Ep4 น้องแบมหายไป

             30นาทีต่อมา

"แม่จ๋าหนูกลับมาแล้วค่ะ"  

น้องแบมวิ่งมาพร้อมกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกับขนม 2 ถุงอยู่ในมือ

"นี่ไปรบกวนลุงบูมเยอะเกินไปหรือเปล่าลูก"

ฉันถามน้องแบมและพิมพ์งานไปด้วย

"ไม่ได้รบกวนนี่ ฉันก็รักน้องแบมเหมือนลูกคนนึงเลยล่ะ"

บูมเดินมาพลางกับก้มหน้ามามองฉันที่กำลังพิมพ์งานอย่างใกล้จนหน้าแทบจะติดกัน

"นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย"

ฉันดันหน้าอันหล่อเหลาของบูมให้ไกลออกจากใบหน้าของฉัน

"ให้กำลังใจเธอไง เห็นตั้งหน้า ตั้งตา ทำงานอย่างตั้งใจ"

บูมพูดด้วยน้ำเสียงหวาน

"แหวะ คุณอย่าทำเสียงแบบนี้อีกนะ ฟังแล้วจะอ้วก"

ฉันพูดพลางกับดันตัวของบูมให้ไกลจากฉัน

"นี่เธอเป็นอะไรมากไหมเนี่ยดันตัวฉันอยู่ได้เดี๋ยว ก็หักเงินเดือนซะหรอก"

บูมพูดขู่ฉัน

"แค่เงินเดือนที่คุณให้ฉันทุกเดือนแทบไม่มีจะเก็บ และถ้าคุณหักฉัน สงสัยฉันคงจะได้กินแกบอ่ะ"

บูมขำ  

"ฮ่าๆๆ กินแกบเลยหรอน่าสงสาร"

บูมเอามือมาจับที่คางของฉัน ราวกับคนที่จับคางแมวอย่างเบามือ

"นี่ปล่อยนะ คุณทำบ้าอะไรเนี่ยจะจับคางฉันทำไมเนี่ย"

ฉันตวาดใส่บูม แต่บูมไม่สะทกสะท้านแถมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน

"คอยดูนะสักวันฉันจะหางานใหม่จะได้ไปให้พ้นหัวหน้าอย่างคุณไง"

บูมทำหน้านิ่งๆแล้วพยักหน้ารับ

"งั้นหรอ ฉันไม่ให้เธอไปหรอกและฉันจะไม่ยอมเซนใบลาออกให้เธอด้วย"

ปึ้ง ! บูมพูดพลางกับทุบโต๊ะ

"นี่คุณโกรธหรอ ฉันขอโทษที่พูดกับคุณแรงๆ"

ฉันยังคงพิมพ์งานโดยที่ไม่สนใจใคร

"น้องแบม!!!!"

บูมเรียกชื่อน้องแบมอย่างตกใจ

"นี่น้องแบมอยู่แค่นี้เองจะตกใจอะไรขนาดนั้น"

ฉันพูดไปทั้งๆที่ตามองไปที่จอคอมพิวเตอร์อยู่

"น้องแบมหายไปน่ะสิ เมื่อกี้ยังยืนอยูที่นี่อยู่เลย"

บูมมองไปทั่วๆออฟฟิศ

"เฮ๊ย! ทำไมคุณไม่ดูน้องแบมให้ดีๆล่ะ มัวแต่มายุ่งกับฉันเห็นไหมน้องแบมหายไปเลย คุณนะคุณ"

ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้และเดินตามหาน้องแบม ในออฟฟิศพร้อมกับบูม

"น้องแบมหนูอยู่ไหนลูก"

ฉันตะโกนพลางกับมองไปใต้โต๊ะบ้าง ห้องน้ำบ้าง ห้องบูมบ้าง สรุปคือไม่มีวี่แววของน้องแบมเลย

"ตอนนี้ขอเตือนภัยผู้ปกครองทุกท่าน ที่มีเด็กอยู่ ให้ดูแลบุตรหลานอย่าให้คาดสายตา เพราะช่วงนี้แก๊งค์ลักพาตัวเด็กกำลังระบาดไปทั่ว ล่าสุดเลยผู้ปกครองของน้องปอนด์เด็กชายวัย5ปี นั้นได้มาแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าน้องปอนด์ได้หายไป7วันแล้ว ตำรวจกำลังสืบหาตัวคนร้ายและก็กำลังสืบว่าแก๊งค์นี่ใช่สาเหตุการหายตัวของน้องปอนด์หรือไม่ ยังไงก็ขอให้ระมัดระวังกันด้วยค่ะ"

เสียงผู้ประกาศข่าวดังออกจากโทรทัศน์ที่แขวนไว้ในออฟฟิศ ฉันได้ยินข่าวนี้ถึงกับข่าวอ่อน

"นี่บางทีน้องแบมอาจจะอยู่แถวๆนี้ก็ได้ อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิ"

บูมพูดพลางกับยื่นมือมาให้ฉันจับ

"ฉันจะตามหาน้องแบม"  

ฉันปัดมือบูมออกไป

"น้องแบมออกมาหาแม่หน่อยสิลูก"

ฉันตะโกนหาน้องแบมแต่ก็ไร้วี่แววของน้องแบม น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา ฉันรักลูกมากให้ได้แม้แต่ชีวิตของฉัน

"นี่อย่าเพื่งร้องไห้สิน้องแบมน่าจะอยู่แถวนี้แหละเมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลยไม่น่าจะไปไหนไกลนะ"

บูมพูดพลางกับลูบบ่าฉันเบาๆ

"เราลงไปหาน้องแบมชั้น2กันเถอะ"

ฉันชวนบูม บูมพยักหน้ารับ พอถึงชั้น2 

ฉันมองไปรอบๆ 

"น้องแบม อยู่ไหน"

ฉันกับบูมตะโกนหาอย่างสุดเสียงแต่ก็ไร้วี่แวว

"เราหาทุกชั้นแล้ว ทำไมยังไม่เจอน้องแบมอีกอ่ะคุณ.." 

น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเทา เพราะฉันเป็นห่วงลูกเหลือเกิน

 "งั้นลงไปหาหน้าออฟฟิศกัน"

ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร จู่ๆบูมก็จูงมือฉันเดินจนถึงหน้าออฟฟิศ บริเวณหน้าออฟฟิศจะมีต้นไม้ใหญ่อยู่ ฉันจึงเดินไปดูเผื่อว่าน้องแบมจะแอบอยู่แต่ก็ไม่พบ

"คุณน้องแบมหายไปไหนอ่ะฉันมันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ"

น้ำตาไหลรินออกจากตาโดยที่ควบคุมไว้ไม่อยู่ ความเสียใจบวกกับความห่วงใยลูกมันรวมกัน จนทำให้ความรู้สึกตอนนี้เสียใจมาก