยวนี้เสร็จแล้วก็ล้างห้องน้ำทั้งชั้นบนและชั้นล่างด้วยล่ะ"

แม่บูมยืนเท้าเอวชี้หน้าสั่งฉัน

"ค่ะ"

ฉันตอบก่อนที่จะเดินขึ้นไปทำความสะอาดห้องและล้างห้องน้ำทั้งชั้นบนและล่างและฉันก็ทำงานวนเวียนแบบนี้โดยที่ไม่ได้ออกไปไหน แม้แต่หน้าน้องแบมก็ยังไม่ได้เจอ

7 วันต่อมา

ฉันใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้ราวกับคนรับใช้ จะให้ทำดีแค่ไหนถึงจะสมใจเค้าT^T ฉันพยายามจะขอแม่บูมออกไปหาน้องแบมและแม่ฉันที่บ้าน แต่แม่บูมไม่อนุญาติให้ฉันไปไหนเลย และเอาแต่ขู่ว่าจะบังคับให้อย่า ได้ยินแบบนี้และท้อใจจริงๆ ฉันกับบูมที่เหมือนจะไปกันได้ด้วยดี แต่มันกลับมีเรื่องที่ทำให้ต้องทะเลาะถกเถียงกันเกือบทุกวัน แต่แม่ของบูมดูมีความสุขดี เมื่อเห็นฉันทะเลาะกับบูม

"เบลนี่ก็เที่ยงคืนแล้วนะป่านนี้บูมยังไม่กลับเลยหรือว่าบูมกำลังจะเหลวไหล"

แม่บูมพูดขึ้น

"ค่ะ"

ฉันพยักหน้ารับก่อนที่จะขึ้นไปรอบูมบนห้องอย่างใจจดใจจ่อ แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นบูมเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า

"นี่ถ้าจะกลับดึกขนาดนี้นะ กลับพรุ่งนี้เช้าเลยดีกว่าไหม"

ฉันชี้หน้าต่อว่าบูมด้วยความหงุดหงิด

"ทำไมเธอถึงพูดอย่างนี้ ฉันเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อยๆนะอย่าชวนทะเลาะสิ"

บูมทำหน้ามุ่ยพลางกับดึงเน๊กไทค์ออกจากคอเสื้อ

"เออเดี๋ยวนี้หาว่าชวนทะเลาะใช่ป่ะ นี่หลังแต่งงานไม่กี่วันเองนะ ใช่สิได้ฉันไปแล้วล่ะสิ ถึงอยากไปหาของใหม่ของเก่ามันน่าเบื่อใช่ป่ะ"

ฉันพูดออกมาแบบจัดเต็ม หงุดหงิดจริงๆ หลังแต่งงานแค่ไม่กี่วันแต่กลับทะเลาะกันทุกวัน เฮ้อ ~~

"เธอพูดอะไรของเธอ ฉันก็มีแต่เธอคนเดียวเนี่ยแหละ"

บูมขมวดคิ้ว

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"

ฉันพูดก่อนที่จะเดินไปกระชากเสื้อผ้าของฉันออกจากตู้เสื้อผ้าและยัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้าอย่างรีบเร่ง

"เราห่างกันสักพักเถอะฉันเหนื่อย"

"เบล"

บูมวิ่งมากอดฉันจากด้านหลัง

"อย่าไป"

บูมพูดขึ้น

"ฉัน เบื่อเบื่อเบื่อ ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เบลจะไปหาลูกก็ไม่ได้ แม่คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร"

ฉันถาม

"ไม่รู้สิ"

คำตอบที่หลุดออกมาจากปากบูม เหมือนคนตบหน้าฉันเลย เฮ้อ เบื่อจังเลยพวกคนที่ตอบไม่รู้เนี่ย

"ขอตัวค่ะ"

ฉันพูดก่อนที่จะเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าและเดินออกมาจากบ้านของบูม

@บ้าน

"แม่น้องแบมอยู่ไหนคะ"

ฉันชะเง้อหน้ามองหาน้องแบม

"หลับแล้ว ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาบ้านคนเดียวดึกๆ"

แม่มองฉันด้วยความสงสัย

"แม่เบลทนไม่ไหวแล้ว ตั้งแต่แต่งงานกันมาเนี่ยแทบจะไม่มีความสุขเลยทะเลาะกับบูมแทบทุกวัน"

น้ำตาฉันไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่เสียใจ

"โถ่ลูกแม่"

แม่กอดฉันแนบแน่น

"แม่ของบูมท่านดูมีความสุขเมื่อเห็นว่าเบลทะเลาะกับบูม"

ฉันกอดแม่คืน

"โถ่นี่ขนาดเพิ่งแต่งกันได้ไม่กี่วันเอง ยัยคุณหญิงนั้นร้ายชะมัด"

แม่ฉันกำหมัดแน่นและกัดฟันพูด

"แม่ของบูมชอบพูดทำนองว่าบูมเหลวไหลอะไรประมาณนี้และบูมก็ดันกลับบ้านดึกอีกแล้วแม่จะให้เบลคิดยังไงคะ"

ฉันระบายออกมา พร้อมกับน้ำตา

"เบลแม่ว่าบูมไม่ผิดหรอกแต่คนที่ผิดก็คือยัยคุณหญิงหน้าเชิดนั่น รู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้เบลกำลังถูกยัยคุณหญิงนั่นเป่าหูให้คู่ของเบลแตกแยก"

แม่ปลอบฉันและลูบหัวฉันไปมา

"ไปนอนเถอะลูกมันดึกมากแล้ว"

รุ่งขึ้น

"แม่จ๋าหนูคิดถึงแม่มากที่สุด"

น้องแบมโผลกอดฉัน

"แม่ก็คิดถึงลูก"

ฉันยิ้ม

"แม่อย่าหนีหนูไปไหนอีกนะ"

น้องแบมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"แม่จะอยู่ที่นี่กับน้องแบม แม่จะไม่หนีลูกไปไหนอีก"

"เบล!!"

เสียงทุ้มหนาดังขึ้น ฉันหันหลังไปมองก็พบว่าเป็นบูม

"คุณจะมาทำไม"

ฉันตะโกน

"ฉันอยากจะมาขอโทษเรื่องที่ฉันชอบกลับบ้านดึก แต่ฉันมีเหตุผลนะ ช่วงนี้งานยุ่งไปหมดเลย ฉันก็เลยต้องทำ เพื่อที่จะเก็บเงินให้ลูกของเราไง"

บูมค่อยๆเดินมาใกล้ฉัน

"หรอ"

ฉันกระแทกเสียง

"เบลค่อยๆคุยกันนะลูก"

แม่ของฉันมองฉันและบูมสลับไปมา

"เบลฉันขอโทษแทนแม่ด้วย"

บูมเดินมากอดฉันจะด้านหลัง

"ฉันเคยเสียใจมาแล้วและเธอจะทำให้ฉันเสียใจอีกหรอ"