Ep18 ที่รัก

"ไม่ได้นะถึงดวงจะแข็งแค่ไหนฉันก็ไม่ให้เธอ ออกจากโรงพยาบาลเด็ดขาดถ้าหมอยังไม่สั่ง"

บูมพูดด้วบน้ำเสียงแข็ง

"อ้าวทำไมอ่ะฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น

"หมอคนไข้คนนี้จะหนีออกจากโรงพยาบาลหมอจับฉีดยา10เข็มเลยนะครับ"

บูมสะกิดหมอและหันมายิ้มให้ฉัน

"อย่าทำเป็นเล่นไปนะครับคุณควรนอนพักที่นี่สองคืน"

หมอพูดด้วยท่าทางที่จริงจัง

"หมอคะแต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"

ฉันเงยหน้ามองไปที่หมอ

"คุณตกบันไดมากซะขนาดนี้นี่โชคดีนะที่เด็กในท้องไม่เป็นอันตราย แต่คุณควรระวังมากกว่านี้เพราะถ้าได้รับการกระแทกแรงๆอีกสักครั้ง หมอก็ไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าลูกคุณจะยังอยู่หรือเปล่า เอาเป็นว่าช่วงนี้คุณจะเดินไปไหน ทำอะไรก็ต้องระวัง คุณนี่เป็นเคสที่โชคดีมาก"

หมอพูดยาวเหยียดก่อนที่จะเดินออกไป

"เบลนี่เธอท้องหรอ"

บูมลูบท้องฉันอย่างเบามือ

"ใช่"

ฉันพยักหน้า

"เย้ๆ หนูจะมีน้องแล้ว"

น้องแบมกระโดดกระเด้งดีใจ

"ทำไมเธอไม่บอกฉัน"

บูมขมวดคิ้วด้วยท่าทางที่สงสัย

"ฉันไม่กล้าบอก"

บูมเดินมาใกล้เตียงที่ฉันนอนอยู่และเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน

"โชคดีแค่ไหนที่ตกบันไดขนาดนี้ยังไม่แท้ง แสดงว่าลูกคงอยากจะเกิดในตระกูลบอใบไม้ของพวกเรา เบลคราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยนะ"

บูมพูดด้วยความเป็นห่วง

ติ๊ด ติ๊ด

"ฮัลโหลแม่ครับคนรักผมเข้าโรงพยาบาลครับวันนี้คงจะไปหาแม่ไม่ได้"

บูมพูดประโยคนี้ก่อนที่จะเดินออกไป พอไม่นานบูมก็เดินกลับมา

"แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะเข้ามาเยี่ยมแต่ไม่รู้ว่าท่านจะมาตอนไหน"

บูมจับมือฉัน

"หิวหรือยังลูก"

น้องแบมพยักหน้าหลังจากที่บูมถาม

"ป่ะ น้องแบมไปกินข้าวกันเถอะ"

บูมจูงมือน้องแบมเดิน

"เดี๋ยวซื้อมาฝากนะที่รัก"

บูมหันมาอมยิ้มก่อนที่จะหันหน้ากลับและเดินออกไป

ติ๊ด ติ๊ด ~~

เสียงริงโทนดังขึ้น ฉันกำลังจะรับสายก็พบว่าผู้ที่โทรมาคือแม่

ฉัน: "สวัสดีค่ะแม่"

แม่: "เบลได้ข่าวว่าเข้าโรงพยาบาลเป็นไงบ้างลูก"

ฉัน: "ใครบอกแม่คะ"

แม่: "คุณบูมไง ท่าทางจะเป็นห่วงเบลมากเลยล่ะ แม่ก็ห่วงเบลมากนะลูก พรุ่งนี้เดี๋ยวแม่ไปเยี่ยม"

ฉัน: "แม่รู้หรอว่าเบลอยู่โรงพยาบาลไหน"

แม่: "รู้สิคุณบูมบอกแม่หมดแล้ว"

ฉัน: "แม่เบลมีอะไรจะบอก"

แม่: "อะไรหรอเบล"

ฉัน: "เบลท้องค่ะแม่ท้องได้2เดือนแล้ว"

แม่: "น..นี่แกท้องแกแล้วหรอคราวที่แล้วไอ้ดีวายังไม่รับผิดชอบแกเลย แล้วคราวนี้ใครทำแกท้อง และคนที่ทำแกท้องป่องเนี่ยจะหนีอีกตามเคยไหม ผู้ชายนะผู้ชาย ใครทำแกท้องบอกแม่มานะ!!"

