Ep18 ที่รัก
"ไม่ได้นะถึงดวงจะแข็งแค่ไหนฉันก็ไม่ให้เธอ ออกจากโรงพยาบาลเด็ดขาดถ้าหมอยังไม่สั่ง"
บูมพูดด้วบน้ำเสียงแข็ง
"อ้าวทำไมอ่ะฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น
"หมอคนไข้คนนี้จะหนีออกจากโรงพยาบาลหมอจับฉีดยา10เข็มเลยนะครับ"
บูมสะกิดหมอและหันมายิ้มให้ฉัน
"อย่าทำเป็นเล่นไปนะครับคุณควรนอนพักที่นี่สองคืน"
หมอพูดด้วยท่าทางที่จริงจัง
"หมอคะแต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
ฉันเงยหน้ามองไปที่หมอ
"คุณตกบันไดมากซะขนาดนี้นี่โชคดีนะที่เด็กในท้องไม่เป็นอันตราย แต่คุณควรระวังมากกว่านี้เพราะถ้าได้รับการกระแทกแรงๆอีกสักครั้ง หมอก็ไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าลูกคุณจะยังอยู่หรือเปล่า เอาเป็นว่าช่วงนี้คุณจะเดินไปไหน ทำอะไรก็ต้องระวัง คุณนี่เป็นเคสที่โชคดีมาก"
หมอพูดยาวเหยียดก่อนที่จะเดินออกไป
"เบลนี่เธอท้องหรอ"
บูมลูบท้องฉันอย่างเบามือ
"ใช่"
ฉันพยักหน้า
"เย้ๆ หนูจะมีน้องแล้ว"
น้องแบมกระโดดกระเด้งดีใจ
"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"
บูมขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่สงสัย
"ฉันไม่กล้าบอก"
บูมเดินมาใกล้เตียงที่ฉันนอนอยู่และเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน
"โชคดีแค่ไหนที่ตกบันไดขนาดนี้ยังไม่แท้ง แสดงว่าลูกคงอยากจะเกิดในตระกูลบอใบไม้ของพวกเรา เบลคราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยนะ"
บูมพูดด้วยความเป็นห่วง
ติ๊ด ติ๊ด
"ฮัลโหลแม่ครับคนรักผมเข้าโรงพยาบาลครับวันนี้คงจะไปหาแม่ไม่ได้"
บูมพูดประโยคนี้ก่อนที่จะเดินออกไป พอไม่นานบูมก็เดินกลับมา
"แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะเข้ามาเยี่ยมแต่ไม่รู้ว่าท่านจะมาตอนไหน"
บูมจับมือฉัน
"หิวหรือยังลูก"
น้องแบมพยักหน้าหลังจากที่บูมถาม
"ป่ะ น้องแบมไปกินข้าวกันเถอะ"
บูมจูงมือน้องแบมเดิน
"เดี๋ยวซื้อมาฝากนะที่รัก"
บูมหันมาอมยิ้มก่อนที่จะหันหน้ากลับและเดินออกไป
ติ๊ด ติ๊ด ~~
เสียงริงโทนดังขึ้น ฉันกำลังจะรับสายก็พบว่าผู้ที่โทรมาคือแม่
ฉัน: "สวัสดีค่ะแม่"
แม่: "เบลได้ข่าวว่าเข้าโรงพยาบาลเป็นไงบ้างลูก"
ฉัน: "ใครบอกแม่คะ"
แม่: "คุณบูมไง ท่าทางจะเป็นห่วงเบลมากเลยล่ะ แม่ก็ห่วงเบลมากนะลูก พรุ่งนี้เดี๋ยวแม่ไปเยี่ยม"
ฉัน: "แม่รู้หรอว่าเบลอยู่โรงพยาบาลไหน"
แม่: "รู้สิคุณบูมบอกแม่หมดแล้ว"
ฉัน: "แม่เบลมีอะไรจะบอก"
แม่: "อะไรหรอเบล"
ฉัน: "เบลท้องค่ะแม่ท้องได้2เดือนแล้ว"
แม่: "น..นี่แกท้องแกแล้วหรอคราวที่แล้วไอ้ดีวายังไม่รับผิดชอบแกเลย แล้วคราวนี้ใครทำแกท้อง และคนที่ทำแกท้องป่องเนี่ยจะหนีอีกตามเคยไหม ผู้ชายนะผู้ชาย ใครทำแกท้องบอกแม่มานะ!!"
