3

[Jun]

ให้ตายสิผมทำอะไรลงไปบ้างเนี่ย ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผมก็ทำอะไรที่ตัวเองไม่เคยทำออกไปได้ยังไง พอผมทำแผลให้เสร็จวาตาเซะก็เข้ามาเห็นพอดี พ่อบ้านพาฮานะไปทำแผลต่อส่วนผมไม่มีอะไรทำก็เลยมานั่งดูทีวีอยู่นี่แหละ

จนตอนนี้เวลาประมาณสี่ทุ่มเห็นจะได้ ผมเดินวนรอบบ้านฮานะจนพอจะจำสถานที่ต่างๆ ได้หมดแล้วล่ะ ขาของผมเริ่มหายดีเป็นปลิดทิ้งต้องขอบคุณยาทายากินของไอ้หมอชุนมันนั่นแหละถึงแม้จะเกิดอาการหิวบ่อยไปหน่อยก็ตามทีเถอะ

รอบบ้านของฮานะเต็มไปด้วยป่า หลังบ้านมีสวนดอกไม้กับสวนพืชผักอยู่ พอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมในตู้เย็นถึงไม่ค่อยมีวัตถุดิบเตรียมไว้

ภายในบ้านถูกแบ่งโซนเป็นห้องหลายห้อง ห้องที่มีกล้องวงจรปิดมีเกือบทุกที่ของบ้าน แต่มีห้องนอนสองห้องเท่านั้นที่ไม่ได้ติดกล้องไว้ นั่นก็คือห้องนอนส่วนตัวฮานะและของพ่อบ้าน

อืม...มันก็ยากอยู่นะถ้าจะเอาซาโตะเข้ามาบ้านหลังนี้ได้ แผนการวางบูมพ่อบ้านกำลังเดินไปได้ด้วยดี เหลือก็แค่รอเวลาให้ไอ้ซาโตะมันทนไม่ไหวแล้วมาจัดการฮานะเอง ถ้าทำแบบนั้นผมก็ไม่ผิดอะไรแถมยังเอาชนะฮานะได้อย่างสมบูรณ์แบบอีกด้วย

มีแต่ได้กับได้

แต่ก็แปลกอยู่นะ รู้ทั้งรู้ว่ายังไงถ้าทำตามแผนที่ผมวางไว้ ผมก็จะเอาชนะได้อย่างไม่ต้องสงสัยแท้ๆ หากทว่าตอนนี้มันติดอยู่นิดหน่อย...ทำไมหัวใจของผมมันถึงรู้สึกเจ็บแปลกๆ เหมือนมันกำลังฟ้องว่าผมไม่ควรทำ มันอาจจะเป็นเพราะผมละอายต่อบาปที่กำลังทำอยู่ก็ได้

'โอ๊ย!!'

เสียงร้องตกใจของฮานะในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกอยากจะปกป้องดูแลขึ้นมาเสียดื้อๆ แล้วร่างกายผมมันดันทำทุกอย่างไปเอง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

แต่ว่า...

ถ้าซาโตะมาทำร้ายฮานะจริงๆ ผมจะมีความสุขไหมนะ

กริ๊งๆ

เสียงโทรศัพท์บ้านของฮานะดังขึ้นในตอนนี้ทั้งพ่อบ้านทั้งฮานะก็คงหลับกันไปหมดแล้วหรือไม่ก็นอนเพียงแค่ฮานะ ไอ้พ่อบ้านอาจจะส่องจับตาดูผมผ่านที่ไหนสักแห่งก็ได้ ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงหาปลายสาย

"โมชิโมชิ ซุซากิ จุน พูดครับ"

[รับช้าหาบิดาแกเหรอ]

"ก็รับแล้วไง"

พอผมกดรับสายปั๊บ เสียงซาโตะลั่นคำด่าผมเลย ให้ตายสิรู้งี้ไม่รับก็ดี แต่ว่านะแค่คิดหาไม่ถึงสามนาทีก็โทรมาหากันขนาดนี้จะอายุยืนไปหน่อยไหมไอ้คุณผู้จัดการส่วนตัว

[เมื่อไหร่แกจะให้ฉันไปฮ๊ะ]

"ว่างเมื่อไหร่"

[อีกสองสามวัน]

"งั้นก็มาเวลานั้นละกัน"

[ได้ แล้วแผนของแกไปถึงไหนแล้ว]

ผมไม่สามารถพูดเรื่องอย่างนี้ออกไปได้เลยสักคำเพราะทุกคำที่ผมพูดมันอาจจะออกไปในสื่อสาธารณะหรือไม่ไอ้พ่อบ้านนั่นคงได้ยินเพราะฉะนั้นผมต้องแอบเนียนเข้าไว้

"ก็เรื่อยๆ"

[ดี แล้วไว้เจอกัน]

ตุ๊ดๆ...

ซาโตะตัดสายผมทิ้งอย่างไม่สนใจอะไร จะเอายังไงดีล่ะทีนี้ไอ้นั่นยิ่งความอดทนต่ำอยู่ด้วยถ้ามันมาถึงที่นี่แล้วจะทำยังไงต่อไปดี

จริงสิ!!

มันจะมาได้ไงในเมื่อผมยังไม่ได้ให้ที่อยู่กับมัน!! โอ้โหผมนี่ฉลาดไม่เบาเลยนะเนี่ย

แต่เอ๊ะ!?

ทำไมผมต้องดีใจด้วยล่ะ

"สงสัยจะบ้าแล้วเรา"

ผมเดินกลับเข้าไปห้องนั่งเล่นดูอะไรเรื่อยเปื่อยเพราะยังไม่รู้สึกง่วง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกฮานะบงการชีวิตยังไงก็ไม่รู้สิ แผนการเอาชนะของผมจะล่มเพราะใจตัวเองไหมเนี่ย ให้ตาย...

วาตาเซะเพ่งมองจอสิบกว่าจอที่กำลังฉายภาพมุมต่างๆ ของบ้าน เขาได้ยินทุกอย่างที่จุนพูด แต่ไม่สามารถจับใจความอะไรได้สักอย่าง

เหมือนกับว่าจุนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่

เขาต้องเพิ่มระดับการคุ้มกันคุณหนูให้มากขึ้นเพราะไม่รู้ว่าในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะเจอกันอะไรอีกบ้าง

"ความปลอดภัยของคุณหนูต้องมาก่อน"

ดวงตาของวาตาเซะเริ่มหมองค้ำลงจนเห็นได้ชัด คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วกับการอดหลับอดนอนเพื่อคุ้มกันคุณหนู ในคืนแรกยังไม่มีอะไรก็จริง แต่ในคืนนี้...

เขาได้ข้อมูลเล็กน้อยเพิ่มเติมจากการสนทนาของจุนบ้างแล้ว

นั่นทำให้วาตาเซะรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังระแวงครุ่นคิดอยู่นั้นกำลังจะเป็นจริงในไม่ช้าก็เร็ววันนี้อย่างแน่นอน

"นับจากนี้จนกว่าจะครบวันทำกิจกรรมผมจะไม่ให้คูณหนูต้องเจ็บปวดแน่นอนครับ"

วาตาเซะสัญญากับตัวเอง ถึงต้องแลกกับร่างกายนี้ ต้องอดหลับอดนอนเพื่อคนที่เขารักแล้ว...

เขายอม...