แม่พูดด้วยความโมโห

ฉัน: "ไว้ค่อยคุยตอนเจอกันนะแม่"

ฉันกดวางสายก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม

"เฮ้อ~~"

ฉันถอนหายใจเฮือกออกมา คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่รีบบอกแม่ แต่ถ้าไม่รีบบอกสักวันนึงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี

แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น ชายร่างสูงขาวสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางขาเดฟที่หล่ออย่างมีสไตล์ก้าวฝีเท้าเดินเข้ามาพร้อมกับถือตะกร้าผลไม้เข้ามาผู้ชายคนนั้นคือ

"เควส"

ฉันเรียกเควสด้วยน้ำเสียงเบา

"จำฉันได้ด้วยหรอ ฉันเอาผลไม้มาเยี่ยม"

เควสวางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ฉัน

"เบลเธอเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม"

ใบหน้าหล่อขมวดคิ้ว

"ไม่เป็นอะไรหรอกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่"

เควสยิ้มหลังจากที่ฉันถาม

"ได้ข่าวมาจากไอ้บูมนั่ยแหละ"

ใบหน้าหล่อค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องหลับตาปี๋

"เฮ้ยทำอะไรวะไอ้เควส"

เสียงบูมพูดดังขึ้น ฉันลืมตาก็เห็นว่าบูมถือถุงข้าวต้มทรงเครื่องเดินเข้ามา

"อ๋อแค่จะดูว่าเบลเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

เควสตอบ

"ไม่ต้องดูเลยนะเมียฉัน ฉันดูแลได้"

บูมเดินไปเทข้าวต้มใส่ถ้วยก่อนที่จะเดินถือถ้วยข้าวต้มและมาป้อนฉัน

"อ้ำๆ"

บูมพูดก่อนที่จะป้อนใส่ปากฉัน

"ฉันโตแล้วกินเองได้"

บูมนำมืออันเรียวยาวมาจับใบหน้าฉันอย่างเบามือ

"ก็ฉันอยากป้อน"

บูมค่อยๆนำใบหน้าหล่อเหลามาใกล้ๆใบหูของฉันและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เบา

"แหวะหมั่นไส้ไอ้บูมจัง"

เควสทำท่าทางจะอาเจียนแกล้งบูม

"มีข่าวดีจะบอกเบลท้องเเล้วเว้ย"

บูมพูดในขณะที่กำลังป้อนข้าวต้มให้ฉันอยู่

"แล้วยังไงวะ"

เควสผายแขนทั้งสองข้างออกด้วยท่าทางที่สงสัย

"ก็ท้องกับฉันไง"

เควสตกใจหลังจากที่ได้ยินบูมพูด

"ห๊ะ! ไปมีอะไรกันตอนไหนฟะ"

เควสเกาหัวอย่าง งง งวย

"ฮ่าๆๆ ความลับ"

"เอ๊ทำไมน้องแบมเงียบๆ"

ฉันสะกิดแขนบูม 

"อ๋อน้องแบมหลับแล้ว"

บูมหันไปมองน้องแบมที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาก่อนที่จะหันมาตอบฉัน

"ขี้เซาจริงๆ" 

ฉันบ่น

"เหมือนเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้"

เควสเกาหัวอย่างมึนงง พลางกับมองฉันและบูมสลับกันไปมา

หลังจากบูมป้อนข้าวต้มจนหมดถ้วยบูมก็นำถ้วยไปเก็บและเดินกลับมาหาฉันพร้อมกับน้ำเย็นหนึ่งแก้ว

"ดื่มสิ"

บูมยื่นแก้วน้ำให้ฉัน ฉันรับแก้วน้ำมาจากมือของบูมก่อนที่จะยกแก้วดื่มน้ำจนหมดแก้ว พอบูมเห็นว่าฉันดื่มน้ำหมดจึงดึงแก้วน้ำออกจากมือของฉันและเดินไปเก็บก่อนที่จะเดินมาหาฉันและจับมือฉันอย่างแนบแน่น

"คุณฉันว่าคุณพาน้องแบมกลับไปนอนที่บ้านของฉันเถอะ ฉันว่าให้ลูกนอนที่นี่มันก็ยังไงๆอยู่นะ เดี๋ยวฉันให้กุญแจบ้าน คุณไม่ต้องเฝ้าฉันหรอก"

บูมส่ายหัว

"ไม่ฉันจะอยู่กับเธอที่นี่"

"ฉันจะกลับแล้วให้ฉันพาน้องแบมไปที่บ้านเบลไหมล่ะ"

เควสถาม บูมพยักหน้ารับ

"พาไปที่บ้านของฉันน้องแบมจะได้นอนกับพี่ใบมิ้นและกัปตันด้วย"

หลังจากที่บูมพูดเสร็จ เควสก็เดินไปอุ้มน้องแบมก่อนที่จะเดินออกไป

"ทำไมคุณไม่ไปส่งน้องแบม"

ฉันยิงคำถามและจ้องไปที่ดวงตาอันคมกริบ 

"ฉันจะอยู่กับเมียไม่ได้เลยหรือไง"

บูมยื่นใบอันหน้าหล่อเหลามาใกล้ ก่อนที่จะจูบที่หน้าผากของฉันอย่างอ่อนโยน

"ฉันจะนอนเฝ้าเธอเองนะที่รัก"

#ว้าววเป็นไงล่ะบูมนี่นับว่าเป็นผู้ชายที่แสนดีเลยก็ว่าได้ ♥♥♥♥

เห็นแบบนี้แต่ถ้าได้รักใครแล้วรักจนหมดหัวใจ