แม่พูดด้วยความโมโห
ฉัน: "ไว้ค่อยคุยตอนเจอกันนะแม่"
ฉันกดวางสายก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
"เฮ้อ~~"
ฉันถอนหายใจเฮือกออกมา คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่รีบบอกแม่ แต่ถ้าไม่รีบบอกสักวันนึงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี
แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น ชายร่างสูงขาวสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางขาเดฟที่หล่ออย่างมีสไตล์ก้าวฝีเท้าเดินเข้ามาพร้อมกับถือตะกร้าผลไม้เข้ามาผู้ชายคนนั้นคือ
"เควส"
ฉันเรียกเควสด้วยน้ำเสียงเบา
"จำฉันได้ด้วยหรอ ฉันเอาผลไม้มาเยี่ยม"
เควสวางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ฉัน
"เบลเธอเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม"
ใบหน้าหล่อขมวดคิ้ว
"ไม่เป็นอะไรหรอกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่"
เควสยิ้มหลังจากที่ฉันถาม
"ได้ข่าวมาจากไอ้บูมนั่ยแหละ"
ใบหน้าหล่อค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องหลับตาปี๋
"เฮ้ยทำอะไรวะไอ้เควส"
เสียงบูมพูดดังขึ้น ฉันลืมตาก็เห็นว่าบูมถือถุงข้าวต้มทรงเครื่องเดินเข้ามา
"อ๋อแค่จะดูว่าเบลเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
เควสตอบ
"ไม่ต้องดูเลยนะเมียฉัน ฉันดูแลได้"
บูมเดินไปเทข้าวต้มใส่ถ้วยก่อนที่จะเดินถือถ้วยข้าวต้มและมาป้อนฉัน
"อ้ำๆ"
บูมพูดก่อนที่จะป้อนใส่ปากฉัน
"ฉันโตแล้วกินเองได้"
บูมนำมืออันเรียวยาวมาจับใบหน้าฉันอย่างเบามือ
"ก็ฉันอยากป้อน"
บูมค่อยๆนำใบหน้าหล่อเหลามาใกล้ๆใบหูของฉันและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เบา
"แหวะหมั่นไส้ไอ้บูมจัง"
เควสทำท่าทางจะอาเจียนแกล้งบูม
"มีข่าวดีจะบอกเบลท้องเเล้วเว้ย"
บูมพูดในขณะที่กำลังป้อนข้าวต้มให้ฉันอยู่
"แล้วยังไงวะ"
เควสผายแขนทั้งสองข้างออกด้วยท่าทางที่สงสัย
"ก็ท้องกับฉันไง"
เควสตกใจหลังจากที่ได้ยินบูมพูด
"ห๊ะ! ไปมีอะไรกันตอนไหนฟะ"
เควสเกาหัวอย่าง งง งวย
"ฮ่าๆๆ ความลับ"
"เอ๊ทำไมน้องแบมเงียบๆ"
ฉันสะกิดแขนบูม
"อ๋อน้องแบมหลับแล้ว"
บูมหันไปมองน้องแบมที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาก่อนที่จะหันมาตอบฉัน
"ขี้เซาจริงๆ"
ฉันบ่น
"เหมือนเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้"
เควสเกาหัวอย่างมึนงง พลางกับมองฉันและบูมสลับกันไปมา
หลังจากบูมป้อนข้าวต้มจนหมดถ้วยบูมก็นำถ้วยไปเก็บและเดินกลับมาหาฉันพร้อมกับน้ำเย็นหนึ่งแก้ว
"ดื่มสิ"
บูมยื่นแก้วน้ำให้ฉัน ฉันรับแก้วน้ำมาจากมือของบูมก่อนที่จะยกแก้วดื่มน้ำจนหมดแก้ว พอบูมเห็นว่าฉันดื่มน้ำหมดจึงดึงแก้วน้ำออกจากมือของฉันและเดินไปเก็บก่อนที่จะเดินมาหาฉันและจับมือฉันอย่างแนบแน่น
"คุณฉันว่าคุณพาน้องแบมกลับไปนอนที่บ้านของฉันเถอะ ฉันว่าให้ลูกนอนที่นี่มันก็ยังไงๆอยู่นะ เดี๋ยวฉันให้กุญแจบ้าน คุณไม่ต้องเฝ้าฉันหรอก"
บูมส่ายหัว
"ไม่ฉันจะอยู่กับเธอที่นี่"
"ฉันจะกลับแล้วให้ฉันพาน้องแบมไปที่บ้านเบลไหมล่ะ"
เควสถาม บูมพยักหน้ารับ
"พาไปที่บ้านของฉันน้องแบมจะได้นอนกับพี่ใบมิ้นและกัปตันด้วย"
หลังจากที่บูมพูดเสร็จ เควสก็เดินไปอุ้มน้องแบมก่อนที่จะเดินออกไป
"ทำไมคุณไม่ไปส่งน้องแบม"
ฉันยิงคำถามและจ้องไปที่ดวงตาอันคมกริบ
"ฉันจะอยู่กับเมียไม่ได้เลยหรือไง"
บูมยื่นใบอันหน้าหล่อเหลามาใกล้ ก่อนที่จะจูบที่หน้าผากของฉันอย่างอ่อนโยน
"ฉันจะนอนเฝ้าเธอเองนะที่รัก"
#ว้าววเป็นไงล่ะบูมนี่นับว่าเป็นผู้ชายที่แสนดีเลยก็ว่าได้ ♥♥♥♥
เห็นแบบนี้แต่ถ้าได้รักใครแล้วรักจนหมดหัวใจ