Ep14 แขกที่มาเยือนบ้าน

ฉันเพ่งสายตามองไปที่ผู้ชายร่างสูงขาวอย่างไม่ละสายตา ผู้ชายร่างสูงขาวหันมามองฉันพอดี ฉันก็ต้องตกใจเพราะผู้ชายคนนั้นคือดีวาจริงๆ ด้วย ดีวานำมือของเขาขยี้ตาตนเองก่อนที่จะมองฉันอีกครั้ง

"เบล"

พลอยเรียกฉันเสียงดังพลางกับสกิดแขนฉัน

"ว่าไง"

ฉันหันไปถามพลอย

"ฉันเห็นเธอเหม่อๆน่ะคิดถึงใครอยู่หรือว่าแอบชอบดีวา คนนี้ฉันจองนะ"

พลอยทำท่าบิดไปบิดมา ใบหน้าเริ่มออกเป็นสีแดง ดูท่าทางแล้วพลอยเขินชัวร์

"แหมฉันจะไปชอบดีวาได้ยังไงล่ะฉันมีลูกแล้ว"

ฉันปั้นหน้ายิ้ม

"อ้าวจริงดิมีลูกแล้วหรอสวยขนาดนี้เนี่ยนะ"

พลอยเบิกตากว้างมองฉัน

"ไม่สวยหรอก เอาเป็นว่าฉันจะไม่ยุ่งกับดีวาก็แล้วกัน"

ฉันพูดพลางกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

"ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่น จริงๆดีวาเป็นผู้ชายที่หล่อมีเสน่ห์และปากหวานมากเลยล่ะ"

พลอยพูดเสียงหวาน

"พลอยทำอะไรอยู่อ่ะ"

เสียงทุ้มใหญ่นุ่มนวลที่ฟังไพเราะดังขึ้น

"อ๋อทำงานอยู่ดีวาล่ะ"

พลอยถามกลับ ฉันได้ยินถึงกับอดเงยหน้าไปมองไม่ได้

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นดีวาที่กำลังยืนคุยกับพลอยอยู่

"นั่นพนักงานใหม่หรอ"

ดีวาถามพลอยแต่สายตามองมาที่ฉัน

"อ๋อใช่ ชื่อว่า..."      "เบล"

พลอยยังพูดไม่ทันจบแต่ดีวาพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"รู้ได้ยังไง"

พลอยมองฉันกับดีวา สลับไปมาพลางกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ฉันกับเบลเราเคยรู้จักกันมาก่อน รู้จักกันดีด้วย"

ดีวายิ้มหวานให้ฉัน

"จริงหรอ"

พลอยหันมาถามฉัน

"จริง"

ฉันพยักหน้ารับ

"ฮ่าๆ โชคดีจังเนอะ ดีวาเบลมีลูกแล้วห้ามจีบนะเดี๋ยวสามีเบลจะว่าเอาฮ่าๆ"

พลอยขำ ดีวาขมวดคิ้ว

"ขอยืมตัวเบลหน่อยนะ"

ดีวาเดินเดินมาจูงมือฉันก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่บนดาดฟ้าชั้นบนของตึก

"พี่จะพาเบลมาที่นี่ทำไม"

ฉันถามดีวาพลางกับมองรอบข้างซึ่งไร้ผู้คน

"เบลเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม"

ดีวายิ้มด้วยท่าทางดีใจ

"ก็สบายดี ที่ลากมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีจะได้กลับไปทำงานต่อ"

ฉันพูดก่อนที่จะหันหลังและก้าวเท้า หมับ !    "อย่าเพิ่งไป"   ดีวาจับแขนของฉันไว้อย่างรวดเร็ว

"มีอะไรหรอ"

ฉันขมวดคิ้ว

"ตอนนี้เบลได้คบกับใครอยู่ป่ะ"

ดีวาถามด้วยความสงสัย

"เบลมีลูกมีสามีแล้ว"

ฉันตวาดใส่ดีวา

"เบลอย่าโกหกพี่นะ พี่รู้ว่าลูกที่เบลพูดน่ะคือลูกของพี่กับเบลแน่นอน"

