ป้านวลมองตามหญิงสาวที่วิ่งถลาเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน ก่อนตั้งท่าจะวิ่งกลับออกไปพร้อมกับเอกสารบางอย่างในมือ

“คุณหนูคะ คุณหนูจะออกไปไหนอีกคะ นี่มันก็เย็นมากแล้วนะคะ”

“หนูมีนัดกับพีต้าค่ะป้านวล อีกเดี๋ยวก็กลับป้าไม่ต้องรอทานข้าวเย็นนะคะ หนูจะกินกับพีต้า”

หญิงสาวว่าพลางวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จนป้านวลอดค้อนตามหลังไปไม่ได้ ... เหอะคุณปก ป้าทำได้ดีที่สุดได้เท่านี้ล่ะค่ะ

รุ่งตะวันเอาเอกสารเกี่ยวกับงานที่เธอสนใจมาให้ชายหนุ่มช่วยดู พิธานมองแล้วก็ได้แต่ทึ่ง ทำไมเด็กสาววัยแค่นี้ถึงสามารถเตรียมงานอะไรได้มากมายและละเอียดขนาดนี้

“โอ้โหรุ่ง นี่ถ้าผมไม่รู้นี่ ผมนึกว่าคุณจ้างมืออาชีพมาทำเอกสารให้นะ ข้อมูลละเอียดดีทีเดียว แต่ว่าคุณจะจัดตั้งบริษัทตอนนี้ไม่ได้หรอก”

“ทำไมละพีต้า ฉันพร้อมแล้วนะฉันพอจะมีคนรู้จักในแวดวงนี้อยู่บ้าง ถ้าจะดึงตัวมาช่วยทำก็คงไม่มีปัญหา”

“คุณยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังไงก็ต้องให้ผู้ปกครองยินยอมถ้าจะจัดทำนิติกรรมต่างๆ ใจเย็นๆไว้ก่อนดีกว่าน่ารุ่ง บางอย่างเร่งรีบเกินไปก็ใช่ว่าผลมันจะออกมาดี”

พิธานเอื้อมมือไปจับศีรษะโยกเบาๆอย่างเอ็นดู แม่ตุ๊กตาตัวน้อยจึงย่นจมูกใส่เขาทีหนึ่งจนพิธานใจกระตุก ดวงตาสีน้ำตาลทองเปล่งประกายหวานออกมาแบบไม่รู้ตัว

“พรุ่งนี้มีนิทรรศการออกแบบที่พิพิธภัณฑ์ ผมมีตั๋วนะอยากไปหรือเปล่า”

“ที่สุด....คุณว่ามาเลยจะเจอกันกี่โมง”

รุ่งตะวันตกลงอย่างง่ายดายจนพีต้านึกขำ แม่สาวน้อยตรงหน้าเขานี้ ถ้าจะหลอกล่อนี่ง่ายนิดเดียวขอแค่มีเกี่ยวกับการออกแบบหรือสถาปัตยกรรม เจ้าหล่อนจะตกลงแบบไม่ลังเล

“เดี๋ยวผมไปรับที่อพาร์ทเม้นท์ คุณแต่งตัวรอไว้แล้วกัน 10 โมงเช้า”

“โอเครับทราบ”  หญิงสาวยกมือทำวันยาหัตถ์ พลางยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างสดใส จนพิธานได้แต่วางแผนในใจ หลังจากนี้เขาจะไปกว้านซื้อตั๋วเที่ยวงานนิทรรศการออกแบบสถาปัตย์มาให้หมด!

.....................................................................................................................................

ปกเกียรติเดินมาตามแผนที่ที่ได้รับจากป้านวลว่าอพาร์ทเม้นท์ที่ทั้งคู่อยู่นั้นอยู่บนถนนเส้นนี้ หากเขาเดินมาพอสมควรแล้วก็ยังไม่ถึง  จนชายหนุ่มเกือบจะแวะเข้าไปถามคนแถวนั้นแล้วหากว่าสายตาของเขาไม่บังเอิญไปเห็นว่า ปรางสุดากำลังเดินเคียงคู่มากับหนุ่มต่างชาตินัยน์ตาสีทองคนหนึ่ง

“เราแวะไปทานอาหารก่อนดีมั้ยพีต้า จะได้ไม่หิวตอนไปเดินเที่ยว”

“คุณเลือกร้านเลย ผมกินอะไรก็ได้อยู่แล้ว ...โดยเฉพาะอาหารไทย ชอบมากกกกกก”

น้ำเสียงที่ยืนยันในตอนท้ายนั้นเปล่งออกมาพร้อมประกายตาวาวหวาน จนรุ่งตะวันได้แต่ยิ้มรับพลางแกล้งหลบสายตาชายหนุ่ม คนทั้งคู่เดินหยอกล้อกันไปโดยไม่ทันสังเกตว่าอีกฝั่งถนนตรงข้าม ร่างสูงในชุดโค้ทสีน้ำตาลกำลังยืนตะลึงกับความจริงที่ได้เห็นเต็มสองตา

..................................................................................................................................................

