Ep16 เหม็น

1 เดือนต่อมา @บ้าน เวลา 19:00 น.

ตั้งแต่ที่ฉันไล่บูมวันนั้นฉันกับบูมก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ดีวาก็คอยมาหาฉันบ่อยๆซื้อขนมมาให้น้องแบมบ่อยๆ จนน้องแบมเริ่มคุ้นเคยกับดีวา

"ลุงบูมหนูดีใจจังที่ลุงบูมมาหาหนู"

น้องแบมวิ่งกระโดดกระเด้งดีใจไปโอบกอดบูมที่กำลังจะเดินเข้ามา

"ลุงก็ดีใจนะที่ได้เจอน้องแบม"

บูมหยิกแก้มน้องแบมก่อนที่จะเดินมานั่งบนโซฟาพร้อมกับนำน้องแบมนั่งบนตัก

"แม่จ๋าเดี๋ยวหนูขอไปอาบน้ำก่อนนะ"

น้องแบมพูดกับฉันก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

"ฉันมีอะไรจะบอกเธอ"

จู่ๆ ฉันก็รู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมา ฉันก้าวฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วพร้อมกับนำมือปิดปากจนถึงห้องน้ำชั้นบนฉันก็อาเจียนลงในอ่างล้างหน้า เสียงฝีเท้าใหญ่ดังตามหลังฉันขึ้นมา

"เป็นอะไรเนี่ยไปหาหมอไหม"

บูมถามพลางกับลูบหลังฉันอย่างเบามือ

"ไม่ต้อง"

ฉันส่ายหัวก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ แต่บูมนำมือมารองน้ำและค่อยๆล้างปากที่เปื้อนอ้วกออกให้ฉัน

"ฉันล้างเองได้"

ฉันพยายามจะปัดมือบูมออก

"อยู่นิ่งๆน่ะ"

บูมพูดขึ้นพลางกับล้างปากให้ฉัน พอล้างเสร็จบูมก็เอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำและนำกระดาษทิชชู่ที่อยู่บนอ่างล้างหน้าเช็ดปากให้ฉันจนแห้ง หลังจากนั้นบูมก็นำกระดาษทิชชู่ทิ้งลงในขยะก่อนที่จะพยุงฉันลงไปนั่งที่โซฟาชั้นล่าง

"เบลพี่ซื้อมะม่วงเปรี้ยวมาฝากเห็นเบลบ่นอยากกิน"

ดีวายิ้มและชูถุงมะม่วงเปรี้ยวให้เบลดู

"ขอบคุณนะ"

ฉันเอื้อมมือไปรับถุงมะม่วงเปรี้ยวจากมือของดีวาก่อนที่จะหยิบมะม่วงหนึ่งชิ้นใส่ปาก

"หืม..เปรี้ยวจี๊ดสะใจจริงๆ"

มันเปรี้ยวจนทำให้ฉันตาหวาน (ตาหยีหน้าย่น) บูมขมวดคิ้วมองฉันกับดีวาสลับไปมา ดีวาโอบฉันพลางกัลทำหน้าเย้ยๆใส่บูม

"พ่อคะ"

น้องแบมวิ่งมาหาดีวาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ

"ว่าไงลูกพ่อซื้อมะม่วงเปรี้ยวมาฝากแม่ลูกกินเป็นไหม"

ดีวายิ้มให้กับน้องแบม

"มานี่"

บูมจูงมือของฉันเดินออกไปที่ข้างบ้านซึ่งเงียบไร้ผู้คน

"ไม่ได้เจอกันแค่เดือนเดียวดีวากับน้องแบมเข้ากันได้ขนาดนี้เลยหรอ"

บูมยิงคำถามมาที่ฉัน

"ใช่ พ่อลูกสายเลือดเดียว ก็อย่างนี้แหละ"

ฉันพูดกับบูมด้วยท่าทางประชดประชัน

"เธอรู้ไหมไอ้ดีวามันร้ายมาก มันอาจจะทำดีต่อหน้าเธอและลูกของเธอเบื้องหลังมันน่ะร้ายยิ่งกว่าอะไรอีก มันน่ะมีเมียอยู่แล้วแต่ที่มันแกล้งมาทำดีกับเธอเพราะมันจะหลอกเธออีกไง"

บูมพูดด้วยท่าทางทีโมโหพลางกับชี้ไปที่ตัวบ้านของฉันเพราะดีวาอยู่ในบ้าน

"ก็ยังดีกว่าคุณที่มาฉวยโอกาสฉัน"

บางทีฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ทำไมฉันถึงปากคอร้ายขนาดนี้

"หรอ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันรักเธอ"

บูมพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง

"คุณเลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม"

ฉันทุบอกบูมด้วยความโกรธ เมื่อฉันคิดถึงตอนที่เค้าล่วงเกินฉัน

"ที่ฉันมาวันนี้เพราะว่าฉันมีเรื่องจะบอกกับเธอและต่อจากนี้ฉันจะไม่มายุ่งกับเธออีก"