ดีวาจับข้อมือฉันและจ้องมาที่หน้าฉัน

"พี่พูดเรื่องอะไร"

ฉันพยายามสบัดมือแต่ดีวาจับแน่นขึ้น

"เบลไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย พี่รู้ว่าลูกที่เบลพูดถึงนั่นคือลูกพี่กับเบล พี่รู้ว่าเบลโกรธพี่แต่ในเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นพี่มีเหตุผลนะ"

ดีวามองจ้องหน้าฉัน จนจู่ๆฉันกับดีวาก็สบตากันสักพักใหญ่ๆ

"เหตุผลอะไรของพี่ เหตุผลที่พี่จะทอดทิ้งเด็กคนนึงที่ไม่ต้องการหรอ"

น้ำตาของฉันเริ่มซึมเต็มดวงตา

"เบลคือพี่มีเหตุผลจริงๆ ทุกวันนี้พี่รู้สึกผิดมากเบลให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม"

ดีวาจับมือของฉันพลางกับนำมืออีกข้างมาลูบมือฉันเบาๆ

"ที่พี่พูดมานี่คือพี่จะกลับมาหาเบลหรอ"

ฉันมองหน้าดีวา

"จะหมายความว่าอย่างนั้นก็ได้"

ดีวาตอบ

"ไม่ พี่อย่ากลับมาหาเบลเลยเบลก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง"

ฉันดึงมือของฉันออกจากมือของดีวาที่กำลังจับมือของฉันอยู่

"เบล แต่พี่รู้สึกผิดจริงๆถึงเบลจะไม่รักพี่เหมือนเมื่อก่อนก็เถอะ เบลพี่อยากเจอลูกพาพี่ไปเจอลูกบ้างได้ไหมเบล"

ดีวาพูดด้วยท่าทางที่อ้อนวอน

"นะพี่ขอร้อง"

ดีวาก้มลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าฉัน

"อ่าๆ ก็ได้ลุกขึ้นมาเถอะ"

ดีวายิ้มและลุกขึ้นยืน

"จริงหรอเบลต่อไปนี้พี่จะคอยดูแลลูก"

ดีวายิ้มและกระโดดดีใจ

"แต่พี่ต้องไม่ให้ลูกรู้ว่าพี่เป็นพ่อ"

ดีวาขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินฉันพูด

"ทำไมล่ะเบล"

ดีวาถาม

"เพราะว่าเบลไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับพ่อให้ลูกฟังเลยแม้แต่พ่อเป็นใครเบลยังไม่บอกเลย เบลบอกลูกไปแค่ว่าพ่อตายแล้ว"

ดีวาเจื่อนหน้าลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลจนหยดลงลนพื้น หลังจากที่ได้ยินฉันพูด

"โอเคพี่จะไม่ให้ลูกรู้ว่าพี่เป็นพ่อของลูก"

ดีวานำมืออันเรียวยาวปาดน้ำตาพลางกับพยักหน้า

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเบลขอตัวไปทำงานก่อนนะ"

ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดิน หมับ ดีวาดึงตัวฉันเข้าไปกอด

"เบลพี่ขอโทษพี่รักเบลนะ"

ฉันพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของดีวา

"นี่เดี๋ยวมีคนมาเห็นจะยุ่งเอา"

ฉันพูดก่อนที่จะผลักตัวดีวาออกจากตัวฉันและเดินไปทำงาน

ณ แผนกคอมพิวเตอร์

"เบลดีวาพาเธอไปไหนทำไมนานจัง"

พลอยถามขึ้น

"ไม่มีอะไรหรอกแค่ถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดาๆ"

ฉันมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเลื่อนลอย

"ที่นี่เลิกงานกี่โมงหรอ"

ฉันหันหน้าไปถามพลอย

"5โมงเย็น แล้วเบลรู้หรือยังว่างานที่จะทำวันนี้คืองานอะไร"