ชายหนุ่มวางกระแทกกระเป๋าลงพื้นอย่างหงุดหงิด แค่สามเดือนแรกที่ปล่อยเจ้าหล่อนมายังดินแดนเสรีแห่งนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสุขดีไม่เหมือนกับตอนที่อยู่เมืองไทยสักนิด

“คุณปกเดินทางมาเหนื่อยๆ จะรับอาหารมั้ยคะป้าจะไปเตรียมให้”

“ไม่ละครับป้า...น้องปรางบอกหรือเปล่าว่าจะกลับกี่โมง”

ชายหนุ่มถอดเสื้อโค้ทออกวางข้างๆ เผยให้เห็นร่างสูงล่ำสันที่ผอมลงเล็กน้อยจนป้านวลต้องออกปากทัก

“คุณปกผอมลงหรือเปล่าคะ อย่ามัวแต่โหมงานหนักจนลืมดูแลตัวเองนะคะ”

“ปรางจะกลับกี่โมงครับ”

ปกเกียรติยังถามย้ำในคำถามเดิมด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หากป้านวลเอ่ยตอบเสียงค่อย

“ป้าก็ไม่ทราบค่ะ แต่คุณหนูบอกว่าอาจจะค่ำนิดหน่อย”

“เพื่อนน้องปรางคนนั้นเขามาที่นี่บ่อยหรือครับ ผมเห็นเขาเดินคู่กันออกไปท่าทางสนิทสนม”

“ค่ะ คุณพิธานเธอมาส่งคุณปรางที่บ้านบ่อยๆ เห็นว่าอยู่ชมรมเดียวกันค่ะ”

ปกเกียรติขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้รับ....ไว้เย็นนี้คงต้องคุยกับปรางสุดาเรื่องการคบเพื่อนให้รู้เรื่อง

....................................................................................................................................

รุ่งตะวันเดินชมแกลลอรี่การออกแบบตึกรูปทรงต่างๆอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งพิธานต้องมาสะกิดเตือน

“รุ่ง ผมว่าเรากลับกันดีมั้ย นี่เย็นมากแล้ว เดี๋ยวที่บ้านคุณเป็นห่วง”

“ฉันอยากเดินดูอีกสักพักน่ะพีต้า....คุณรู้ไหมว่าฉันใฝ่ฝันว่าจะเปิดบริษัทรับออกแบบตกแต่ง แล้วก็สร้างตึกให้สวยๆจนใครต่อใครต้องชื่นชมเหมือนที่ฉันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้”

“ความฝันคุณไม่ไกลเกินเอื้อมหรอกรุ่ง ผมเห็นฝีมือคุณแล้วต้องบอกว่าอนาคตบริษัทคุณรุ่งสมชื่อแน่นอน”

“ถ้าฉันอายุครบ 20 คุณต้องช่วยฉันจัดตั้งบริษัทนะพีต้า....ฉันจะไม่รอจนเรียนจบหรอก”

รุ่งตะวันเอ่ยอย่างมุ่งมั่น จนชายหนุ่มตรงหน้ามองมองอย่างชื่นชม พลางเอ่ยคำมั่นหนักแน่น

“ผมยินดีที่จะช่วยคุณเสมอรุ่ง ผมสัญญาว่าคุณจะต้องมีบริษัทเป็นของตัวเองแน่นอน”

............................................................................................................................................

พิธานเดินมาส่งหญิงสาวจนถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์เช่นเคย หากก่อนจะกลับวันนี้ชายหนุ่มเอื้อมมือมากุมมือหญิงสาวไว้พลางเอ่ยคำหวาน

“สวีทดรีมนะสาวน้อย ทั้งฝันในคืนนี้และความฝันที่ยิ่งใหญ่ของคุณ”

“ขอบคุณที่อวยพรค่ะ .... กลับที่พักดีๆนะคะ แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัยพรุ่งนี้”

รุ่งตะวันเขย่ามืออีกฝ่ายจนพิธานไม่กล้ายกมือนั้นขึ้นจุมพิตอย่างที่คิดไว้ จึงได้แต่ยิ้มใส่นัยน์ตาพราวนั้นก่อนจะกลับที่พักไปด้วยหัวใจพองฟู

รุ่งตะวันยืนส่งชายหนุ่มจนเรียบร้อย ก่อนจะหันกลับเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ แต่ยังไม่ทันจะกดออดเรียก บานประตูนั้นก็กระชากออกอย่างแรง พร้อมกับใบหน้าบึ้งตึงของคุณผู้ปกครองที่ยืนขวางเต็มประตู