Ep19 สัญญา

รุ่งขึ้น

"เบลตื่นแล้วหรอ"

บูมมองฉันด้วยท่าทางที่ดีใจ

"ใช่เมื่อคืนคุณนอนไหนหรอ"

ฉันถามบูมด้วยความสงสัย

"ก็นอนจับมือเธอทั้งคืนเลยไง"

บูมยิ้ม

"ห๊ะ จริงหรอ"

บูมพยักหน้ารับ  "เบล"

แม่ฉันเดินเข้ามาพร้อมกับถือถุงมะม่วงเข้ามา

"แม่สวัสดีค่ะ" "สวัสดีครับ"

ฉันกับบูมไหว้แม่พร้อมกัน

"จ่ะ"

แม่รับไหว้และยิ้ม

"แม่ครับเดี๋ยวผมเอามะม่วงวางไว้บนโต๊ะให้นะครับ"

บูมพูดก่อนที่จะเอื้อมมือหยิบถุงมะม่วงและวางไว้บนโต๊ะ

"สรุปแกท้องกับใคร"

แม่ขมวดคิ้วและจ้องมาที่ฉัน บรรยากาศตอนนี้ช่างเงียบสงัด จนน่ากลัว

"ผมเองครับ"

บูมยกมือข้างขวาขึ้น

"แล้วจะเอายังไงต่อล่ะพ่อรูปหล่อ"

แม่กอดอกพลางกับจ้องไปที่หน้าบูม

"ผมจะรับผิดชอบเบลเองครับ"

บูมตอบแม่ด้วบน้ำเสียงฉะฉาน

"เชื่อได้หรอ"

แม่มองหน้าบูม

"เชื่อได้ครับ"

บูมยิ้ม

"บูมคนรักเป็นยังไงบ้าง"

เสียงคุณลดาแม่ของบูมดังขึ้น

"สวัสดีครับแม่" "สวัสดีค่ะ"

ฉันและบูมกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้

"นั่นใครหรอ"

แม่บูมมองมาที่แม่ฉัน

"อ๋อแม่ของเบลครับ"

ทันใดนั้นจู่ๆแม่ฉันก็ชี้นิ้วมาทางฉัน

"ลูกชายคุณทำลูกสาวฉันท้อง"

แม่ของบูมมองหน้าบูมพลางกับขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินแม่ฉันพูด

"นี่มันเรื่องอะไรกันบูมมันคือเรื่องจริงหรอ"

แม่ของบูมถาม

"มันเป็นเรื่องจริงครับ"

บูมตอบ

"ตายจริงแล้วจะทำยังไงต่อไป"

แม่ของบูมกุมขมับ

"ผมจะแต่งงานกับเบลให้เร็วที่สุด"

เมื่อแม่ของบูมได้ยินอย่างนั้นถึงกับยืนเหวอ แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น

"เบลพี่พาน้องกัปตันและน้องแบมมาเยี่ยม"

พี่ใบมิ้นจูงมือน้องแบมและน้องกัปตันเข้ามา เด็กๆและพี่ใบมิ้นพากันไหว้สวัสดีแม่ของบูมอย่างพร้อมเพรียง

"เด็กคนนี้เป็นใคร"

แม่ของบูมชี้ไปที่น้องแบม

"ลูกเบลเองค่ะ"

ฉันตอบ

"นี่มีลูกแล้วหรอใช่ลูกแกหรือเปล่าบูม"

แม่ของบูมนำมือทาบอกด้วยท่าทางที่ตกใจ

"เป็นลูกติดของเบล ถึงน้องแบมจะไม่ใช่ลูกของผมแต่ผมก็รักน้องแบมเหมือนลูกแท้ๆเลย"

บูมพูดอย่างมั่นใจ แค่คำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกดี และรู้ว่าสุภาพบุรุษมีอยู่จริง

"อย่าทำตัวเป็นพระเอกในละคร"

แม่บูมพูดเสียงดุ

"ผมไม่ได้ทำตัวเป็นพระเอกผมแค่อยากให้คนที่ผมรักได้รู้ว่าผมรักเค้าจากใจจริง"

แม่บูมส่ายหัวหลังจากที่บูมพูด บรรยากาศตอนนี้เริ่มมีการถกเถียงกัน

"น้องแบมน้องกัปตันลงไปหาอะไรกินกันเถอะ"

เมื่อสถานการณ์เริ่มตึงเครียดพี่ใบมิ้นจูงมือน้องแบมและน้องกัปตันเดินออกไป

"บูมผู้หญิงดีๆมีให้เลือกตั้งเยอะ"

แม่ของบูมมองมาที่ฉันก่อนที่จะมองไปที่บูม

"พูดแบบนี้จะไม่รับผิดลูกฉันหรอ"

