Ep14 แขกที่มาเยือนบ้าน
ฉันเพ่งสายตามองไปที่ผู้ชายร่างสูงขาวอย่างไม่ละสายตา ผู้ชายร่างสูงขาวหันมามองฉันพอดี ฉันก็ต้องตกใจเพราะผู้ชายคนนั้นคือดีวาจริงๆ ด้วย ดีวานำมือของเขาขยี้ตาตนเองก่อนที่จะมองฉันอีกครั้ง
"เบล"
พลอยเรียกฉันเสียงดังพลางกับสกิดแขนฉัน
"ว่าไง"
ฉันหันไปถามพลอย
"ฉันเห็นเธอเหม่อๆน่ะคิดถึงใครอยู่หรือว่าแอบชอบดีวา คนนี้ฉันจองนะ"
พลอยทำท่าบิดไปบิดมา ใบหน้าเริ่มออกเป็นสีแดง ดูท่าทางแล้วพลอยเขินชัวร์
"แหมฉันจะไปชอบดีวาได้ยังไงล่ะฉันมีลูกแล้ว"
ฉันปั้นหน้ายิ้ม
"อ้าวจริงดิมีลูกแล้วหรอสวยขนาดนี้เนี่ยนะ"
พลอยเบิกตากว้างมองฉัน
"ไม่สวยหรอก เอาเป็นว่าฉันจะไม่ยุ่งกับดีวาก็แล้วกัน"
ฉันพูดพลางกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
"ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่น จริงๆดีวาเป็นผู้ชายที่หล่อมีเสน่ห์และปากหวานมากเลยล่ะ"
พลอยพูดเสียงหวาน
"พลอยทำอะไรอยู่อ่ะ"
เสียงทุ้มใหญ่นุ่มนวลที่ฟังไพเราะดังขึ้น
"อ๋อทำงานอยู่ดีวาล่ะ"
พลอยถามกลับ ฉันได้ยินถึงกับอดเงยหน้าไปมองไม่ได้
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นดีวาที่กำลังยืนคุยกับพลอยอยู่
"นั่นพนักงานใหม่หรอ"
ดีวาถามพลอยแต่สายตามองมาที่ฉัน
"อ๋อใช่ ชื่อว่า..." "เบล"
พลอยยังพูดไม่ทันจบแต่ดีวาพูดแทรกขึ้นมาก่อน
"รู้ได้ยังไง"
พลอยมองฉันกับดีวา สลับไปมาพลางกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ฉันกับเบลเราเคยรู้จักกันมาก่อน รู้จักกันดีด้วย"
ดีวายิ้มหวานให้ฉัน
"จริงหรอ"
พลอยหันมาถามฉัน
"จริง"
ฉันพยักหน้ารับ
"ฮ่าๆ โชคดีจังเนอะ ดีวาเบลมีลูกแล้วห้ามจีบนะเดี๋ยวสามีเบลจะว่าเอาฮ่าๆ"
พลอยขำ ดีวาขมวดคิ้ว
"ขอยืมตัวเบลหน่อยนะ"
ดีวาเดินเดินมาจูงมือฉันก่อนที่จะเดินขึ้นไปที่บนดาดฟ้าชั้นบนของตึก
"พี่จะพาเบลมาที่นี่ทำไม"
ฉันถามดีวาพลางกับมองรอบข้างซึ่งไร้ผู้คน
"เบลเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม"
ดีวายิ้มด้วยท่าทางดีใจ
"ก็สบายดี ที่ลากมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีจะได้กลับไปทำงานต่อ"
ฉันพูดก่อนที่จะหันหลังและก้าวเท้า หมับ ! "อย่าเพิ่งไป" ดีวาจับแขนของฉันไว้อย่างรวดเร็ว
"มีอะไรหรอ"
ฉันขมวดคิ้ว
"ตอนนี้เบลได้คบกับใครอยู่ป่ะ"
ดีวาถามด้วยความสงสัย
"เบลมีลูกมีสามีแล้ว"
ฉันตวาดใส่ดีวา
"เบลอย่าโกหกพี่นะ พี่รู้ว่าลูกที่เบลพูดน่ะคือลูกของพี่กับเบลแน่นอน"
ดีวาจับข้อมือฉันและจ้องมาที่หน้าฉัน
"พี่พูดเรื่องอะไร"
ฉันพยายามสบัดมือแต่ดีวาจับแน่นขึ้น
"เบลไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย พี่รู้ว่าลูกที่เบลพูดถึงนั่นคือลูกพี่กับเบล พี่รู้ว่าเบลโกรธพี่แต่ในเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นพี่มีเหตุผลนะ"
ดีวามองจ้องหน้าฉัน จนจู่ๆฉันกับดีวาก็สบตากันสักพักใหญ่ๆ
"เหตุผลอะไรของพี่ เหตุผลที่พี่จะทอดทิ้งเด็กคนนึงที่ไม่ต้องการหรอ"
น้ำตาของฉันเริ่มซึมเต็มดวงตา
"เบลคือพี่มีเหตุผลจริงๆ ทุกวันนี้พี่รู้สึกผิดมากเบลให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม"
ดีวาจับมือของฉันพลางกับนำมืออีกข้างมาลูบมือฉันเบาๆ
"ที่พี่พูดมานี่คือพี่จะกลับมาหาเบลหรอ"
ฉันมองหน้าดีวา
"จะหมายความว่าอย่างนั้นก็ได้"
ดีวาตอบ
"ไม่ พี่อย่ากลับมาหาเบลเลยเบลก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง"
ฉันดึงมือของฉันออกจากมือของดีวาที่กำลังจับมือของฉันอยู่
"เบล แต่พี่รู้สึกผิดจริงๆถึงเบลจะไม่รักพี่เหมือนเมื่อก่อนก็เถอะ เบลพี่อยากเจอลูกพาพี่ไปเจอลูกบ้างได้ไหมเบล"
ดีวาพูดด้วยท่าทางที่อ้อนวอน
"นะพี่ขอร้อง"
ดีวาก้มลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าฉัน
"อ่าๆ ก็ได้ลุกขึ้นมาเถอะ"
ดีวายิ้มและลุกขึ้นยืน
"จริงหรอเบลต่อไปนี้พี่จะคอยดูแลลูก"
ดีวายิ้มและกระโดดดีใจ
"แต่พี่ต้องไม่ให้ลูกรู้ว่าพี่เป็นพ่อ"
ดีวาขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินฉันพูด
"ทำไมล่ะเบล"
ดีวาถาม
"เพราะว่าเบลไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับพ่อให้ลูกฟังเลยแม้แต่พ่อเป็นใครเบลยังไม่บอกเลย เบลบอกลูกไปแค่ว่าพ่อตายแล้ว"
ดีวาเจื่อนหน้าลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลจนหยดลงลนพื้น หลังจากที่ได้ยินฉันพูด
"โอเคพี่จะไม่ให้ลูกรู้ว่าพี่เป็นพ่อของลูก"
ดีวานำมืออันเรียวยาวปาดน้ำตาพลางกับพยักหน้า
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเบลขอตัวไปทำงานก่อนนะ"
ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดิน หมับ ดีวาดึงตัวฉันเข้าไปกอด
"เบลพี่ขอโทษพี่รักเบลนะ"
ฉันพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของดีวา
"นี่เดี๋ยวมีคนมาเห็นจะยุ่งเอา"
ฉันพูดก่อนที่จะผลักตัวดีวาออกจากตัวฉันและเดินไปทำงาน
ณ แผนกคอมพิวเตอร์
"เบลดีวาพาเธอไปไหนทำไมนานจัง"
พลอยถามขึ้น
"ไม่มีอะไรหรอกแค่ถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดาๆ"
ฉันมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเลื่อนลอย
"ที่นี่เลิกงานกี่โมงหรอ"
ฉันหันหน้าไปถามพลอย
"5โมงเย็น แล้วเบลรู้หรือยังว่างานที่จะทำวันนี้คืองานอะไร"
ฉันส่ายหัว
"งานที่ต้องทำคือออกแบบโฆษณารองเท้าผ้าใบABT"
พลอยพูดพลางกับยื่นกระดาษที่มีรูปรองเท้าและมีคำโฆษณามาให้ฉันดูเป็นตัวอย่าง
"ทำไมต้องให้ปริ้นท์ด้วยลงในเน็ตไม่ง่ายกว่าหรอ"
ฉันมองกระดาษตัวอย่างแบบ งงๆ
"ก็ไม่รู้กับทางบริษัทอ่ะลองทำดู"
พลอยพูดก่อนที่จะหันไปทำงานต่อ
17:00 น. (เลิกงาน)
"เบลเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
ดีวาเปิดกระจกรถเก๋งสีขาวพลางกับตะโกนมาหาฉันที่กำลังจะเดินออกจากหน้าบริษัท ปึ้ง ฉันเดินขึ้นไปนั่งเบาะซ้ายก่อนที่จะปิดประตูรถ
"เป็นผู้หญิงไม่มีรถส่วนตัวมาทำงานมันอันตรายนะรู้ไหมภัยมันอยู่รอบตัวตลอดเวลา"
ดีวาพูดพลางกับยีหัวฉันเล่น
"เบลมีรถมอเตอร์ไซค์อยู่หนึ่งคัน แต่ที่ไม่ขี่มาวันนี้เพราะเบลเอาไว้ให้แม่ขี่ไปรับลูกในเวลาที่ลูกเลิกเรียนแล้ว"
ฉันตอบดีวา
"เบลพี่คิดถึงผัดกระเพราหมูสับฝีมือเบลที่สุดเลยรู้ไหม"
ดีวาอมยิ้มเล็กน้อย
"ถ้าคิดถึงเดี๋ยวว่างๆเบลทำให้กิน"
ฉันหันไปมองดีวาที่กำลังขับรถอยู่
"จริงนะพูดแล้วอย่าลืมล่ะ"
ดีวายิ้มพลางกับชูนิ้วก้อยที่มือซ้ายแล้วยื่นมาให้ฉัน
"สัญญา"
ฉันนำมือข้างขวาของฉันไปเกี่ยวก้อยกับดีวา
1 ชั่วโมงต่อมา (บ้าน) 18:00 น.
"แม่สวัสดีค่ะ" "แม่สวัสดีครับ"
ฉันกับดีวายกมือไหว้และกล่าวสวัสดีแม่อย่างพร้อมเพรียง
"น้องแบมอยู่ไหนคะแม่"
ฉันถามพลางกับส่องสายตามองไปในบ้าน
"อยู่ในบ้านนั่นแหละ"
แม่ตอบ
"ว่าแต่ดีวาสบายดีไหม"
แม่ถามดีวา
"สบายดีครับแม่"
ดีวายิ้มหวานให้แม่
"ป่ะๆเข้าบ้านกันเถอะ"
ฉันพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้านโดยมีดีวาเดินตามหลังฉันอยู่ แต่ฉันก็ต้องตกใจเพราะฉันมีแขกที่มาเยือนบ้านและคนนั้นก็คือบูม บูมกับน้องแบมกำลังเล่นหัวเราะคิกคักอยู่บนโซฟาอย่างสนุกสนาน
"แม่พาใครมาคะ"
น้องแบมพูดเสียงดังและชี้มาทางดีวาที่ยืนอยู่ข้างฉัน บูมที่กำลังหยอกน้องแบมอยู่ถึงกับหยุดชะงักและหันมามองฉันกับดีวา สลับกัน
"นี่รุ่นพี่ที่ทำงานของแม่จ่ะ"
น้องแบมยกมือไหว้สวัสดีโดยที่ไม่พูดแถมทำหน้าบึ้งตึงตัง
"น้องแบมทำกิริยาแบบนี้ไม่น่ารักเลย"
ฉันดุน้องแบม
"อย่าไปว่าลูกเลย เอ๊ย!! น้องแบมเลย"
ดีวาพูดพลางกับมองหน้าบูมและยิ้มมุมปาก