Ep19 สัญญา
รุ่งขึ้น
"เบลตื่นแล้วหรอ"
บูมมองฉันด้วยท่าทางที่ดีใจ
"ใช่เมื่อคืนคุณนอนไหนหรอ"
ฉันถามบูมด้วยความสงสัย
"ก็นอนจับมือเธอทั้งคืนเลยไง"
บูมยิ้ม
"ห๊ะ จริงหรอ"
บูมพยักหน้ารับ "เบล"
แม่ฉันเดินเข้ามาพร้อมกับถือถุงมะม่วงเข้ามา
"แม่สวัสดีค่ะ" "สวัสดีครับ"
ฉันกับบูมไหว้แม่พร้อมกัน
"จ่ะ"
แม่รับไหว้และยิ้ม
"แม่ครับเดี๋ยวผมเอามะม่วงวางไว้บนโต๊ะให้นะครับ"
บูมพูดก่อนที่จะเอื้อมมือหยิบถุงมะม่วงและวางไว้บนโต๊ะ
"สรุปแกท้องกับใคร"
แม่ขมวดคิ้วและจ้องมาที่ฉัน บรรยากาศตอนนี้ช่างเงียบสงัด จนน่ากลัว
"ผมเองครับ"
บูมยกมือข้างขวาขึ้น
"แล้วจะเอายังไงต่อล่ะพ่อรูปหล่อ"
แม่กอดอกพลางกับจ้องไปที่หน้าบูม
"ผมจะรับผิดชอบเบลเองครับ"
บูมตอบแม่ด้วบน้ำเสียงฉะฉาน
"เชื่อได้หรอ"
แม่มองหน้าบูม
"เชื่อได้ครับ"
บูมยิ้ม
"บูมคนรักเป็นยังไงบ้าง"
เสียงคุณลดาแม่ของบูมดังขึ้น
"สวัสดีครับแม่" "สวัสดีค่ะ"
ฉันและบูมกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้
"นั่นใครหรอ"
แม่บูมมองมาที่แม่ฉัน
"อ๋อแม่ของเบลครับ"
ทันใดนั้นจู่ๆแม่ฉันก็ชี้นิ้วมาทางฉัน
"ลูกชายคุณทำลูกสาวฉันท้อง"
แม่ของบูมมองหน้าบูมพลางกับขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินแม่ฉันพูด
"นี่มันเรื่องอะไรกันบูมมันคือเรื่องจริงหรอ"
แม่ของบูมถาม
"มันเป็นเรื่องจริงครับ"
บูมตอบ
"ตายจริงแล้วจะทำยังไงต่อไป"
แม่ของบูมกุมขมับ
"ผมจะแต่งงานกับเบลให้เร็วที่สุด"
เมื่อแม่ของบูมได้ยินอย่างนั้นถึงกับยืนเหวอ แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น
"เบลพี่พาน้องกัปตันและน้องแบมมาเยี่ยม"
พี่ใบมิ้นจูงมือน้องแบมและน้องกัปตันเข้ามา เด็กๆและพี่ใบมิ้นพากันไหว้สวัสดีแม่ของบูมอย่างพร้อมเพรียง
"เด็กคนนี้เป็นใคร"
แม่ของบูมชี้ไปที่น้องแบม
"ลูกเบลเองค่ะ"
ฉันตอบ
"นี่มีลูกแล้วหรอใช่ลูกแกหรือเปล่าบูม"
แม่ของบูมนำมือทาบอกด้วยท่าทางที่ตกใจ
"เป็นลูกติดของเบล ถึงน้องแบมจะไม่ใช่ลูกของผมแต่ผมก็รักน้องแบมเหมือนลูกแท้ๆเลย"
บูมพูดอย่างมั่นใจ แค่คำพูดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกดี และรู้ว่าสุภาพบุรุษมีอยู่จริง
"อย่าทำตัวเป็นพระเอกในละคร"
แม่บูมพูดเสียงดุ
"ผมไม่ได้ทำตัวเป็นพระเอกผมแค่อยากให้คนที่ผมรักได้รู้ว่าผมรักเค้าจากใจจริง"
แม่บูมส่ายหัวหลังจากที่บูมพูด บรรยากาศตอนนี้เริ่มมีการถกเถียงกัน
"น้องแบมน้องกัปตันลงไปหาอะไรกินกันเถอะ"
เมื่อสถานการณ์เริ่มตึงเครียดพี่ใบมิ้นจูงมือน้องแบมและน้องกัปตันเดินออกไป
"บูมผู้หญิงดีๆมีให้เลือกตั้งเยอะ"
แม่ของบูมมองมาที่ฉันก่อนที่จะมองไปที่บูม
"พูดแบบนี้จะไม่รับผิดลูกฉันหรอ"
แม่ของฉันชี้ไปที่แม่ของบูม
"ก็ลูกเธอเคยมีลูกมาแล้ว"
"คนมีลูกมาแล้วไม่ได้ไปฆ่าคนตายสักหน่อยทำไมต้องรังเกียจด้วย"