ฉันส่ายหัว

"งานที่ต้องทำคือออกแบบโฆษณารองเท้าผ้าใบABT"

พลอยพูดพลางกับยื่นกระดาษที่มีรูปรองเท้าและมีคำโฆษณามาให้ฉันดูเป็นตัวอย่าง

"ทำไมต้องให้ปริ้นท์ด้วยลงในเน็ตไม่ง่ายกว่าหรอ"

ฉันมองกระดาษตัวอย่างแบบ งงๆ

"ก็ไม่รู้กับทางบริษัทอ่ะลองทำดู"

พลอยพูดก่อนที่จะหันไปทำงานต่อ

17:00 น. (เลิกงาน)

"เบลเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ดีวาเปิดกระจกรถเก๋งสีขาวพลางกับตะโกนมาหาฉันที่กำลังจะเดินออกจากหน้าบริษัท ปึ้ง ฉันเดินขึ้นไปนั่งเบาะซ้ายก่อนที่จะปิดประตูรถ

"เป็นผู้หญิงไม่มีรถส่วนตัวมาทำงานมันอันตรายนะรู้ไหมภัยมันอยู่รอบตัวตลอดเวลา"

ดีวาพูดพลางกับยีหัวฉันเล่น

"เบลมีรถมอเตอร์ไซค์อยู่หนึ่งคัน แต่ที่ไม่ขี่มาวันนี้เพราะเบลเอาไว้ให้แม่ขี่ไปรับลูกในเวลาที่ลูกเลิกเรียนแล้ว"

ฉันตอบดีวา

"เบลพี่คิดถึงผัดกระเพราหมูสับฝีมือเบลที่สุดเลยรู้ไหม"

ดีวาอมยิ้มเล็กน้อย

"ถ้าคิดถึงเดี๋ยวว่างๆเบลทำให้กิน"

 ฉันหันไปมองดีวาที่กำลังขับรถอยู่    

"จริงนะพูดแล้วอย่าลืมล่ะ"

ดีวายิ้มพลางกับชูนิ้วก้อยที่มือซ้ายแล้วยื่นมาให้ฉัน

"สัญญา"

ฉันนำมือข้างขวาของฉันไปเกี่ยวก้อยกับดีวา

1 ชั่วโมงต่อมา (บ้าน) 18:00 น.

"แม่สวัสดีค่ะ" "แม่สวัสดีครับ"

ฉันกับดีวายกมือไหว้และกล่าวสวัสดีแม่อย่างพร้อมเพรียง

"น้องแบมอยู่ไหนคะแม่"

ฉันถามพลางกับส่องสายตามองไปในบ้าน

"อยู่ในบ้านนั่นแหละ"

แม่ตอบ

"ว่าแต่ดีวาสบายดีไหม"

แม่ถามดีวา

"สบายดีครับแม่"

ดีวายิ้มหวานให้แม่

"ป่ะๆเข้าบ้านกันเถอะ"

ฉันพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านโดยมีดีวาเดินตามหลังฉันอยู่ แต่ฉันก็ต้องตกใจเพราะฉันมีแขกที่มาเยือนบ้านและคนนั้นก็คือบูม บูมกับน้องแบมกำลังเล่นหัวเราะคิกคักอยู่บนโซฟาอย่างสนุกสนาน

"แม่พาใครมาคะ"

น้องแบมพูดเสียงดังและชี้มาทางดีวาที่ยืนอยู่ข้างฉัน บูมที่กำลังหยอกน้องแบมอยู่ถึงกับหยุดชะงักและหันมามองฉันกับดีวา สลับกัน

"นี่รุ่นพี่ที่ทำงานของแม่จ่ะ"

น้องแบมยกมือไหว้สวัสดีโดยที่ไม่พูดแถมทำหน้าบึ้งตึงตัง

"น้องแบมทำกิริยาแบบนี้ไม่น่ารักเลย"

ฉันดุน้องแบม

"อย่าไปว่าลูกเลย เอ๊ย!! น้องแบมเลย"

ดีวาพูดพลางกับมองหน้าบูมและยิ้มมุมปาก