Ep4 น้องแบมหายไป
30นาทีต่อมา
"แม่จ๋าหนูกลับมาแล้วค่ะ"
น้องแบมวิ่งมาพร้อมกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมกับขนม 2 ถุงอยู่ในมือ
"นี่ไปรบกวนลุงบูมเยอะเกินไปหรือเปล่าลูก"
ฉันถามน้องแบมและพิมพ์งานไปด้วย
"ไม่ได้รบกวนนี่ ฉันก็รักน้องแบมเหมือนลูกคนนึงเลยล่ะ"
บูมเดินมาพลางกับก้มหน้ามามองฉันที่กำลังพิมพ์งานอย่างใกล้จนหน้าแทบจะติดกัน
"นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย"
ฉันดันหน้าอันหล่อเหลาของบูมให้ไกลออกจากใบหน้าของฉัน
"ให้กำลังใจเธอไง เห็นตั้งหน้า ตั้งตา ทำงานอย่างตั้งใจ"
บูมพูดด้วยน้ำเสียงหวาน
"แหวะ คุณอย่าทำเสียงแบบนี้อีกนะ ฟังแล้วจะอ้วก"
ฉันพูดพลางกับดันตัวของบูมให้ไกลจากฉัน
"นี่เธอเป็นอะไรมากไหมเนี่ยดันตัวฉันอยู่ได้เดี๋ยว ก็หักเงินเดือนซะหรอก"
บูมพูดขู่ฉัน
"แค่เงินเดือนที่คุณให้ฉันทุกเดือนแทบไม่มีจะเก็บ และถ้าคุณหักฉัน สงสัยฉันคงจะได้กินแกบอ่ะ"
บูมขำ
"ฮ่าๆๆ กินแกบเลยหรอน่าสงสาร"
บูมเอามือมาจับที่คางของฉัน ราวกับคนที่จับคางแมวอย่างเบามือ
"นี่ปล่อยนะ คุณทำบ้าอะไรเนี่ยจะจับคางฉันทำไมเนี่ย"
ฉันตวาดใส่บูม แต่บูมไม่สะทกสะท้านแถมทำหน้ากวนๆใส่ฉัน
"คอยดูนะสักวันฉันจะหางานใหม่จะได้ไปให้พ้นหัวหน้าอย่างคุณไง"
บูมทำหน้านิ่งๆแล้วพยักหน้ารับ
"งั้นหรอ ฉันไม่ให้เธอไปหรอกและฉันจะไม่ยอมเซนใบลาออกให้เธอด้วย"
ปึ้ง ! บูมพูดพลางกับทุบโต๊ะ
"นี่คุณโกรธหรอ ฉันขอโทษที่พูดกับคุณแรงๆ"
ฉันยังคงพิมพ์งานโดยที่ไม่สนใจใคร
"น้องแบม!!!!"
บูมเรียกชื่อน้องแบมอย่างตกใจ
"นี่น้องแบมอยู่แค่นี้เองจะตกใจอะไรขนาดนั้น"
ฉันพูดไปทั้งๆที่ตามองไปที่จอคอมพิวเตอร์อยู่
"น้องแบมหายไปน่ะสิ เมื่อกี้ยังยืนอยูที่นี่อยู่เลย"
บูมมองไปทั่วๆออฟฟิศ
"เฮ๊ย! ทำไมคุณไม่ดูน้องแบมให้ดีๆล่ะ มัวแต่มายุ่งกับฉันเห็นไหมน้องแบมหายไปเลย คุณนะคุณ"
ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้และเดินตามหาน้องแบม ในออฟฟิศพร้อมกับบูม
"น้องแบมหนูอยู่ไหนลูก"
ฉันตะโกนพลางกับมองไปใต้โต๊ะบ้าง ห้องน้ำบ้าง ห้องบูมบ้าง สรุปคือไม่มีวี่แววของน้องแบมเลย
"ตอนนี้ขอเตือนภัยผู้ปกครองทุกท่าน ที่มีเด็กอยู่ ให้ดูแลบุตรหลานอย่าให้คาดสายตา เพราะช่วงนี้แก๊งค์ลักพาตัวเด็กกำลังระบาดไปทั่ว ล่าสุดเลยผู้ปกครองของน้องปอนด์เด็กชายวัย5ปี นั้นได้มาแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำรวจว่าน้องปอนด์ได้หายไป7วันแล้ว ตำรวจกำลังสืบหาตัวคนร้ายและก็กำลังสืบว่าแก๊งค์นี่ใช่สาเหตุการหายตัวของน้องปอนด์หรือไม่ ยังไงก็ขอให้ระมัดระวังกันด้วยค่ะ"
เสียงผู้ประกาศข่าวดังออกจากโทรทัศน์ที่แขวนไว้ในออฟฟิศ ฉันได้ยินข่าวนี้ถึงกับข่าวอ่อน
"นี่บางทีน้องแบมอาจจะอยู่แถวๆนี้ก็ได้ อย่าเพิ่งคิดไปไกลสิ"
บูมพูดพลางกับยื่นมือมาให้ฉันจับ
"ฉันจะตามหาน้องแบม"
ฉันปัดมือบูมออกไป
"น้องแบมออกมาหาแม่หน่อยสิลูก"
ฉันตะโกนหาน้องแบมแต่ก็ไร้วี่แววของน้องแบม น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา ฉันรักลูกมากให้ได้แม้แต่ชีวิตของฉัน
"นี่อย่าเพื่งร้องไห้สิน้องแบมน่าจะอยู่แถวนี้แหละเมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลยไม่น่าจะไปไหนไกลนะ"
บูมพูดพลางกับลูบบ่าฉันเบาๆ
"เราลงไปหาน้องแบมชั้น2กันเถอะ"
ฉันชวนบูม บูมพยักหน้ารับ พอถึงชั้น2
ฉันมองไปรอบๆ
"น้องแบม อยู่ไหน"
ฉันกับบูมตะโกนหาอย่างสุดเสียงแต่ก็ไร้วี่แวว
"เราหาทุกชั้นแล้ว ทำไมยังไม่เจอน้องแบมอีกอ่ะคุณ.."
น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเทา เพราะฉันเป็นห่วงลูกเหลือเกิน
"งั้นลงไปหาหน้าออฟฟิศกัน"
ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร จู่ๆบูมก็จูงมือฉันเดินจนถึงหน้าออฟฟิศ บริเวณหน้าออฟฟิศจะมีต้นไม้ใหญ่อยู่ ฉันจึงเดินไปดูเผื่อว่าน้องแบมจะแอบอยู่แต่ก็ไม่พบ
"คุณน้องแบมหายไปไหนอ่ะฉันมันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ"
น้ำตาไหลรินออกจากตาโดยที่ควบคุมไว้ไม่อยู่ ความเสียใจบวกกับความห่วงใยลูกมันรวมกัน จนทำให้ความรู้สึกตอนนี้เสียใจมาก