บูมพูดขึ้น ที่เค้าพูดมัน ม..หมายความว่ายังไงกัน

"อะไร"

ฉันถามไปด้วยความสงสัย

"เดือนหน้าฉันจะหมั้นกับโรน่า โรน่าเป็นคู่หมั้นที่แม่เลือกให้ฉัน"

พอบูมพูดคำนี้มาเท่านั้นแหละ ความรู้สึกของฉันมันใจหายวาบและเศร้าสลดหม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาเริ่มซึมเต็มดวงตา บ่อน้ำตาจะมาตื้นอะไรตอนนี้

"ฉันรู้ว่าเธอคงไม่อยากให้น้องแบมมีพ่อเลี้ยงและเธอเองก็กลัวว่าจะเสียใจเหมือนอย่างที่ดีวาเคยทำกับเธอ ความรู้สึกของผู้หญิงมันบอบบางถ้าถูกทำร้ายแล้วก็ต้องกลัวว่าจะถูกทำร้ายอีก 

ฉันเองก็รักน้องแบมเหมือนลูกคนนึงเลยแต่ตอนนี้พ่อแท้ๆของน้องแบมกลับมาแล้วและที่แย่กว่านั้นคือเธอไม่เคยรักฉันเลย"

บูมเอื้อมมือมาจับมือของฉัน

"ก็ดีนี่คุณทั้งหล่อทั้งรวยก็ต้องเหมาะกับผู้หญิงที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง ฉันขอตัวก่อนนะ"

ฉันพูดก่อนที่จะหันหลังเดินพร้อมกับน้ำตา โถ่เอ๊ย!!! ทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนี้ด้วย ฉันไม่ได้รักเค้าสักหน่อย

"ดูแลตัวเองดีๆนะลาก่อน"

บูมพูดขึ้น ฉันก้าวเท้าเดินออกจากบูมโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองบูม

"เบลหายไปไหนมา"

ดีวาถามขึ้น

"เบลไปเดินเล่นมา"

ฉันยิ้ม แต่ในใจมันล่มสลายราวกับเรือที่จมลงในก้นบึ้งมหาสมุทร ทำไมฉันถึงไม่ดีใจทั้งๆที่ดีวาก็กลับมาดูแลลูกแล้ว ทำไม ทำไม นี่ฉันรักเค้าหรอเนี่ย ทำไมฉันถึงเพิ่งรู้สึกตัวในตอนที่มันสายเกินไป T^T

รุ่งขึ้น ณ บริษัท ABT

"พลอยฉันมีเรื่องจะถาม"

ฉันหันไปสะกิดแขนพลอย

"หืม.. ว่าไงมีอะไรหรอ"

พลอยขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ถ้าคนที่เธอรักจะหมั้นคนอื่นในอีกไม่นานนี้เธอจะยอมหรือไม่ยอม"

ฉันถามพลอยด้วยความเลื่อนลอย

"ถ้าเป็นฉันนะไม่ยอม"

พลอยนำแขนซ้ายกับแขนขวามาไขว้กันเป็นรูปกากบาท

"เธอถามฉันแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า"

พลอยถามฉัน

"ไม่มี"

พลอยพยักหน้าหลังจากที่ได้ยินฉันตอบ จากนั้นพลอยก็หยิบจานส้มตำขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย

"เหม็นอ่ะได้กลิ่นแล้วจะอ้วกช่วยเอาไปไกลๆหน่อยได้ป่ะ"

ฉันนำมือข้างซ้ายมาปิดจมูกเมื่อได้กลิ่นที่เหม็นมากจากจานส้มตำ

"เฮ๊ย ปกติก็เห็นเธอชอบมากินกับฉันเป็นประจำนี่ ทำไมวันนี้ถึงบอกว่ามันเหม็นฉันว่าปลาร้าร้านนี้กลิ่นก็โอเคนะไม่เห็นจะเหม็นอพไรขนาดนั้น หรือว่าเธอท้อง"

พลอยเบิกตากว้าง

"จะบ้าหรอพูดจาเลอะเทอะ เธอช่วยไปกินที่อื่นหน่อยได้ไหมฉันจะอ้วกแล้ว ขอร้อง"

พลอยพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมกับถือจานส้มตำเดินออกไป

#วันนี้เป็นวันอาทิตย์ไรท์ไม่ได้ไปโรงเรียนและงานไม่ค่อยยุ่งนักก็เลยมาอัพเพิ่มอีกตอนจ้าอัพเพราะรัก รักเลยอัพจ้าจุ๊บๆ ไรท์ได้ที่ฝึกงานแล้วนะต่อไปจะพยายามมาอัพให้รี๊ทได้อ่านกันทุกวันนะคะ การอ่านของรี๊กทุกคนมีความหมายสำหรับไรท์มากค่ะ ยาวไปนิดนึง 55 แต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆจากไรท์ ♡♡♡