แม่ของฉันชี้ไปที่แม่ของบูม

"ก็ลูกเธอเคยมีลูกมาแล้ว"

"คนมีลูกมาแล้วไม่ได้ไปฆ่าคนตายสักหน่อยทำไมต้องรังเกียจด้วย"

แม่ของฉันพูดเสียงดังขึ้น

"คนมีลูกมาแล้วก็เคยผ่านผู้ชายมาแล้วมันคงไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก"

พอแม่บูมพูดประโยคนี้มา น้ำตาเริ่มซึม เสียความรู้สึก เจ็บแปร๊บๆ ในดวงใจ นี่หรือคำดูถูกของคน

"พูดจาน่าเกลียด คนจะมีหรือไม่มีค่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเคยผ่านผู้ชายมา เคยมีลูกแล้ว แต่มันอยู่ที่การกระทำ ฉันเชื่อว่าลูกฉันเป็นผู้หญิงที่ดี ทั้งเก่งและขยัน มีคุณสมบัติที่จะเป็นภรรยาที่ดีมากกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ"

แม่ฉันพูดออกมาเป็นชุด

"แม่ผมรักเบลจริงๆสำหรับผมเบลเป็นผู้หญิงที่มีค่ามาก"

บูมพูดแบบนี้ ฉันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน เหมือนมีคนคอยปกป้องเราจากการโดนดูถูกและสิ่งอื่นๆอีกมายมาย เพิ่งรู้ว่าความรักมีสิ่งที่สวยงามซ่อนอยู่เสมอ

"คนรักกันก็น่าจะปล่อยให้รักกันนะ"

แม่ฉันพูดขึ้น

"ไม่"

แม่บูมส่ายหัว

"ผมรักเบลถึงแม่จะบอกว่าไม่ ผมก็จะรักเบลเพราะตอนนี้เบลท้องแล้ว ผมจะรอวันที่เห็นหน้าลูกตัวน้อยของผม"

แม่ของบูมเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง

"นี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม"

แม่บูมถาม

"ผมพูดความจริงอย่าขัดขวางเราสองคนเลย"

"ก็ได้"

แม่บูมพูดขึ้น

"เย้ๆๆ"

บูมกระโดดดีใจ

"อย่าเพิ่งดีใจเพราะถ้าแต่งงานกันแล้วเบลต้องทำงานบ้านทุกอย่างถ้าไม่ทำฉันจะบังคับให้อย่ากัน"

แม่บูมมองเหยียดสายตามาที่ฉัน

"แม่!!"

"เบลทำได้ค่ะ งานบ้านเป็นหน้าที่ของผู้หญิงค่ะ"

ฉันตอบและยิ้มให้แม่ของบูม

"สรุปเอายังไงต่อเจ๊"

แม่ฉันถามแม่บูม

"ฉันอนุญาติให้แต่งเร็วที่สุด มารืนนี้แต่งเลย"

"เร็วไปไหม"

แม่ฉันถาม

"ห๊ะ!!มารืนนี้"

ฉันกับบูมพูดพร้อมกัน

"ใช่จะแต่งไหมล่ะ"

แม่บูมถาม

"แต่งครับ" "แต่งค่ะ"

ฉันกับบูมตอบพร้อมกัน

"แต่พรุ่งนี้เบลเพิ่งจะออกโรงพยาบาลจะเอาเวลาไหนหาชุด และจะเอาเวลาไหนพิมพ์การ์ด"

บูมขมวดคิ้ว

"ก็ไม่ต้องพิมพ์การ์ดไงฉันจะจัดแค่งานเล็กๆที่บ้านของบูมและจะมีคนที่รู้จักแค่ไม่กี่คนมางานนี้"

แม่บูมแสยะยิ้ม

"แม่! นี่ตั้งใจจะแกล้งกันใช่ไหม"

"เปล่า"

แม่บูมส่ายมือปฎิเสธ

"สรุปแต่งที่บ้านของบูม"

แม่ฉันถาม

"ใช่สินสอดเอาเท่าไหร่ล่ะ"

แม่บูมยิ้มมุมปาก

"1แสน"

แม่ฉันพูด

"ก็ดีที่ไม่แพง อย่างนี้แหละของถูก"

แม่บูมพูดดูถูกฉันอีกแล้ว เจ็บหัวใจจริงๆ

"ผมให้2ล้าน"

บูมพูดพลางกับชูสองนิ้วให้แม่ฉันดู

"ที่เหลือจัดการเอาเองนะฉันขอตัวกลับก่อน"

แม่บูมพูดก่อนที่จะเดินออกไป

"บูมถ้าแต่งงานกับเบลแล้วฝากดูแลเบลกับน้องแบมดีๆนะ แม่เห็นข่าวพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็อดห่วงน้องแบมไม่ได้"

แม่ถอนหายใจหลังจากที่พูด

"ครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด"