กวินวัธน์นอนครุ่นคิดมาทั้งคืนพลางหันไปมองหญิงสาวข้างกายที่ยังคงหลับสนิท ข้อมูลที่พิชิตบอกเขาเมื่อคืนนั้นไม่ใช่แค่เรื่องเปรมอุราอยู่กับหลุยส์ หากนักสืบหัวเห็ดยังรายงานอีกว่า ...หลุยส์จะร่วมลงนามทำสัญญาพันธมิตรคู่ค้ากับเอกกุล นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่วันนั้นเอกกุลโทรมาหาปานดวงใจ...ไอ้หมอนั่นยังไม่ยอมตัดใจจากผู้หญิงของเขา!

“คิดเหรอว่าไอ้หลุยส์มันจะช่วยแกได้ไอ้เอกกุล...งานนี้ฉันจะเก็บกวาดทีเดียวให้เหี้ยนไม่เหลือตอ!”

กวินวัธน์ขยับตัวลุกขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าปานดวงใจจะรู้สึกตัวตื่น ครั้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนอนหลับสนิทดีจึงตรงไปที่โต๊ะทำงาน ชายหนุ่มเปิดอีเมล์พลางปริ้นท์เอกสารที่พิชิตส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมาใส่ซองเอกสาร...ข้อมูลลับที่พิชิตได้มานี้จะออกหัวหรือออกก้อย...นั่นก็สุดแต่ว่าฝ่ายโน้นจะจบจบหรือจะยอมเจ็บเพื่อสู้กันดูสักตั้ง...

ปานดวงใจรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่ามีริมฝีปากอุ่นๆกำลังพรมจูบแก้มเนียนใสของเธอ กวินวัธน์ยิ้มให้อีกฝ่ายที่ยังงัวเงียอยู่ตาพราวพลางเอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“ตื่นได้แล้วครับคุณผู้หญิง ถ้าคุณจะเบี้ยวงานวันนี้คงต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนให้เจ้านายอย่างผมเซ็นอนุมัติหน่อยมั้ย”

“ไม่เบี้ยวค่ะ...จะรีบลุกไปทำงานเดี๋ยวนี้”

ปานดวงใจเอ่ยพลางขยับตัวลุกไปเข้าห้องน้ำโดยเร็ว ที่ห้องของกวินวัธน์นั้นมีของใช้ทุกอย่างของเธอครบครัน ก็ตั้งแต่ที่เธอตกลงมาทำ ‘โอที’ ให้อีกฝ่าย ชายหนุ่มก็ดูจะเตรียมพร้อมให้เธอทุกอย่าง ยกเว้นเพียงอย่างเดียว ...ตำแหน่งที่ถูกที่ควรอย่างเป็นทางการของเธอ...

กวินวัธน์โทรลงไปถามเจ้าหน้าที่ รปภ.ของโครงการตั้งแต่เช้าตรู่แล้วว่าเปรมอุรากลับมาที่ห้องหรือไม่ หากจนบัดนี้เขายังไม่ได้รับรายงานว่าน้องสาวของปานดวงใจกลับมาถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ ...คิ้วเข้มของชายหนุ่มจึงขมวดมุ่นอย่างหนักใจ...งานนี้สงสัยเขาจะเจอของแข็งเข้าเสียแล้ว...

“วันนี้คุณเข้าบริษัทสายหน่อยก็ได้นะปาน ผมอนุญาต ...เผื่อว่าคุณอยากจะคุยกับน้องสาวของคุณก่อน”

กวินวัธน์เอ่ยขึ้นเมื่อหญิงสาวแต่งกายด้วยชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว ปานดวงใจมองสบดวงตาเข้มดุของอีกฝ่ายพลางเอ่ยถามดักคอ

“คุณรู้อะไรมาคะคุณวิน..”

“ไม่มีอะไร...ก็เมื่อคืนน้องสาวของคุณไม่ได้กลับบ้าน ผมก็เลยคิดว่าวันนี้คุณอาจจะอยากคุยอะไรกับน้องสาวของคุณบ้างก็ได้... ก็แค่นั้น..”

กวินวัธน์รีบแก้ตัวพัลวัน หากปานดวงใจเดินเข้ามาใกล้พลางจ้องตาไม่กระพริบก่อนจะเค้นถามด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง

“คุณรู้อะไรมาคะคุณวิน...บอกปานมานะคะ”

“คุณนี่ชักจะรู้จักผมดีมากเกินไปแล้วนะปาน...อย่างนี้ผมควรให้รางวัลหรือทำโทษคุณดี?”

กวินวัธน์รวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดพลางจูบซอกคอขาวผ่องนั้นอย่างแสนรัก หากปานดวงใจยังคงไม่สนใจในสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังพยายามจะเปลี่ยนประเด็น

“คุณวิน...ปานซีเรียสนะคะ..บอกมา...”

“เฮ้อ...โอเคๆ คนของผมบอกว่าหลุยส์ไม่ได้มาเมืองไทยแบบระยะสั้น แต่เขาตั้งใจที่จะมาลงทุนปักหลักที่ประเทศไทยยาว..โดยร่วมมือกับบริษัทของแฟนเก่าคุณ...”

“อะไรนะคะ...หลุยส์นะเหรอคะจะทำธุรกิจร่วมกับคุณเอก”

“ใช่...และผมไม่ชอบที่คุณเรียกชื่อไอ้หมอนั่นด้วยเสียงหวานๆของคุณ...ต่อไปให้เรียกศัตรูหมายเลข 1 แทนเข้าใจไหม”

กวินวัธน์เอ่ยขู่เสียงเข้มพลางรัดเอวหญิงสาวแน่นเข้า หากปานดวงใจไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจอาการหึงไม่เข้าท่าของชายหนุ่ม ถ้าหากว่าหลุยส์คิดจะมาอยู่เมืองไทยยาวๆ แล้วเปรมอุราจะทำอย่างไรต่อไป...

“ฉันเป็นห่วงน้องจังเลยค่ะ...ยัยเปรมเพิ่งเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ไม่เท่าไหร่ หลุยส์กำลังจะทำให้เปรมหมดอนาคตนะคะ”

“ผมรอไฟเขียวจากคุณคนเดียว...ถ้าคุณโอเค รับรองว่าหลุยส์จะไม่มายุ่งวุ่นวายให้คุณรำคาญใจอีก”

ปานดวงใจมองใบหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายพลางถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม...เธอรู้ดีว่ากวินวัธน์พูดจริงทำจริง หากเรื่องนี้เธออาจจะต้องจับเข่าคุยกับเปรมอุราอย่างจริงจัง...ตำแหน่งนางบำเรอแค่เธอคนเดียวก็มากพอแล้ว อย่าต้องให้เปรมอุราต้องมาเดินซ้ำรอยเผชิญชะตาแบบเดียวกันกับเธออีกเลย...

..................................................................................................................................

 ปานดวงใจนั่งรอน้องสาวอยู่จนสายเปรมอุราจึงกลับบ้านมาด้วยสภาพที่อิดโรย...ร่างระหงของคนเป็นน้องพยายามหลบเลี่ยงสายตาสำรวจตรวจตราของปานดวงใจ ไม่ว่าตอนนี้ผู้เป็นพี่สาวจะคิดอย่างไรก็แล้วแต่ หากเธอก็ไม่รู้จะเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างไร

“เปรม...เปรมเต็มใจหรือเปล่า”

เปรมอุราเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นพี่ เมื่อได้ยินคำถามที่ไม่คาดคิดออกจากปากพี่สาว

“พี่ปาน...รู้เหรอคะ?”

“พี่รู้จากคุณเอกกุลว่าหลุยส์มาเมืองไทยเพื่อมาเซ็นสัญญาธุรกิจกัน แล้วจู่ๆเปรมก็หายไปไม่กลับบ้าน...”

ปานดวงใจตอบเลี่ยงๆ ไม่อยากให้น้องสาวรู้ว่าเธอไปขอความช่วยเหลือจากกวินวัธน์มา พลางสังเกตเห็นร่องรอยบนร่างกายของเปรมอุรา...จึงถามย้ำผู้เป็นน้องอีกครั้ง

“เปรม...เต็มใจไปกับเขาหรือเปล่า”

“ไม่...เปรมเปล่านะพี่ปาน...เขาขู่หนู...เขาบอกว่าจะเอาเรื่องที่หนูเคยมีลูกกับเขาไปแจ้งกับทางมหาวิทยาลัยแล้ว...แล้ว..”

เปรมอุราพูดไม่ออกหากน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นสายนั้นเป็นคำตอบให้ผู้เป็นพี่สาวได้อย่างดี...ปานดวงใจเดินเข้ามาโอบกอดน้องสาวไว้อย่างปลอบประโลม...พลางเอ่ยกระซิบอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไรเปรม...ไม่เป็นไร...พี่อยู่ที่นี่แล้ว พี่จะช่วยเธอเอง...นะเปรม...ไม่เป็นไรจ้ะ”

ปานดวงใจเอ่ยกระซิบเสียงแหบเครือ ก้อนแข็งๆวิ่งมาจุกที่คอเธอจนเธอพูดแทบไม่ออก ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ยอมรามือจากน้องสาวของเธอเสียที...ทั้งๆที่เขาพรากลูกไปจากอกของเปรมอุราแล้ว ...ผู้ชายคนนั้นยังต้องการดึงเปรมอุราให้ไปตกนรกด้วยการไปเป็นเมียน้อยของเขาอีกหรือ...

“เปรมกลัว แล้วเปรมก็อยากเจอลูก...เขาเอาแองจี้มาอ้าง เขาหลอกเปรมพี่ปาน...เขาหลอกหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่า...หนูโง่มากใช่ไหมพี่ปาน...”

“อย่าโทษตัวเองเปรม...คนที่ผิดคือหลุยส์...ถ้าเปรมอยากจะหนีให้ห่างจากเขาจริงๆ พี่จะหาทางช่วยเอง”

“เปรมกลัวพี่ปาน...เปรมกลัวจะหนีเขาไม่พ้น ...”

เปรมอุราเอ่ยน้ำตานองหน้าบาดแผลที่ยังสดใหม่นั้นกรีดหัวใจเธอจนเจ็บช้ำ...เธอคงรู้สึกผิดกับยายไปจนวันตายถ้าว่าเธอหากยอมกลับไปอยู่กับหลุยส์ในฐานะนางบำเรอที่อังกฤษ ปานดวงใจเช็ดน้ำตาให้น้องสาวอย่างอ่อนโยนพลางรับปากอย่างหนักแน่น

“พี่สัญญาว่าจะช่วยเปรม...เขาจะไม่มีโอกาสเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของพวกเราอีก...เปรมไม่ต้องกลัว ตอนนี้พี่อยากให้เปรมตั้งใจเรียน ไม่ต้องไปกังวลเรื่องอื่น ...พี่รับปากว่าทุกอย่างมันจะต้องเรียบร้อย...”

“เปรมจะพยายามจ้ะพี่ปาน ...เปรมอยากเรียนให้จบ อย่างน้อยเปรมก็อยากจะทำให้ความหวังสุดท้ายของยายเป็นจริง เปรมอยากเอาใบปริญญาไปฝากยายให้ได้”

“จ้ะ...เราสองคนต้องทำให้ได้..”

ปานดวงใจเอ่ยย้ำกับน้องสาวอย่างหนักแน่น...ในเวลานี้เธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักยึดเหนี่ยวให้กับน้องสาวที่ถูกปัญหากระหน่ำเข้ามาทุกด้าน...อย่างน้อยตอนนี้ปานดวงใจก็อุ่นใจอย่างประหลาด...เธอมีกวินวัธน์  ก่อนหน้านี้แม้ว่าเขาจะร้ายแสนร้ายกับเธอ หากปานดวงใจมั่นใจ...เขาจะจัดการทุกอย่างให้เธอได้เหมือนอย่างที่เคยทำมาเสมอ...

..........................................................................................................................................

กวินวัธน์นั่งทำงานไปพลางจ้องมองนาฬิกาไปอย่างหงุดหงิด โต๊ะทำงานของผู้ช่วยส่วนตัวของเขายังว่างเปล่า...ป่านนี้ปานดวงใจจะได้คุยกับน้องสาวแล้วหรือยัง...

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนจะเรียกสติกลับมายังงานตรงหน้าเหมือนเดิม พลางเอ่ยอนุญาตให้คนข้างนอกเข้ามาได้

“เชิญ...”

ร่างเพรียวบางของปานดวงใจก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ทำให้กวินวัธน์รีบลุกไปหาหญิงสาวทันทีพลางเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“เป็นยังไงบ้างคุณ...ได้คุยกับน้องสาวหรือเปล่า”

“ค่ะ...เปรมบอกว่าเขาเอาเรื่องลูกมาหลอก แล้วก็ขู่ว่าจะไปแจ้งทางมหาวิทยาลัยเรื่องที่เคยอุ้มบุญ...เขาไม่ยอมปล่อยยัยเปรมไปค่ะ...ฉันจะทำยังไงดีคะคุณวิน”

ปานดวงใจเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างอับจนหนทาง...หากกวินวัธน์เข้ามาโอบอีกฝ่ายเอาไว้อย่างปกป้องพลางเอ่ยอย่างหนักแน่น

“ถ้าคุณไว้ใจผม...ผมจะจัดการให้เอง”

“ช่วยเปรมด้วยนะคะ...อย่าให้หลุยส์ต้องทำให้ชีวิตเปรมพังมากไปกว่านี้เลย”

ปานดวงใจอ้อนวอนอีกฝ่ายทั้งน้ำตา...กวินวัธน์โอบกระชับอีกฝ่ายแน่นเข้า...งานนี้ไอ้ฝรั่งนั่นต้องชดใช้ที่ทำให้ผู้หญิงของเขาต้องร้องไห้...

กวินวัธน์หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องที่มีไว้ใช้สำหรับงานลับเฉพาะ...พลางกดโทรออกอย่างใจเย็น ครั้นเมื่อได้ยินปลายสายตอบรับ ชายหนุ่มก็สั่งงานเบาๆหากน้ำเสียงเน้นย้ำทุกคำอย่างเหี้ยมเกรียม

“ไปจัดการอย่าให้มีงานแถลงข่าวระหว่างบริษัทไอ้เอกกุลกับกลุ่มทุนสัปปะรังเคนั่น ...อย่าลืมยัดหลักฐานให้มันถึงที่ด้วย...อย่าให้มันได้เผยอหน้าขึ้นมาตั้งบริษัทอะไรที่นี่ได้!”

.....................................................................................................................