แม่ของฉันพูดเสียงดังขึ้น
"คนมีลูกมาแล้วก็เคยผ่านผู้ชายมาแล้วมันคงไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก"
พอแม่บูมพูดประโยคนี้มา น้ำตาเริ่มซึม เสียความรู้สึก เจ็บแปร๊บๆ ในดวงใจ นี่หรือคำดูถูกของคน
"พูดจาน่าเกลียด คนจะมีหรือไม่มีค่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเคยผ่านผู้ชายมา เคยมีลูกแล้ว แต่มันอยู่ที่การกระทำ ฉันเชื่อว่าลูกฉันเป็นผู้หญิงที่ดี ทั้งเก่งและขยัน มีคุณสมบัติที่จะเป็นภรรยาที่ดีมากกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ"
แม่ฉันพูดออกมาเป็นชุด
"แม่ผมรักเบลจริงๆสำหรับผมเบลเป็นผู้หญิงที่มีค่ามาก"
บูมพูดแบบนี้ ฉันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน เหมือนมีคนคอยปกป้องเราจากการโดนดูถูกและสิ่งอื่นๆอีกมายมาย เพิ่งรู้ว่าความรักมีสิ่งที่สวยงามซ่อนอยู่เสมอ
"คนรักกันก็น่าจะปล่อยให้รักกันนะ"
แม่ฉันพูดขึ้น
"ไม่"
แม่บูมส่ายหัว
"ผมรักเบลถึงแม่จะบอกว่าไม่ ผมก็จะรักเบลเพราะตอนนี้เบลท้องแล้ว ผมจะรอวันที่เห็นหน้าลูกตัวน้อยของผม"
แม่ของบูมเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง
"นี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม"
แม่บูมถาม
"ผมพูดความจริงอย่าขัดขวางเราสองคนเลย"
"ก็ได้"
แม่บูมพูดขึ้น
"เย้ๆๆ"
บูมกระโดดดีใจ
"อย่าเพิ่งดีใจเพราะถ้าแต่งงานกันแล้วเบลต้องทำงานบ้านทุกอย่างถ้าไม่ทำฉันจะบังคับให้อย่ากัน"
แม่บูมมองเหยียดสายตามาที่ฉัน
"แม่!!"
"เบลทำได้ค่ะ งานบ้านเป็นหน้าที่ของผู้หญิงค่ะ"
ฉันตอบและยิ้มให้แม่ของบูม
"สรุปเอายังไงต่อเจ๊"
แม่ฉันถามแม่บูม
"ฉันอนุญาติให้แต่งเร็วที่สุด มารืนนี้แต่งเลย"
"เร็วไปไหม"
แม่ฉันถาม
"ห๊ะ!!มารืนนี้"
ฉันกับบูมพูดพร้อมกัน
"ใช่จะแต่งไหมล่ะ"
แม่บูมถาม
"แต่งครับ" "แต่งค่ะ"
ฉันกับบูมตอบพร้อมกัน
"แต่พรุ่งนี้เบลเพิ่งจะออกโรงพยาบาลจะเอาเวลาไหนหาชุด และจะเอาเวลาไหนพิมพ์การ์ด"
บูมขมวดคิ้ว
"ก็ไม่ต้องพิมพ์การ์ดไงฉันจะจัดแค่งานเล็กๆที่บ้านของบูมและจะมีคนที่รู้จักแค่ไม่กี่คนมางานนี้"
แม่บูมแสยะยิ้ม
"แม่! นี่ตั้งใจจะแกล้งกันใช่ไหม"
"เปล่า"
แม่บูมส่ายมือปฎิเสธ
"สรุปแต่งที่บ้านของบูม"
แม่ฉันถาม
"ใช่สินสอดเอาเท่าไหร่ล่ะ"
แม่บูมยิ้มมุมปาก
"1แสน"
แม่ฉันพูด
"ก็ดีที่ไม่แพง อย่างนี้แหละของถูก"
แม่บูมพูดดูถูกฉันอีกแล้ว เจ็บหัวใจจริงๆ
"ผมให้2ล้าน"
บูมพูดพลางกับชูสองนิ้วให้แม่ฉันดู
"ที่เหลือจัดการเอาเองนะฉันขอตัวกลับก่อน"
แม่บูมพูดก่อนที่จะเดินออกไป
"บูมถ้าแต่งงานกับเบลแล้วฝากดูแลเบลกับน้องแบมดีๆนะ แม่เห็นข่าวพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยงก็อดห่วงน้องแบมไม่ได้"
แม่ถอนหายใจหลังจากที่พูด
"ครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด"